A
Copa Italia
(en
italiano
:
Coppa Italia
), conecida por motivos de patrocinio como
Coppa Italia Frecciarossa
,
[
1
]
e unha
competicion
de
futbol
de
Italia
. Tratase da mais importante competicion italiana en formato de copa, asi como da segunda competicion nacional mais prestixiosa do pais, por detras do campionato de
liga
. Esta organizado baixo a xurisdicion da
FIGC
. O vixente campion da Copa Italia pode adornar os seus uniformes oficiais, durante os doce meses seguintes a conquista do trofeo, coa escarapela tricolor italiana como simbolo identificativo da vitoria.
A primeira edicion do torneo tivo lugar en 1922, e foi a unica organizada directamente pola Federacion de Futbol de Italia. A competicion reviviuse na tempada 1926/27 (edicion que se interrompeu nos oitavos de final), e posteriormente reorganizouse anualmente a partir da tempada 1935/36. Nestes dous periodos o torneo foi organizado polo Directorio de Divisions Superiores . A competicion foi de novo interrompida en 1943 debido a
segunda guerra mundial
, e retomouse en 1958 baixo o amparo da
Liga Nacional Profesional
ata a edicion 2009/10 . Dende enton esta organizada pola
Lega Serie A.
Ao longo da sua historia, 16 equipos diferentes conseguiron proclamarse campion, sendo o club mais laureado a Juventus, con 14 trofeos (dos cales catro foron consecutivos de 2015 a 2018). Dende 1936, o equipo ganador obten, ademais do trofeo e os posibles beneficios monetarios, a cualificacion para competicions europeas. Dende 2009 o vencedor accede a
Europa League
.
[
N 1
]
Desde 1988, o ganador da Copa disputa ademais a Supercopa italiana contra o vencedor da
Serie A
.
O
Vado
, equipo ganador da primeira edicion absoluta da Copa de Italia disputada en 1922.
O nacemento da Copa Italia forma parte dos convulsos acontecementos que trastornaron a organizacion do futbol italiano en 1921. Ese ano, un profundo desacordo entre os grandes clubs e a
Federacion Italiana de Futbol
, relativo a estrutura da maxima liga, levou a secesion dos clubs mais importantes nunha liga independente, a Confederacion Italiana de Futbol.
Atopandose cun
torneo
practicamente baleiro a nivel tecnico, a Federacion de Futbol decidiu concretar a tempada competitiva 1921/22 proponendo unha nova competicion, paralela ao campionato e con eliminacion directa: foi asi como o 2 de abril de 1922 se disputaron os primeiros partidos da nova copa nacional. Poren, se a falta de interese provocada pola participacion de debiles e maiormente desconecidos clubs non xerase xa suficientes problemas no campionato, para a estrea da Copa de Italia o interese do publico resultou case nulo. Isto, sumado ao complicado mecanismo de repescas e as continuas retiradas fixeron que trala a vitoria do
Vado
, formacion de segunda categoria, sobre o
Udinese
na
prorroga
, o novo evento non atopase espazo nas reformas que no veran de 1922 arranxaron o cisma do futbol italiano.
Catro anos despois, na tempada 1926/27 tentouse de novo a realizacion do torneo, pero acabou interrompido aos poucos dias, por falta de datas disponibles. Mentres, entre as decadas de
1920
e
1930
proliferaron na peninsula diversas competicions menores, como a
Copa CONI
, a Copa Arpinati e a
Copa da Italia Central
, que con todo, carecian do caracter "nacional" da Copa Italia.
Os xogadores do
Genoa
posan co trofeo que ganaron na edicion 1936/37.
Non foi ata 1935, cando coa reducion de equipos na
maxima categoria
a 16 e o consecuente maior espazo no calendario, puido retomarse a Copa Italia de xeito estable e continuado. O regulamento seguiu o modelo da
Copa Inglesa
: todos os partidos disputaronse a partido unico nun campo designado por sorteo e en caso de empate despois do
tempo adicional
, estableceuse a repeticion do partido no campo contrario.
Todos os clubs da
Serie A
,
Serie B
e
Serie C
tinan acceso a competicion, cos de primeira division entrando directamente no cadro principal, mentres que os demais debian disputar previamente unha serie de eliminatorias. O cadro principal incluia cinco roldas a partir dos dezaseisavos de final. En canto a final, inicialmente tentouse levar adiante a idea dun campo neutral que cambiase cada ano, asi como unha sede fixa na capital de Italia,
Roma
. Con todo, pronto se volveu cara a formula de dobre partido nos dous campos dos finalistas. O ganador da Copa Italia tamen recibia o dereito a participar na
Copa de Europa Central
ao ano seguinte.
