Amelia Earhart
(
utspr.
: [??miːli? ??ː?h?ː?t], likernoch: "uh-
mii
-li-uh
er
-haart"; folut:
Amelia Mary Earhart
;
Atchison
(
Kansas
),
24 july
1897
? ferdwun boppe de
Stille Sudsee
, underweis fan
Lae
yn
Nij-Guinea
nei it
eilan
Howland
,
2 july
1937
, formeel
dea
ferklearre
5 jannewaris
1939
) wie in
Amerikaansk
loftfeartpionier
. Hja wie de earste
froulike
piloat
dy't allinne oer de
Atlantyske Oseaan
fleach. Earhart festige dernjonken in grut tal oare rekors en skreau ferskate
bestsellers
oer har
underfinings
by it
fleanen
. Se spile in rol fan krusjaal belang by de oprjochting fan
The Ninety-Nines
, in organisaasje fan froulike piloaten. Tsjin 'e midden fan 'e
1930-er jierren
wie se yn 'e
Feriene Steaten
wiidferneamd rekke. Yn
1937
besocht Earhart de earste frou te wurden dy't om 'e wrald fleach. Sy en har
navigator
Fred Noonan
ferdwunen derby yn
july
fan dat jier wylst se oer de
Stille Sudsee
fan
Nij-Guinea
nei
Howland
fleagen en waarden nea weromfun. Earhart waard oardel jier letter formeel
dea
ferklearre. Har ferdwining is noch altyd in mystearje dat in protte lju dwaande haldt en in soad belangstelling genietet fan it bredere
publyk
.
Earhart waard yn
1897
berne
yn
Atchison
, yn 'e
Amerikaanske steat
Kansas
, as de
dochter
fan
abbekaat
Samuel "Edwin" Stanton Earhart (
1867
-
1930
) en dy syn
frou
Amelia "Amy" Otis (
1869
-
1962
). Hja wie fan
Ingelsk
en foar in diel fan
Dutsk
etnysk
komof
. Har
pake
oan
memmekant
wie de
bankdirekteur
en eardere
rjochter
Alfred Gideon Otis (
1827
-
1912
), yn waans
hus
de
berte
plakfun. Dyselde hie oarspronklik gjin foarstanner fan it
houlik
tusken syn dochter en Edwin Earhart west, en wie min te sprekken oer it
wurkpaad
fan syn
skoansoan
.
Earhart wie it twadde
bern
fan it houlik, nei in
deaberne poppe
yn
augustus
1896
. Nei goed
famyljegebruk
waard hja ferneamd nei har beide
beppes
, Amelia Josephine Harres en Mary Wells Patton. Se krige in jongere
suster
mei wa't se twa jier skeelde, en fan jongs of oan wie Amelia de liedster fan 'e beide
famkes
wylst har suster
Grace Muriel Earhart
(
1899
-
1998
) har trouwe folgelinge wie. De beide fammen krige de
bynammen
Meeley (of soms Millie), resp. Pidge taparte, dy't se beholden oant se al lang
folwoeksen
wiene. (Letter liet de jongere suster har by har
middelnamme
Muriel neame.)
Amelia Earhart omtrint
1905
.
De
opfieding
dy't de beide suskes krigen, wie unkonvinsjoneel foar dy tiid, mei't Amy Otis Earhart har bern net grutbringe woe as "leave lytse famkes". Dat hold u.m. yn dat de beide suskes alteast in diel fan 'e tiid yn
broeken
omrunen, hoewol't alle oare famkes fan harren jierren
jurkjes
droegen. Amelia en Muriel wiene inoars beste
kammeraatskes
en brochten harren
frije tiid
almeast tegearre troch. Se klommen yn
beammen
, giene mei in echt
gewear
op
jacht
nei
rotten
en glieden op 'e
buk
op in
slide
by in
heuvel
del. Foar dy tiid wiene dat mear aktiviteiten dy't men fan
jonges
ferwachtsje soe.
Yn
1904
, doe't se san jier wie, boude Amelia mei help fan in
omke
in
hellingbaan
dy't se befestige oan it
dak
fan in
skuorke
. Dernei liet se har der yn in
houten
kiste
ofglydzje. Dy goed dokumintearre earste 'flecht' einige dramatysk, mei in
tosk troch de lippe
en in skuor yn 'e jurk, mar ek mei in "gefoel fan utskroevenens", dat Earhart tsjin har suske sizze liet: "Oh, Pidge, it wie krekt as fleach ik!" Yn
1907
krige Edwin Earhart yn
Des Moines
, yn
Iowa
, wurk by de
Rock Island Railroad
. It jiers derop, doe't se tsien wie, seach Earhart foar it earst in
fleanmasine
op 'e
Steatsmerke fan Iowa
. Har heit frege oft se in eintsje te fleanen woe, mar Earhart wurp ien blik op it gammele apparaat en frege oft se ynstee net nochris yn 'e
draaimole
mocht.
Amelia Earhart.
Doe't Edwin en Amy Earhart yn
1907
nei Des Moines
ferfearen
, bleaune Earhart en har suske foarearst by pake en beppe Otis yn Atchison efter. Der hiene se earder
thusunderwiis
fan harren mem krigen, en dat waard no oernommen troch in
guvernante
. Amelia wie in echte letterfretter en brocht oeren troch mei
lezen
yn 'e manske
bibleteek
fan pake en beppe. Yn
1909
lieten Edwin en Amy de beide bern einlings oerkomme nei Des Moines, der't se foar it earst yn har libben nei
skoalle
giene.
De
hushalding
wenne yn Des Moines yn in
hus
dat nij boud wie en der wiene twa
tsjinstlju
. It waard lykwols al rillegau dudlik dat Edwin Earhart in
alkoholist
wie. Fiif jier letter, yn
1914
, twong syn
wurkjouwer
him om syn wurk del te lizzen, en hoewol't er besocht om himsels te rehabilitearjen, naam de Rock Island Railroad him nea wer oan. Om dyselde tiid hinne kaam beppe Amelia Otis hommels te
ferstjerren
, nei't har man yn
1912
al weirekke wie. Hja liet in oansjenlik
beerf
nei, dat lykwols foar Amy Earhart yn in
trust
pleatst waard om foar te kommen dat Edwin it trochbringe koe mei drinken. It Otis-hus yn Atchison waard
by opbod ferkocht
, krekt as de hiele
ynboel
. Earhart fun dat ferskriklik en omskreau it letter as de ein fan har
bernetiid
.
Amelia Earhart yn
Los Angeles
yn
1928
mei de "
CIT
-9 Safety Plane".
Yn
1915
fun Edwin Earhart, nei lang sykjen, in baan as
klerk
by de
Great Northern Railway
yn
St. Paul
, yn
Minnesota
. Earhart genoat der
fuortset underwiis
oan 'e Central High School. Letter datselde jiers liet Edwin him oerpleatse nei
Springfield
yn
Missoery
, mar de
wurknimmer
dy't er der opfolgje soe, betocht him op it leste momint en frege syn baan werom, wylst de baan yn St. Paul al wer ferjun wie. Fan gefolgen kaam Edwin Earhart wer sunder wurk te sitten. Amy naam doe de bern mei nei
Chicago
, der't se langere tiid by freonen ferbleau.
