Roxerio II de Sicilia.
O
Reino de Sicilia
(en
latin
,
Regnum Siciliae
; en
italiano
,
Regno di Sicilia
) foi un estado que existiu desde o principio da
Baixa Idade Media
ate o
Congreso de Viena
, despois da caida do
emperador
Napoleon Bonaparte
.
A sua orixe remontanse ao ano
1130
, en que foi creado, para
Roxerio II
, polo
antipapa
Anacleto II
, un reino que comprendia, ademais da illa de
Sicilia
, os territorios da
Peninsula Italica
de
Calabria
,
Puglia
e
Campania
, onde se encontraba a cidade de
Napoles
(que foi capital do reino durante vinte anos, entre
1266
e
1282
).
Conquista e dominacion normanda (1071-1198)
[
editar
|
editar a fonte
]
No sinodo de
Melfi
de
agosto
de
1059
, o papa
Nicolao II
investiu a
Robert Guiscard
(ou Roberto Guiscardo ou Roberto de
Hauteville
) como duque de
Puglia
,
Calabria
e
Sicilia
,
[
1
]
exhortandoo a que completara a conquista dos territorios
bizantinos
. Roberto e o seu irman Roxerio formaban parte dun grupo de
mercenarios
normandos
que foran pagados polos
bizantinos
, que desexaban expulsar aos
sarracenos
da
Peninsula Italica
.
O Condado de Sicilia, precursor do Reino
[
editar
|
editar a fonte
]
Contra o ano
1071
, Roxerio, o irman de
Roberto Guiscardo
, conquistou a totalidade da illa. En
1072
, tras a conquista de
Palermo
, Roberto invistiu ao seu irman Roxerio como
conde de Sicilia
, conecido como o
Gran Conde
. Con
Roxerio I
iniciouse a
dinastia Hauteville
en Sicilia.
En
1130
, o
antipapa
Anacleto II
II investiu a
Roxerio II
, o fillo e sucesor do
Gran Conde
Roxerio, como rei de Sicilia, quen se fai seu
feudatario
, o que provocaria un problema politico cando a
dinastia Hohenstaufen
tomara o poder no reino de Sicilia. A investidura seria reconecida en
1139
polo
papa
Inocencio II
.
Roxerio II creou unha poderosa frota no
Mediterraneo central
.
En
1135
conquistou as costas de
Tunisia
, creando o
Reino de Africa
(un protectorado do seu Reino de Sicilia).
Os descendentes de Roxerio II,
Guillerme I
,
Guillerme II
,
Tancredo
(fillo ilexitimo de Roxerio II) e
Guillerme III
(fillo de Tancredo), reinaron en Sicilia desde a morte de Roxerio II, en
1154
, ate
1189
.
Guillerme II non tivo descendencia, polo que nomeou herdeira lexitima a sua tia,
Constanza I de Sicilia
(irma de Roxerio II).
Esta casou co
emperador
do
Sacro Imperio Romano-Xermanico
Henrique VI
, o que permitiu a chegada ao poder da dinastia
Hohenstaufen
.
O papa
Clemente III
, temendo polos bens da Igrexa en Sicilia ao subir ao poder a dinastia Hohenstaufen, rexeitou o matrimonio entre Constanza e o emperador Henrique VI.
Clemente insta ao emperador a renderlle xuramento de vasalaxe, pero o emperador negase. O papa decide enton dar o seu apoio a
Tancredo de Sicilia
, fillo bastardo de Roxerio II, que morre en
1194
.
Dominacion Hohenstaufen (1194-1266)
[
editar
|
editar a fonte
]
Henrique VI e Constanza.
Frederico II de Sicilia.
Henrique VI
proclamase rei de Sicilia o
25 de decembro
de
1194
, en
Palermo
, xunto coa sua esposa
Constanza I de Sicilia
.
O seu reinado seria moi curto, xa que morreu en
1197
. Entre esta data e
1220
, o
papa
intenta frear o poder dos Hohenstaufen en Sicilia.
En
1220
Frederico II
, o fillo de Henrique VI, proclamase
emperador
. No mes de decembro, en Capua, derroga a lei normanda e cancela as concesions que se fixeran en
1189
, para castigar asi aos que aproveitaron o baleiro de poder para facerse fortes.
O Reino de Sicilia poren non tina ningun poder central como nas demais monarquias, e os barons e os bispos usurpaban as prerrogativas reais.