O primeiro vencedor do torneo renovado foi o
Torino
, que venceu ao
Alessandria
na final do
estadio Luigi Ferraris
de
Xenova
o 11 de xuno de 1936. Durante os seguintes anos, o titulo foi parar aos clubs mais importantes da epoca:
Genoa
,
Fiorentina
,
Ambrosiana-Inter
e
Juventus
. Destacou o triunfo da Juventus na tempada 1937/38, nunha final que, por primeira vez na historia da copa, viu un derbi, o de Turin.
O
Venezia
campion da edicion 1940/41.
Na edicion 1940/41 causou sensacion o exito do
Venezia
, un equipo historicamente afastado do futbol de maximo nivel, que con todo, naqueles anos contaba con xogadores destinados a converterse en estrelas consolidadas en pouco tempo, sobre todo
Ezio Loik
e
Valentino Mazzola
. Estes dous foron dous dos piares nos seguintes anos do
Grande Torino
, que na tempada 1942/43 conquistou a Copa e tamen a Serie A, convertendose asi no primeiro club en ganar os dous grandes trofeos nacionais nunha mesma campana. Na anterior edicion, os seus rivais da Juventus, tras vencer na final ao Milan, foron os primeiros en ganar a Copa Italia por segunda vez.
O drama da
segunda guerra mundial
interrompeu a breve historia da competicion, e despois da guerra a expansion da
Serie A
ata 20 equipos deixou sen espazo a copa nacional. Na primeira tempada de posguerra (1945/46), ao non se organizar un campionato de grupo unico de caracter nacional, os equipos do norte excluidos da fase final disputaron a
Coppa Alta Italia
, ganada polo
Bologna
.
A competicion non se volveu disputar ata 1958, cando a
Lazio
superou a
Fiorentina
na final. Organizado pola
Lega Nazionale Professionisti
, viuse resucitada grazas ao emerxente proxecto dunha nova competicion europea, a futura
Recopa de Europa
, que se anunciou estruturada como a xa existente
Copa de Europa
, pero para equipos campions das copas nacionais.
O final da tempada 1957/58 da
Serie A
adiantouse a varias semanas antes do habitual, debido a disputa do
Mundial de Suecia
no veran. Con todo, finalmente a
seleccion italiana
non conseguiu a clasificacion para o certame, polo que se decidiu comezar a disputa da edicion 1958/59 da Coppa Italia antes do previsto, antes incluso de que se disputase a final da edicion anterior.
O
Torino
que conquistou a Copa e a liga na tempada 1942/43.
A tradicional escarapela tricolor, simbolo da vitoria na Copa, foi utilizada por primeira vez pola Lazio tralo seu triunfo de 1958, e desde enton adoptada oficialmente pola Lega. Na edicion 1959/60 ganada pola
Juventus
, debutou o trofeo da Copa Italia que ainda esta hoxe en uso, en ouro e decorado na base con esmaltes tricolores que lembran as cores da
bandeira nacional
.
[
2
]
A
Recopa de Europa
viu oficialmente a luz na tempada 1960/61, e foi fundamentalmente o unico motivo do renacemento da Copa Italia. Esta necesidade quedou reflectida no esquema de competicion, estruturado de xeito que se desenvolvese da forma mais rapida e menos complexa posible. Excluironse os equipos da
Serie C
e todas as roldas pasaron a ser a partido unico, e unha serie de grellas eliminatorias permitian a entrada dos grandes equipos nunha fase xa moi avanzada.
Na
decada de 1960
inscribiron o seu nome no palmares do torneo importantes clubs como a
Roma
e o
Milan
entraron na lista de honra da copa, intercalados co sorprendente
Atalanta
, vitorioso en 1963. Tamen logrou a fazana o
Napoli
, que na tempada 1961/62 converteuse no segundo e ata agora ultimo equipo en ganar a Copa sen estar militando na maxima categoria do futbol italiano.
A partir da edicion 1967/68 suprimiuse a final a dobre partido que levaba utilizandose dende os inicios do torneo, pasando os catro equipos semifinalistas a enfrontarse nun grupo final, do que se proclamaria vencedor o que mais puntos obtivese nos enfrontamentos entre eles nun sistema de
liga
.
Para relanzar a competicion e atraer publico aos estadios, a
FIGC
decidiu na campana seguinte substituir todas as eliminatorias, excepto os cuartos de final, por unha serie de grupos, aproveitando a reducion de equipos da Serie A a 16 e o maior espazo no calendario.
Os xogadores da
Fiorentina
levantando a sua segunda Copa Italia na tempada 1960/61.
