Hayabusa
(en
xapones
"Falcon Peregrino"), conecida previamente como
Muses C
, e o nome dunha
sonda espacial
xaponesa
(
JAXA
) lanzada o
9 de maio
de
2003
mediante un foguete
M-5
desde o
Centro Espacial de Kagoshima
para estudar o
asteroide
25143 Itokawa
.
[
2
]
[
4
]
[
5
]
O obxectivo principal de Hayabusa era recoller unha mostra da superficie do asteroide Itokawa, un corpo menor do
sistema solar
cunhas dimensions de 550 x 180 m, e devolvelas a
Terra
para a sua analise. Parte da mision consistia tamen en demostrar novas tecnoloxias, como a
propulsion ionica
.
[
2
]
[
4
]
[
5
]
Imaxes de radar do asteroide 25143 Itokawa
Hayabusa tivo unha viaxe accidentada e estivo ao bordo do fracaso varias veces durante a sua mision. Foi lanzada o 9 de maio de 2003. Unha vez en orbita cambiouselle o nome oficialmente de Muses C a Hayabusa. A nave acendeu os seus motores ionicos por primeira vez o 27 de maio de 2003 e durante a sua viaxe cara ao asteroide unha
fulguracion solar
a finais dese ano degradou os
paneis solares
, facendolle perder
potencia
. A perda de potencia obrigou a atrasar o encontro co asteroide de veran de 2005 a setembro dese mesmo ano. Hayabusa fixo un sobrevoo da Terra o 19 de maio de 2004 e o 31 de xullo un dos
volantes de inercia
que a mantinan estabilizada fallou. A nave atopouse por fin con Itokawa o 12 de setembro de 2005, quedando a unha distancia de 20 km da sua superficie. O 3 de outubro de 2005 a sonda perdeu outro dos seus volantes de inercia, co que a estabilizacion quedou a cargo dos dous volantes restantes e dos propulsores quimicos. Hayabusa explorou cos seus sensores remotos a superficie de Itokawa ata que intentou un primeiro descenso o 4 de novembro, que foi abortado a 700 metros da superficie ao recibir sinais anomalas da sonda. O 12 de novembro intentouse un novo descenso. Nesta ocasion a sonda liberou o pequeno satelite
Minerva
, que exploraria a superficie pola sua conta. Por desgraza un erro fixo que o pequeno satelite fallara a superficie do asteroide, perdendose no espazo. Hayabusa non chegou a tocar a superficie e volveu a sua posicion orixinal sobre o asteroide. Sucederonse dous descensos exitosos ata a superficie, o 20 e o 25 de novembro, pero o mecanismo de recollida de mostras non funcionou completament. O sistema, composto por un funil e proxectiles disparados contra a superficie para enviar mostras cara ao interior da nave, fallou en canto os proxectiles non chegaron a dispararse. O control de terra decidiu de calquera modo que a sonda debia regresar a Terra para recuperar a capsula de mostras e examinala.
[
2
]
[
4
]
[
5
]
O 9 de decembro perdeuse contacto coa sonda debido a perda de propelente, empuxando a nave e facendo que a sua antena deixara de apuntar cara a Terra. As comunicacions recuperaronse a principios de marzo de 2006. Nese momento a situacion da sonda era realmente mala, co propelente quimico perdido no espazo debido a fuga, dous dos tres volantes de inercia inoperativos e 4 das 11
baterias
de
ion litio
avariadas. Os controladores de terra idearon un sistema para controlar a actitude da nave usando o sistema de propulsion ionico. A sonda iniciou o seu regreso a Terra, conseguindo liberar a capsula de retorno, que reentrou na
atmosfera
terrestre o 13 de xuno de 2010 e caendo no lugar previsto, cerca de
Woomera
, en
Australia
. A propia Hayabusa reentrou na atmosfera, destruindose. O posterior exame da capsula de mostras, aparentemente baleira, atopou 1500 particulas de po procedente da superficie de Itokawa que seguramente chegaron ao interior da nave durante o impacto contra a superficie durante as aterraxes.
[
2
]
[
4
]
[
5
]
Video da reentrada
Hayabusa tina forma de caixa, cun 1,5 m de lado e 1,05 m de alto. A masa durante o lanzamento, con propelente incluido (50 kg de propelente quimico e 65 kg de
xenon
para os motores ionicos), era de 530 kg. A enerxia era producida por dous paneis solares, que tinan unha superficie total de 12 m
2
. As comunicacions coa nave tinan lugar principalmente a traves da
antena
de alta ganancia, un disco parabolico de 1,5 m de
diametro
. O funil de recollida de mostras sobresaia da parte de abaixo da sonda. O aterrizador Minerva ia acoplado nun dos laterais. Os catro motores ionicos da sonda, que usaban xenon ionizado, producian un
pulo
maximo de 20
mN
consumindo 1
kW
de potencia. Os propulsores quimicos estaban alimentados
tetroxido de nitroxeno
e
hidracina
e producian ata 22 N de pulo. Entre os instrumentos cientificos atopabase unha camara, un
LIDAR
e
espectrometros
para o
infravermello
proximo e
raios X
. A capsula de entrada tina 40 cm de diametro, 25 cm de altura e unha masa de 20 kg. O seu
escudo termico
estaba formado por material ablativo de 3 cm de grosor para protexer as mostras durante a reentrada, a unha velocidade de 13 km/s.
[
2
]
[
4
]
[
5
]
Resultados das analises das mostras
[
editar
|
editar a fonte
]
Os resultados das analises das mostras publicaronse na revista
Science
(na sua edicion do 26 de agosto de 2011, vol. 133, numero 6046, paxinas 1113-1136). Os resultados sinalan que a mineraloxia e quimica mineral das particulas do 25153 Itokawa son identicas a das condritas LL (condritas con baixo contido en ferro), transformadas termicamente polo impacto secular da materia do asteroide que foi recocido varias veces (un vertedoiro recocido). Os resultados acreditan que os meteoritos mais numerosos recollidos na Terra (as condritas ordinarias) proceden de asteroides tipo S, coma o 25143 Itokawa.
- ↑
N2YO (2020). Real Time Satellite Tracking, ed.
"HAYABUSA (MUSES C)"
(en ingles)
. Consultado o 9 de maio de 2020
.
- ↑
2,00
2,01
2,02
2,03
2,04
2,05
2,06
2,07
2,08
2,09
2,10
NASA (17 de abril de 2020).
"Hayabusa"
(en ingles)
. Consultado o 9 de maio de 2020
.
- ↑
Claude Lafleur (2020).
"MUSES C / Hayabusa"
(en ingles)
. Consultado o 9 de maio de 2020
.
- ↑
4,0
4,1
4,2
4,3
4,4
4,5
4,6
Gunter Dirk Krebs (2020). Gunter's Space Page, ed.
"Muses C (Hayabusa)"
(en ingles)
. Consultado o 9 de maio de 2020
.
- ↑
5,0
5,1
5,2
5,3
5,4
5,5
5,6
5,7
Mark Wade (2020).
"Hayabusa"
(en ingles)
. Consultado o 9 de maio de 2020
.