Para poner fin a esta desorde, Frederico II que, ademais de
Rei de Sicilia
era
emperador
do
Sacro Imperio Romano Xermanico
e
rei de Chipre
e de
Xerusalen
, promulgou, o
1 de setembro
de
1231
, no
castelo de Melfi
(hoxe na
provincia de Potenza
,
Basilicata
), as chamadas
Constitucions de Melfi
(tamen conecidas como
Constitucion de Melfi
e como
Liber augustalis
) que constituen unha, pero tamen das mais rendibeis, das realizacions de Frederico II Hohenstaufen.
Tratase dunha serie de leis e normas que rexen a convivencia. Admirador de
Augusto
, Frederico II, coa axuda do seu chanceler Pierre des Vines, redactou un conxunto de leis chamado
Liber augustalis
. (Compre dicir, anecdoticamente, que este
Liber Augustalis
considerase tamen como a primeira coleccion de leis e regulamentos relacionados coa fabricacion de
medicamentos
).
Augustal
da
ceca
de
Messina
a nome de
Frederico II
As Constitucions de Melfi son unha reforma dos
Assises de Capua
(Sesions de Capua) de
1220
, que a sua vez reformaban as
Assises de Ariano
(Sesions de Ariano), dadas polo seu avo
Roxerio II de Sicilia
en
1140
. Suponse que o emperador Frederico II foi el mesmo o autor das Constitucions, ainda que a influencia do arcebispo de Capua Giacommo Amalfitano foi notabel.
Inmediatamente foron reprobadas polo
papa
Gregorio IX
porque suponian unha lexislacion exterior e contraria a Igrexa.
Estas Constitucions, inspiradas no
dereito romano
e no
dereito canonico
foron feitas para racionalizaren o funcionamento do Estado. Para iso, Frederico instaurou unha centralizacion do Estado e unha simplificacion dos procedementos xudiciais. Por ultimo, para fomentar o comercio, reduciu os impostos. Con elas, Frederico II reorganizou o Reino de Sicilia como unha
Monarquia autoritaria
cun goberno centralizado, afastado do
feudalismo
. Estas leis continuaron sendo, cunhas minimas reformas, as leis basicas de Sicilia ate
1819
.
Dominacion anxevina (1266-1282) e divison do Reino
[
editar
|
editar a fonte
]
Carlos de Anjou.
Ao subir ao trono
Manfredo de Sicilia
o papa
Clemente IV
excomungouno por ser fillo ilexitimo do seu pai Frederico II, devolvendo o Reino de Sicilia ao
papado
.
Pero en
1262
,
Constanza II de Sicilia
, filla do anterior rei, Manferdo, casa con
Pedro III
o Grande
,
rei de Aragon
, de
Valencia
e
conde de Barcelona
.
Esta situacion provocou un enfrontamento entre a dinastia
Hohenstaufen
e a
Casa de Aragon
, xa que sendo Constanza a herdeira de Manfredo, provocou a antipatia do papa frances Clemente IV, que buscou a axuda en
Carlos de Anjou
, irman mais novo do seu aliado
Lois IX de Francia
, san Lois.
As tropas de Carlos de Anjou entraron na illa e loitaron con
Manfredo I Hohenstaufen
na
batalla de Benevento
, na que o venceron, e Carlos foi coroado rei de Sicilia en
Roma
en
1266
, como
Calos I
de Sicilia, inaugurando asi a dinastia
Anxevina
.
Baixo o reinado de Carlos de Anjou e, posteriormente, o do seu fillo
Carlos II
, o norte do territorio foi moi favorecido en detrimento do sur, e asi, entre outras cousas, a capital do Reino foi trasladada de
Palermo
a
Napoles
. Esta situacion de dominacion
anxevina
concluiria coas chamadas
Vesperas sicilianas
,
[
2
]
que conducen a division do Reino de Sicilia, en
1282
, no
Reino da Sicilia peninsular
(conecido como
reino de Napoles
), baixo dominio anxevino, e o
reino de Sicilia insular
, o
Reino de Trinacria
, baixo dominio
aragones
.
Pedro III
chega a Trapani.
Pedro III. Miniatura de ca. 1315.
Co matrimonio da herdeira legal de
Manfredo I
,
Constanza II de Sicilia
, con
Pedro III o Grande
, o Reino de Sicilia convertese nun dos principais intereses do rei aragones, debido a que alegaba os dereitos da sua esposa ao trono do reino insular.
Cando Pedro III se disponia a facer valer o poder da sua frota no
Mediterraneo
, os sicilianos rebelaronse contra os Anjou (entre outras causas debido as cargas impositivas que soportaban). A
nobreza
de Sicilia desexaba un certo grao de autonomia politica e conseguiu expulsar a dinastia anxevina. Non se fixo esperar o contraataque de Carlos de Anjou pero, para poder facer fronte aos anxevinos, os sicilianos invitaron a Pedro o Grande a que reivindicara os dereitos da sua esposa e, segregandose de
Napoles
, entregaronlle a Pedro III o Reino.