Na edicion 1970/71 o
Torino
e o
Milan
acabaron empatados a puntos no grupo final, sendo necesario un partido de desempate en campo neutral para a decision do titulo, que ademais se resolveu por primeira vez cunha
quenda de penaltis
. Isto levou aos organizadores a retomar a tradicional final unica xa na seguinte tempada, a 1971/72 .
Dende enton e durante case toda a decada mantivose o mesmo sistema de competicion. Nunha primeira fase formabanse sete grupos de cinco equipos cada un, con partidos so de ida. Os sete vencedores dos sete grupos pasaban a unha segunda rolda, na que se sumaba o vixente campion de Copa, e repartianse en dous novos grupos de catro equipos cada un.
Os dous primeiros clasificados de cada grupo enfrontabanse enton na restaurada final unica, esta vez cunha sede fixa no
estadio olimpico de Roma
e en presenza do
presidente da Republica
. A sede fixa en Roma mantivose ata a edicion de 1979/80, coas excepcions das tempadas 1976/77 e 1978/79, disputadas en
San Siro
e no
estadio San Paolo
respectivamente.
O equipo con mais titulos dos anos 70 foi o Milan, que conseguiu coser a escarapela no peito en tres ocasions das cinco finais que disputou, a ultima delas nun derbi de Milan contra o Inter. O derbi reeditouse na final da seguinte edicion, sendo esta vez o titulo para o equipo
nerazzurro
, que cortou asi unha seca de 39 anos sen exitos na Copa. O
Bologna
saiu triunfante duas veces durante a decada, mentres que un sorprendente Palermo conseguiu xogar duas finais, a pesar de militar na Serie B.
O exito cada vez maior das competicions europeas levou aos organizadores da Copa Italia a repensar unha vez mais o formato, introducindo roldas eliminatorias coa
regra do gol en campo contrario
. O cambio aplicouse en 1979, cando se disputaron con este metodo os cuartos de final e as semifinais, e estendeuse a final dous anos despois, e aos oitavos de final en 1982, xunto coa readmision dos clubs da
Serie C1
.
A partir da edicion 1980/81 a final disputouse a ida e volta, con prorroga e quenda de penaltis en caso de empate, sistema que se mantivo sen cambios ata a edicion 2006/07.
Coa
decada de 1980
chegou a hexemonia deportiva da
Roma
e da
Sampdoria
, que levantaron o trofeo en catro e tres ocasions respectivamente. Co triunfo na edicion 1987/88, o equipo xenoves foi tamen o primeiro en conseguir, xunto coa clasificacion europea, tamen o acceso a unha nova competicion nacional, a
Supercopa italiana
, que desde 1988 enfronta aos ganadores do campionato da Serie A cos da Copa Italia.
[
3
]
Os xogadores do
Vicenza
festexando o titulo da edicion 1996/97.
Nos anos 90 eliminaronse as fases de grupos, disputandose o torneo integramente en eliminatorias. Na tempada 1991/92 produciuse o primeiro exito absoluto do
Parma
, que nesta decada viviu un meteorico ascenso a elite do futbol nacional e europeo, seguido doce meses despois polo ultimo grande exito do
Torino
, despois de mais de vinte anos. A edicion 1993/94 foi a ultima en ver ter como finalista a un club da Serie B, o Ancona.
A mediados da decada foi a Fiorentina quen interrompeu un xaxun de vinte anos, mentres que ainda mais relevante foi o retorno ao palmares da Lazio na edicion 1997/98, rompendo unha xeira de 40 anos sen vencer o titulo. Un ano antes, o modesto
Vicenza
logrou o seu primeiro e unico titulo.
A supresion da Recopa de Europa en 1999, e a ampliacion de equipos na
Liga de Campions
, quitaronlle a principal razon de ser e espazo a Copa Italia, que, ademais, non sacaba demasiado proveito do aliciente da praza para a
Copa da UEFA
que se lle adxudicaba ao ganador do torneo, xa que este obxectivo podia acadarse mais facilmente a traves do campionato de liga.
A perda de interese pola Copa acompanouna un novo cambio de formato, coa inclusion de novo dunha fase de grupos.
O
Inter de Milan
celebrando a conquista da sua quinta Copa Italia en
2006
.
Durante estes anos o torneo entrou en constante declive. A partir do ano 2005 introduciuse unha novidade ao estruturar as fases previas aos oitavos de final en eliminatorias a partido unico, participando nelas os 12 clubs de Serie A non clasificados para competicions europeas, e todos os de Serie B e Serie C. Con todo, tampouco estas novidades conseguiron atraer de novo grandes masas aos estadios, nos que os equipos adoitaban alinar os seus xogadores suplentes.
