Ingibjorg Eiriksdottir
(um
1244
? 24./26. mars
1287
) var donsk konungsdottir, drottning
Noregs
fra
1263
til
1280
og var valdamikil a rikisstjornararum Eiriks sonar sins þott hun væri ekki rikisstjori.
Ingibjorg var næstelsta dottir
Eiriks plogpenings
Danakonungs og
Juttu af Saxlandi
. Hun var aðeins um sex ara að aldri þegar faðir hennar var drepin. Moðir hennar sneri aftur til
Saxlands
og giftist að nyju en Ingibjorg og systur hennar þrjar olust að mestu leyti upp við hirð
Kristofers 2.
foðurbroður sins og
Margretar Sambiria
drottningar. Þær voru erfingjar að viðattumiklum lendum i Danmorku og þvi eftirsottir kvenkostir.
Hakon gamli
Noregskonungur hafði augastað a einhverri Plogpeningsdætra handa eina eftirlifandi syni sinum, Magnusi. Su elsta,
Soffia
, var þegar gift
Valdimar Birgissyni
Sviakonungi, og hafði Kristofer konungur komið þvi til leiðar skommu fyrir dauða sinn
1259
, þvert gegn vilja Margretar drottningar. Hun var nu orðin rikisstjori og Hakon konungur sendi fulltrua sina til að biðja um hond næstelstu dotturinnar en Margret hafði engan ahuga a að missa yfirrað a eignum fleiri Plogpeningsdætra og sendi Ingibjorgu i klaustur við
Horsens
.
Hakon sendi nyja sendinefnd sumarið
1261
en nu voru það sjo herskip og morg hundruð manna lið undir stjorn Hakonar biskups af Oslo. Þeim gekk ekkert að tala drottningu til og for þa Hakon biskup til Horsens, sotti heim klaustrið þar sem Ingibjorg var og bar fram bonorð fyrir hond konungssonarins. Ingibjorgu hugnaðist ekki klausturlifnaðurinn fremur en yngri systrum hennar siðar og kaus fremur að vera drottning Noregs, en bað biskupinn að koma aftur seinna, þegar hun hefði undirbuið brottfor sina. En a siglingunni norður eftir mættu Norðmennirnir sænskum flota undir merki
Birgis jarls
, foður Valdimars Sviakonungs og raunverulegs stjornanda Sviþjoðar. Norðmennirnir hofðu rokstuddan grun um að hann væri einnig i bonorðsferð; hann var nylega orðinn ekkjumaður og hafði latið i ljosi ahuga a að giftast Ingibjorgu, systur tengdadottur sinnar. Þeir sneru þvi við, foru aftur i klaustrið með alvæpni og sottu Ingibjorgu og sigldu sem hraðast norður til
Tunsbergs
. Eftir nokkra hvild þar var siglt afram til Bjorgvinjar en ferðin gekk illa og tok þrjar vikur i stað einnar venjulega. Hun hitti þo loks eiginmann sinn tilvonandi og giftust þau með pompi og pragt
11. september
1261
og voru þegar a eftir krynd konungur og drottning Noregs. Magnus fekk að visu engin vold sem meðkonungur foður sins en erfði rikið
16. desember
1263
, þegar faðir hans do i herfor til
Suðureyja
.
Ingibjorg virðist ekki hafa haft nein afskipti af stjorn rikisins meðan maður hennar lifði. Fatt er vitað um hana a þeim arum en arið 1263 skemmti
Sturla Þorðarson
henni með þvi að segja henni
Huldar sogu
, af trollkerlingu nokkurri. Magnus konungur hafði verið Sturlu reiður en með sagnalist sinni tokst honum að vinna hylli drottningar og bliðka svo konunginn. Sagt er að hjonaband þeirra Ingibjargar og Magnusar hafi verið gott.
Magnus do 1280 og
Eirikur
, eldri eftirlifandi sonur þeirra (tveir elstu synirnir dou a barnsaldri) var þa a tolfta ari. Ingibjorg varð ekki rikisstjori en hafði þo toluverð ahrif a stjorn rikisins og þau jukust eftir að Eirikur var lystur fullveðja
1283
, enda var hann veikur stjornandi og fakænn, virðist til dæmis aldrei hafa lært að lesa og skrifa. Helsti bandamaður hennar var Alfur Erlingsson yngri, frændi Magnusar manns hennar. Eftir lat hennar lenti hann þegar i utistoðum við
Hakon jarl
, yngri son drottningar, sem gerði hann utlægan og let taka hann af lifi 1290.
Eftir lat Magnusar for Ingibjorg að reyna að na arfi sinum i Danmorku, sem aldrei hafði verið greiddur þeim systrum. Af þvi spannst langvinn deila sem ekki lauk fyrr en eftir lat Ingibjargar
1287
.