Tras o falecemento de
Carlos I
en xaneiro de
1285
e de
Pedro III de Aragon
en novembro dese mesmo ano, o Reino de Sicilia dividiuse en duas partes de forma permanente (
Regnum Siciliae ultra farum
, Sicilia, e
Regnum Siciliae citra farum
, Napoles). Pero como ambos os reis e os seus sucesores intitulabanse como rei de Sicilia, para distinguilos na historiografia empregase
rei de Napoles
para o da parte continental, e
rei de Sicilia
para o da parte insular, tamen conecido como
rei de Trinacria
.
[
3
]
[
4
]
[
5
]
Os conflitos entre os Reinos de Sicilia e de Napoles foron constantes ate que foi elixido papa
Benedito XII
en
1334
, que tina relacions de amizade con
Frederico II de Sicilia
, e lle prometeu respecto na Santa Se en
Trinacria
.
En ningun momento os nobres sicilianos aceptaron a vinculacion da illa co resto dos dominios da
coroa de Aragon
, fora da union persoal co soberano. Para corresponder a estas exixencias, creouse a figura do
vigairo
(vicerrei), un
alter-ego
do propio rei que permitia desdobrar a sua personalidade, sendo o primeiro deles o
infante
Xoan II de Aragon
, duque de Penafiel, nomeado en
1415
. Pero esta medida non acabou de convencer ao Parlamento, que resolveu en
1416
aclamar a
Xoan
como rei, pero este rexeitou o posto. Para evitar un conflito maior,
Afonso V
chantou a sua corte en
Sicilia
, convocou novamente o Parlamento e recibiu o xuramento dos sicilianos: quedaba asi establecida a desexada
union persoal
de Sicilia ao rei, non a
coroa de Aragon
. De feito, Sicilia nunca se sentiu integrada na coroa de Aragon, sendo bastantes as revoltas que se orixinaron pola nunca aceptada presenza de nobres da coroa aragonesa na illa.
Os conflitos entre os Reinos de Sicilia e Napoles foron constantes ate que foi elixido papa
Benedito XII
en
1334
, que tina relacions de amizade con
Frederico II de Sicilia
, e lle prometeu respecto na Santa Se en Trinacria.
Conquista do Reino de Napoles (
Regnum Siciliae citra farum
)
[
editar
|
editar a fonte
]
Afonso V o Magnanimo
.
Os dous reinos resultantes estiveron separados ate
1442
, cando o rei de
Aragon
Afonso V o Magnanimo
conquistou o
Reino de Napoles
e unificou ambos os Reinos. O Reino de Sicilia desvinculouse da casa de Anjou e constitiuse en dominio dos reis de
Aragon
, non da Corte nin do
Reino de Aragon
, senon do propio rei e a titulo individual.
En ningun momento as forzas politicas quixeron ir mais ala, rexeitando toda vinculacion co resto dos dominios da
coroa de Aragon
, fora da union persoal co soberano, como demostra o Parlamento de
1413
, que exixiu que o rei ou, no seu defecto, o principe herdeiro, puidese ser coroado en
Palermo
"como rei principal e afastado sen ter dependencia de ningunha outra parte" (
"comu re princhipali et appartatu senza haviri dependencia de altra parte"
).
Para corresponder a estas exixencias, creouse a figura do
vigairo
(vicerrei), un
alter-ego
do propio rei que permitia desdobrar a sua personalidade, sendo o primeiro deles o
infante
Xoan II de Aragon
, duque de Penafiel, nomeado en
1415
. Pero esta medida non acabou de convencer ao Parlamento, que resolveu en
1416
aclamar a
Xoan
como rei, pero este rexeitou o posto. Para evitar un conflito maior,
Afonso V
chantou a sua corte en
Sicilia
, convocou novamente o Parlamento e recibiu o xuramento dos sicilianos: quedaba asi establecida a desexada
union persoal
de Sicilia ao rei, non a
Coroa de Aragon
. De feito, Sicilia nunca se sentiu integrada na coroa de Aragon, sendo bastantes as revoltas que se orixinaron pola nunca aceptada presenza de nobres da coroa aragonesa na illa.
Fernando o Catolico
.
Carlos V
.
Filipe II
.
Esta situacion, incomoda para os reis aragoneses, sufriu varios intentos de variacion ao longo do tempo.
Fernando o Catolico
quixo minguar bastante a autonomia dos vicerreis, consciente do risco que implicaba o inmenso poder que estes adquirian no desempeno das suas funcions.