Poren, outro cambio normativo, posto en marcha en 2007 con motivo da sexaxesima edicion do torneo, coa reducion de equipos so aos clubs da Serie A e B, asi como a reintroducion da final a partido unico nunha sede permanente (o
Olimpico de Roma
), parecia revitalizar o torneo. En 2008 produciuse un novo cambio organizativo, que volveu estender a competicion aos equipos das ligas menores, establecendose o sistema de partido unico en todalas fases excepto as semifinais, disputadas dende enton a ida e volta.
Os anos 2000 caracterizaronse polos dous titulos da Lazio, e sobre todo polos acalorados duelos entre o Inter e a Roma: dito enfrontamento repetiuse en cinco finais, catro delas consecutivas, ganando tres titulos o equipo
nerazzurro
e dous o
giallorosso
.
A primeira metade da decada de 2010, que comezou cun novo triunfo do Inter para selar as glorias da ultima decada, viu o regreso ao exito de dous clubs que levaban moito tempo sen triunfar na Copa Italia. Na edicion 2011/12, o
Napoli
volveu alzar o trofeo 25 anos despois da ultima vez,
[
4
]
mentres que na tempada 2014/15 foi a
Juventus
quen puxo fin a un periodo de 20 anos sen conseguilo, convertendose no primeiro equipo en acadar as duas cifras no palmares do torneo.
[
5
]
A Juve acabou dominando a Copa na segunda metade da decada, cun record de catro titulos consecutivas de seis finais.
[
6
]
Antes, na edicion 2012/13 o titulo decidiuse por primeira vez cun
derbi de Roma
na final, sendo a Lazio quen coseu a escarapela no peito.
[
7
]
A decada rematou coa edicion 2019/20, que, debido a unha parada forzada por mor da
pandemia de COVID-19
, viu modificada o seu formato, rematando co terceiro exito napolitano da decada.
A
Lazio
coa sua quinta Copa Italia, ganada na campana 2008/09.
A
decada de 2020
comezou coa Juventus reforzando o seu liderado no numero de titulos na edicion 2020/21 .
Para a tempada seguinte, o numero de equipos participantes reduciuse de 78 a 44 tras un novo cambio de formato da competicion, reservando a participacion na copa nacional so aos equipos da Serie A e B, ademais de catro da Serie C.
[
8
]
O Inter logrou o seu oitavo titulo, volvendo coser a escarapela despois de once anos.
O equipo vencedor do trofeo consegue, para a tempada seguinte, a clasificacion para a fase de grupos da
Europa League
. Se o equipo triunfante xa obtivese a clasificacion para a
Liga de Campions
, accedera a Europa League o equipo clasificado inicialmente para a
Conference League
.
A partir da tempada 2021/22, o torneo estruturase do seguinte xeito:
[
8
]
- Participan 20 equipos da
Serie A
, 20 equipos da
Serie B
e 4 equipos da
Serie C
.
- A cada club asignaselle un numero de clasificacion do seguinte xeito:
- O numero 1 para o ganador da edicion anterior da Coppa Italia.
- Os numeros 2-8 para os 8 primeiros clasificados na tempada anterior da Serie (excluindo ao vixente campion da Copa).
- Os numeros 9-20 para os equipos clasificados do 9º ao 17º posto na tempada anterior da Serie A e para os tres equipos que ascenderon a Serie A na tempada anterior.
- Os numeros 21-24 para os tres equipos que descenderon a Serie B na tempada anterior e o perdedor da final do play-off da Serie B na tempada anterior.
- Os numeros 25-36 para os equipos clasificados do 4º ao 15º posto na tempada anterior da Serie B (excluindo aos finalistas do play-off) e o ganador da final do play-off da Serie B na tempada anterior.
- Os numeros 37-40 para os tres equipos ascendidos a Serie B na tempada anterior e para o ganador da final do play-off da Serie C na tempada anterior.
- Os numeros 41-43 para os tres equipos clasificados na segunda praza en cada un dos grupos da Serie C da tempada anterior.
- O numero 44 para o campion da
Copa Italia Serie C
da tempada anterior.
- Na rolda preliminar enfrontanse a partido unico os equipos clasificados da 44ª a 37ª posicion, actuando como locais os catro peor clasificados. A partir dos 1/32 de final entran en xogo os 28 equipos clasificados do posto 36 ao 9, actuando como local o equipo peor clasificado. Os 8 equipos restantes, cabeza de serie, debutan nos oitavos de final. As semifinais disputanse en formato de ida e volta.
- Dende a tempada 2007/08 a final disputase a partido unico no
Estadio Olimpico
de
Roma
, coa presenza do
Presidente da Republica
, que entrega o trofeo ao final do partido. En caso de non asistir este, realiza a tarefa o presidente do
Senado
.
