A
quimica fisica
ou
fisicoquimica
[
1
]
e unha ciencia punto de encontro entre a
quimica
e a
fisica
que intenta estudar a
materia
desde o punto de vista fisico,
[
2
]
centrandose nas bases fisicas dos sistemas e procesos quimicos. De acordo co
quimico
estadounidense de renome
Gilbert Lewis
,
"A Quimica fisica e calquera cousa interesante"
, probablemente referindose o feito de que moitos fenomenos da
natureza
relacionados coa
materia
son de principal interese na quimica fisica.
A fisica quimica representa unha pola onde hai unha mestura de diversas ciencias, como a
quimica
, a
fisica
, a
termodinamica
, a
electroquimica
e a
mecanica cuantica
onde as
funcions matematicas
poden representar interpretacions a nivel molecular e a nivel
atomico
. Cambios na
temperatura
,
presion
,
volume
,
calor
e
traballo
nos
sistemas
,
solido
,
liquido
e/ou
gasoso
atopanse tamen relacionados a estas interpretacions de interaccions
moleculares
.
O quimico estadounidense do
seculo XIX
Willard Gibbs
e tamen considerado o pai fundador da quimica fisica, onde a sua publicacion de
1876
chamada
On the Equilibrium of Heterogeneous Substances
(Estudo sobre o equilibrio de substancias heteroxeneas)
falou de termos como a
enerxia libre
,
potencial quimico
, ou a
regra das fases
, que anos mais tarde serian de salientable interese dentro do estudo desta disciplina.
A fisicoquimica moderna ten os seus alicerces na fisica pura. Areas de estudo moi importantes nesta incluen a
termoquimica
(termodinamica quimica),
cinetica quimica
,
quimica cuantica
,
mecanica estatistica
, electroquimica, quimica do estado liquido,
quimica coloidal
,
quimica de superficies
e
espectroscopia
. A fisicoquimica forma parte fundamental do estudo da
ciencia dos materiais
.
A fisicoquimica non se constituiu como especialidade independente da quimica ate finais do
seculo XIX
. O termo "quimica fisica" foi cunado polo cientifico
ruso
Mikhail Lomonossov
, entre
1752
e
1756
escribiu e presentou un ciclo de conferencias sobre unha nova ciencia que titulou "Un curso de verdadeira Quimica Fisica" (en ruso: “Курс истинной физической химии”) que consideraba como unha ciencia basica para o estudo da estrutura da materia.
[
3
]
A quimica fisica moderna xurdiu entre as
decadas
de
1860
e
1880
grazas os traballos sobre
quimica termodinamica
,
electrolitos
en
solucion
e
cinetica quimica
entre outras materias. Un fito clave foi a publicacion en
1876
da obra
On the Equilibrium of Heterogeneous Substances
[
4
]
(
Sobre o equilibrio de substancias heteroxeneas
) de
Josiah Willard Gibbs
. Neste traballo presentaronse por vez primeira diversas das pedras angulares da quimica fisica, como os conceptos da
enerxia de Gibbs
, de
potencial quimico
ou a
regra das fases de Gibbs
. Outros fitos importantes que compre salientar son a creacion en 1908 do termo
entalpia
, atribuido o
premio Nobel de Fisica
neerlandes
Heike Kamerlingh Onnes
,
[
5
]
[
6
]
ou o coneixement dos procesos
macromoleculares
.
As primeiras
revistas cientificas
que se dedicaron a nova disciplina foron a alema
Zeitschrift fur physicalische Chemie
dirixida por Wolfgang Ostwald (1853-1932) e Jacobus Henricus Van't Hoff (1852-1911), que comezou a sua publicacion en
1887
, e estadounidense
Journal of Physical Chemistry
dirixida por Wilder Dwight Bancroft (1867-1953) publicada dende 1896. Malia isto, durante todo o seculo XIX realizaronse notables achegas a alguns dos campos que habitualmente adoitan reunirse baixo a quimica fisica, tales como a
electroquimica
, a
termoquimica
ou a
cinetica quimica
.