Os
reis de Espana
incorporaron os Reinos siciliano e napolitano aos territorios da sua Monarquia hispanica, e como ambos os Reinos mantiveron o seu sistema administrativo e de goberno separados o un do outro, os reis levaban na sua intitulacion o nome de
Rey das duas Sicilias
(
Rex utriusque Siciliae
).
Carlos V
no tivo mais remedio que volver ao espirito inicial, exixido sempre polo Parlamento siciliano. Pero para minimizar riscos e xa que o vicerreo que nomease era
de facto
un novo rei, so confiou en persoas extraordinariamente fieis a sua persoa, da sua total e absoluta confianza. Non e de estranar que, cando en
1558
o vicerrei
Xoan de Vega
describe ao monarca a sua actual posicion lle dixese:
"Tamen me podera dicir VM, pois o vicerrei e rei de Sicilia"
. Mais tarde,
Filipe II
intentou novamente unha
racionalizacion
de tal autonomia, ao pretender que o vicerrei fose un representante do verdadeiro rei. Para isto introduciu importantes cambios: a duracion de cada vicerreinado non teria xa caracter indefinido, senon que seria durante un curto periodo de tempo (maximo, 3 anos), renovacions simultaneas de gran cantidade de altos cargos e mais medidas nesta direccion, para evitar o excesivo arraigo dos
vigairos reais
no ambito social e politico do territorio.
[
6
]
O dominio espanol, por unha serie de razons, estivo caracterizado, entre outras cousas, polo empobrecemento de Sicilia. A illa, no
seculo XVI
foi acosada polo creciente poderio do
imperio Otoman
e isto levou ao
asedio de Malta
co conseguiente derrumbamento do comercio no Mediterraneo centro-oriental. Entre os vicerreis espanois destacou
Pedro Tellez-Giron y Velasco
,
duque de Osuna
.
Cando Osuna tomou posesion do seu novo cargo en
Milazzo
, o
9 de marzo
de
1611
, o reino de Sicilia achabase na miseria. Por falta de credito, a Caixa de
Palermo
(o erario publico) tivera que declararse en bancarrota e pechar as suas portas. A moeda adulterabase sen recato e a
inflacion
arruinaba o sufrido pobo siciliano. En
Mesina
os ladrons asaltaban as tendas a plena luz do dia, en medio da indiferenxa xeral, e era imposibel viaxar sen unha escolta armada. A xustiza era un xoguete dos poderosos, e os carceres estaban cheos. A escuadra estaba desarmada, feita un refuxio de zolados, e sen mais reputacion que a da sua covardia.
Pero pronto o enerxico Osuna puxo remedio a tales males, con xeral aplauso: restituiu o credito da facenda publica, restableceu o peso e a lei das moedas, axustou os impostos as verdadeiras rendas dos contribuintes, equilibrou os orzamentos e fixo aumentar os ingresos. Os caminos foron limpados de salteadores e facinorosos, a autoridade e a liberdade dos ministros de Xustiza, restaurada, e os carceres repletos quedaron ermos e baleiros.
Unha das suas principais preocupacions foi a de reorganizar a
Marina
, como mellor medio de defender a illa contra as incursions de
turcos
e
berberes
. A situacion era desesperada, xa que o vicerrei so contaba con 9 galeras para a defensa da illa, desprovistas de remeiros e bastimentos. Habia tanta escaseza de tripulantes para as galeras como exceso de picaros, esmoleiros con euvas simuladas, que infestaban as ruas das vilas e cidades a as portas das igrexas. Pero o novo vicerrei de Sicilia ideou un sistema de reinsercion que resolveu simultaneamente ambos os problemas, ainda que, cando se retirou en
1616
, todo volveu ser como antes.
Consecuencias da guerra de Sucesion espanola
[
editar
|
editar a fonte
]
Cambios politicos en Europa, 1713.
Ao morrer
Carlos II
sen herdeiros, nomeou como o seu sucesor a
Filipe
de
Borbon
, neto de
Lois XIV de Francia
. A candidatura ao trono do arquiduque
Carlos de Austria
era apoiada por
Inglaterra
,
Austria
e as
Provincias Unidas
, que temian a union de
Francia
e
Espana
, e, polos territorios da
coroa de Aragon
, que temian o centralismo borbonico.
Esta situacion desencadeou a
guerra de Sucesion espanola
(
1700
-
1713
). A contenda rematou coa
Paz de Utrecht
, pola que Filipe se convertia en rei de Espana, pero todas as posesions europeas de cedian aos aliados.