O primeiro trofeo da Copa Italia (1922).
O trofeo orixinal da primeira edicion da Copa Italia, ganado en 1922 polo
Vado
, foi destruido durante o periodo fascista, polo que a FIGC realizou unha replica en 1992, con motivo do 70º aniversario da Copa. Esta exposto na sede da Cassa di Risparmio di Savona en
Vado Ligure
. Do mesmo xeito que esta, a copa que se puxo en xogo de 1936 a 1943, asi como as de 1958 e 1959, eran dun estilo moi diferente a version actual.
[
9
]
Ainda que a competicion xa se retomara con caracter definitivo un par de anos antes, non foi ata 1960, mais precisamente o 30 de maio, cando a
Lega Nazionale Professionisti
, de cara a final da duodecima edicion, decidiu encargar o trofeo actual. Fabricado en
ouro
puro, a nova copa, cuxa realizacion foi encomendada a unha empresa
milanesa
, tina no seu momento un valor de dous millons e medio de
liras
.
Modelo:Doppia immagine verticale
Desde enton, o trofeo orixinal entregaselle durante un ano ao equipo vencedor, que o debe devolver a continuacion a Lega, recibindo a cambio unha replica de menor valor (primeiro feita en imitacion de ouro, e mais tarde en
prata
) para conservar nas suas vitrinas.
[
10
]
Desde a tempada 1963/64, a Lega tamen entregou a
Copa Renato Dall'Ara
, creada para conmemorar a memoria do presidente do
Bologna
Renato Dall'Ara
, falecido en 1964. O trofeo era outorgado sempre ao equipo vencedor da Copa no terreo de xogo durante a entrega de premios, pero co paso do tempo foise perdendo este costume, ata que o trofeo foi suprimido trala decima entrega a Juventus en 2021.
Para a edicion 2010/11 a
Lega Serie A
e o
Ministerio de Defensa de Italia
chegaron a un acordo para lle dar a competicion o nome do 150º aniversario do
Risorgimento
.
[
11
]
Deste xeito, o equipo vencedor (o
Inter de Milan
) recibiu tres trofeos: ademais da Copa Italia e da Copa Dall'Ara, o equipo
nerazzurro
tamen recibiu a Copa do do 150º aniversario da Unificacion de Italia.
[
12
]
Ademais de recibir o trofeo, o vixente campion da Copa Italia tamen pode lucir nos seus uniformes oficiais, durante os doce meses seguintes a conquista do titulo, unha pequena escarapela tricolor como simbolo da vitoria, dun xeito moi semellante ao que ocorre co
scudetto
para os equipos campions de liga.
[
13
]
[
14
]
A escarapela tricolor na camiseta de
Gianni Rivera
.
A escarapela, cosida por primeira vez na tempada 1958/59 nas camisetas da
Lazio
que ganara a anterior edicion da copa, consistia inicialmente nun circulo exterior de cor
vermella
, outro intermedio en
branco
e un interior en
verde
. Este formato utilizouse ata a tempada 1984/85. A partir do ano seguinte, usouse o modelo co circulo exterior verde, o intermedio branco e o interior vermello. A escarapela co exterior vermello reapareceu temporalmente nas camisetas da
Sampdoria
da tempada 1988/89, e da Juve nos primeiros partidos da tempada 1990/91. Finalmente, a partir da tempada 2006/07, restableceuse definitivamente a tipoloxia orixinal.
Antes da concepcion da escarapela, durante o
periodo de entreguerras
, o equipo ganador da Copa de Italia xa tina dereito a lucir no peito un distintivo do titulo conseguido. Esta non era, con todo, a escarapela que se comezou a usar decadas mais tarde, senon un pequeno escudo englobando no seu interior uns
fasces
(debido ao rexime fascista imperante naquela epoca no
Reino de Italia
). Este distintivo usouse entre as edicions de 1935/36 e 1942/43.