A obra de
Alessandro Volta
(1745-1827), especialmente a
pila
que leva o seu nome, foi o punto de partida de moitos traballos nos que se estudaron os efectos da
electricidade
sobre os
compostos quimicos
. A comezos do seculo XIX,
Humphry Davy
(1778-1829) fixo pasar unha
corrente electrica
a traves de solucions de
sales
o que lle permitiu separar e estudar dos novos
metais
: o
sodio
e o
potasio
. O seu principal discipulo e o seu succesor na Royal Institution foi
Michael Faraday
(1791-1867), que continuou as investigacions do seu mestre. Nun artigo publicado en
1834
, Faraday propuxo as suas duas leis sobre a
electrolise
. A primeira afirma que a cantidade de substancia que se deposita nun
electrodo
e proporcional a cantidade de
carga electrica
que atravesa o
circuito
. Na segunda lei, Faraday afirma que a cantidade de carga electrica que provoca o desprendemento dun gramo de
hidroxeno
produce o desprendemento dunha cantidade igual o equivalente electroquimico doutras substancias.
Os traballos realizados por
Antoine Lavoisier
(1743-1794) e
Pierre Simon Laplace
(1749-1827) son a miudo considerados como o punto de partida da
termoquimica
. Desenaron un novo instrumento, o
calorimetro
, co que podian realizar medidas sobre a cantidade de
calor
desprendida durante as
reaccions quimicas
. Laplace e Lavoisier coidaban que o
calorico
era un dos elementos imponderables e que os
gases
estaban compostos por calor e o elemento correspondente. Durante a primeira metade do seculo XIX, a idea do calorico foi abandonada e comezaron a facerse as investigacions que permitiron o estabeleemento das
leis da termodinamica
. A aplicacion destas investigacions nos procesos quimicos permitiron o xurdimento da
termoquimica
, grazas a obra de autores como
Marcellin Berthelot
(1827-1907) ou
Henry Le Chatelier
(1850-1936).
Uns dos primeiros traballos dedicados o estudo da
cinetica quimica
foron as investigacions de
Ludwig Ferdinand Wilhelmy
(1812-1864) sobre a velocidade de cambio de configuracion de determinados
azucres
en presenza dun
acido
. A metade do seculo XIX, Wilhelmy chegou a conclusion de que a velocidade do cambio era proporcional a concentracion de azucre e de acido e que tamen variaba coa
temperatura
. A colaboracion entre un quimico, George Vernon Harcourt (1834-1919), e un matematico, William Esson (1838-1916), permitiu a introducion de
ecuacions diferenciais
no estudo da cinetica quimica. Esson foi o introdutor de conceptos como os de reaccions de "primeira orde", a velocidade das cales e proporcional a concentracion de so un reactivo, e de reaccions de "segunda orde", as cales a velocidade e proporcional no produto de duas concentracions. Nos ultimos anos do seculo XIX, os treballos de
Jacobus Henricus van 't Hoff
(1852-1911), premio
Nobel de Quimica
de 1901, tiveron unha grande influencia neste e noutros eidos da quimica. Entre as suas achegas, atopase a introducion do "metodo diferencial" para o estudo da velocidade das reaccions quimicas e a sua
famosa ecuacion
que permite relacionar a velocidade e a temperatura dunha reaccion.
O desenvolvemento da
mecanica cuantica
e a sua aplicacion o estudo dos fenomenos quimicos foi un dos cambios mais notables que se produciron na quimica do
seculo XX
. Entre os cientificos que mais achegas fixeron neste senso atopase
Linus Pauling
, autor de libros tan significativos como o seu
Introduction to Quantum Mechanics, with Applications to Chemistry
(1935) ou
The Nature of the Chemical Bond and the Structure of Molecules and Crystals
(1939). Entre moitas outras achegas, Linus Pauling foi o introdutor do noso concepto moderno de
electronegatividade
.
