Ur Wikipediu, frjalsa alfræðiritinu
Ymiss konar flautur
Flauta
er
blasturshljoðfæri
sem fundið var upp fyrir 30.000 til 37.000 aru, en sumar gamlar flautur eru allt að 43.000 ara gamlar. Til eru mismunandi gerðir af flautum, til dæmis
pikkoloflauta
,
altflauta
og
bassaflauta
. Allar tegundir flauta eiga það sameiginlegt að ganga fyrir lofti og gefa fra ser samfleytt hljoð.
Að flauta er einnig sagnorð og þyðir að munda varirnar i kring og blasa svo að það kemur skært hljoð (sja
flaut
). Að flauta krefst æfingar.
Fornar flautur eins og þær sem notaðar voru a
steinold
voru oft gerðar ur
beinum
dyra sem drapin hofðu verið til matar. Stort bein var tekið ur dyrinu,
mergurinn
fjarlægður og got gerð þa i. Svo var blasið i.
I upphafi voru flautur oftast gerðar ur beini eða
timbri
en nu a dogum eru þær yfirleitt gerðar ur
silfri
eða oðrum
malmi
. Þverflautan er gerð ur þrem stykkjum og hægt að taka hana i sundur. A flautunni eru yfirleitt að minnsta kosti 13 got sem flautarinn getur lokað og breytt þannig tonhæð. Toninn ræðst af ?stellingu“ varanna og þvi hvaða got er lokað fyrir. Þo erfitt se að sja þa a flautunni er hun keilulaga.
Fyrsta nutimaflautan var fundin upp arið
1832
af
Theobald Boehm
. Einhvers konar flautuhljoðfæri hafa þo verið þekkt mun lengur og i raun er omogulegt að segja nakvæmlega hvenær þau koma fram ?
fornegyptar
spiluðu a slik flautur og morg samfelog fyrir þeirra tima sem var i gamla daga.
Margar tegundir eru til af flautum, t.d. su sem spilað er a þannig að hun visi beint fram kallast
blokkflauta
og su sem telst þverlæg ? likt og su flauta sem allir þekkja flest ? kallast
þverflauta
. En það er flauta sem liggur þvert yfir munnvik flautarans og þegar blasið er kemur flaut.
Hljoðið myndast þegar flautuleikarinn blæs lofti þvert a litið gat við annan enda hljoðfærisins, þa myndar blasið titring og loftið innan holksins kemst a hreyfingu og gerir flaut. Hljoðfærir flauta magnar upp hljoðið sem myndast þegar blasið er i flautuna.