Oscar Pettiford
Oscar Pettiford dum prezentado en la novjorka ?azklubejo Aquarium, proks. en novembro de 1946. Foto de William P. Gottlieb .
Persona informo
Naski?o	30-an de septembro 1922 ( 1922-09-30 ) en Okmulgee
Morto	8-an de septembro 1960 ( 1960-09-08 ) (37-jara?a) en Kopenhago
Tombo	Frederiksberg Old Cemetery (en)
Lingvoj	angla
?tataneco	Usono
Okupo
Okupo	violon?elisto kantoverkisto ?azmuzikisto konstrabasisto
v ? d ? r

Oscar Collins PETTIFORD (naski?is la 30-an de septembro 1922 en Okmulgee, Oklahomo ; mortis la 8-an de septembro 1960 en Kopenhago ) estis ?az - muzikisto , aran?isto kaj komponisto , kiu ludis kontrabason kaj violon?elon kaj estas konsiderata kiel unu el la plej gravaj muzikistoj de la moderna ?azo . Oscar Pettiford, kiun liaj kolegoj nomis O.P., elstaras kune kun Charlie Parker kaj Dizzy Gillespie kiel pioniro de bibopo . Same kiel Jimmy Blanton (kies la?le?a posteulo li estis rigardata en la 1950-aj jaroj en Novjorko ) kaj kiel Charles Mingus li kontribuis al tio, ke la kontrabaso firmi?is kiel solinstrumento en ?azo. Krome li enkondukis en 1950 la violon?elon kiel solinstrumenton en la ?azon kaj transigis sur ?in la plukludon de la kontrabaso. ^{[Berendt 1]}

Vivo [ redakti | redakti fonton ]

Fruaj jaroj [ redakti | redakti fonton ]

Oscar Pettiford, kies familio havis kaj afrikajn kaj anka? indianajn radikojn ^[1] naski?is kiel filo de bestkuracisto Harry ?Doc“ Pettiford kaj muzikinstruistino en indiana rezervejo. Lia patrino estis ?oktaa , lia patro duone ?eroka , duone nigrulo.

La familio tamen translo?igis al Minneapolis , kiam Pettiford a?is tri jarojn. Lia patro tiam rezignis sian laboron kiel bestkuracisto kaj fondis orkestron, al kiu dumpase de la tempo apartenis lia edzino kaj ?iuj liaj dek unu gefiloj. Pettiford kantis en ?i tiu bando, ludis ekde 1933 pianon, ekde 1936 bason ^[2] kaj koncertvoja?is kun ?i tiu famili-orkestro ?is 1941 en la ?tatoj de la usona Mez-Okcidento , ?is kiam la ensemblo malfondi?is pro la geedzi?o de la filinoj. Revuo Down Beat menciis en 1938 Swing City kaj la familian bandon de Pettiford, kiu estis alloga?o de la mezlernejano. ^{[Biography 1]} Liaj fratoj Ira kaj Alonzo ludis poste ?e Jay McShann . ^[3] Gravan rolon tenis en ?i tiu grupo Leontine, pli a?a fratino de Oscar, kiu ludis pianon kaj lignajn blovinstrumentojn kaj verkis la plej multajn aran?a?ojn. ^[4] Pri pli frua renkonti?o kun Duke Ellington la basisto rememorigis pli poste:

?Iun nokton min a?dis Duke Ellington dum after-hour improvizad-kunsido , kaj li aliris al mi kaj demandis min, ?u mi volas eniri en lian bandon. Tio estas ankora? anta? Blanton. Sed tiam mi estis nur 14- a? 15-jara kaj tio estis kontra? la le?o, kia ?i tiam estis. Tiel mi ne povis ludi ?e li. Kiam mi a?is 17, mi a?skultis Blanton-on . Mi estis freneza pri li.“ […] ?Kiam Blanton mortis, tio por mi estis la ekigilo por eliri kaj ekmovigi la aferojn. Mi estis impresita de Blanton ? kaj de Adolphus Alsbrook, basisto el Minneapolis.“ ^{[Biography 2]}

Marton de 1937 , du muzikistoj de la orkestro de Cab Calloway , Milt Hinton kaj Ben Webster , atentis pri juna Pettiford, kiam ili post spektaklo a?skultis la dekkvar-jaran basiston dum improvizad-kunsido. Ili tuj invitis Pettiford-on, iri kun ili en la teatrejon, por ke la aliaj muzikistoj povu a?skulti lin. ^[5]

Oscar ludis dum sia libertempo en la bugioklubo de la universitato de Minnesota. Septembron de 1939 li kunmuzikis ?e improvizad-kunsido en Harlem Breakfast Club en Minneapolis kaj ludis kun Jerry Jerome, Charlie Christian kaj pianisto Frankie Hines. (? I Got Rhythm “). En 1942 li prezentis kun triopo ^[6] je koncerto, kiun estis organizinta Dimitri Mitropoulos, direktisto de la simfoniorkestro je Minnesota. La tri muzikistoj verkis por tio pecon nome ?Beat Me, Dimitri“. En ?i tiu jaro li anka? konati?is kun Coleman Hawkins , al kies gastludo en Duluth li estis voja?inta kun sia kontrabaso. Dum la sonkontrolo li renkontis la saksofoniston, kiu petis lin ludi anta? li. Impresite, Hawkins invitis la junan basiston, kunmuziki ?i tiun vesperon. Ekde tiam Pettiford kaj li estis amikoj. ^[7]

Post kelka tempo da laboro en lokaj ensembloj en Minneapolis ? ekzemple en la kvarteto de Bob Benham kaj en la bando de sia frato Ira ? komence de 1943 Charlie Barnet dum vizito en Minnesota malkovris lin, kaj li ekhavis sian unuan profesian dungitecon en ties orkestro kiel dua basisto apud Chubby Jackson. Kun tiu li komponis la pecon ?Concerto for Two Basses“.