O Reino de Napoles cedeuse a Austria e foi gobernado polo arquiduque Carlos, enton xa convertido en
Carlos VI do Sacro Imperio Romano Xermanico
, e Sicilia foi cedida a
Ducado de Savoia
(baixo o reinado de
Vitor Amadeo II
) polo
tratado de Utrecht
.
[
7
]
Pero xa en
1720
Sicilia pasou ao poder dos
Habsburgo
de
Austria
.
En
1734
,
Carlos de Borbon
, por enton Duque de
Toscana
e fillo de
Filipe V
de
Espana
, logo de vencer aos
austriacos
, apoderouse en
1735
dos Reinos de
Napoles
e
Sicilia
coa axuda do exercito espanol ao mando de
Jose Carrillo de Albornoz
, conde de Montemar, recuperando estes territorios para os
borbons
. O
10 de maio
de
1734
, durante a
guerra de Sucesion Polaca
,
Carlos
entrou en
Napoles
e coroouse rei Napoles (co nome de Carlos VII), e rei de
Sicilia
un ano despois. Deste modo, conquistou todo o sur de Italia que estaba nas mans de
Carlos VI do Sacro Imperio Romano Xermanico
. Foi reconecido moi pronto como rei por
Francia
(en virtude do Primeiro Pacto de Familia). En
1737
reconecerono tamen os
Estados Pontificios
e, a continuacion, o resto dos Estados italianos. Este mesmo ano, a paz de
Viena
puxo fin a contenda e o
Reino de Napoles
conseguiu a autonomia de
Espana
. A pesar do tratado, continuaron as hostilidades. En agosto de
1744
, o exercito de Carlos III venceu na
Batalla de Velletri
os austriacos que querian reconquistar o reino.
Carlos III de Espana
.
Carlos VII de Borbon
e a sua dona
Maria Amalia de Saxonia
foron moi queridos polos seus subditos e eles traballaron para ganarse ese agarimo, ao pouco tempo de ser o rei trouxo reformas e a modernidade ao seu novo pais, logrando axina a unidade do pobo e o favoritismo deste para o seu rei. Tanto el como os seus descendentes lograron gobernar, reformar e modernizar ao novo estado e ademais lograron o que moi poucos gobernantes puideron, que foi o amor dos suxeitos que ningunha outra dinastia tivo no curso dos seculos (se non de xeito menor), e que se manifestou abertamente durante os anos da invasion napoleonica.
No ambito civil, a situacion economica e social de Napoles a comezos do
seculo XVIII
era desastrosa, polo que Carlos realizou un proceso de reformas de caracter
ilustrado
. As primeiras reformas do seu reinado baseabanse na loita contra os
privilexios
eclesiasticos: en
1741
cun concordato reducironse o
dereito de asilo
e outras inmunidades, e os bens da Igrexa foron subordinados a fiscalidade. Carlos gobernou Napoles durante mais de medio seculo, notandose no reino unha gran alza na producion agropecuaria e no comercio. En
1755
foron instituidas na
Universidade de Napoles
as primeiras catedras de
Economia
e de
Astronomia
do mundo. Ademais o rei trasladou a residencia real a
Caserta
onde construiu o
Palacio Real de Caserta
, actualmente
Patrimonio da Humanidade
. Tamen construiu o palacio de
Portici
, o
museo de Capodimonte
, a Capela de San Severo o
Teatro San Carlo
, o mais antigo teatro de opera activo no mundo e tamen Patrimonio da Humanidade. Fixo construir un albergue para os pobres e comezou as escavacions en
Pompeia
e
Herculano
.
En
1759
Carlos VII abdicou en favor de seu fillo Fernando, o futuro
Fernando IV de Napoles
, e regresou a
Espana
para ser coroado rei, pois o seu medio irman,
Fernando VI
, morrera sen descendencia e el era o seguinte na lina de sucesion.
Maria Carolina e Fernando IV, cos seus fillos.
En
1759
, despois da partida do rei Carlos, subiu ao trono
Fernando IV de Napoles
con so 8 anos de idade. Os principais
rexentes
do neno foron Domenico Cattaneo, principe de San Nicandro, e o marques Bernardo Tanucci.
En
1768
Fernando IV casou con
Maria Carolina de Austria
, filla da emperatriz
Maria Tareixa I de Austria
e irma de
Maria Antonieta
, raina de
Francia
. Mentres Fernando IV se preocupou so das relacions coa Igrexa e da construcion de obras publicas, coma a Academia de Arquitectura de Napoles ou a Casa Vanvitelliana, a nova raina participou activamente no goberno do reino.