Amelia Earhart keas yn har nije wenplak de Hyde Park High School ut om har
oplieding
te ferfetsjen, om't dy skoalle serieuze oandacht oan 'e
abstrakte fakken
bestege. Se wie der lykwols tige
iensum
en ungelokkich oant se yn
1916
slagge foar har
eineksamens
. Neitiid begun se oan in
studzje
oan 'e
Ogontz School
yn
Rydal
, yn
Pennsylvania
, dy't se net ofmakke.
Wurk yn 'e ferpleging, sykte en ferhuzing nei Kalifornje
[
bewurkje seksje
|
boarne bewurkje
]
Yn 'e
krystfakansje
fan
1917
besocht Earhart har suster Muriel yn it
Kanadeeske
Toronto
, der't se de weromkearende
ferwunen
ut 'e
Earste Wraldoarloch
seach. Nei't se in koarte training as assistint-
ferpleechkundige
fan it
Reade Krus
ofrune hie, gie se oan it wurk by it
Frijwillige Helpdetasjemint
yn it Legerhospitaal Spadina, der't se
itensea
foar
pasjinten
mei spesjale
dieten
en de foarskreaune
medikaasje
utdielde. Doe't yn
1918
yn Toronto de
Spaanske gryp
utbriek, waard Earhart ek ynset foar eigentlike ferpleechkundige tsjinsten, u.m. yn 'e
nachttsjinst
. Se rekke sels yn
oktober
1918
ek
besmet
en lei fan
novimber
oant
desimber
yn it
sikehus
mei
longuntstekking
en
byholte-untstekking
oan 'e
kaakholte
(in
byholte
yn 'e
boppekaak
oan wjerskanten fan 'e
noas
).
Amelia Earhart yn
1928
.
Earhart har
symptomen
op it med fan byholte-untstekking wiene
pine
en druk om ien
each
hinne en oerfloedige produksje fan
snot
dy't offierd wurde moast fia de noas en de
kiel
. Se undergie ferskate fergese mar pynlike lytse
operaasjes
om 'e kaakholte skjin te spielen. Neitiid litte Earhart oan oanboazjende riten fan
pineholle
. Har opbetterjen duorre hast in jier, in tiid dy't se trochbrocht by har suster thus yn
Northampton
, yn
Massachusetts
. Se deade de tiid mei it lezen fan
poezij
, it harsels bespyljen learen fan 'e
banjo
en de studzje fan
meganika
. De kaakholte-untstekking hold jierren oan en hie in oansjenlike ynfloed op har lettere aktiviteiten.
Tsjin
1919
wie Earhart ree om har oplieding te ferfetsjen. Se rette har ta om har yn te skriuwen oan it
Smith Kolleezje
yn Northampton, mar feroare op it leste momint fan gedachten en joech har ynstee op foar in studzje
medisinen
oan 'e
Universiteit fan Columbia
yn
New York
. In jier letter joech se har studzje lykwols al wer oer om har by har aldelju te jaan, dy't underwilens nei
Kalifornje
ferfearn wiene. Op
28 desimber
1920
besochten Earhart en har heit yn
Long Beach
in
fleanfjild
der't
Frank Hawks
, dy't letter namme meitsje soe as
loftracer
, har foar
$
10 tsien minuten lang mei 'omheech' naam. It wie in
underfining
dy't Earhart har
libben
feroarje soe. "Tsjin 'e tiid dat ik 60 oant 90
meter
fan 'e grun of wie," sa sei se letter, "wist ik dat ik fleane moast."
Amelia Earhart (rj.) mei
Neta Snook
by Earhart har
Kinner Airster
, om
1921
hinne.
Earhart gie oan it wurk yn in ferskaat oan
banen
om genoch
jild
te fertsjinjen om
fleanles
te nimmen. Sa wurke se as
fotografe
,
frachtweinsjauffeur
en
stenografe
by in
tillekommunikaasjebedriuw
. Mei in bydrage dy't har mem har "tsjin betterwitten yn" taparte, wist se yn in jier tiid de $1.000 gear te bringen der't se ferlet fan hie. Earhart hie har earste fleanles op it fleanfjild Kinner Field by
Long Beach
. Har
fleanynstrukteur
wie
Anita "Neta" Snook
, in
froulike
loftfeartpionier dy't yn in oerstallige
Curtiss JN-4 Canuck
fleach dy't se oernommen hie fan it
Amerikaanske Leger
. Om Kinner Field te berikken moast Earhart in
bus
nimme oan 'e ein fan 'e line ta en dan noch seis
kilometer
rinne.
In healjier letter, yn 'e
simmer
fan
1921
, kocht Earhart har earste fleantuch, in
felgiele
Kinner Airster
-
dubeldekker
dy't se de namme
The Canary
("De Kanaarje") joech. Op
22 oktober
1922
fleach se dy fleanmasine nei in hichte fan 14.000
foet
(4.300
m
), wermei't se har earste wraldrekor festige foar froulike piloaten. Op
15 maaie
1923
waard Earhart de sechstjinde
frou
yn 'e
Feriene Steaten
dy't in
fleanbrevet
(mei it searjenumer #61017) untfong fan 'e
Federation Aeronautique Internationale
(FAI).
Amelia Earhart har
foto
op har
fleanbrevet
ut
1923
.
Fan it begjin fan 'e
1920-er jierren
of belune it famyljefortun fan 'e Earharts fierder, besteande ut it beerf fan beppe Otis dat no yn 'e hannen fan Earhart har mem kommen wie. Reden derfoar wie in rampsillige
ynvestearring
yn in mislearre
gipsmyn
. Tsjin 'e midden fan it
desennium
rekke it jild hielendal op. Om't se op dat stuit neat mei fleanen fertsjinje koe, wie Earhart yn
1924
twongen om har Kanaarje te ferkeapjen. Mei it jild skafte se in (folle bruksumer) twapersoans
auto
oan fan it
merk
Kissel Speedster
, dy't ek giel fan
kleur
wie en dy't se
The Yellow Peril
("It Giele Gefaar") neamde.
Om dyselde tiid hinne boaze de pine fan har byholte-untstekking oan, en begjin
1924
waard se yn it sikehus opnommen foar in nije operaasje, dy't op 'e nij om 'e nocht wie. Datselde jiers
skieden
har alden, wernei't se har mem yn
The Yellow Peril
nei de Amerikaanske eastkust ried fia in swalkjende rute dy't harren sels nei
Banff
yn
Alberta
brocht. Nei harren oankomst yn
Boston
undergie Earhart wer in operaasje oan har kaakholte, dy't diskear wol slagge en ferlichting brocht. Nei't se fan 'e operaasje opbettere wie, kearde se inkele moannen lang werom nei de Universiteit fan Columbia om 'e studzje wer op te pakken dy't se lang fertutearzje litten hie, mar dy moast se al rillegau wer ofbrekke om't har mem no it
kolleezjejild
net mear opbringe koe.
