Jean RACINE
(naski?is en
1639
en
La Ferte-Milon
, mortis la
21-an de aprilo
1699
en
Parizo
) estis tragedia
franca
poeto kaj dramverkisto de la 17a jarcento, samtempulo de
Ludoviko la 14-a
kaj de
Moliere
.
Orfo, li estis akceptata de religiulinoj de
Port-Royal
, kie li ricevis
jansenistan
edukon, kio influis lin por lia tuta vivo. En tiu abatejo estis rifu?o de jansenistaj intelektuloj kaj kultura kerno, kiu ludis gravan rolon en la nasko de la franca Ira Jarcento. Li unue provis agordigi siajn literaturajn ambiciojn kun religia vojo.
Poste li dedi?is sin al teatro el 1655. Li prezentis verkojn
La Tebaido
(
la Thebaide
, 1664), poste
Aleksandro la Granda
(
Alexandre le Grand
, 1665), ?i tiu tragedio establis la statuson de Racine kiel posteulon de
Corneille
, sed sian famon li ?uldis al la granda sukceso de
Andromaka
(
Andromaque
,
1667
), kiam li lernis la regulojn de la klasika verkado de
Boileau
, kun kiu li amiki?is, same kiel kun
La Fontaine
kaj
Moliere
. Li poste prezentis
Britannicus
(1669),
Berenica
(
Berenice
, 1670),
Bajazet
(1672),
Mitridato
(
Mithridate
, 1673),
Ifigenia en Aulido
(
Iphigenie en Aulide
, 1674),
Fedra
(
Phedre
, 1677).
Nomumita historiografo de la re?o, reakordi?inta kun la
Jansenistoj
, li tiam rezignis pri teatro, post la malsukceso de
Phedre
. Sed la? peto de
Mme de Maintenon
, li plu verkis por la lernantoj de
Saint-Cyr
la bibliajn tragediojn
Ester
(
Esther
, 1689) kaj
Atalia
(
Athalie
, 1691). La teatro de Racine montras la pasion kiel
fata
forto kiu detruas kiun ?i posedas. Realigante la idealon de la klasika tragedio li prezentas agadon simplan, klaran kies cirkonstancoj fontas de la
pasio
mem de la personoj. Racine anka? verkis unu komedion
La pledistoj
(
Les Plaideurs
, 1668), sprita kritiko de la juristaj moroj, kiu estas imita?o de "La vespoj" de
Aristofano
.
Racine da?re verkis novan tragedion ?iujare kaj en 1673 estis elektita membro de la
Franca Akademio
. En 1677, la tragedio
Fedra
estis enscenigita, konsiderita la ?efverko de Racine.
La temaro de Racine estas tute mala al tiu de
Corneille
, li montras homojn, kiaj ili estas, nome ne tiom superhomaj kiuj frontas nekredablajn situaciojn kaj venkas ilin, sed male ili estas homoj en kiuj la volo kaj la racio estas venkitaj per la violento de la
pasio
; ili estas konsciaj, suferas kaj luktas por rezisti kontra? la kruelecon de la destino, sed finfine ili estas venkitaj, kaj tie ku?as la intenseco de la drama situacio. La? formo, Racine estas antonomazia klasikulo; li kapablas adapti?is al la striktaj reguloj kaj de
teatro
kaj de
lingvo
. Lia stilo estas facila; la temaro senas je eksterordinara?oj kaj malver?ajna?oj, kio ?e Corneille e? historia?oj estas never?ajna?oj.
Athalie
estas la
idealo
de la perfekta drama poemo.