Helarctos malayanus
, conecido vulgarmente como
oso malaio
, e unha
especie
de
mamifero
carnivoro
da
familia
dos
ursidos
,
subfamilia
dos
ursinos
, o unico representante do
xenero
Helarctos
.
[
2
]
Tratase dunha pequena especie de
oso
, a menor entre todas as actuais,
[
3
]
que vive nos
bosques
tropicais
do
sueste asiatico
, concretamente no centro-oeste de
Birmania
,
Indochina
,
Malaca
,
Sumatra
e
Borneo
(nesta ultima illa representada por unha
subespecie
endemica
).
Esta especie esta pouco emparentada coas outras especies de osos do mundo.
O xenero foi descrito en
1825
polo
medico
e
naturalista
estadounidense
Thomas Horsfield
, nun traballo publicado en
Zool. J.
2
(6): 221.
[
2
]
A especie fora descrita en
1821
polo seu compatriota, colega (tamen era medico e naturalista) e amigo
Thomas Stamford Raffles
.
[
2
]
Ademais de polo nome actualmente valido, o xenero tamen coneceuse polo sinonimo:
[
2
]
Reconecense na especie duas
subespecies
,
[
2
]
baseadas en diferenzas
morfoloxicas
.
[
4
]
[
5
]
Oso malaio en ctitude de ameaza
Helarctos malayanus
ten unha lonxitude de apenas 1,2 m en posicion ergueita, no caso dos machos, sendo as femias menores. A masa corporal destas ultimas oscila entre os 20 e os 40 kg, mentres que os machos adultos andan entre os 30 e os 60 kg.
[
7
]
Ademais de polo menor tamano, os osos malaios diferencianse facilmente doutras especies de osos pola sua forma corporal alongada, as
orellas
pequenas, e a
cola
practicamente inexistente (con so 3 cm resulta dificil ver a certa distancia), mentres que as
patas
e o
colo
son proporcionalmente mais longos. A
pelaxe
e curta e de cor negra, excepto no
focino
, ao redor dos
ollos
e no
peito
, onde varia entre a amarela abrancazada e a alaranxada. Presentan no peito unha mancha, xeralmente en forma de U moi aberta.
[
9
]
As plantas dos
pes
estan espidas, e por diante delas destacan as fortes, longas e ganchudas
garras
dos seus
dedos
, especialmente os das patas anteriores. Esta caracteristica permite aos osos malaios gabear a
arbores
altas ate a sua copa, onde se alimentan de
froitos
, sobre todo de
cocos
que parten sen dificultade cos seus poderosos maxilares. Usan preferentemente o sentido do
olfacto
para encontrar
comida
, pois como nos demais ursidos, a sua
vista
e pobre.
A sua
formula dental
e a seguinte: 3/3, 1/1, 3-4/3, 2/3 = 38-40.
[
10
]
Helarctos malayanus
en estado salvaxe.
Parque Nacional Kaeng Krachan,
Tailandia
Pese a sua robustez os osos malaios son animais activos, axiles e bos gabeadores de arbores.
[
3
]
Ao igual que o oso negro asiatico (
Ursus thibetanus
) tamen construen ninos con polas para tomaren o sol, a miudo bastante por riba do solo.
[
3
]
A
alimentacion
, que se leva a cabo durante a noite, completase coa inxesta de
insectos
,
lagartos
, pequenas
aves
e
mamiferos
,
follas
de
palmeiras
,
mel
e
sementes
. Ocasionalmente entran en plantacions de
coqueiros
,
platanos
e
cacao
, onde poden xerar importantes estragos. Isto ocasionou un perigoso aumento da
caza
destes animais en numerosas rexions, que unida a demanda de partes do seu corpo pola
medicina tradicional
chinesa
reduciu a sua poboacion en moitas zonas. Considerase que a especie ainda non esta en perigo serio de
extincion
, ainda que si e vulnerabel, que e como cualifica a
UICN
o status da especie.
[
1
]
Debido a que habitan en zonas de climas calidos tropicais, os osos malaios, a diferenza doutros ursidos, non hibernan. Isto permitelle as femias teren unha camada de duas crias cada ano. As crias no chegan a madurez sexual ate os 3 ou 4 anos. O periodo de
xestacion
e de entre 95 e 100 dias.
[
9
]
Desconecese canto tempo viven en liberdade, pero en catividade poden alcanzar os 28 anos.
A
secuenciacion xenetica do ADN nuclear
das especies de osos revelou que
Melursus ursinus
e o
Helarctos malayanus
foron os primeiros osos da subfamilia dos
ursinos
que irradiaron, e non estan incluidos no grupo
monofiletico
de
Ursus
; ademais, todas as relacions entre os osos estaban ben resolvidas.
[
11
]
- ↑
1,0
1,1
Scotson, L., Fredriksson, G., Augeri, D., Cheah, C., Ngoprasert, D. & Wai-Ming, W. (2017):
Helarctos malayanus
na
Lista vermella
da
UICN
. Version 2021-2. Consultada o 23 de novembro de 2021.
- ↑
2,0
2,1
2,2
2,3
2,4
Helarctos
Horsfield, 1825
. En
Wilson, Don E.
& Reeder, D. M., editors (2005):
Mammal Species of the World ? A Taxonomic and Geographic Reference
.
- ↑
3,0
3,1
3,2
Matthews, L. Harrison (1977).
La Vida de los Mamiferos, Tomo II. Historia Natural Destino, vol. 17
.
Barcelona
: Ediciones Destino. p. 414.
ISBN
84-2330-700-X
.
- ↑
Santiapillai, A.; Santiapillai, C. (1996). "The status, distribution and conservation of the Malayan sun bear (
Helarctos malayanus
) in Indonesia".
Tigerpaper
23
(1): 11?16.
- ↑
Chasen, F. N. (1940). "A handlist of Malaysian mammals: A systematic list of the mammals of the Malay Peninsula, Sumatra, Borneo and Java, including the adjacent small islands".
Bulletin of the Raffles Museum
15
: 89?90.
- ↑
Ellerman, J. R.; Morrison-Scott, T. C. S. (1966).
"Genus
Helarctos
Horsfield, 1825"
.
Checklist of Palaearctic and Indian mammals 1758 to 1946
(2nd ed.). London: British Museum of Natural History. p. 241.
- ↑
7,0
7,1
Phillipps, Q. (2016):
"Sun bear"
. En:
Phillipps' Field guide to the Mammals of Borneo: Sabah, Sarawak, Brunei, and Kalimantan
. Princeton: Princeton University Press. pp. 246?249.
ISBN 978-0-6911-6941-5
.
- ↑
Meijaard, E. (2004).
"Craniometric differences among Malayan sun bears (
Ursus malayanus
); evolutionary and taxonomic implications"
(PDF)
.
Raffles Bulletin of Zoology
52
(2): 665?672.
- ↑
9,0
9,1
Hanak, V. & Mazak, V. (1991).
Enciclopedia de los Animales. Mamiferos de todo el Mundo
.
Madrid
: Susaeta. p. 354.
ISBN
84-3051-967-X
.
- ↑
Fitzgerald, C. S. & Krausman, P. R. (2002). "Helarctos malayanus".
Mammalian Species
(The American Society of Mammalogists)
696
: 1?5.
- ↑
Pages, M.; Calvignac, S.; Klein, C.; Paris, M.; Hughes, S.; Hanni, C. (2008).
"Combined analysis of fourteen nuclear genes refines the Ursidae phylogeny"
.
Molecular Phylogenetics and Evolution
47
(1): 73?83.
PMID
18328735
.
doi
:
10.1016/j.ympev.2007.10.019
.