Sadwaande gie Earhart yn
1925
yn Boston oan it wurk as
sosjaal wurkster
. Yn dy snuorje wenne se yn
Medford
, in
foarsted
fan Boston. Underwilens behold de loftfeart har folsleine fassinaasje. Se sleat har oan by de Bostonster ofdieling fan 'e
American Aeronautical Society
, der't se nei ferrin fan tiid
fise-foarsitter
fan waard. It fleanfjild der't se wei fleach, wie Dennison Airport (dat letter it
Marineloftfeartstasjon Squantum
waard) yn
Quincy
. Earhart ynvestearre in diel fan har eigen
sparjild
om dat draaiende te halden. Se skreau
artikels
yn pleatslike
kranten
om it fleanen oan te fiterjen en tsjinne teffens as de pleatslike fertsjintwurdichster fan 'e
fleantuchbouwer
Kinner
. Doe't se almar bekender waard, begun se plannen te meitsjen foar it oprjochtsjen fan in organisaasje foar froulike piloaten.
It
tinkteken
foar Earhart har earste Transatlantyske flecht as
passazjier
yn
1928
, yn
Burry Port
, deunby it laningsplak yn
Pwll
, yn
Wales
.
Nei't
Charles Lindbergh
yn
1927
as earste piloat de
Atlantyske Oseaan
oer flein wie, hie Amerikaanse Amy Guest (
1873
-
1959
) der belangstelling foar om 'e earste frou te wurden dy't de Atlantyske Oseaan oer fleach of oer flein waard. Nei't se har yn 'e matearje ferdjippe hie, kaam se lykwols ta de konkluzje dat de reis har te gefaarlik wie. Dat ynstee bea se oan om it projekt te
finansieren
as der "in oar fanke mei it juste
imago
" fun wurde koe. Sadwaande waard Earhart op in
middei
yn
april
1928
opskille troch in
kaptein
Hilton H. Railey, dy't har planut frege: "Soene jo de Atlantyske Oseaan oer fleane wolle?"
De koordinators fan it projekt, under wa de bekende
utjouwer
George P. Putnam
, fregen Earhart om
piloat
Wilmer Stultz
en
ko-piloat
anneks
boardwurktuchkundige
Louis Gordon
te beselskipjen. Se soe op papier in
passazjier
weze, mar krige ek de taak om it
lochboek
by te halden. It trijetal fleach op
17 juny
1928
yn in
Fokker F.VII
mei de namme
Friendship
fan
Trepassey
, op
Nijfunlan
, nei
Pwll
yn
Wales
, en die der persiis 20
oeren
en 40
minuten
oer. Mei't der foar it meastepart op ynstruminten flein waard, eat der't Earhart gjin underfining mei hie, die Stultz alle fleanwurk. By in oanslutend besyk oan
Ingelan
fleach Earhart yn 'e
Avro Avian
fan
Mary, lady Heath
, dy't se letter oankocht en nei
Noard-Amearika
oerbringe liet.
Earhart mei de
Amerikaanske presidint
Herbert Hoover
op it
hiem
fan it
Wite Hus
yn
Washington, D.C.
op
2 jannewaris
1932
.
By weromkear yn 'e
Feriene Steaten
waarden Stultz, Gordon en Earhart
feestlik
unthelle mei in
optocht
troch de
Canyon of Heroes
yn New York en in besyk oan
presidint
Calvin Coolidge
yn it
Wite Hus
yn
Washington, D.C.
In diel fan 'e Amerikaanske
parse
begun Earhart, nei de bynamme "Lucky Lindy", dy't foar Lindbergh betocht wie, "Lady Lindy" te neamen, wylst oaren sels sprieken fan 'e "Queen of the Air" ("Keninginne fan 'e Loft"). Om it izer te smeien no't it hjit wie, gie Earhart fuort nei weromkomst op in utputtend
toernee
troch it hiele lan, werby't se yn
1928
en
1929
runom
lezings
joech. Putnam publisearre in boek fan harres mei as titel
20 Hrs., 40 Min.
, weryn't se de Transatlantyske flecht beskreau. Se makke ek
reklame
foar u.m.
koffers
,
frouljusklean
,
sportklean
en
sigaretten
fan it merk
Lucky Strike
.
De $1.500 dy't se mei de sigarettereklame fertsjinne, joech Earhart wei oan 'e finansiering fan 'e
Sudpoalekspedysje
fan
kaptein-luitenant-op-see
Richard Byrd
, mar it oare jild brukte se om har fleanen fan betelje te kinnen. Yn
augustus
1928
waard Earhart, yn har Avro Avian, de earste frou dy't solo fan 'e eastkust fan Noard-Amearika nei de westkust en wer werom flein wie. Yn
1929
die se foar it earst mei oan in
loftrace
, te witten de earste Santa Monica-to-Cleveland
Women's Air Derby
. De dielnimmers deroan setten op
18 augustus
of ut
Santa Monica
, yn
Sudlik Kalifornje
, en arrivearren op
26 augustus
yn
Cleveland
, yn
Ohio
. Earhart behelle derby it trede plak yn 'e kategory swiere fleantugen, nei't har freondinne
Ruth Nichols
, dy't op har foarlei, by de op twa nei leste tuskenstop yn
Columbus (Ohio)
skea oprun by in oanriding mei in
trekker
op 'e laningsbaan.
Nei de Women's Air Derby wie Earhart behelle yn 'e oprjochting fan
The Ninety-Nines
, in organisaasje fan froulike piloaten dy't morele stipe oan leden bea en mear yn it algemien opkaam foar froulju yn 'e loftfeart. De namme, dy't oerset wurde kin as "De Njoggenennjoggentichs", kaam ut Earhart har koker en ferwiisde nei it tal leden fan 'e organisaasje by de oprjochting. Yn
1930
waard se de earste
foarsitter
fan 'e organisaasje. Datselde jiers waard Earhart offisjeel lid fan 'e Amerikaanske
National Aeronautic Association
. Binnen dy organisaasje krewearre se efter de skermen fuleindich foar de festiging fan aparte rekors foar froulike piloaten. Ek wie har
aktivisme
op dat med fan unmisber belang om 'e ynternasjonale Federation Aeronautique Internationale (FAI) safier te krijen dat dy ek aparte rekors foar froulju akseptearre. Doe't de
Bendix Trophy Race
yn
1934
froulike piloaten fan dielname oan 'e loftrace utsleat, wegere Earhart iepentlik om
filmaktrise
Mary Pickford
nei Cleveland te fleanen sadat dy de race iepenje koe.
Amelia Earhart mei har
man
George P. Putnam
yn
1931
.
Yn
1931
festige Earhart in wraldhichterekor fan 18.415 foet (5.613 m) yn in
Pitcairn PCA-2
-
autogyro
(in foarrinder fan 'e
helikopter
), dy't se liende fan
kaugomprodusint
Beech-Nut Chewing Gum
. Neitiid
sponsore
dat
bedriuw
har by in toernee troch de Feriene Steaten dat bedoeld wie om autogyro's oan te priizgjen.