[
15
]
| Tempada
|
Campion
|
Subcampion
|
Resultado
|
Sede da final
|
| 1922
|
Vado
|
Udinese
|
1-0
|
Campo de Leo
|
| Non se disputou (1922-1926)
|
| 1926/27
|
Non chegou a completarse
|
| Non se disputou (1927-1935)
|
| 1935/36
|
Torino
|
Alessandria
|
5-1
|
Luigi Ferraris
|
| 1936/37
|
Genoa
|
Roma
|
1-0
|
Comunale Giovanni Berta
|
| 1937/38
|
Juventus
|
Torino
|
3-1, 2-1
|
Final a ida e volta
|
| 1938/39
|
Inter de Milan
|
Novara
|
2-1
|
Stadio Nazionale
|
| 1939/40
|
Fiorentina
|
Genoa
|
1-0
|
Giovanni Berta
|
| 1940/41
|
Venezia
|
Roma
|
3-3, 1-0
|
Final a ida e volta
|
| 1941/42
|
Juventus
|
Milan
|
1-1, 4-1
|
Final a ida e volta
|
| 1942/43
|
Torino
|
Venezia
|
4-0
|
San Siro
|
| Non se disputou (1943-1958)
|
| 1958
|
Lazio
|
Fiorentina
|
1-0
|
Estadio Olimpico
|
| 1958/59
|
Juventus
|
Inter de Milan
|
4-1
|
San Siro
|
| 1959/60
|
Juventus
|
Fiorentina
|
3-2
(
pro.
)
|
San Siro
|
| 1960/61
|
Fiorentina
|
Lazio
|
2-0
|
Comunale de Florencia
|
| 1961/62
|
Napoli
|
SPAL
|
2-1
|
Estadio Olimpico
|
| 1962/63
|
Atalanta
|
Torino
|
3-1
|
San Siro
|
| 1963/64
|
Roma
|
Torino
|
1-0
|
Comunale de Turin
|
| 1964/65
|
Juventus
|
Inter de Milan
|
1-0
|
Estadio Olimpico
|
| 1965/66
|
Fiorentina
|
Catanzaro
|
2-1
(
pro.
)
|
Estadio Olimpico
|
| 1966/67
|
Milan
|
Padova
|
1-0
|
Estadio Olimpico
|
| 1967/68
|
Torino
|
Milan
|
Grupo final
|
|
| 1968/69
|
Roma
|
Cagliari
|
Grupo final
|
|
| 1969/70
|
Bologna
|
Torino
|
Grupo final
|
|
| 1970/71
|
Torino
|
Milan
|
Grupo final
|
|
| 1971/72
|
Milan
|
Napoli
|
2-0
|
Estadio Olimpico
|
| 1972/73
|
Milan
|
Juventus
|
1-1
(
pen
: 6-3)
|
Estadio Olimpico
|
| 1973/74
|
Bologna
|
Palermo
|
1-1
(
pen
: 5-4)
|
Estadio Olimpico
|
| 1974/75
|
Fiorentina
|
Milan
|
3-2
|
Estadio Olimpico
|
| 1975/76
|
Napoli
|
Verona
|
4-0
|
Estadio Olimpico
|
| 1976/77
|
Milan
|
Inter de Milan
|
2-0
|
San Siro
|
| 1977/78
|
Inter de Milan
|
Napoli
|
2-1
|
Estadio Olimpico
|
| 1978/79
|
Juventus
|
Palermo
|
2-1
(
pro.
)
|
Estadio Olimpico
|
| 1979/80
|
Roma
|
Torino
|
0-0
(
pen
: 3-2)
|
Estadio Olimpico
|
| 1980/81
|
Roma
|
Torino
|
1-1, 1-1
(
pen
: 5-3)
|
Final a ida e volta
|
| 1981/82
|
Inter de Milan
|
Torino
|
1-0, 1-1
|
Final a ida e volta
|
| 1982/83
|
Juventus
|
Verona
|
0-2, 3-0
(
pro.
)
|
Final a ida e volta
|
| 1983/84
|
Roma
|
Verona
|
1-1, 1-0
|
Final a ida e volta
|
| 1984/85
|
Sampdoria
|
Milan
|
1-0, 2-1
|
Final a ida e volta
|
| 1985/86
|
Roma
|
Sampdoria
|
1-2, 2-0
|
Final a ida e volta
|
| 1986/87
|
Napoli
|
Atalanta
|
3-0, 1-0
|
Final a ida e volta
|
| 1987/88
|
Sampdoria
|
Torino
|
2-0, 1-2
(
pro.
)
|
Final a ida e volta
|
| 1988/89
|
Sampdoria
|
Napoli
|
0-1, 4-0
|
Final a ida e volta
|
| 1989/90
|
Juventus
|
Milan
|
0-0, 1-0
|
Final a ida e volta
|
| 1990/91
|
Roma
|
Sampdoria
|
3-1, 1-1
|
Final a ida e volta
|
| 1991/92
|
Parma
|
Juventus
|
0-1, 2-0
|
Final a ida e volta
|
| 1992/93
|
Torino
|
Roma
|
3-0, 2-5
|
Final a ida e volta
|
| 1993/94
|
Sampdoria
|
Ancona
|
0-0, 6-1
|
Final a ida e volta
|
| 1994/95
|
Juventus
|
Parma
|
1-0, 2-0
|
Final a ida e volta
|
| 1995/96
|
Fiorentina
|
Atalanta
|
1-0, 2-0
|
Final a ida e volta
|
| 1996/97
|
Vicenza
|
Napoli
|
0-1, 3-0
(
pro.
