Bonifacio IX
, nado co nome de
Pietro Tomacelli
en
Napoles
cara a
1356
e finado en
Roma
o
1 de outubro
de
1404
, foi un nobre napolitano e Papa nº 203 da
Igrexa catolica
, entre
1389
e o seu falecemento. Foi o segundo Papa do
Cisma de Occidente
.
Naceu no seo dunha familia nobre pero empobrecida.
Un dos seus primeiros actos como Papa foi a excomunon de
Clemente VII
, que exercia tamen o pontificado desde
Avignon
. O antipapa Clemente respondeu coa excomunon de Bonifacio.
O enfrontamento eclesiastico entre Bonifacio IX e Clemente VII estendeuse ao terreo politico, e o recentemente elixido Papa coroou en
1390
a
Ladislau
como rei de Napoles, para enfrontalo a
Lois de Anjou
, a quen Clemente coroara en
1389
.
Bonifacio tamen logrou acabar coas ultimos brasas do movemento comunal romano, recuperando o
castelo de San Angelo
e fortificandoo xunto con outros puntos estratexicos de Roma.
Trala morte de Clemente en
1394
a se de Avignon elixiu Papa ao cardeal Pedro Martinez de Luna, que adoptou o nome de
Bieito XIII
. As potencias europeas viron unha oportunidade de acabar co Cisma, e recorreron a un informe que a
Universidade de Paris
publicara en xaneiro de 1394, propondo tres vias non violentas para acabar co cisma:
- A
via cessionis
propugnaba a abdicacion voluntaria e simultanea dos dous papas seguida dunha nova eleccion.
- A
via compromissi
supuna estudar os dereitos de ambos os dous Papas por unha comision arbitral que decidiria quen era o Papa lexitimo.
- A
via concilii
defendia a convocatoria dun
concilio ecumenico
que decretase quen seria Papa.
Bonifacio IX rexeitou as tres solucions, mentres Bieito XIII so se opuxo totalmente a via conciliar. A falta de acordo provocou a ameaza das potencias europeas aos pontifices de retirarlles os respectivos apoios, ameaza que so cumpriron os monarcas que apoiaban a Bieito, pero que non supuxo a fin do Cisma, xa que o Papa, malia non contar con apoios, seguiu sen someterse.
Noutra orde de aspectos, destacou durante o pontificado de Bonifacio IX a celebracion de dous
xubileos
, en
1396
, convocado por Urbano VI, e en
1400
, no que fixeron aparicion en Roma os "Bianchi" ou "Albati", grupos de penitentes
flaxelantes
que procesionaban encarapuchados, con habitos brancos e cunha cruz vermella debuxada nas costas. Esta orde provocou tal numero de disturbios e sucesos sanguentos que Bonifacio condenou a fogueira ao seu lider e disolveu aos adeptos.
Un ano antes Bonifacio fixera un chamamento a cristiandade occidental para socorrer ao
emperador bizantino
Manuel II
, ameazado polo sultan otoman
Beyazid
. Tal chamamento non espertou entusiasmo algun, ainda que o
Imperio Bizantino
se salvaria pouco despois, prolongando a sua existencia algunhas decadas mais, pola fulminante irrupcion de
Tamerlan
, que obrigou a Beyazid a retirarse.
As profecias de
San Malaquias
refirense a este papa como
Cubus de mixtione
(Cubo de mestura), facendo referencia a que no escudo de armas da familia figuran uns cubos entrelazados.