Yn 'e twadde helte fan 'e
1920-er jierren
wie Earhart ferlove mei in Samuel Chapman, in
skiekundich
yngenieur
ut Boston, mar op
23 novimber
1928
ferbriek se dy't
ferloving
. Om dyselde tiid hinne brocht Earhart in protte tiid troch mei utjouwer
George P. Putnam
, dy't yn
1929
skiede
fan syn earste frou Dorothy Binney (
1888
-
1982
). Neitiid died er Earhart seis kear in
houliksoansiik
foar't se uteinlik tawurd joech. Se
trouden
op
7 febrewaris
1931
yn it hus fan Putnam syn mem yn
Noank
, yn
Connecticut
. Earhart seach har houlik as in partnerskip fan twa gelikensen. Yn in
brief
dat se Putnam ut eigen han oerlange op 'e houliksdei, skreau hja: "Ik wol datst goed foar it ferstan haste dat ik dy net oan lykfol hokker Midsiuwske gedrachskoade oangeande houlikstrou halde sil, noch sil ik my op sa'n selde manear oan dy ferbun achtsje." Ek stie deryn: "It kin weze dat ik in plak hawwe moatte sil der't ik hinne gean kin om allinne te wezen, sa ut en troch, want ik kin der net foar ynstean dat ik altyd de opsluting yn sels in oantreklike koai ferdrage kinne sil."
Earhart har ideeen oer it houlik soene hjoed oan 'e dei foar in diel al opmerklik fun wurde; yn har eigen tiid wiene se revolusjoner. Se leaude yn gelikense ferantwurdlikheid en fun dat sawol de manlike as de froulike partner as kostwinner bydrage moast. Se stie der fierders op om troch te gean mei it bruken fan har eigen
famkesnamme
, ynstee dat se har "frou Putnam" neame liet. Doe't
The New York Times
har, neffen de regels dy't yn it stylboek fan 'e krante festlein wiene, al sa begun te neamen, besloech se dat mei de gek en sei se dat it like healwiis wie as wannear't George Putnam no ynienen "dhr. Earhart" neamd wurde soe. Putnam en Earhart giene net op
houliksreis
om't Earhart it der fierstente drok foar hie. Harren houlik bleau sunder bern, mar Earhart koe goed mei de beide soannen ut Putnam syn earste houlik, David Binney Putnam (
1913
-
1992
), in lettere
untdekkingsreizger
en
publisist
, en de mei
polio
oanhelle George Palmer Putnam jr. (
1921
-
2013
). Fral mei David, dy't ferlykbere ynteresses hie as sysels, rekke se befreone.
It
monumint
yn
Harbour Grace
, op
Nijfunlan
, ta oantins oan 'e earste Transatlantyske soloflecht fan in
frou
, troch Amelia Earhart yn
maaie
1932
.
Op 'e
moarn
fan
20 maaie
1932
sette de doe 34-jierrige Earhart yn har reade, ienmotoarige
Lockheed Vega 5B
of ut
Harbour Grace
, op
Nijfunlan
, om 'e earste soloflecht fan in frou oer de
Atlantyske Oseaan
te prebrearjen. Se rette har op 'e reis ta mei help fan har
technysk
adviseur, de ferneamde
Noarsk
-
Amerikaanske
loftfeartpionier
Bernt Balchen
.
Sjoernalist
Stuart Trueman
joech har in eksimplaar fan 'e
Telegraph-Journal
fan
20 maaie
mei, sadat se by oankomst yn
Jeropa
bewize kinne soe op hokker dei se ofset wie. It wie de bedoeling dat Earhart, krekt as
Charles Lindbergh
fiif jier earder, lanje soe by
Parys
, mar har flecht waard pleage troch in sterke
noardersydwyn
, izige
kjeld
en meganyske swierrichheden. Uteinlik sette se har tastel nei 14 oeren en 56 minuten oan 'e grun yn in
greide
yn
Culmore
, benoarden
Derry
, yn
Noard-Ierlan
.
As de earste frou dy't sunder tuskenstop allinnich oer de Atlantyske Oseaan flein wie, waard Earhart troch it
Amerikaanske Kongres
it
Distinguished Flying Cross
taparte. It
regear
fan
Frankryk
makke har ridder yn it
Legion d'Honneur
en de
National Geographic Society
rikte oan har syn Gouden Medalje ut, dy't har troch presidint
Herbert Hoover
yn it Wite Hus oerlange waard. Yn 'e jierren nei har Transatlantyske soloflecht rekke Earhart troch har groeiende ferneamdens befreone mei u.o. de Amerikaanske
first lady
Eleanor Roosevelt
, mei wa't se in geregelde
briefkerij
underhold. Ek mei in oare froulike piloate,
Jackie Cochran
, dy't har foarnaamste rivale wie as men de
media
leauwe mocht, untwikkele Earhart in hechte freonskip.
Op
11 jannewaris
1935
wie Earhart de earste piloat (man of frou) dy't in suksesfolle soloflecht undernom fan it
Territoarium Hawai
nei it
festelan
fan 'e
legere 48 steaten
. Se fleach fan
Honolulu
nei
Oakland
yn
Kalifornje
, en wylst lju dy't dat earder besocht hiene, omkeare moatten hiene of omkommen wiene (lykas de dielnimmers oan 'e
Dole Air Race
fan
1927
), wie har reis frij rutinemjittich en sels in bytsje saai, sadat se de leste oeren de tiid deade troch oer de
radio
nei in utstjoering fan in
konsert
fan 'e
Metropolitan Opera
ut New York te harkjen.
De reade
Lockheed Vega
fan Amelia Earhart
tentoansteld
yn it
Nasjonaal Loft- en Romtefeart Museum
fan it
Smithsonian Ynstitut
yn
Washington, D.C.
Op
19 april
fan datselde jier fleach Earhart allinne yn har Lockheed Vega fan
Los Angeles
nei
Meksiko-Sted
en dernei op
8 maaie
allinnich en sunder tuskenstops fan Meksiko-Sted nei New York, eat dat ek noch nea dien wie. Op 'e nij ferrun de reis sunder swierrichheden. It iennichste probleem waard foarme troch de grutte kloft belangstellenden dy't Earhart opwachte yn it oan New York grinzgjende
Newark
yn
Nij-Jersey
, en dy't sa opkrong dat se der om tinke moast dat se al taksyend net guon lju oerried.
Yn
1935
die Earhart ek op 'e nij mei oan in loftrace oer de lange ofstan, de
Bendix Trophy Race
, dy't dat jiers pleage waard troch ferblynjende
mist
en gewelddiedich
swierwaar
mei
tonger
en
wjerljocht
. Se einige as fyfde, wat in hiele prestaasje wie om't har Lockheed Vega net hurder koe as 314
km
/
h
, wylst de spesjaal foar loftraces boude fleanmasines fan guon fan har tsjinstanners in
topfaasje
fan wol 480 km/h hiene. Tusken
1930
en
1935
sette Earhart al mei al san frouljusrekors oangeande faasje, hichte en ofstan op har namme.
Ein
novimber
1934
rekke Earhart in protte persoanlike besittings kwyt by in
bran
yn 'e Putnam-wente. Om't Putnam tsjin dy tiid syn oandiel yn 'e
utjouwerij
G.P. Putnam's Sons
al ferkocht hie oan syn
neef
Palmer Putnam
, besleaten hy en Earhart neitiid om te ferhuzjen nei
Sudlik Kalifornje
, der't Putnam in liedingjaande funksje by de
filmstudio
Paramount Pictures
krigen hie. Se setten har nei wenjen yn
Toluca Lake
, in doetiidske enklave fan 'e
riken
en ferneamden yn 'e
San Fernandodelling
, dy't pal tusken de studiokompleksen fan
Warner Bros.
en
Universal Pictures
yn lei. Yn
septimber
1935
sette Earhart op it fleanfjild
Burbank Airport
, 8 km fan har nije wenplak of, tegearre mei
Paul Mantz
, in
stuntpiloat
foar de
filmyndustry
fan
Hollywood
, in
fleanskoalle
op, de Earhart-Mantz Flying School.
