Наву?ка
? сфэра чалавечай дзейнасьц?, нак?раваная на выпрацо?ку й тэарэтычную сыстэматызацыю аб’екты?ных
веда?
аб
рэча?снасьц?
. У старэйшым ? вузк?м значэньн?, як то на думку
Арыстотэля
, навука став?цца да дакладных веда? пра сябе, што можна было бы ляг?чна й рацыянальна растлумачына
[1]
, пакольк? клясычная навука старажытнасьц? была цесна зьвязана зь
ф?лязоф?яй
. Пачынаючы з
XVII стагодзьдзя
натурф?лязоф?я, якую сёньня называюць натуральнай навукай, разглядаецца як асобная гал?на ад ф?лязоф??. Тым ня менш, слова ≪навука≫ працягвае выкарысто?вацца ? шырок?м сэнсе, як? абазначае пэ?нае веданьне аб тэме, гэтак жа яна да гэтага часу выкарысто?ваецца ? сучасных умовах.
У вузк?м сэнсе слова ≪навука≫ ?жывалася так?м? навуко?цам?, як то
Ёган Кеплер
,
Гал?лео Гал?лей
?
?сак Ньютан
, кал? яны пачал? распрацо?ку закона?
прыроды
. У гэты пэрыяд панятак з большага став??ся да натуральнай ф?лязоф??, як то натуральныя навук?. Цягам XIX стагодзьдзя слова ≪навука≫ стала ?сё больш зьвязаным з
навуковым мэтадам
, дысцыпл?наваным падыходам да вывучэньня прыроднага сьвету, у тым л?ку
ф?зык?
,
х?м??
,
геалёг??
й
б?ялёг??
.
Навука ? шырок?м сэнсе ?снавала да
сучаснай эпох?
, ? ? мног?х старажытных цыв?л?зацыях, але сучасная навука настольк? розьн?ца па свайму падыходу й посьпехам у вын?ках, што цяпер вызначаецца ? строг?м сэнсе гэтага тэрм?ну. Нашмат раней, чым у сучасную эпоху, яшчэ адным важным паваротным пунктам стала разьв?цьцё клясычнай
натуральнай ф?лязоф??
?
Старажытнай Грэцы?
.
Назапашваньне навуковых веда? пачынаецца са зья?леньнем
цыв?л?зацыя?
?
п?сьменнасьц?
, то бок вядомыя дасягненьн? старажытных цыв?л?зацыя? (
старажытнаэг?пецкай
,
мэсапатамскай
ды ?ншых), у розных гал?нах, аднак ва ?мовах панаваньня м?таляг?чнай ? перадрацыянальнай сьвядомасьц? гэтыя посьпех? не выходз?л? за эмп?рычныя й практычныя рамк?. Гэтак, напрыклад,
Старажытны Эг?пет
слав??ся сва?м? ведам? ? гал?не
геамэтры?
, але кал? ?зяць старажытнаэг?пецк? падручн?к геамэтры?, то там можна ?бачыць тольк? набор практычных рэкамэндацыя?, выкладзеных дагматычным чынам. Панятк?,
тэарэмы
,
акс?ёмы
й асабл?ва доказы ? ?м зус?м адсутн?чаюць.
Можна л?чыць, што падмурак клясычнай навук? бы? закладзены ?
Старажытнай Грэцы?
, пачынаючы прыкладна з
VI стагодзьдзя да н. э.
, кал? на зьмену м?таляг?чнаму
мысьленьню
?першыню прыйшло мысьленьне рацыянал?стычнае. Эмп?рыя, шмат у чым запазычаная грэкам? ? эг?пцяна? ?
баб?ляняна?
, дапа?няецца
навуковай мэтадалёг?яй
, як то ?сталё?ваюцца прав?лы
ляг?чных
развага?, уводз?цца панятак
г?потэзы
, зья?ляецца цэлы шэраг ген?яльных прасьвятленьня?, як то тэорыя
атам?зму
. Асабл?ва важную ролю ? распрацо?цы й сыстэматызацы? як мэтада?, гэтак ? сам?х веда? згуля?