)
|
Final a ida e volta
|
| 1997/98
|
Lazio
|
Milan
|
0-1, 3-1
|
Final a ida e volta
|
| 1998/99
|
Parma
|
Fiorentina
|
1-1, 2-2
|
Final a ida e volta
|
| 1999/00
|
Lazio
|
Inter de Milan
|
2-1, 0-0
|
Final a ida e volta
|
| 2000/01
|
Fiorentina
|
Parma
|
1-0, 1-1
|
Final a ida e volta
|
| 2001/02
|
Parma
|
Juventus
|
1-2, 1-0
|
Final a ida e volta
|
| 2002/03
|
Milan
|
Roma
|
4-1, 2-2
|
Final a ida e volta
|
| 2003/04
|
Lazio
|
Juventus
|
2-0, 2-2
|
Final a ida e volta
|
| 2004/05
|
Inter de Milan
|
Roma
|
2-0, 1-0
|
Final a ida e volta
|
| 2005/06
|
Inter de Milan
|
Roma
|
1-1, 3-1
|
Final a ida e volta
|
| 2006/07
|
Roma
|
Inter de Milan
|
6-2, 1-2
|
Final a ida e volta
|
| 2007/08
|
Roma
|
Inter de Milan
|
2-1
|
Estadio Olimpico
|
| 2008/09
|
Lazio
|
Sampdoria
|
1-1
(
pen
: 6-5)
|
Estadio Olimpico
|
| 2009/10
|
Inter de Milan
|
Roma
|
1-0
|
Estadio Olimpico
|
| 2010/11
|
Inter de Milan
|
Palermo
|
3-1
|
Estadio Olimpico
|
| 2011/12
|
Napoli
|
Juventus
|
2-0
|
Estadio Olimpico
|
| 2012/13
|
Lazio
|
Roma
|
1-0
|
Estadio Olimpico
|
| 2013/14
|
Napoli
|
Fiorentina
|
3-1
|
Estadio Olimpico
|
| 2014/15
|
Juventus
|
Lazio
|
2-1
(
pro.
)
|
Estadio Olimpico
|
| 2015/16
|
Juventus
|
Milan
|
1-0
(
pro.
)
|
Estadio Olimpico
|
| 2016/17
|
Juventus
|
Lazio
|
2-0
|
Estadio Olimpico
|
| 2017/18
|
Juventus
|
Milan
|
4-0
|
Estadio Olimpico
|
| 2018/19
|
Lazio
|
Atalanta
|
2-0
|
Estadio Olimpico
|
| 2019/20
|
Napoli
|
Juventus
|
0-0
(
pen
: 4-2)
|
Estadio Olimpico
|
| 2020/21
|
Juventus
|
Atalanta
|
2-1
|
Mapei Stadium
|
| 2021/22
|
Inter de Milan
|
Juventus
|
4-2
(
pro.
)
|
Estadio Olimpico
|
| Club
|
Titulos
|
Subcampion
|
Anos campion
|
Anos subcampion
|
| Juventus
|
14
|
7
|
1938, 1942, 1959, 1960, 1965, 1979, 1983, 1990, 1995, 2015, 2016, 2017, 2018, 2021
|
1973, 1992, 2002, 2004, 2012, 2020, 2022
|
| Roma
|
9
|
8
|
1964, 1969, 1980, 1981, 1984, 1986, 1991, 2007, 2008
|
1937, 1941, 1993, 2003, 2005, 2006, 2010, 2013
|
| Inter de Milan
|
8
|
6
|
1939, 1978, 1982, 2005, 2006, 2010, 2011, 2022
|
1959, 1965, 1977, 2000, 2007, 2008
|
| Lazio
|
7
|
3
|
1958, 1998, 2000, 2004, 2009, 2013, 2019
|
1961, 2015, 2017
|
| Fiorentina
|
6
|
4
|
1940, 1961, 1966, 1975, 1996, 2001
|
1958, 1960, 1999, 2014
|
| Napoli
|
6
|
4
|
1962, 1976, 1987, 2012, 2014, 2020
|
1972, 1978, 1989, 1997
|
| Milan
|
5
|
9
|
1967, 1972, 1973, 1977, 2003
|
1942, 1968, 1971, 1975, 1985, 1990, 1998, 2016, 2018
|
| Torino
|
5
|
8
|
1936, 1943, 1968, 1971, 1993
|
1938, 1963, 1964, 1970, 1980, 1981, 1982, 1988
|
| Sampdoria
|
4
|
3
|
1985, 1988, 1989, 1994
|
1986, 1991, 2009
|
| Parma
|
3
|
2
|
1992, 1999, 2002
|
1995, 2001
|
| Bologna
|
2
|
?