De
Lockheed Electra
der't Amelia Earhart en
Fred Noonan
harren needlottige wraldreis yn undernamen.
Flecht om 'e wrald hinne: risselwaasje en earste besykjen
[
bewurkje seksje
|
boarne bewurkje
]
Begjin
1936
begun Earhart te risselwearjen foar in flecht om 'e wrald hinne, sa ticht by de
evener
lans as mar mooglik wie, oer in ofstan fan 47.000 km. Derfoar skafte se yn
july
fan dat jier in
Lockheed Electra 10E
oan (registraasjenu. NR16020) dy't troch de
Lockheed Aircraft Company
hielendal neffens har eigen spesifikaasjes boud waard, mei oansjenlike oanpassings oan 'e
romp
om bykommende
branstoftanks
te bergjen. De lange reis wie benammen bedoeld om underfinings op te dwaan foar in nij boek dat Earhart fan doel wie te skriuwen. Se keas
Harry Manning
ut as har
navigator
. Mei him wie se yn 'e kunde kommen yn
1928
, om't er doe de
kaptein
wie fan 'e SS
President Roosevelt
, it
skip
dat har, Stultz en Gordon nei harren Transatlantyske flecht werombrocht hie nei de Feriene Steaten. Manning wie net inkeld in seekaptein, mar ek in navigator, piloat en
markonist
dy't
Morsekoade
behearske.
Amelia Earhart en
Fred Noonan
by harren
Lockheed Electra
yn it
Australyske
Darwin
op
28 juny
1937
, fjouwer dagen foar harren
dea
.
It wie oarspronklik de bedoeling dat Earhart en Manning de sirkumnavigaasje fan 'e wrald tegearre prebearje soene. By in flecht nei de oare kant fan it lan, der't Putnam ek by meifleach, brukte Earhart
lanskipseleminten
om op te fleanen. Sy en Putnam wisten sadwaande persiis wer't se wiene, mar doe't Manning, dy't "blyn" fleach, de navigaasje utwurke, wie de lokaasje der't hy fan tocht dat se wiene yn in hiele oare steat. No fleagen se deunby de steatsgrins lans, mar Putnam skrok der dochs fan. Tegearre mei Mantz regele hy dat Manning letter in testflecht by nacht makke. Under dy omstannichheden siet Manning der mei syn lokaasjefeststelling goed 30 km nest. Loftfeartsaakkundige Elgen Long skreau yn
1999
dat foar dy jierren in navigaasje-ofwiking fan 50 km akseptabel wie, mar Putnam en Mantz woene in bettere navigator hawwe.
Fia-fia kamen se yn kontakt mei
Fred Noonan
, dy't as twadde navigator oan it projekt tafoege waard. Noonan wie in diplomearre
seekaptein
en navigator, dy't foar de
China Clipper
-
wetterfleantugen
fan
loftfeartmaatskippij
Pan Am
it meastepart fan 'e fleanrutes oer de
Stille Oseaan
utstippele hie. De flecht om 'e wrald soe ut 'e Feriene Steaten wei nei it
westen
ta plakfine. It nije plan wie dat Noonan de navigaasje dwaan soe foar de etappe fan
Hawai
nei it isolearre
eilan
Howland
, midden yn 'e
Stille Sudsee
, dat in butengewoan dreech diel fan 'e reis wie. Dernei soe Manning it oernimme foar de etappe nei
Austraalje
, en de rest fan 'e reis soe Earhart solo fleane.
Op
17 maart
1937
setten Earhart, Manning en Noonan yn 'e Lockheed Electra of ut
Oakland
yn Kalifornje nei
Honolulu
yn Hawai. Mantz, dy't fungearre as Earhart har technysk adviseur, wie ek oan board en soe yn Hawai efterbliuwe. De flecht nei Hawai ferrun dreech fanwegen problemen mei de beweging fan 'e
propellors
, en nei oankomst op
Oahu
moast it fleantuch earst neisjoen wurde. Dat barde op it fleanfjild Luke Field fan 'e
Amerikaanske Marine
op it eilantsje
Ford
yn 'e
lagune
Pearl Harbor
. Doe't Earhart, Noonan en Manning op Luke Field opstiigje soene foar de etappe nei Howland, sloech de Lockheed Electra oer de kop nei't it
laningsgestel
fan 'e
foartsjillen
dubelklapte, sadat de propellors de grun rekken. De fleanmasine glied op 'e buk en skansearre dermei de
laningsbaan
.
De rute fan Amelia Earhart foar har sirkumnavigaasje fan 'e wrald.
De oarsaak fan it
ungemak
is undudlik: guon tsjugen, under wa in
sjoernalist
fan
parseburo
Associated Press
, neamden in
klapban
; Earhart sels tocht dat it rjochterfoartsjil in klapban krigen hie of dat it laningsgestel oan dy kant beswykt wie; Mantz en guon oaren ornearren dat it om in bestjoeringsflater fan Earhart gie. Hoe dan ek, de Lockheed Electra wie sa skansearre dat de reis net fierder koe. It fleantuch waard per skip weromstjoerd nei Kalifornje, der't it yngeand reparearre wurde moast yn it
fabryk
fan Lockheed yn
Burbank
. Manning, dy't frijnommen hie foar de sirkumnavigaasjeflecht fan 'e wrald, duorre dat allegear te lang, dat hy beeinige syn belutsenens by it projekt en gie wer oan it wurk. Sa bleaune Earhart en Noonan as iennichste dielnimmers oer. Oars as Manning hiene sy net ien fan beiden bot ferstan fan
radiokommunikaasje
.
Flecht om 'e wrald hinne: twadde besykjen en ferdwining
[
bewurkje seksje
|
boarne bewurkje
]
Doe't de Lockheed Electra reparearre wie, risselwearren Earhart en Noonan, mei stipe fan Putnam, foar in twadde besykjen. Diskear besleaten se ut 'e Feriene Steaten wei nei it
easten
te reizgjen, foar in diel om't de patroanen fan
wynrjochtings
underwilens feroare wiene. De nije sirkumnavigaasje fan 'e wrald begun sadwaande mei in flecht fan
Oakland
yn
Kalifornje
nei
Miami
yn
Floarida
der't gjin ruchtberheid oan jun waard om't Earhart earst sjen woe oft de Electra it wol goed die. Ienris yn Miami makke Earhart har bedoeling buorkundich.
De USCGC
Itasca
fan 'e
Amerikaanske Kustwacht
waard nei
Howland
stjoerd om assistinsje te ferlienen oan Earhart en
Noonan
by harren reis om 'e wrald.