Nos primeiros anos de goberno, Maria Carolina mostrouse tolerante cos movementos
republicanos
. Poren, tras a caida de
Lois XVI
durante a
Revolucion Francesa
, uniuse a
Primeira Coalicion
que formaron varios estados europeos contra Francia, instituindo severas persecucions contra todos os sospeitosos de simpatizar coa causa revolucionaria francesa.
En
1816
os dous reinos sicilianos, separados desde
1282
, ainda que comparteran o mesmo soberano, unironse nun so reino,
[
8
]
e os seus soberanos portaron o titulo de
Re del Regno delle Due Sicilie
.
Michele Pezza.
O
tratado de Utrecht
de
1713
, outorgara Sicilia ao duque
Vitor Amadeo II de Savoia
, e confirmou e reconeceu a posesion de Napoles ao enton emperador Carlos VI. Tras a
guerra da Cuadrupla Alianza
, contra a invasion espanola de Sardena e de Sicilia, o
tratado da Haia
de
1720
, asignou Sicilia ao emperador Carlos VI, pero durante a
guerra de Sucesion polaca
, as tropas espanolas venceron en
1734
as tropas austriacas en
Bitonto
e ocuparon o territorio napolitano e, en
1735
, a illa de Sicilia, outorgando ambas as coroas a Carlos de Borbon, duque de Parma e Piacenza. Estas conquistas foron ratificadas en
1738
no
tratado de Viena
.
[
9
]
En
1796
o xeneral
Napoleon Bonaparte
invadiu
Italia
e venceu con facilidade as tropas austriacas e aos debiles gobernos locais. En
1798
os franceses ocuparon
Roma
e os
xacobinos
da codade crearon a
Republica Romana
. Fernando IV de Napoles enviou un exercito para frear aos franceses. Nun primeiro momento, o xeneral napoleonico
Jean Etienne Championnet
retirouse de Roma, permitindo que o rei Fernando entrase triunfalmente. Pero logo, Championnet contraatacou e o exercito napolitano non foi capaz de resistir, retirandose cara a Napoles e entregando aos franceses todas as fortalezas dos territorios setentrionais do Reino, incluindo
Gaeta
.
[
10
]
O
8 de decembro
de
1798
, Fernando IV realizou desde
L'Aquila
unha proclama pola que chamaba aos cidadans a defender o Reino. Na sua marcha cara a
Napoles
, o xeneral Championnet encontrou unha forte resistencia de labregos nos
Abruzos
e o
Lacio
, destacando a que organizou
Michele Pezza
, alcumado
Fra Diavolo
.
Finalmente, os franceses chegaron ate as portas de Napoles. O
22 de decembro
de
1798
, o rei Fernando abandonou a capital para trasladarse a
Sicilia
.
Asi e todo a resistencia foi eficaz, segundo reconeceu o propio xeneral Championnet, pero inutil. Os defensores foron bombardeados polos mesmos napolitanos xacobinos que apoiaban a invasion fransesa e finalmente lograron tomar o
Castel Sant'Elmo
. Esta contenda, proxima a unha
guerra civil
, custou a vida de oito mil napolitanos e un milleiro de franceses.
[
11
]
O
22 de xaneiro
de
1799
un grupo de napolitanos xacobinos, entre os cales estaban
Mario Pagano
,
Domenico Cirillo
,
Nicola Fasulo
,
Carlo Lauberg
e
Giuseppe Logoteta
, proclamaron no Castel Sant'Elmo a
Republica Partenopea
(ou Republica Napolitana). Este novo Estado estaba controlado por Francia (era unha das chamadas
Republicas irmas
da
Primeira Republica francesa
) e por non ter apoio popular, sobre todo nas provincias, porque a poboacion era leal ao seu antigo rei e desexaba o retorno da
monarquia
.
[
12
]
Fabrizio Ruffo.
A finais de xaneiro o cardeal
Fabrizio Ruffo
viaxou a
Palermo
para presentar ao rei Fernando un proxecto de reconquista do Reino de Napoles. Aceptado o plan, o cardeal volveu a Napoles onde contou co apoio dos napolitanos. Miles de homes prepararonse para loitar contra os xacobinos en defensa dos
borbons
. Ruffo creou o Exercito Catolico Real e, o
13 de xuno
de
1799
, Fernando IV restaurou a monarquia borbonica.
O
8 de decembro
de
1798
, Fernando IV realizou desde
L'Aquila
unha proclama pola que chamaba os cidadans a defenderen o reino. Na sua marcha cara a
Napoles
, Championnet atopou unha forte resistencia de campesinos nos
Abruzos
e o
Lacio
destacando a que organizou
Michele Pezza
, alcumado
Fra Diavolo
.