Bibopaj jaroj [ redakti | redakti fonton ]

En februaro de 1943 li havis en la ?ikaga Savoy la okazon de improvizad-kunsido kun Charlie Parker kaj Dizzy Gillespie (? Sweet Georgia Brown “). Ankora? la saman jaron Pettiford iris kun la orkestro de Barnet al Novjorko, kie li en majo forlasis la bandon kaj anstata?is Nickon Fenton kiel dombasisto en Minton’s Playhouse , la ?azejo, kiu en la naskotempo de bibopo estis kristali?opunkto de la nova muziko, tiam sentata revolucia. ^{[Berendt 2]} Post tio li ludis en la kvinopo de Roy Eldridge en Klubejo Onyx.

Decembron li kunlaboris je tri sonregistrad-kunsidoj de Coleman Hawkins por diskeldonejo Signature , ludante en ritmosekcio kun Eddie Heywood resp. Ellis Larkins ?e piano kaj Shelly Manne ?e frapinstrumentaro. Soloiste Pettiford elpa?is precipe dum la kunsido la 23-an de decembro en ?Crazy Rhythm“ kaj la balado de Gershwin ?The Man I Love“. ^{[Doering 1]}

Post la unuaj kunsidoj en Minton’s Playhouse, Pettiford direktis kune kun Dizzy Gillespie en 1944 la unuan bibop -kvinopon de la ?azklubejoj de la 52-a Strato ? kun Gillespie, Don Byas resp. Budd Johnson , George Wallington kaj Max Roach kaj li anka? partoprenis la sonregistradojn de Coleman Hawkins kun la junaj bibopmuzikistoj (?Rainbow Mist“). ^[8]

En la jaro 1944 la basisto jam estis petata kiel kunsidomuzikisto: Li kunlaboris ?i tiun jaron je sonregistradoj de Earl Hines , Sonny Greer , Tiny Grimes , Billie Holiday , Helen Humes , Louis Armstrong , Clyde Hart , Ike Quebec , la triopo de Art Tatum , Sammy Price samkiel je improvizad-kunsido de la Esquire All Stars en la Metropola Operejo , dum kiu oni anka? ludis kompona?on lian, ?For Bass Faces Only“, kiun poste transprenis Ray Brown , Dizzy Gillespie kaj Gil Fuller kaj kiu fami?is kiel ?One Bass Hit“. ^{[Gitler 1]}

En la titolo ?Blue Skies“, kiun li registroludis kun Ben Webster aprilo de 1944, la basisto kreis ?perfekte balancitan“ eldiron ^{[Cook 1]} . Julion ekestis du titoloj duope kun Clyde Hart, ?Don't Blame Me“ kaj ?Dedicated to J.B.“, je kiuj la basisto estus a?debla kun pli longaj solludoj ? ?is nun ?i tiuj du registra?oj validas kiel perdi?intaj. Printempon kaj someron de 1944 okazis kunlaborado kun Billy Eckstine , je kies registradoj li havis eblecon por ?sensacia solludo“ ^{[Cook 2]} en la peco ?I Got a Date with Rhythm“.

Januaron de 1945 li akompanis kun orkestro sub sia direktado bluskantiston kaj danciston Rubberlegs Williams je ties ?Empty Bed Blues“; ^[9] poste li ludis ?is printempo de 1945 ?e Boyd Raeburn .

En Kalifornio, post filmregistradoj kun Coleman Hawkins kaj Howard McGhee (The Crimson Canary) , registradoj kun la orkestro de Johnny Bothwell prezentadoj kun ?iustelularo ?irka? Vic Dickenson , Les Paul kaj Willie Smith , Pettiford fondis fine de 1945 kun pianisto Spaulding Givens kaj gitaristo Chuck Norris propran triopon, kiu prezenti?is en Kalifornio kaj Nevado. ^{[Biography 3]}

Post registradoj kun Wynonie Harris (?Everybody's Boogie“) kaj Johnny Otis & The Jubilee All-Stars li ludis ekde novembro de 1945 en la Duke Ellington Orchestra , en kiu li restis ?is marto de 1948. Tiel li tenis en la 1940-aj jaroj la du bazajn poziciojn, kiujn basisto tiam povis atingi: la fondadon de la unua bibopgrupo sur la 52-a Strato de Novjorko kaj la sukcedon de la mortinta Jimmy Blanton ?e Ellington. Krome Pettiford apartenis en 1943, 1944 kaj 1945 al la ?iustelularoj de la revuoj Esquire kaj Metronome ^{[10] [Berendt 3]}

La postmilita tempo [ redakti | redakti fonton ]

?Kun Oscar Pettiford Ellington faris unu el siaj plej famaj bas-diskoj“, tiam tekstis Der Spiegel . ?Estis iaspeca duobla kon?erto: por klarneto kaj baso. La peco nomi?is ?Air conditioned jungle“, (…) do 'praarbaro kun a?tomata alkonduko de fre?a aero'“. ^{[Spiegel 1]}

Dum sia membreco en la orkestro de Ellington Orchester li anka? kunlaboris en sonregistradoj de Johnny Hodges , Earl Hines kaj la ritmenblusa bando de Ivory Joe Hunter . En 1948 Oscar Pettiford komence apartenis al la triopo de Erroll Garner kaj poste al tiu de George Shearing , kiu prezentis en Three Deuces . Je la jar?an?o de 1948 al 1949 li ludis en la klubejo The Clique (kiu balda? nomi?os Birdland ) kun mallongviva ?iustelularo sub sia direktado, en kiu muzikis Fats Navarro , Kai Winding , Lucky Thompson , Milt Jackson , Bud Powell kaj Kenny Clarke . Down Beat tekstis pri ilia prezentado fine de januaro de 1949: ?La homamaso entuziasme festis la ekstreman bibopon de la Pettiforda ?iustelularo.“ ^[11]