Mei Fred Noonan as iennichste oare
bemanningslid
sette hja op
1 juny
1937
of ut Miami. Harren rute late harren mei in grut tal tuskenstops fia de
Grutte
en
Lytse Antillen
nei
Fenezuela
en derwei nei de eastpunt fan
Brazylje
, der't de oerstek oer de
Atlantyske Oseaan
nei
West-Afrika
weage waard. Fia
Sintraal-Afrika
, de
Hoarn fan Afrika
en de sudkust fan it
Arabysk Skiereilan
gie it doe nei
Britsk-Ynje
en derwei fia
Siam
en
Nederlansk-Ynje
nei
Darwin
yn
Austraalje
. Derwei arrivearren se op
29 juny
yn
Lae
, in plak yn it
mandaatgebiet
Nij-Guinea
(it eardere
Dutsk-Nij-Guinea
, it noardeastlike fjirdepart fan it eilan
Nij-Guinea
). Earhart en Noonan hiene doe ruchwei 35.000 km oflein. De restearjende 11.000 km soene bestean ut 'e oerstek fan 'e
Stille Oseaan
. It wie de bedoeling dat dy yn trije manske etappes dien wurde soe: fan Lae nei it unbewenne Amerikaanske eilantsje
Howland
; fan Howland nei
Honolulu
yn
Hawai
; en derwei wer nei Oakland yn Kalifornje.
Op
2 july
1937
, likernoch trije wiken foar har fjirtichste
jierdei
, setten Earhart en Noonan om
midsnacht
GMT
(10.00 oere moarns pleatslike tiid) of fan
Lae Airfield
yn 'e swier beladen Lockheed Electra. Se moasten 4.113 km oflizze nei Howland, in eilantsje dat 2 km lang en 500 m breed is en mar 3 m boppe
seenivo
utstekt. De leste wisse posysje fan Earhart en Noonan wie by de
Nukumanu-eilannen
yn wat no de
Autonome Regio Bougainville
fan
Papoea Nij-Guinea
is, doe't se 1.300 km underweis wiene. De
Amerikaanske Kustwacht
hie yn risselwaasje foar de reis fan Earhart de
patruljeboat
USCGC
Itasca
nei Howland stjoerd, mar, mooglik troch unkunde fan Earhart en Noonan mei radioferbinings, kaam it nea ta twasidige
kommunikaasje
tusken it skip en de fleanmasine.
Tusken 7.30 en 7.40 oere fong de
Itasca
in berjocht fan Earhart op weryn't se sei dat se noch mar foar in healoere
branstof
hie en dat se de
Itasca
hielendal net hearre koe, hoewol't de
Itasca
har prima ferstie. Om 7.42 oere waard in nij berjocht opfongen fan Earhart, weryn't se sei dat se no suver boppe-op it skip sitte moast, mar it net gewaarwurde koe. De branstof rekke op. Ferskate oare soartgelikense boadskippen waarden opfongen. It kustwachtskip besocht fan alles om kontakt te krijen en sette sels de oandriuwing oan om in
reekwolk
te kreearjen, mar it joech allegear neat. De leste transmisje werfan't wis is dat dy fan Earhart kaam, waard troch de
Itasca
om 8.43 oere opfongen en sei: "We sitte op 'e line 157 337. We sille dit boadskip werhelje. We sille dit werhelje op 6210 kilocycles. Wacht." Dat berjocht wiist derop dat Earhart en Noonan by in
posysjeline
lans fleagen dy't fan noard-sud op 157 by 337 graden lei, werfan't Noonan feststeld hie dat dy troch Howland hinne rinne moast. Hoewol't neitiid noch ferskate berjochten opfongen waarden troch de
Itasca
, wurde dy allegear beskoge as tige twifelich, wat sizze wol dat net wis is oft se wol fan Earhart ofkomstich wiene. Guon fan dy letter berjochten waarden letter untmaskere as
hoaxes
, mar oaren soene yndie autentyk west hawwe kinne.
De rute fan Amelia Earhart en
Fred Noonan
fan
Lae
, op
Nij-Guinea
, nei it
eilan
Howland
(trochrinnende line), mei de folgjende etappe nei
Honolulu
yn
Hawai
(underbrutsen line) en oare eilannen dy't as alternatyf laningsplak neamd binne.
Fan likernoch 9.45 oere of op
2 july
1937
waard der in wiidweidige syktocht organisearre nei Earhart en Noonan. Dy waard yn 't earstoan utfierd troch de USCGC
Itasca
fan 'e
Amerikaanske Kustwacht
, mar dat skip krige al rillegau fersterking fan it
fleandekskip
de
USS
Lexington
en it
slachskip
de
USS
Colorado
fan 'e
Amerikaanske Marine
, it
Japanske
oseanografysk
kartearringsskip
de
Koshu
en it
fleantuchmemmeskip
de
Kamoi
fan 'e
Keizerlike Japanske Marine
. Dy skippen sochten in gebiet fan 390.000
km²
of oant de offisjele syktocht op
19 july
, santjin dagen nei de ferdwining, stopset waard. Mei in priis fan
$
4 miljoen wie de syktocht nei Earhart en Noonan doedestiden de djoerste redingsaksje dy't de Amerikaanske Kustwacht en Marine ea undernommen hiene.
Nei't de offisjele syktocht beeinige wie, finansierde Putnam in privee-syktocht troch de pleatslike autoriteiten op deunby Howland leine eilannen en yn 'e wetters deromhinne. Ein
july
chartere er sels op eigen kosten twa boaten dy't derhinne setten om te sykjen, hoewol't er sels efterbleau yn 'e Feriene Steaten. De boaten sochten op en om 'e
Phoenixeilannen
,
Krysteilan (Kiritimati)
,
Fanning
(no Tabuaeran) de
Gilberteilannen
en de
Marshalleilannen
, mar funen neat.
Wylst de
moannen
foarbygiene, waard it almar dreger foar Putnam om 'e syktocht geande te halden. Derom died er nei ferrin fan tiid in oanfraach by de
rjochter
om of te sjen fan 'e wenstige san jier wachttiid om in
fermiste persoan
dea
te ferklearjen, mei't er, as Earhart deaferklearre waard, har eigen fermogen bruke koe om 'e syktocht nei har fuort te setten. Mei it each op 'e utsunderlike omstannichheden fan dizze fermissing, gie de
rjochtbank
mei it fersyk akkoart. Sadwaande waard Earhart op
5 jannewaris
1939
, oardel jier nei har ferdwining, formeel dea ferklearre. De syktocht nei har wie lykwols folslein om 'e nocht. Neat is ea weromfun fan har, Noonan of de Lockheed Electra der't se yn fleagen.
Amelia Earhart omtrint
1932
.
De bekendheid fan Earhart yn kombinaasje mei har hommelse en spoarleaze ferdwining haldt in protte minsken mear as tachtich jier nei dato noch altyd dwaande. Der besteane ferskate teoryen oer de fermissing, werfan't ferskaten bewiisber unwier binne en kwalifisearre wurde kinne as planute
gearspanningsteoryen
.
De measte
histoarisy
halde it derop dat Earhart en Noonan fan
koers
rekke wiene en it lytse Howland derom net fine koene. De Lockheed Electra soe dan uteinlik, doe't de branstof op rekke, yn
see
delstoart
en
sonken
weze, en Earhart en Noonan soene de
drinkeldea
stoarn
wezen. Ferskate foaroansteande saakkundigen, under wa
histoarika
Susan Butler
, de
skriuwster
fan
East to the Dawn
, in
biografy
oer Earhart, en Tom D. Crouch, de
haadkonservator
fan it Amerikaanske
Nasjonaal Loft- en Romtefeart Museum
fan it
Smithsonian Ynstitut
yn
Washington, D.C.