A fisicoquimica moderna ten firmes bases na fisica pura. Entre as suas principais areas de estudo contanse a
termodinamica quimica
, a
cinetica quimica
, a
quimica cuantica
, a
mecanica estatistica
, a
electroquimica
, a
quimica do estado solido
e de
superficies
, e a
espectroscopia
. A fisicoquimica forma parte fundamental no estudo da
ciencia dos materiais
.
As principais areas de estudo da fisicoquimica incluen a
termodinamica quimica
, a
cinetica quimica
, a
quimica cuantica
, a
mecanica estatistica
, a
electroquimica
, a
quimica de superficies
, a
quimica do estado solido
, a
espectroscopia
e a
mecanica cuantica
onde
funcions matematicas
poden representar interpretacions a nivel molecular e
atomico estrutural
. Cambios na
temperatura
,
presion
,
volume
,
calor
e
traballo
nos
sistemas
,
solido
,
liquido
e/ou
gasoso
atopanse tamen relacionados a estas interpretacions de interaccions
moleculares
. O mesmo tempo, a fisicoquimica e parte fundamental da
ciencia de materiais
moderna.
Segundo o afamado
quimico
estadounidense
Gilbert Lewis
,
"a fisicoquimica e calquera cousa interesante"
, referindose ao feito que moitos fenomenos da
natureza
con respecto a
materia
son de principal interese na fisicoquimica.
- ↑
Definicions no
Dicionario da Real Academia Galega
e no
Portal das Palabras
para
fisicoquimica
.
- ↑
Grup Enciclopedia Catalana
(ed.).
"Fisica quimica"
.
Gran Enciclopedia Catalana
. Arquivado dende
o orixinal
o 29 de maio de 2020
. Consultado o 4 de febreiro de 2012
.
- ↑
Vucinich, Alexander (1970). "Science in the age of crisis, 1884-1917. Modern Physics and Chemistry".
Science in Russian Culture: 1861-1917
(en ingles)
. Stanford University Press. pp. pax. 388.
ISBN
0804707383
. Consultado o 4 de febreiro de 2012
.
In the 1880's Russia already had a long but tenuous tradition in physical chemistry. In 1752-56, Lomonosov wrote and lectured on a new science, which he named “physical chemistry” and identified as the primary science for studying the structure of matter.
- ↑
Gibbs, Josiah Willard (1876). Massachusetts Institute of Technology, ed.
"On the Equilibrium of Heterogeneous Substances"
(PDF)
(en ingles)
. Arquivado dende
o orixinal
(PDF)
o 26 de outubro de 2012
. Consultado o 4 de febreiro de 2012
.
- ↑
Helrich, Carl S. (2009).
Modern thermodynamics with statistical mechanics
(en ingles)
. Springer. pp. pax. 64.
ISBN
3540854177
. Consultado o 4 de febreiro de 2012
.
The Dutch physicist ans discoverer of superconductivity, Heike Kamerlingh Onnes, initially introduces the term enthalpy at the first meeting of the institute of Refrigeration in Paris in 1908. He had derived the name enthalpy from Greek word “enthalpos” (?νθαλπο?).
- ↑
Trsic, Milan; Evelyn Jeniffer De Lima Toledo (2010). "Chemical Transformations and Reactions: Velocity and energy Balance".
A Serious Glance at Chemistry: Basic Notions Explained
(en ingles)
. World Scientific. pp. pax. 109.
ISBN
1848165307
. Consultado o 4 de febreiro de 2012
.
Josiah Willard Gibbs (America, 1839-1903) introduced the “head function at constant pressure” in 1875. Other scientists defined the modern term enthalpy later. The thermodynamic potential (enthalpy) was defined by the Dutch physicist Heike Kamerlingh Onnes (1853-1926) in the early 20th century.