Huslik geweld
is in gedrachspatroan werby't men geregeldwei jins houlikspartner of de persoan mei wa't men gearwennet (en al of net in yntime relaasje hat)
mishannelet
. Dat kin barre troch de wei fan fysike agresje (slaan, skoppe, bite, triuwe, festhalde, bekugelje mei foarwerpen), geastlike agresje (utskelle, fernederje, bedriigje, yntimidearje,
stalking
), ferwaarleazging of finansjele utrupeling. Fierders is it ek faak in gefolch fan of kin it liede ta
ferkrefting binnen it houlik
. Huslik geweld wurdt gauris feroarsake of oanboaze troch
alkoholgebruk
,
alkoholisme
en geastlike sykten, en dernjonken spylje maatskiplik fermidden en kulturele eftergrun ek in rol, mei't bewustwezen, persepsje, definysje, dokumintaasje en bestriding fan dit ferskynsel ferskilt fan sosjale klasse ta sosjale klasse en fan kultuer ta kultuer. Huslik geweld komt sawol yn
heteroseksuele
as yn
homoseksuele
relaasjes foar; yn heteroseksuele relaasjes is meast de frou it slachtoffer en de man de dieder, mar lang net altyd.
De measte Westerske lannen hawwe
wetten
dy't spesifyk rjochte binne op 'e bestriding fan huslik geweld. In protte untwikkelingslannen, lykwols, underkenne net iens dat huslik geweld in probleem is dat bestriden wurde moat. Sa die ut in undersyk fan
UNICEF
bliken dat it persintaazje fan 'e froulju tusken de 15 en 49 jier dat mient dat in man under beskate omstannichheden it rjocht hat om syn frou te slaan yn
Afganistan
en
Jordaanje
90% is; yn
Maly
87%; yn
Guinee
en
East-Timor
86%; yn
Laos
81%; en yn 'e
Sintraalafrikaanske Republyk
80%. Wegering om oan 'e easken fan 'e man ta te jaan is gauris it ferlechje dat yn sokke untwikkelingslannen jun wurdt om huslik geweld tsjin froulju te behimmeljen. Yn
Tadzjikistan
, bygelyks, fynt 68% fan 'e froulju it te rjochtfeardigjen as in man syn frou slacht om't se him tsjinsprekt, 62,4% hat der begryp foar as er dat docht om't se it hus ferlitten hat sunder dat se him dat yn 't foar ferteld hie; en 47,9% fynt it goed as er har slacht om't se op dat stuit gjin
seksuele omgong
mei him hawwe wol.
Tradisjoneel hiene manlju yn 'e measte kultueren it rjocht om harren froulju te "hoffenjen" (Nederlansk: "
kastijden
"), mar yn 'e Westerske wrald rekken se dat rjocht oan 'e ein fan 'e
njoggentjinde
of it begjin fan 'e
tweintichste iuw
kwyt. Arrestaasjes foar huslik geweld wiene oant de santiger jierren lykwols tige seldsum en kamen inkeld foar as it geweld wol alderraarste foarmen oannaam. Pas sunt de jierren njoggentich binne der wetten oannommen en rjochtlinen opsteld dy't de wol begryplike tebekhaldendheid fan 'e
plysje
om yn in houlik of in oare yntime relaasje yn te gripen, oan kant reage hat.
Yn in protte lannen (lykas
Nij-Seelan
,
Eastenryk
en in soad
steaten
fan 'e
Feriene Steaten
) binne wetten oannommen dy't it mooglik meitsje om lju dy't fan it dwaan fan huslik geweld fertocht wurde, ut 'e hus te pleatsen (oftewol in
husferbod
op te lizzen). Yn
Nederlan
is op
1 jannewaris
2009
de
Wet Tijdelijk Huisverbod
yngien, dy't it mooglik makket om in fertochte foar in perioade fan yn begjinsel 10 dagen sa'n husferbod op te lizzen. Hy (of sy) mei dan under dy perioade op gjin inkele manear kontakt opnimme mei it thusfront. Bysunder oan dizze wet is dat der noch gjin fysyk huslik geweld plakfun hoecht te hawwen, mar dat inkeld de driging derfan al genoch is om sa'n husferbod op te lizzen. Soks stiet yn skril kontrast mei lannen as de
Feriene Arabyske Emiraten
, der't yn
2010
it heechgerjochtshof oardiele dat in man it rjocht hat om frou en bern fysyk te "dissiplinearjen" salang't dat mar gjin sichtbere lichaamlike skeinings neilit, en mei de Amerikaanske steat
Oklahoma
, der't in frou ek pas in oanklacht foar huslik geweld yntsjinje kin as hja blauwe plakken of oare sichtbere ferwunings hat.