, binne fan miening dat de Electra mei de
stoflike omskotten
fan Earhart en Noonan krekt buten sicht fan Howland op in djipte fan 5 km of mear op 'e boaiem fan 'e Stille Oseaan rest.
Guon lju dy't har oer de fermissing bugden, hawwe oppenearre dat Earhart en Noonan op in oar eilan lane binne, der't se of de mooglikheden net hiene om kontakt mei de butenwrald op te nimmen, of wol it fermogen mar net de wil, of der't oaren foarkomd hawwe dat se dat dwaan koene. Hjir belanet men op it med fan poere spekulaasje, dy't al rillegau utskaait nei gearspanningsteoryen. Wat de eilannen oangiet dy't yn oanmerking komme foar in eventuele laning, binne ferskaten neamd. Guon, lykas
Nij-Brittanje
(yn wat no
Papoea Nij-Guinea
is), en
Tarawa
, yn 'e
Gilberteilannen
(no
Kiribaty
), moatte logyskerwize offalle om't dy folle earder op 'e rute nei Howland leine en de
Itasca
by Howland berjochten opfongen hat dy't perfoarst fan Earhart kamen, sadat wis is dat se der yn 'e buert kommen is.
It
atol
Gardner, no
Nikumaroro
, yn 'e
Phoenixeilannen
(no underdiel fan
Kiribaty
) waard ferskate kearen undersocht op spoaren fan Earhart en
Noonan
. "Seven Site", oanjun op 'e kaart, wie de wichtichste fokus fan alle undersyk.
It liket fierders unmooglik dat Earhart, as har branstof by Howland al hast op wie, noch oare eilannen berikke kinnen hat dy't wol neamd wurde as eventueel laningsplak. Sa lizze de doedestiden under
Japansk
bestjoer steande
Marshalleilannen
(mei as neiste eilan it
atol
Mili
) op in ofstan fan 1.400 km
noardwestlik
fan Howland. De krektlyk troch de Japanners bestjoerde
Noardlike Marianen
(mei eilannen as
Saipan
en
Tinian
), leine sels 4.300 km by Howland wei. Inkeld it doe unbewenne eilantsje Gardner (no
Nikumaroro
), yn 'e
Phoenixeilannen
, dat 640 km besuden Howland leit, soe logyskerwize eventueel foar in alternatyf laningsplak yn oanmerking komme kinne as Earhart en Noonan al ier yn harren flecht slim fan koers rekke wiene.
Gardner (Nikumaroro) waard op basis fan persiis dy riddenearring yn
1937
en de deropfolgjende jierren ut en tenei undersocht. Fleantugen fan 'e Amerikaanske Marine dy't in wike nei de ferdwining fan Earhart en Noonan oer it eilan fleagen, stelden spoaren fan resinte bewenning fest, mar koene fierders neat gewaarwurde utsein it
wrak
fan 'e SS
Norwich City
op 'e kust, dat datearre fan
novimber
1929
. In lettere syktocht op 'e grun troch de bemannings fan 'e boaten dy't troch Putnam stjoerd wiene, levere ek neat op. Yn
septimber
1940
waard troch de
Britske
koloniale
funksjonaris
Gerald Gallagher
op Gardner it
skelet
fan in peroan fun, mar doe't dat opstjoerd waard nei
Fidzjy
en der troch
dokter
D.W. Hoodless undersocht waard, stelde dy fest dat dy persoan in lingte fan 166,4 sm han hie wylst Earhart 173 sm lang wie. Boppedat koe oan 'e foarm fan it
bekken
sunder mis sjoen wurde dat it om in
man
gie. (Dat it skelet op Fidzjy letter wei rekke, wie fansels foer foar de gearspanningsteoristen.)
Amelia Earhart yn in
Stearman-Hammond Y-1
.
In oare bekende teory is dat Earhart en Noonan op 'e iene of oare wize dochs it troch de
Japanners
behearske diel fan 'e Stille Oseaan wisten te berikken, lykas de
Marshalleilannen
of de
Noardlike Marianen
, en der troch de Japanners
finzen
nommen waarden. Dat is in
gearspanningsteory
dy't yn
1966
populearisearre waard troch Fred Goerner, in
ferslachjouwer
foar it Amerikaanske
tillefyzjenetwurk
CBS
, dy't dat jiers it boek
The Search for Amelia Earhart
publisearre, weryn't er bewearde dat Earhart en Noonan troch de Japanners finzen nommen en
eksekutearre
wiene. Dat soe bard weze nei't se mei de Lockheed Electra delstoart wiene op
Saipan
yn 'e Noardlike Marianen. Deselde teory waard yn
2012
wer fan stal helle troch Mike Campbell foar syn boek
Amelia Earhart: The Truth at Last
, weryn't in
sersjant
ut it
Amerikaanske Leger
sitearre wurdt dy't nei eigen sizzen in fertocht gref op Saipan oantroffen hie en ek eilanbewenners dy't tsjuge west hawwe soene fan it delstoarten fan 'e Lockheed Electra.
Yn
1993
kaam Henri Keyzer-Andre, in eardere piloat foar
loftfeartmaatskippij
Pan Am, yn in boek mei de grandioaze
titel
Age Of Heroes: Incredible Adventures of a Pan Am Pilot and his Greatest Triumph, Unravelling the Mystery of Amelia Earhart
mei in justjes oanpaste teory: Earhart en Noonan wiene net delstoart, finzen nommen en eksekutearre, mar ynstee wie harren fleantuch ut 'e loft sketten troch de Japanners. Sunt de ein fan 'e
Twadde Wraldoarloch
stiet fierders in plak op it eilan
Tinian
, dat 8 km sudwestlik fan Saipan leit, pleatslik bekend as it
gref
fan Amelia Earhart. In
argeologyske opgraving
ut
2004
trof der lykwols alhiel gjin minsklike resten oan.
De saneamde Earhart Fjoertoer (
Ingelsk
:
Earhart Light
) is in navigaasjebeaken op it
eilan
Howland
, dat lykwols fertutearzje litten is en no ofbroazelet.
Yn
2017
suggerearre de
dokumintere
Amelia Earhart: The Lost Evidence
fan it
History Channel
, in Amerikaanske
tillefyzjestjoerder
dy't ek
progamma's
makket oer
beskavings
ut 'e
Aldheid
dy't kontakten mei
butenierdske wezens
han hawwe soene, dat in
foto
ut in
steatsargyf
op it atol
Jaluit
, yn 'e
Marshalleilannen
, eins fotografysk bewiismateriaal is fan 'e troch de Japanners finzen holden Earhart en Noonan. Op 'e foto stiet in
blanke
man dy't wol wat wei hat fan Noonan op in
oanlissteger
, wylst in frou mei koart
hier
lykas Earhart harres mei it
gesicht
by de
kamera
wei draait op 'e steger sit en utstoarret oer see. Neffens de dokumintere soene dat Noonan en Earhart weze dy't finzen holden wurde nei't se it atol
Mili
berikt hawwe. Dy teory waard lykwols gau untsenuwe doe't de Japanske
blogger
Kota Yamno de oarspronklike boarne foar de foto weromfun yn 'e digitale kolleksje fan 'e
Bibleteek fan 'e Japanske Nasjonale Ryksdei
. It bliek te gean om in foto ut in Japanske
reisgids
, dy't al publisearre wie yn
oktober
1935
, wat sunder omhalen bewiisde dat it net om Noonan en Earhart gean koe.