Finalmente, os franceses chegaron ata as portas de Napoles. O
22 de decembro
de
1798
, o rei abandonou a capital meridional para trasladarse a
Sicilia
. A cidade ficou practicamente indefensa, a excepcion dos
Lazaros
. A resistencia foi eficaz, segundo reconeceu o propio xeneral Championnet, pero inutil. Os defensores foron bombardeados polos mesmos napolitanos xacobinos que finalmente lograron tomar o
Castel Sant'Elmo
.
Esta contenda, proxima a unha guerra civil, custou a vida de 8.000 napolitanos e 1.000 franceses.
O
22 de xaneiro
de
1799
, un grupo de napolitanos xacobinos entre os que estaban
Mario Pagano
,
Domenico Cirillo
,
Nicola Fasulo
,
Carlo Lauberg
e
Giuseppe Logoteta
, proclamaron no Castel Sant'Elmo a
Republica Partenopea
. Este novo estado caracterizouse por estar controlado polos franceses e non ter apoio popular. A republica non tivo exito nas provincias, porque a xente queria a Fernando e reclamaba a monarquia. A finais de xaneiro, o cardeal
Fabrizio Ruffo
viaxou a
Palermo
para presentar ao rei Fernando un proxecto de reconquista do Reino de Napoles. Aceptado o plan, o cardeal volveu a Napoles onde contou co apoio dos napolitanos. Miles de homes prepararonse para loitar contra os xacobinos en defensa dos Borbons. Ruffo creou o
Exercito Catolico Real
, e o
13 de xuno
de
1799
, Fernando IV restaurou a monarquia borbonica.
Despois da vitoria en
Austerlitz
o
2 de decembro
de
1805
, Napoleon entrou en
Italia
e dominou definitivamente Napoles, declarando a fin da dinastia
Borbon
. En
1808
, Napoleon conseguiu a abdicacion dos ultimos borbons reinantes en Europa:
Carlos IV
e
Fernando VII de Espana
, nomeando rei de
Napoles e Sicilia
ao seu irman
Xose Bonaparte
. Fernando volveu escapar a
Sicilia
e negociou un
protectorado
con
Gran Bretana
. Xose Bonaparte marchou a Espana para reinar e sucedeuno en Napoles
Joachim Murat
, que gobernou ata maio de
1815
.
Compre sinalar que Sicilia (o Reino de Sicilia) nunca etivo en poder dos
napoleonicos
.
O congreso de Viena e o Reino das Duas Sicilias
[
editar
|
editar a fonte
]
O Congreso de Viena
, por
Jean-Baptiste Isabey
,
1819
.
O rei Fernando I.
Tras 20 anos de
guerras entre a Francia napoleonica e o resto das nacions europeas
, o
congreso de Viena
, iniciado en
1814
e terminado en
1815
, baseou a reorganizacion do vello continente no "principio de lexitimidade" polo que se devolvian as terras aos seus antigos monarcas.
En Italia esta politica aplicouse con moita elasticidade: a
Republica de Xenova
foi agregada, contra a sua vontade, ao Reino de
Piemonte-Sardena
para formar un estado mais forte que frease os franceses. A
Republica de Venecia
non foi restaurada. E malia ter contribuido a derrota de Napoleon, o reino meridional non so non obtivo os pretendidos senorios papais de
Benevento
e
Pontecorvo
senon que perdeu o estratexico enclave mediterraneo da illa de
Malta
en favor de
Inglaterra
.
O rei Fernando pagou un caro prezo por recuperar o seu reino: renunciou a Malta o que tamen implicaba unha reducion do 10 % sobre os dereitos aduaneiros de importacion dos seus produtos. O rei Fernando declarou:
O punto dos meus dereitos de soberania sobre Malta debe ceder ao interese maior, que hoxe e recuperar o meu Reino de Napoles
.
Tamen o rei napolitano debeu asinar o
12 de xuno
de
1815
un tratado secreto con
Austria
polo que se comprometia a non cambiar as institucions politicas do Reino e a outorgarlle 25.000 homes (que se reduciron a 13.000 o
4 de febreiro
de
1819
) en caso de guerra.
Consonte co que decidiu o congreso de Viena, Fernando emitiu un decreto polo que unificaba os
Reinos de Napoles
e de
Sicilia
no novo
Reino das Duas Sicilias
. Entre o
8
e o
11 de decembro
de
1816
, a constitucion siciliana de 1812 foi substituida polos novos institutos parlamentarios independentes.
Durante os anos
1860
e
1861
, o
Reino das Duas Sicilias
foi conquistado e incorporado ao
Reino de Piemonte-Sardena
.