Ekde februaro de 1949 li ludis kvin monatojn ?e Woody Herman . Jam tiam li okupi?is pri violon?elludo , kiun li intensigis, kiam li post braka rompi?o ne havis la forton por ludi bason. Post prezentadoj kun la ?iustelularo " Serge Chaloff All-Stars" meze de 1949 okazis 1950 kunlaborado kun la bando de Louie Bellson kaj Charlie Shavers ; kun Duke Ellington tiam ekestis kvaropaj sonregistra?oj, en kiuj li ludis violon?elajn versiojn de ?Perdido“ kaj ?Blues For Blanton “. Aprilon de 1951 li sonregistris ?elakdiskon je propra nomo pro la franca diskeldonejo Swing (?Swingin’ Till The Girls Come Home“); someron de 1951 li apartenis al la triopo de Wynton Kelly kaj surdiskigis kun li kelkajn titolojn por Blue Note (New Faces, New Sounds) . La United Service Organizations (USO) sendis la grupon de Oscar Pettiford (kun J. J. Johnson kaj Howard McGhee ) fine de 1951 / komence de 1952 al Koreio kaj Japanio por prezentadoj kadre de la trupa prizorgado. Liaj kunsidoj registritaj en Guamo kun McGhee kaj Johnson poste aperis sur la disko de Savoy South Pacific Jazz ^[12]

La enkondukon de la violon?elo en la ?azmuzikon fare de Pettiford ?fakuloj ?i-flanke kaj trans la Atlantiko taksis kiel eventon en la historio de ?azo“, skribis la germana revuo Der Spiegel en 1951:

?Oscar ludas sian violon?elon ne tiel, kiel oni normale ludas ?in. Li ludas ?in ?pluke“. Li ne ar?as ?in, sed li plukas. Same kiel li anta? nelonge ankora? plukis sian kontrabason. La violon?elo ne devas anstata?i la kontrabason. Pro tio Oscar uzas en sia ensemblo violon?elon kaj kontrabason kune. La kontrasto inter la plukita kontrabaso kaj la same plukata violon?elo denove estas tio, kion oni ekde jaroj ser?as en la ?azmuziko: ?new sound“, nova sono.“ ^{[Spiegel 2]}

En 1952 dum registrado de kvarteto kun basisto Harry Babasin por Discovery en Holivudo ekestis la peco ?Monti Cello“ kun duopo kontrabaso-violon?elo kun Babasin. ^[13]

Dum la sekvaj jaroj Pettiford estis liberprofesia muzikisto en Novjorko, laboris kun propraj grupoj (i.a. kun dungiteco en en Cafe Bohemia je 1955) kaj anka? kun pli granda orkestro ( The O.P. Orchestra in Hi-Fi, Vol 1 & 2 ce ABC-Paramount ). Liaj bandego -registra?oj kun aran?oj de Gigi Gryce , Lucky Thompson kaj Oscar Pettiford mem prezentis tiam nekutiman sonon; sonis en ili harpo ( Betty Glamann ) kaj kornoj ( Julius Watkins kaj David Amram ). ^{[14] [15]}

La diskeldonejo Debut de Charles Mingus produktis en 1953 kelkajn titolojn, en kiuj Mingus ludas kontrabason kaj Pettiford violon?elon (The New Oscar Pettiford Sextet) . ^[16] Dum la kvindekaj jaroj li estis la plejmulte okupita basisto de la ?azmondeto; ^{[Berendt 4]} Pettiford kunlaboris je sonregistradoj kun la muzikistoj Miles Davis ( Miles Davis Volume 1 , 1952 kaj 1955), Teddy Charles , Kenny Dorham , Art Blakey , Joe Puma , Clark Terry , Urbie Green , Lee Konitz , Gil Melle , Bernard Peiffer , Sonny Stitt , Lionel Hampton , Ray Charles , Phineas Newborn , Joe Newman , Sonny Rollins (Freedom Suite) kaj la kantistinoj Mildred Bailey , Helen Humes , Chris Connor , Helen Merrill kaj multaj plu. ^{[Biography 4]} Pri liaj triopo-registra?oj kun Thelonious Monk ^[17] kaj Rollins recenzisto Joachim-Ernst Berendt skribis:

?(…) la sonoj, kiujn Oscar atingas en la dua parto de ? Caravan “ kaj kiujn post transprenis Monk, anticipas ion, kion la ?azmondo nur multajn jaroj post ?i tiu registra?o farita en 1955 estis lerninta konscie a?di: la irizajn sonojn de Bill Evans kaj Scott LaFaro . Simile atentokapta kunlaboro estis en la dua movimento de la Freedom Suite inter Pettiford kaj Max Roach . La du agordi?is tiel perfekte unu al la alia, ke la ludo de Max Roach akiras la melodiecon kaj sentemon de Oscar kaj ke la ludo de Oscars sonas perkuta kiel frapinstrumentaro.“ ^{[Berendt 5]}