Арыстотэль
. Адрозьненьне антычнай навук? ад сучаснай складалася ? ейным абстрактным характары, то бок панятак
экспэрымэнту
? ?х адсутн?ча?, а навуко?цы не ?мкнул?ся злучаць навуку з практыкай, за рэдк?м? выключэньням?. Збольшага, гэта тлумачыцца тым, што грэцкая
ф?лязоф?я
меркавала, што г?сторыя цыкл?чна па?тараецца, ? разьв?цьцё навук? бессэнсо?на, бо яно непазьбежна скончыцца крыз?сам гэтай навук?.
Распа?сюджаньне ?
Э?ропе
хрысьц?янства
скасавала погляд на г?сторыю, як на па?таральныя пэрыяды й стварыла высокаразьв?тую багасло?скую навуку, пабудаваную на прав?лах лёг?к?. Аднак, пасьля
падзелу цэрква?
у
1054
годзе, у заходняй частцы абвастры?ся крыз?с
багасло?я
. Тады ц?кавасьць да эмп?рычнага оку навук? была цалкам адк?нута, а навука стала зводз?цца да тлумачэньня а?тарытэтных тэкста? ? разьв?цьця фармальна-ляг?чных мэтада? у асобе
схалястык?
. Аднак працы антычных навуко?ца?, як?я атрымал? статус а?тарытэтных данесьл? асновы антычнай навук? да
Новага Часу
, паслужы?шы рэальным падмуркам, на як?м бы? закладзены будынак сучаснай навук?
[2]
.
Сучаснае экспэрымэнтальнае
прыродазна?ства
зарадз?лся тольк? ? канцы
XVI стагодзьдзя
. Ягонае зья?леньне было падрыхтавана пратэстанцкай
Рэфармацыяй
? катал?цкай
Контрарэфармацыяй
, кал? пад пытаньне был? паста?лены самыя асновы сярэднявечнага сьветапогляду. Гэтак жа як
Мартын Лютэр
?
Жан Кальв?н
перапрацавал? рэл?г?йныя дактрыны, працы
М?калая Капэрн?ка
й
Гал?лео Гал?лея
прывял? да адмовы ад
астраном??
Пталямэя
, а працы
Андрэаса Вэзал?юса
й ягоных пасьлядо?н?ка? унесьл? ?стотныя папра?к? ?
мэдыцыну
[3]
. Гэтыя падзе? паклал? пачатак працэсу, як? цяпер мае назо? навуковай рэвалюцы?.
Тэарэтычнае абгрунтаваньне новай навуковай мэтодык? належыць
Фрэнс?су Бэкану
, як? абгрунтава? у сва?м ≪Новым арганоне≫ пераход ад традыцыйнага дэдукты?нага падыходу, то бок ад агульнай абстрактнай здагадк? ц? а?тарытэтнага меркаваньня да прыватнага факту, да падыходу ?ндукты?насьц?. Зья?леньне сыстэма?
Дэкарта
й асабл?ва працы
Ньютана
, як?я был? цалкам пабудаваны на экспэрымэнтальным веданьн?, засьведчыл? канчатковы разры? мэтада? ? падыхода? да навук?. Апубл?каваньне ? 1687 годзе ≪
Матэматычных пачатка? натуральнай ф?лязоф??
≫ працы ?сака Ньютана стала кульм?нацыяй навуковай рэвалюцы? й спарадз?ла ?
Заходняй Э?ропе
беспрэцэдэнтны ?сплёск ц?кавасьц? да навуковых публ?кацыя?.
Разам з
XVIII стагодзьдзем
прыйшла ≪
эпоха Асьветн?цтва
≫. На базе навук?, створанай Ньютанам, Дэкартам,
Паскалем
?
Ляйбн?цам
, адбывалася разьв?цьцё сучаснай
матэматык?
й прыродазна?ства новым? пакаленьням? навуко?ца?.
Навуковая рэвалюцыя ?
прыродазна?стве
прывяла да перамена? у ф?лязоф?? й
грамадзк?х навуках
, разьв?цьцё як?х у гэты пэрыяд перастала залежаць ад багасло?ск?х спрэчак.
?ману?л Кант
?
