Camilo de Lelis
, nado en Bucchianico di Chieti o
25 de maio
de
1550
e morto en
Roma
o
14 de xullo
de
1614
, foi o fundador da chamada
Orde dos Camilianos
adicada ao coidado dos enfermos. Patron dos doentes, dos hospitais e do persoal hospitalario.
De caracter pendencieiro, enrolouse como soldado no exercito de
Venecia
e enfermou dunha perna. Afeccion que lle duraria toda a vida. Ingresou no hospital de Santiago en Roma, pero foi expulsado por rebuldeiro. Volveu a milicia e levou unha vida disipada, escravo, segundo el xulgaba de si mesmo, da
avaricia
e outros pecados capitais. Perdeu todo nos xogos de azar, polo que, para subsistir, decidiu traballar na construcion dun convento de franciscanos capuchinos en
Manfredonia
. O exemplo e as predicas destes, moverono a conversion. Quixo ingresar na orde capuchina, pero a enfermidade na perna impediullo.
Volveu enton ao hospital de Santiago onde se consagrou ao coidado dos enfermos mais graves, repulsivos e abandonados, chegando a ser superintendente do centro sanitario. Vitima de acusacions e diversas calumnias, puxose baixo a direccion espiritual de
Filipe Neri
, dinamizador do hospital, quen o animou a ordenarse sacerdote.
Posteriormente, contra o criterio daquel, decidiu independizarse do hospital e asociarse a outros que quixeran compartir a tarefa de atender aos doentes mais graves e marxinais. Foise creando, deste xeito, a orde dos Servos dos Enfermeiros. Mediante a observacion e a atencion aprenderon como previr, aliviar e curar enfermidades, os efectos da dieta na saude e idearon un sistema de organizacion eficaz de coidado de enfermos en pavillons. Insistiron teimosamente na necesidade de asegurarse completamente da morte antes do enterramento.
En
1585
, prescribiu a sua xa numerosa congregacion o voto de atender aos enfermos infecciosos e os enfermos graves en casas particulares, asi como aos prisioneiros que malvivian en condicions infrahumanas na cadea. En
1588
, iniciaron a practica de acudir aos barcos con infecciosos que, por esa razon, tinan prohibido achegarse a porto. Ese mesmo ano morreron infectados na costa de
Napoles
varios membros da congregacion. En
1591
,
Gregorio XIV
elevou a congregacion a categoria de orde (
Ordo Clericorum Regularum Ministrantium Infirmis
). O 8 de decembro de 1591, fixeron profesion de fe engadindo un cuarto
voto
no que se comprometian a atencion dos enfermos incluso ponendo en risco a propia vida. En
1595
, enviou aos seus irmans a atender aos feridos nas frontes de guerra. Coincidiu con
Xose de Calasanz
no seu labor de coidado de doentes nos suburbios de Roma. En
1607
, renunciou a direccion da sua orde. Moi debilitado, sen apenas poder comer e con fortes dores, impedia enerxicamente ser atendido e mandaba aos seus irmans a que coidaran outros enfermos.
Foi canonizado en
1746
por
Bieito XIV
. A sua festividade e o 14 de xullo. Os camilianos estan presentes en 28 paises do mundo.