En 1956 ekestis la peco ?Bass Reflex“ de Pettiford por ensemblo direktate de Leonard Feather kaj Dick Hyman ( Hi Fi Suite , MGM ); estis tiam nekutima bluskompona?o en 5/4-takto, tri jarojn anta? ? Take Five “ de Dave Brubeck kaj Paul Desmond . En 1957 li prezentis kun kvaropo el Ray Copeland , Sahib Shihab , Dick Katz kaj Paul Motian resp. Osie Johnson en la harlema Small's Paradise . Kun ?azbandego li gastis en Birdland. Aprilon de 1958 la revuo Billboard la malfermadon de nova klubejo New Jazzspot kun Pettiford kaj lia kvinopo, al kiu apartenis Johnny Coles , Sahib Shihab kaj Hod O’Brien ; aldoni?is harpenistino Betty Glamann je ? Willow Weep for Me “. Someron de la sama jaro li prezentis kun Rex Stewart and Ellington Alumni All-Stars sur la Newport Jazz Festival . Post lasta koncerto en julio sur Long Island la basisto finfine forlasis Djukon Ellington. ^{[Biography 5]}

La jaroj en E?ropo [ redakti | redakti fonton ]

Pettiford iris en septembro de 1958 kun voja?koncerta ensemblo nome Jazz From Carnegie Hall , organizita de Norman Granz . Unua prezenta?o de la voja?o estis koncerto en la londona Victoria Theatre; en ?i tiu grupo muzikis Zoot Sims , Lee Konitz , J. J. Johnson , Kai Winding , Phineas Newborn , Red Garland , Kenny Clarke kaj Pettiford; la basisto foje anka? prezentis en triopo, ekz. kun Konitz a? Newborn en Berlino, en kvaropo kun Sims anka? en la ?azklubejo Jazzkeller Frankfurt . ^{[Biography 6]}

Dum la koncerto de la ensemblo en Stutgarto li konati?is kun ?urnalisto kaj produktisto Joachim-Ernst Berendt , kiu invitis lin al Baden-Baden . Li restis post la fino de la voja?o en la urbo, kiam li ? i.a. dum improvizad-kunsidoj en Svedujo ? travivis, kiom oni ?atis lian muzikon.

Li kunlaboris tie post la fino de la koncertvoja?o komence en Parizo kun Donald Byrd kaj Bobby Jaspar , poste kun Gerd Dudek en la kvinopo de Karl Blume kaj finfine kun tenorsaksofonisto Hans Koller , frapinstrumentisto Jimmy Pratt kaj gitaristo Attila Zoller , poste en A?strio, kie li suferis a?toakcidenton.

La kvaropo Hans Koller-Oscar Pettiford Quartett estis tiutempe unu el la plej gravaj bandoj de la germana ?azmondeto. En Baden-Baden ekestis kunlabore kun Joachim-Ernst Berendt radio-produkta?oj por la radiostacio Sudwestfunk (The Radio Tapes) kun Kenny Clarke. La ritmosekcio el Kenny Clarke kaj Pettiford ludis dumpase de malmultaj monatoj je multaj kombina?oj kun gastmuzikistoj, ekz. kun Roger Guerin a? Dusko Goykovich kaj prezentis i.a je la NDR -?azkurso en Hamburgo. ^{[Biography 7]} ?is la printempo de 1959 li restis en Baden-Baden, kie li luis lo?ejon. Dum veturado al Vieno dum la kristnaska tempo de 1958 Oscar Pettiford suferis a?to-akcidenton kun Hans Koller. Post lia resani?o januaron de 1959 ekestis sonregistra?oj en Vieno kun la grupo de Hans Koller (Vienna Blues) .

En samtempa raporto en Jazz Podium de februaro de 1959 tekstis sub la titolo ?Hans Koller spielt wieder“ :

?Oscar Pettiford, kiu ?e la akcidento i.a. tramordis la langon, devis toleri pli longan restadon en malsanulejo. 'Mia kunlaboro kun Hans Koller nun tiel firmi?is', li diris kun brileto de gajeco de senespero, 'ke oni povas ?in rigardi kiel neforgesebla.' cIntertempe kelkaj amikoj de Oscar Pettiford fondis en Novjorko fonda?on, helpe de kiu la malsanulejaj kostoj de la akcidentsuferinta basisto estu pagataj.“ ^[18]

Dum beneficevento en la novjorka Birdland kolekti?is 1200 dolaroj por Pettiford. Multaj muzikistoj sin estis disponintaj, por - rezigne salajron - kunfinanci la resangi?okostojn de la akcidenttrafita basisto. Ludis i.a. Sal Salvador kun sia bandego, Dizzy Gillespie, Duke Ellington kaj trombonistino Melba Liston kun ?iu-inaro , Mary Lou Williams , Gerry Mulligan kaj aliaj muzikistoj. Marton de 1959 J.E. Berendt produktis serieron de sia televidserio Jazz ? gehort und gesehen (?azo ? a?data kaj vidata) ?e Sudwestfunk per prezentado de la Pettiford-triopo kun Jimmy Pratt kaj Attila Zoller. ^[19] Kiel honorgasto de la bandego de Kurt Edelhagen li prezentis en la kolonja Gurzenich , li ludis ? Stardust “ kaj la kompona?on ?My Little Cello“ dedi?itan al sia filo Cello kun orkestra akompana?o. Je la Essener Jazztage li prezentis je ?an?i?antaj instrumentistaroj kun Martial Solal , Bud Powell kaj Rolf Kuhn . ^{[Biography 8]}

Dum siaj lastaj jaroj (1958-60) Pettiford donis al la germana kaj skandinava ?azmondeto decidajn impulsojn. Hans Koller esprimi?is pri sia kolego: ?Per Oscar mi komprenis, kion opinias la nigrulaj muzikistoj, kiam ili diras: ?Oni rakontas historion sur sia instrumento, kiam oni ludas.“ ^{[Kunzler 1]}

Per sia kompona?o ?My Little Cello“ li kunverkis en 1959 la muzikon por la filmo de Rolf von Sydow Und noch frech dazu . Ekde la somero de 1959 li vivis ?is sia morto, escepte de mallongaj voja?oj al Francio kaj Germanio, en Kopenhago , kie li kune kun Stan Getz , Don Byas , la dana pianisto Jan Johannsson, vibrafonisto Louis Hjulmand kaj trumpetisto Allan Botschinsky kaj aliaj koncertis en la ?azklubejo Cafe Montmartre . Tie anka? ekestis lia lasta disko My Little Cello (1960).