|
1970, 1974
|
|
| Atalanta
|
1
|
4
|
1963
|
1987, 1996, 2019, 2021
|
| Genoa
|
1
|
1
|
1937
|
1940
|
| Venezia
|
1
|
1
|
1941
|
1943
|
| Vado
|
1
|
?
|
1922
|
|
| Vicenza
|
1
|
?
|
1997
|
|
| Palermo
|
?
|
3
|
|
1974, 1979, 2011
|
| Verona
|
?
|
3
|
|
1976, 1983, 1984
|
| Udinese
|
?
|
1
|
|
1922
|
| Alessandria
|
?
|
1
|
|
1936
|
| Novara
|
?
|
1
|
|
1939
|
| SPAL
|
?
|
1
|
|
1962
|
| Catanzaro
|
?
|
1
|
|
1966
|
| Padova
|
?
|
1
|
|
1967
|
| Cagliari
|
?
|
1
|
|
1969
|
| Ancona
|
?
|
1
|
|
1994
|
- ↑
No pasado o vencedor da Copa accedia a outras competicions europeas. Asi, entre as tempadas 1935/36 e 1942/43 a Copa Italia daba acceso a
Copa Mitropa
, entre as edicions de 1960/61 e 1997/98 garantia un posto na
Recopa de Europa
, e trala supresion desta ultima competicion, a partir da edicion 1998/99 o club vencedor da copa italiana clasificase para a
Copa da UEFA
, denominada Europa League dende 2009.
- ↑
"Comunicato stampa n. 1 del 7 luglio 2022"
(PDF)
.
legaseriea.it
(en
italiano
)
. 7 de xullo de 2022. Arquivado dende
o orixinal
(PDF)
o 14 de xullo de 2022
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
"Copia arquivada"
. 15 settembre 1960. Arquivado dende
o orixinal
o 24 de decembro de 2013
. Consultado o 06 de outubro de 2022
.
- ↑
"Supercoppa Italiana, Berlusconi e Mantovani "picciotti onorari
"
"
(en
italiano
)
. 8 de agosto de 2009
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
Mallucci, Mattia (20 de maio de 2012).
"La Coppa Italia e del Napoli. Battuta la Juve in finale"
(en
italiano
)
. Arquivado dende
o orixinal
o 21 de maio de 2015
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
"Juve infinita, vince la 10ª Coppa Italia: Matri piega la Lazio ai supplementari"
.
La Gazzetta dello Sport
(en
italiano
)
. 20 de maio de 2015
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
Mazzitelli, Massimo (9 de maio de 2018).
"Juventus-Milan 4-0, i bianconeri conquistano la quarta Coppa Italia consecutiva: notte da incubo per Donnarumma"
.
la Repubblica
(en
italiano
)
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
Manfredi, Jacopo (26 de maio de 2013).
"Coppa Italia, Roma-Lazio 0-1: Lulic regala il sesto trofeo ai biancocelesti"
.
la Repubblica
(en
italiano
)
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
8,0
8,1
"Regolamento Coppa Italia 2021/2022 ? 2022/2023 ? 2023/2024"
(PDF)
(en
italiano
)
. 29 de xullo de 2022. Arquivado dende
o orixinal
(PDF)
o 08 de agosto de 2022
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
"Le caratteristiche del Trofeo d'oro della Coppa Italia".
Corriere della Sera
(en
italiano
)
. 13 de setembro de 1960. p. 4.
- ↑
"Sara d'oro la Coppa Italia".
Corriere dello Sport
(en
italiano
)
. 31 de maio de 1960. p. 4.
- ↑
"SCHEDA “Coppa Italia del 150° e Giro d’Italia”"
(PDF)
.
Goberno da Republica Italiana
(en
italiano
)
. Arquivado dende
o orixinal
(PDF)
o 22 de marzo de 2011
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
"Coppa del 150° anniversario dell’Unita d’Italia"
(en
italiano
)
. 29 de maio de 2011
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
"Che cosa si attacca sulla maglia alla decima coppa italia vinta ?"
.
La Gazzetta dello Sport
(en
italiano
)
. 20 de abril de 2002
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
Crosetti, Maurizio (20 de xaneiro de 2014).
"La stella d'argento"
.
la Repubblica
(en
italiano
)
. Consultado o 6 de outubro de 2022
.
- ↑
(
Calzaretta & pp. 28-29
).