Дэйв?д Г’юм
паклал? пачатак сьвецкай ф?лязоф??, а
Вальтэр
? распа?сюджваньне
атэ?зму
цалкам адх?л?л? царкву ад вырашэньня ф?лязофск?х пытаньня? для ?сё больш шматл?к?х плясто? насельн?цтва Э?ропы. Працы
Адама Сьм?та
заклал? асновы сучаснай
эканом?к?
, а
амэрыканская
й
француская рэвалюцы?
стварыл? сучаснае пал?тычнае ?ладкаваньне сьвету.
Новыя навуковыя веды вельм? рэдка прыводзяць да вял?зных зьмена? у нашым разуменьн?. На думку псыхоляга
Кейта Станав?ча
, гэта можа быць за празмернага выкарыстаньня
СМ?
так?х слова?, як то ≪прары?≫, што вядзе ?я?леньня грамадзкасьцю таго, што навука стала даказвае ?сё, што Станав?ч л?чы? сапра?ды ?лжывым
[4]
. Незважаючы на тое, што ёсьць так?я вядомыя выпадк?, як то
тэорыя рэляты?насьц?
, якая патрабуе по?нага пераасэнсаваньня будовы сьвету, у асно?ным гэта ёсьць крайн?м выключэньнем. Веды ? гал?нах навук? дасягаюцца шляхам паступовага сынтэзу ?нфармацы? з розных экспэрымэнта?, розным? дасьледчыкам?, у розных гал?нах навук?, гэта больш падобна на ?зыходжаньне, чым скачок
[5]
. Тэоры? адрозьн?ваюцца па ступен?, у якой яны был? правераныя, а таксама ?хнага прызнаньня ? навуковых колах ? супольнасьцях
[6]
. Напрыклад,
гел?яцэнтрычная тэорыя
,
тэорыя эвалюцы?
, ?
м?кробная тэорыя
да гэтага часу нос?ць назву ≪тэорыя≫, хоць на практыцы яны л?чацца сапра?дным?
[7]
.
Для ажыцьця?леньня навуковай дзейнасьц? звычайна патрабуецца спэцыяльная адукацыя. У Беларус? такую адукацыю даюць
Беларуск? дзяржа?ны ?н?вэрсытэт
ды аддзелы асьп?рантуры вышэйшых навуковых установа?. Навуковая праца вядзецца калектывам?, як?я аб’ядно?ваюцца ? ?нстытуты ды акадэм?? (напрыклад,
Нацыянальная акадэм?я навук Беларус?
). Дасягненьне посьпеха? у навуцы спалучаецца з прысуджэньнем акадэм?чных ступеня?. У э?рапейскай сыстэме адукацы? герарх?я навуковых ступеня? наступная: бакаля?р, маг?стар, доктар ф?лязоф??. У СССР ?, адпаведна, Беларус?, спачатку прысуджаецца ступень кандыдата навук, потым доктара навук. Фармальным працягам гэтай герарх?? зья?ляецца абраньне спачатку сябрам-карэспандэнтам, потым правадзейным акадэм?кам Нацыянальнай акадэм?? навук Беларус?. Неабходным этапам разьв?цьця навук? зья?ляецца абмен навуковым? ведам?.
- ^
Aristotle,
≪Nicomachean Ethics≫ 1.981b
.
- ^
Edward Grant, ≪When Did Modern Science Begin?≫, American Scholar, 1997, v. 66, issue 1, Page 105.
- ^
Leonard C. Bruno (1989), ≪The Landmarks of Science≫.
ISBN 0-8160-2137-6
- ^
Stanovich, Keith E. (2007). How to Think Straight About Psychology. Boston: Pearson Education. pp 119?138.
ISBN 978-0-205-68590-5
.
- ^
Stanovich, Keith E. (2007). How to Think Straight About Psychology. Boston: Pearson Education. p 123.
ISBN 978-0-205-68590-5
.
- ^
Fleck, Ludwik (1979). Trenn, Thaddeus J.; Merton, Robert K. eds. ≪Genesis and Development of a Scientific Fact≫. Chicago: University of Chicago Press.
ISBN 0-226-25325-2
.
- ^
Dawkins, Richard; Coyne, Jerry (2005-09-02).
≪One side can be wrong≫
. The Guardian