En februaro de 1960 lia dana edzino Jackie naskis la ?emelojn Cellina kaj Cellesta. Post prezentado je la ?azfestivalo en San Remo kun Barney Wilen li gastis en la Auditorium Maximum (festhalo) de la Freie Universitat Berlin je la aran?o ?Jazz im deutschen Ather“ de SFB en triopo kun Clarke kaj Don Byas ; sur la violon?elo duope kun Clarke li ludis sian novan kompona?on ?Cello for Cello Twins“. Kun Helen Merrill li denove prezentis ?e la Essener Jazztage en la Grugahalle ; tie anka? ekestis lasta renkonti?o kun Coleman Hawkins. ?Preska? neniu kritikisto dubis pri tio, ke la ritmogrupo Pettiford-Clarke estis la vera kulmino de la festivalo, kiun ajn ?i akompanis“

Julion de 1960 Pettiford lastan fojon vizitis Germanion, interalie por memorigi Berendt-on pri projekto, pri kiu ari?u la multaj usonaj ?azmuzikistoj, kiuj laboris kaj hejmi?is en E?ropo. Pettiford ?sentis ?i tiujn usonanojn en E?ropo kiel elito“, kiu la? li ?havas la taskon, de kiu li tiel ofte diris: transdoni la mesa?on.“ ^{[Berendt 6]} La planon Berendt povis realigi tamen nur tri jarojn poste per koncerto de SWR en Koblenz . ^[20]

Post sia reveno al Kopenhago li kunverkis en la sondisketo de Gitte Hænning ?It Might As Well Be Spring“ kiel aran?isto; ekestis anka? registra?oj kun Stan Getz, Sam Dockery kaj Art Blakey (?Broadway“). La 4-an de septembro Pettiford prezentis sian lastan koncerton kadre de la Kopenhaga Artekspozicio. La sekvan tagon li devis esti portata en malsanulejon; li estis paralizita, falis en komaton kaj mortis la 8-an de septembron 1960. ^{[Biography 9]}

?ar Oscar Pettiford deziris, ke liaj gefiloj ne reiru al Usono, sed alkresku en E?ropo, en Parizo estis granda benefickoncerto favore al la infanoj; en Kopenhago Erik Wiedemann organizis monkolekton. Post ioma hezitado en Germanio okazis simila agado ? la?forme de koncerto-lotumado de la Deutsche Jazz Foderation . ?La mono, kiu kolekti?is tiamaniere, estis kolektita en ?Oscar-Pettiford-Fonda?o“, kiu staris en Danujo sub ?tata kontrolo kaj garantiis la edukadon de la tri infanoj Cello, Cellesta kaj Cellina por tri jaroj.“ ^{[Berendt 7]}

Verkaro kaj efiko [ redakti | redakti fonton ]

Oscar Pettiford estis impresita de Jimmy Blanton kaj Adolphus Alsbrook. ^[21] Sub la impreso de la eksperimentemaj improvizad-kunsidoj en Minton's Playhouse li ??an?i?is de svingo-basisto al unu el la plej profilitaj modernaj basistoj.“ ^{[Bohlander 1]} Per la soloista uzado de la baso en moderna ?azo li ege influis per siaj eksterkutimaj povoj kaj pasia muzika enga?i?o pli junajn basistojn ^{[Jorgensen 1]} , ekz. Pa?lon Chambers , ?arlson Mingus , ^{[Priestley 1]} Stivon Swallow a? Bjuelon Neidlinger : ?i tiu nomis lin ?re?o“ de lia instrumento. ?La? mia opinio li estis la plej granda basisto iam ajn vivinta. La ulo estis monstro ? li havis la plej admirindan entonigon kaj temposenton“ ^{[Kunzler 2]} Oscar Pettiford establis per sia ludo la bason kiel soloinstrumento en la ?azon. Cook / Morton rigardas lin ?enero inter Blanton kaj preska? sama?a Mingus. ?se li estus vivinta pli longe, oni rigardus lin hodia? kiel la plej influhavan ludanton.“ ^{[Cook 3]}

Pettiford kiel ?efa basisto de bibopo kaj petata gastmuzikisto de muzikistoj de malpasia , malmolbopa kaj ?eftendenca ?azo estis kuniniciinto de la fundamentaj novigoj de la ?azo okazintaj ?irka?, apud Charlie Parker , Dizzy Gillespie kaj Charlie Christian , sur kies stilo ege bazi?is la ludo de Pettiford. Lia stilo influis pro siaj esprimpovo kaj kortu?iteco la basludon de Mingus, Jimmy Garrison kaj Reginald Workman . Anka? la virtuozeco de la ludo de Scott LaFaro , Stanley Clarke kaj Jaco Pastorius profitas de la ?liberigo de la baso“ ^{[Berendt 8]} per la generacio de Jimmy Blanton, Ray Brown kaj Oscar Pettiford. Recenzisto Ralph Gleason konstatis, ke li pro sia influo en la 1960-aj jaroj estas ?ver?ajne pli sukcesa ol ?iu alia bas-soloisto ekde Jimmy Blanton“. ^{[Berendt 9]}

Al la violon?elo , ?is tiam rigardata kiel krominstrumento kaj nur mallonge anta?e enkondukita en ?azon fare de Harry Babasin , li donis tute novan pozicion en ?azo . Analoge al la duopo-registra?oj de Ellington kun Blanton en 1940 dek jaroj poste ekestis kvaropo-registra?oj de la pianisto kun Pettiford je violon?elo. Sub influo de la violon?eloludo de Pettiford ?efe Sam Jones kaj Ray Brown da?rigis ties impulsojn. Ekde Pettiford ?iam denove estis basistoj, kiuj elektis la violon?elon kiel krominstrumento kaj ?in e? pretertempe preferis al kontrabaso, ekz. Ron Carter kaj Peter Warren .