O Reino de Sicilia deixou de existir e foi incorporado ao recentemente nacido Reino das Duas Sicilias: o rei asumiu asi o titulo de rei
Fernando I
do Reino das Duas Sicilias.
Mapas historicos do Reino de Sicilia
[
editar
|
editar a fonte
]
Lista de soberanos de Sicilia (e Napoles)
[
editar
|
editar a fonte
]
Ver
Lista de soberanos de Sicilia e Napoles
- ↑
Rosamond McKitterick, David Luscombe, Jonathan Riley-Smith, Paul Fouracre, Timothy Reuter, David Abulafia, C. T. Allmand, Michael Jones (2004).
The New Cambridge Medieval History IV
. Cambridge University Press. Pax. 107.
- ↑
I Vespri siciliani
- ↑
Jose Maria de Francisco Olmos (2003):
El ≪Coronato≫ napolitano. Una moneda documental y propagandistica.
Arquivado
24 de setembro de 2016 en
Wayback Machine
.
Revista General de Informacion y Documentacion
, Vol. 13, num. 1. Universidad Complutense de Madrid, pax. 58.
- ↑
John Platts (1825):
A universal biography: chronologically arranged...
. Sherwood, Jones & Co., Vol. 3, pax. 473.
- ↑
Gaetano Moroni (1854):
Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica
.
Vol. XLV, pax. 199.
- ↑
Felipe II y el Gobierno de Italia
, Manuel Rivero Rodriguez, Sociedad estatal para la conmemoracion de los centenarios de Felipe II y Carlos V,
ISBN 84-95146-10-X
, Edita Closas-Orcoyen, Paracuellos del Jarama 1998, pp. 17 e 72.
- ↑
Cesion de Sicilia a Savoia
, 13 de xullo de 1713.
- ↑
Diccionario geografico universal ...
(1831). Imprenta de Jose Torner, tomo III, pax. 176
.
- ↑
Pietro Colletta (1840).
Histoire de Naples Depuis Charles VI Jusqu'a Ferdinand IV, 1734-1825
. Librairie historique de l'advocat, pag. 20
.
- ↑
De Saint Albin, Alexandre Rousselin de Corbeau (1860):
Championnet, general des armees de la Republique francaise: ou les Campagnes de Hollande, de Rome et de Naples
.
- ↑
Albanese, Camillo (1998):
Cronache di una rivoluzione: Napoli 1799
. Milan: FrancoAngelo.
ISBN 88-464-1070-X
.
- ↑
Real Casa de Borbon de las Dos Sicilias.
"El Cardenal Ruffo y las manifestaciones filoborbonicas"
Arquivado
17 de marzo de 2010 en
Wayback Machine
..
- Indro Montanelli e Roberto Gervaso (1967): "L'Italia dei secoli d'oro. Il Medio Evo dal 1250 al 1492", en
Storia d'Italia
. Milan: Rizzoli Editore.
- Benito Li Vigni (1992):
Il vicere: Domenico Caracciolo, un riformatore nella Sicilia del Settecento
. Napoli: Tullio Pironti.
ISBN 88-7937-057-X
.
- Harold Acton (1997):
I Borboni di Napoli (1734-1825)
. Firenze: Giunti Editore.
ISBN 88-09-21079-4
.
- Santi Correnti (1999):
Storia della Sicilia
. Roma: Newton & Compton.
ISBN 88-8289-264-6
.
- Franco Cardini e Marina Montesano (2006):
Storia medievale
. Firenze: Le Monnier. Col. Universita/Storia.
ISBN 88-00-20474-0
.
- Domenico Ligresti (2006):
Sicilia aperta, secoli XV-XVII. Mobilita di uomini e di idee
. Palermo: Associazione Mediterranea.
ISBN 88-902393-2-8
.
- Valentina Favaro (2009):
La modernizzazione militare nella Sicilia di Filippo II
. Palermo: Associazione Mediterranea.
ISBN 978-88-902393-9-7
.
- Salvatore Agati (2009):
Carlo V e la Sicilia. Tra guerre, rivolte, fede e ragion di Stato
. Catania: Giuseppe Maimone Editore.
ISBN 978-88-7751-287-1
.
- Hubert Houben (2009):
Federico II. Imperatore, uomo, mito
. Bologna: il Mulino.
ISBN 978-88-15-13338-0
.
- Regno di Sicilia
en Treccani.it ?
Enciclopedie
on line,
Istituto dell'Enciclopedia Italiana
, 15 de marzo de 2011. Consultado o 6 de outubro de 2016
(en
italiano
)
.