Noch ofsjoen fan 'e praktyske en logyske unmooglikheid dat Earhart en Noonan ea it troch de Japanners behearske diel fan 'e Stille Oseaan berikke koene, is ien mienskiplik
kritykpunt
op alle Japanske finzenskipsteoryen dat de Japanners gjin reden hiene om Earhart en Noonan finzen te nimmen. Yn
1937
wiene Japan en de Feriene Steaten noch net yn
oarloch
en underholden de beide lannen noch freonskiplike relaasjes, ek al boazen de spannings stadich fierder oan troch de Japanske ekspansjedrang yn
Sina
. Likegoed hiene de Japanners de
helden
fan it ferhaal west as se sa'n ferneamde fleander as Earhart rede kinnen hiene. Se hiene dus krekt eltse motivaasje om har te helpen ynstee fan har finzen te halden. It geroft dat Earhart in
spionne
foar it Amerikaanske regear wie en dat de Japanners har derom finzen namen en ut 'e wei rommen, untstie letter troch de film
Flight for Freedom
(
1943
), oer in
fiktive
froulike piloate dy't dudlik op Earhart
ynspirearre
is en op
spionaazjemisje
giet yn it gebiet fan 'e Stille Sudsee. Tsjin
1949
hiene sawol
parseburo
United Press
as it
Amerikaanske Leger
unofhinklik faninoar konkludearre dat dit geroft nearne op basearre wie.
Jackie Cochran
, in oare Amerikaanske piloate dy't in freondinne fan Earhart wie, die nei ofrin fan 'e
Twadde Wraldoarloch
undersyk yn 'e Japanske argiven en rekke derfan oertsjuge dat de Japanners neat mei de ferdwining fan Earhart te krijen hiene.
It Amelia Earhart Museum yn it
Noardierske
Derry
.
En dan is der noch de healwize bewearing dat Earhart har flecht oerlibbe, temuk nei de Feriene Steaten weromkearde, wertroude en in nije
identiteit
oannaam as
Irene Craigmile Bolam
. Dy teory waard foar it earst op it aljemint brocht yn it boek
Amelia Earhart Lives
, dat yn
1970
publisearre waard troch Joe Klaas op basis fan undersyk troch
majoar
Joseph Gervais. Bolam, dy't yn 'e
1940-er jierren
as
bankier
yn New York wurke hie, untstried dizze bewearing, klage de
utjouwerij
,
McGraw-Hill
, oan foar in
skeafergoeding
fan
$
1,5 miljoen en tsjinne by dy
rjochtsaak
in wiidweidige
beedige ferklearring
yn weryn't se frijwol de hiele ynhald fan it boek wjerlei. McGraw-Hill loek it boek werom en trof in
skikking
mei har.
Neitiid waard it libben fan Bolam foarofgeande oan
1937
yngeand beskreaun troch ferskate histoarisy, wermei't eltse mooglikheid folslein eliminearre waard dat sy eins Earhart weze koe. Yn
novimber
2006
stjoerde it
National Geographic Channel
in
oflevering
ut 'e searje
Undiscovered History
oer dizze kwestje ut, weryn't de hiele bewearing en untkrefting nochris op oersichtlike wize oereide waarden. Foar dat programma lieten de makkers Kevin Richlin, in foaroansteand
patolooch-anatoom
, foto's fan Earhart en Bolam bestudearje. Hy koe foar de han wei in hiele rige mjitbere ferskillen oanwize.
Amelia Earhart op in
Amerikaanske
postsegel
ut
1963
.
Earhart wie in wiidferneamde piloate dy't behalven yn 'e
Feriene Steaten
ek ynternasjonale bekendheid hie. Har
bleuige
garisma
, unofhinklikheid,
feminisme
,
trochsettingsfermogen
,
moed
en doelrjochte
karriere
makken har al ta in memorabel persoan, mar har riedseleftige ferdwining op in relatyf jonge
leeftyd
soarge derfoar dat se duorjende faam krige as
ikoan
fan 'e
popkultuer
. Oan har
biografy
en fral har fermissing waarden troch de jierren hinne hunderten
artikels
en tsientallen boeken wijd. Har prestaasjes op it med fan 'e
loftfeart
ynspirearren
in hiele
generaasje
fan froulike piloaten, under wa de mear as tuzen leden fan 'e
Women Airforce Service Pilots
(WASP), dy't yn 'e
Twadde Wraldoarloch
nije
militere
fleanmasines
ut 'e
fabryk
nei it front fleagen.
It
hus
fan Earhart har
pake en beppe
yn
Atchison
, yn
Kansas
, der't se
te wrald kaam
, is no it
Amelia Earhart Birthplace Museum
, dat under behear stiet fan
The Ninenty-Nines
, de ynternasjonale organisaasje fan froulike piloaten dy't Earhart mei-oprjochte. Har dierbere reade
Lockheed Vega
makket diel ut fan 'e kolleksje fan it
Smithsonian Ynstitut
yn
Washington, D.C.
, en wurdt
tentoansteld
yn it
Nasjonaal Loft- en Romtefeart Museum
oan 'e
National Mall
.
Oer it libben fan Earhart binne ferskate
films
makke, lykas
Amelia Earhart
(
1976
), mei
Susan Clark
yn 'e
titelrol
,
Amelia Earhart: The Final Flight
(
1994
) mei
Diane Keaton
as Earhart, en
Amelia
(
2009
), mei
Hilary Swank
as Earhart. In stik minder serieus komt se ek foar yn bygelyks de
oflevering
The 37's
fan 'e
science fiction-tillefyzjesearje
Star Trek: Voyager
, weryn't 'bliken docht' dat se net delstoart is mar ynstee
untfierd
is troch
butenierdske wezens
, en de
komeedzjefilm
Night at the Museum: Battle of the Smithsonian
(
2009
), weryn't in
waaksen byld
fan Earhart (spile troch
Amy Adams
) yn it
Smithsonian Ynstitut
ta libben komt.
De
hantekening
fan Amelia Earhart.
- 1928 ?
20 Hrs., 40 Min.
(in ferslach fan har underfinings as de earste frou dy't, as passazjier, de
Atlantyske Oseaan
oer fleach)
- 1932 ?
The Fun of It
(in
autobiografysk
ferslach fan har underfinings as piloate, mei in
essay
oer froulju yn 'e
loftfeart
)
- 1937 ?
Last Flight
(in kompilaasje troch
George P. Putnam
fan 'e
deiboekskriuwsels
dy't Earhart under har needlottige sirkumnavigaasje fan 'e wrald weromstjoerde nei de Feriene Steaten, der't se publisearre waarden yn ferskate
kranten
; in protte histoarisy fermoedzje dat de stikjes troch Putnam foar de publikaasje redigearre waarden)