Pri liaj atinga?oj kiel estro de bandegoj kaj aran?isto Joachim-Ernst Berendt opiniis: ?Oscar estis, kiel malmultaj aliaj, ??ambro-?az-muzikisto“. Sed li anka? tenis dum sia tuta vivo la sopiron pri la bandego. Estas aminda ironio en tio, kiel Oscar ?iam denove klopodas, enigi en ?i tiujn svingajn, masivajn bandegosonojn ?ambromuziko -karakteron. Li faris tion precipe per la uzado de la harpo de Janet Putman, kaj kiu a?das paroli Oscaron pri ?i tiu harposono, scias, ke li almena? same atentis ?in kiel la svingon kaj la soloojn.“ ^{[Berendt 10] [22]}

?Pli granda ol la muzika eble estas la homa influo de Oscar Pettiford“, tekstis Der Spiegel jam en 1951 pri lia influo. ?Simile al Robert Schumann li starigis iaspecajn muzikajn 'dom- kaj vivregulojn', tamen por ?azo. Jen selekto el tiuj: 'Metu ?iun vian amon en vian instrumenton. Elektu vian ?irka?a?on diligente, kaze ke ?i rilatas al muziko. Atentu vian konduton, je via maniero vivi. La mal?usta ?irka?a?o estas same morta kiel la morto.'“ ^{[Spiegel 3]}

Liaj kolegoj estimis la frumortintan muzikiston per aro da kompona?oj dedi?itaj al li; nomendas la peco ?Air Conditioned Jungle“ de Ellington, sonregistrita jam novembron de 1947, krome la postmorte ekestintaj ?O.P.O.P.“ (poste anka? ?Oscar Pettiford junior“ ^{[Priestley 2]} ) de Charles Mingus kaj ?Pettiford Bridge“ de Don Cherry .

Kompona?oj (selekto) [ redakti | redakti fonton ]

• Aw! Come On
• Blues in the Closet (alias ‘’Collard Greens And Black-Eyed Peas’’)
• Bohemia After Dark
• Don't Squawk
• For Bass Faces Only
• The Gentle Art Of Love
• Laverne Walk
• Max Wakin’ Wax (alias ‘’Something For You’’ alias ‘’Chance It’’)
• My Little Cello
• Now See How You Are
• Oscalypso
• Swingin’Till the Girl Come Home
• Tricotism

Diskografiaj indikoj [ redakti | redakti fonton ]

Originalaj muzikalbumoj [ redakti | redakti fonton ]

La unua diskopublika?o de Pettiford je propra nomo estis albumo por la diskeldonejo Debut de Charles Mingus, kompletigita en 1959 per pecoj el kunsido kun Serge Chaloff de 1949. Poste la basisto sonregistris ekde 1954 tri diskojn por Bethlehem Records , komence Basically Duke , sekvate de Bass by Pettiford/Burke kun ses pecoj de kvinopo-ensemblo ^[23] kombine kun ok numeroj de basisto Vinnie Burke kaj lia kvaropo. En 1955 ekestis la tria albumo por Bethlehem je propra nomo, Another One , je kiu Oscar Pettiford kunmuzikis kun Donald Byrd, Ernie Royal, Bob Brookmeyer, Gigi Gryce kaj Jerome Richardson. La albumo enhavas lian kompona?on ?Bohemia After Dark“, nomita la? la klubejo en Greenwich Village kaj la ?aza normkanto ?Stardust“, kiun ludis Pettiford duope kun pianisto Don Abney , samkiel ?Minor Seventh Heaven“, je kiu Pettiford transiris al violon?elo.

En la jaro 1956 ekestis pluraj albumoj je granda ensemblo por ABC-Paramount , ekz. Oscar Pettiford Orchestra in Hi-Fi kaj O.P.'s Jazz Men (The Oscar Pettiford Orchestra) , krom tio sen-frapinstrumentara triopo kun Lucky Thompson ( Lucky Thompson Featuring Oscar Pettiford, Vol. 1 (ABC-Paramount ABC 111)). Du pli fruaj gramofondiskoj anka? estis republikigitaj per la lumdisko Deep Passion fare de MCA. ^[24] Post lia translo?i?o al E?ropo je la dana filio de Debut ekestis la albumo The New Oscar Pettiford Trio kun Louis Hjulmand kaj Jan Johansson, kiun poste republikigis OJC . Postmorte aperis lia lasta albumo My Little Cello ?e Fantasy Records . ^[25]

Postmortaj eldona?oj kaj kompila?oj [ redakti | redakti fonton ]

Diskeldonejo Black Lion Records publikigis post la morto de Pettiford ekde fine de la 1960-aj jaroj sonregistra?ojn el la lastaj jaroj en E?ropo, ekz. Vienna Blues ? The Complete Session , ekestinta en 1959 kun Hans Koller, Attila Zoller kaj Jimmy Pratt; Montmartre Blues (1959-60), i.a. kun Allan Botschinsky same kiel la lastan registra?on de la ?azfestivalo en Essen, The Complete Essen Jazz Festival Concert , je kiu Pettiford ludis kun Coleman Hawkins, Bud Powell kaj Kenny Clarke.
Sonregistra?oj de liaj SWR-produkta?oj kun J.E. Berendt de 1958 ?is 1960 aperis sur la albumo Radio Tapes (Jazzline), i.a. kun Hans Koller, Don Byas, Rolf Kuhn, Dusko Goykovich, Lucky Thompson, Hartwig Bartz , Helmut Brandt , Kenny Clarke kaj kantistino Monica Zetterlund .
La albumo First Bass (IAJRC) enhavas la kunsidon kun Harry Babasin ek 1953, en triopo kun Attila Zoller, registra?oj de improvizad-kunsido kun Phineas Newborn el 1958 (?Yardbird Suite“), Lee Konitz kaj Zoot Sims same kiel numerojn registritaj en 1960 je E?ropo.
La kompila?o Bass Hits (Topaz) kolektas registra?ojn el la jaroj 1943 ?is 1946, tamen plejparte pecojn kun Pettiford kiel gastmuzikisto (ekz. kun Ben Webster , Hawkins, Ellington kaj Gillespie) same kiel de malofta ?iustelulara kunsido de Pettiford el januaro de 1945.

• Oscar Pettiford: Bass Hits (Topaz, 1943-46) Plejparte sonregistra?oj kun OP kiel gastmuzikisto kaj de ?iustelularo de Januar 1945
• Discoveries ( Savoy , 1952-1957) kun Mingus, Herbie Mann , Paul Quinichette , Eddie Costa , Mat Mathews , Billy Taylor
• The New Oscar Pettiford Sextet (Debut, 1953) ^[26]
• First Bass (1953)
• Oscar Pettiford Sextet (Vogue, 1954) kun Kai Winding , Al Cohn , Tal Farlow , Henri Renaud , Max Roach
• Oscar Rides Again (Bethlehem/Affinity, 1954) ^[27]
• Oscar Pettiford ( Bethlehem , 1955) kun Donald Byrd , Ernie Royal , Bob Brookmeyer , Jerome Richardson , Gigi Gryce , Don Abney , Osie Johnson ^[28]
• O.P. Big Band: Deep Passion ( ABC Paramount / GRP , 1956-57) kun Tommy Flanagan , David Kurtzer, Jerome Richardson , Osie Johnson , Janet Putnam k.a.
• The Oscar Pettiford Orchestra in Hi-Fi, Vol. 1 (1956) & Vol. 2 (1957)
• Vienna Blues ? The Complete Session (Black Lion, 1959) kun Hans Koller, Attila Zoller , Jimmy Pratt
• Montmartre Blues (Black Lion, 1959-60)
• The Complete Essen Jazz Festival Concert , ( Black Lion , 1960) kun Coleman Hawkins , Bud Powell , Kenny Clarke
• My Little Cello (1960)

Oscar Pettiford kiel gastmuzikisto [ redakti | redakti fonton ]

• The Birdlanders: Vol. 2 (OJC, 1954) kun Kai Winding, Al Cohn, Tal Farlow Duke Jordan, Max Roach, Denzil Best
• Ray Charles/Milt Jachson Quintet: Soul Meeting (Atlantic, 1957/58)
• Chris Connor & John Lewis Quartet: Chris Connor (Atlantic, 1956)
• Miles Davis: The Musings Of Miles ( Prestige )
• Miles Davis: Miles Davis Volume 1 / Miles Davis Volume 2 ( Blue Note , 1952-54)
• Kenny Dorham: Jazz Contrasts (OJC, 1957) Afro-Cuban (Blue Note, 1955)
• Duke Ellington: Carnegie Hall Concert January 1946 (Prestige)
• Duke Ellington: Carnegie Hall Concert December 1947 (Prestige), Great Times! (OJC, 1950) (enthalt ?Perdido“, ?Blues for Blanton“)
• Tal Farlow; Jazz Masters 41 ( Verve 1955-58) resp. Finest Hour (Verve, 1955-58)
• Jimmy Hamilton & The New York Jazz Quintet (Fresh Sound)
• Coleman Hawkins: Rainbow Mist (Delmark, 1944), The Hawk Flies High (Prestige/OJC, 1957)
• Woody Herman: Keeper Of the Flame (Capitol, 1948-49)
• J. J. Johnson & Kai Winding All Stars: The 1958 European Tour. Rare Live Recordings (RLR 1958, ed. 2007)
• Lee Konitz / Warne Marsh Quintet (Atlantic, 1955)
• Thelonious Monk: The Unique, Brilliant Corners, Plays the Music Of Duke Ellington (Riverside/OJC)
• Gil Melle: The Blue Note Fifties Sessions (Blue Note, 1956)
• Phineas Newborn: Here Is Phineas (Atlantic/Koch, 1959)
• Art Tatum: The Art Of Tatum (ASV, 32-44)
• Lucky Thompson: Accent On Tenor Sax (Fresh Sound, 1954)
• George Wallington: The George Wallington Trios (OJC, 1952-53)

Libropublika?o [ redakti | redakti fonton ]

• Oscar Pettiford, Erik Moseholm: Jazz Bass Facing . Eldono Wilhelm Hansen, Kopenhago, 1962.

Literaturo / Fontoj [ redakti | redakti fonton ]

Literaturo [ redakti | redakti fonton ]

• Joachim-Ernst Berendt ,: Das Jazzbuch , Frankfurto ?e Majno, Kruger, 1976
• la sama: Thank You, Oscar Pettiford . En: Ein Fenster aus Jazz . Essays, Portraits, Reflexionen, Frankfurt/M., Fischer Taschenbuch Verlag 1978, S. 135?147

1. ↑ Vgl. Berendt, 1978, S. 135 ff.
2. ↑ Komp. Berendt, 1978, p. 137.
3. ↑ komp. Berendt, 1978, p. 139 s..
4. ↑ Komp. Berendt, 1978, p. 142.
5. ↑ Cit. la? Berendt, 1978, p. 143.
6. ↑ La? Berendt, 1978, p. 145.
7. ↑ Komp. Berendt, 1978, p. 146.
8. ↑ Komp. Berendt, p. 140.
9. ↑ Cit. ?e Berendt, 1978, p. 139.
10. ↑ Berendt, 1978, p. 142.

• Carlo Bohlander (eldonisto): Reclams Jazzfuhrer . Reclam, Stutgarto 2000, ISBN 3-15-010464-5 1977 (Reclam)/1980 (Ed. Peters, Leipzig)

1. ↑ Cit. la? Carlo Bohlander, vol. 1., p. 494.

• Noal Cohen & Michael Fitzgerald: Rat Race Blues. The Musical Life of Gigi Gryce . Foreword by Benny Golson. Berkeley, CA, Berkeley Hill Books 2002.
• Richard Cook / Brian Morton : The Penguin Guide to Jazz On CD , Sixth edition, Penguin, Londono 2002; kapvorto: Oscar Pettiford , p. 1194 f.

1. ↑ Cook, Morton, 6-a eldono, p. 1194.
2. ↑ Cook, Morton, 6-a eldono, p. 1194.
3. ↑ Cook, Morton, 6-a eldono, p. 1194.

• Scott DeVea?: The Birth of Bebop. A Social and Musical History . Berkeley etc., Univ. of California 1997.
• Teddy Doering: Coleman Hawkins ? Sein Leben, seine Musik, seine Schallplatten , Waakirchen, Oreos (Collection Jazz), 2002, ISBN 3-923657-61-7

1. ↑ Komp. Doering, p. 145 ss.

• Leonard Feather : The Jazz Years. Earwitness to an Era . London etc., Pan Books 1988.
• Jack D. Forbes: Africans and Native Americans. The Language of Race and the Evolution of Red-Black Peoples , University of Illinois Press, Urbana and Chicago, 1993.
• Coover Gazdar: First Bass. The Oscar Pettiford Discography . Bangalore, India, 1991.
• Ira Gitler : Swing to Bop. An Oral History of the Transition in Jazz in the Forties . New York etc., Oxford Univ. 1985.

1. ↑ Komp. Budd Johnson la? Gitler Swing to bop: an oral history of the transition in jazz in the 1940s , p. 119.

• la sama: The Masters of Bebop. A Listener's Guide . Updated and Expanded (Previously published as: Jazz Masters of the Forties). Da Capo 2001.
• John Jorgensen & Erik Wiedemann : Jazzlexikon , Munchen, Mosaik

1. ↑ Komp. Jorgensen/Wiedemann, p. 287.

• Martin Kunzler: Jazzlexikon . Rowohlt, Reinbek 2002 (2-a eld.), ISBN 3-499-16512-0 Bd. 1; ISBN 3-499-16317-9 Bd. 2

1. ↑ cit. la? Kunzler, p. 919
2. ↑ Cit. la? Kunzler, Jazzlexikon, p. 919

• Brian Priestley: Mingus - a Critical Biography. London, Quartet Books, 1982

1. ↑ Komp. Brian Priestley: Mingus - a Critical Biography, p. 50 ss.
2. ↑ Komp. Priestley, Mingus - a critical biography, p. 143 resp. 185.

• Arnold Shaw: 52nd Street. The Street of Jazz (Origine publikigita kiel The Street That Never Slept). Da Capo 1977.

Eksteraj ligiloj [ redakti | redakti fonton ]

• Vivhistorio kaj listo de sonregistradoj de Oscar Pettiford Arkivigite je 2013-11-27 per la retarkivo Wayback Machine

1. ↑ Indikoj en la vivhistorio kaj listo de sonregistradoj
2. ↑ Indikoj en la vivhistorio kaj listo de sonregistradoj
3. ↑ Indikoj en la vivhistorio kaj listo de sonregistadoj
4. ↑ Indikoj en la biografio kaj kunsidoregistro
5. ↑ Indikoj en la biografio kaj registradoregistro
6. ↑ Indikoj en la biografio kaj registradregistro
7. ↑ Indikoj en la biografio kaj registradregistro
8. ↑ Indikoj en la biografio kaj en la registradregistro
9. ↑ Indikoj en la biografio kaj registradregistro

• DER SPIEGEL: Oscar zupft besser, eldono 24/1951 de 13-a de junio 1951 Arkivigite je 2016-03-04 per la retarkivo Wayback Machine

1. ↑ Oscar plukas pli bone, eldono de la 13-a de junio 1951 DER SPIEGEL, n-ro 24/1951.
2. ↑ Oscar zupft besser, eldono de la 13-a de junio 1951 DER SPIEGEL, n-ro 24/1951.
3. ↑ Oscar zupft besser, eldono de la 13-a de junio 1951 DER SPIEGEL, n-ro 24/1951.

• Transskriba?o de ?For Bass Faces Only“
• Artikolo de John Goldsby .

Kromaj fontoj kaj rimarkoj [ redakti | redakti fonton ]

?i tiu artikolo estis je la nekonata dato akceptita en la liston de elstaraj artikoloj .

Tiu ?i artikolo estis artikolo de la semajno en la 02-a semajno de la jaro 2012 .