Paul Verlaine
Paul Verlaine
Gebore	( 1844-03-30 ) 30 Maart 1844 Metz , Frankryk
Sterf	8 Januarie 1896 (op 51) Parys, Frankryk
Beroep	Digter
Handtekening

Paul-Marie Verlaine ( Franse fonetiese uitspraak: |v??l?n(?); 30 Maart 1844 ? 8 Januarie 1896 ) was 'n Franse digter wat geassosieer word met die Simbolisme en Dekadentisme . Hy word beskou as een van die grootste verteenwoordigers van die Dekadentisme in internasionale- en Franse poesie.

Biografie [ wysig | wysig bron ]

Vroee lewe [ wysig | wysig bron ]

Verlaine is gebore in Metz en het sy opvoeding aan die Lycee Imperial Bonaparte (nou die Lycee Condorcet) in Parys ontvang. Hy het daarna 'n pos in die staatsdiens gekry. Hy het op 'n vroee ouderdom gedigte begin skryf, en is aanvanklik beinvloed deur die Parnassien-beweging en die leier daarvan, Leconte de Lisle. Verlaine se eerste gepubliseerde gedig is in 1863 gepubliseer in La Revue du progres , 'n publikasie wat gestig is deur die digter Louis-Xavier de Ricard. Verlaine het dikwels die salon van die Markies de Ricard aangedoen ^[1] (Louis-Xavier de Ricard se moeder) by 10 Boulevard des Batignolles en ook ander sosiale vergaderplekke, waar hy skouers geskuur het met prominente kunstenaarsfigure van die dag soos Anatole France , Emmanuel Chabrier , die digter en humoris Charles Cros , die siniese, anti-bourgeois idealis Villiers de l'Isle-Adam , Theodore de Banville , Francois Coppee , Jose-Maria de Heredia , Leconte de Lisle, Catulle Mendes en andere. Verlaine se eerste gepubliseerde versameling, getiteld Poemes saturniens (1866), ^[2] alhoewel dit heftig gekritiseer is deur Charles Augustin Sainte-Beuve, het hy hom gevestig as 'n digter van belofte en oorspronklikheid.

Huwelik en militere diens [ wysig | wysig bron ]

Mathilde Maute het in 1870 met Verlaine getrou. Toe die proklamasie van die Derde Republiek in dieselfde jaar plaasgevind het, het Verlaine aangesluit by die 160ste bataljon van die Garde nationale en by die Communards op 18 Maart 1871.

Hy het die hoof geword van die persburo van die Sentrale Komitee van die Paryse kommune. Verlaine het die dodelike straatgevegte wat bekend is as die "Bloedige Week" of "Semaine Sanglante" ontvlug en skuiling gaan soek in Pas-de-Calais.

Verhoudings met Rimbaud en Letinois [ wysig | wysig bron ]

Verlaine het in Augustus 1871 na Parys teruggekeer, en in September sy eerste brief van Arthur Rimbaud ontvang, wie sy digkuns bewonder het. Hy het Rimbaud aangemoedig om na Parys te gaan, en teen 1872 het hy belangstelling in Mathilde verloor en haar en hul seun vir alle doeleindes verlaat om sodoende die geselskap van sy nuwe minnaar na te jaag. ^[2] Rimbaud en Verlaine se stormagtige verhouding het hulle in 1872 na Londen geneem. In Brussel in Julie 1873 het hy in 'n besope toestand tydens 'n jaloerse woede uitbarsting twee skote met 'n pistool op Rimbaud afgevuur en sy linkerpols gewond; die digter is egter nie ernstig beseer nie. Die indirekte gevolg van hierdie voorval was dat Verlaine gearresteer is en opgesluit is in die tronk in Mons ^[3] , waar hy 'n hom weereens bekeer het tot die Katolisisme , wat op sy beurt sy werk beinvloed het en skerp kritiek deur Rimbaud uitgelok het. ^[4]

Die gedigte wat versamel is in Romances sans paroles (1874) is tussen 1872 en 1873 geskryf, en is geinspireer deur Verlaine se nostalgiese herinneringe aan sy lewe met Mathilde enersyds, en die impressionistiese sketse van sy jaar-lange wisselvallige eskapades saam met Rimbaud, andersyds. Romances sans paroles is gepubliseer terwyl Verlaine in die gevangenis was. Na sy vrylating uit die gevangenis het hy weer na Engeland gereis, waar hy 'n paar jaar as onderwyser gewerk het en Frans, Latyn en Grieks onderrig het, asook tekenkuns aan 'n skool in Stickney, Lincolnshire. ^[5] Van daar het hy onderrig gegee in die nabygelee Boston, Lincolnshire, voordat hy aanbeweeg het na Bournemouth . ^[6] Terwyl hy in Engeland was het hy nog 'n suksesvolle bundel getiteld Sagesse gepubliseer. Hy het in 1877 na Frankryk teruggekeer en, terwyl hy Engels aan 'n skool in Rethel onderrig het, verlief geraak op een van sy leerlinge, Lucien Letinois, wat Verlaine geinspireer het om verdere gedigte te skryf. ^[7] Verlaine was beteuterd gelaat toe Letinois in 1883 aan tifus gesterf het.

Laaste jare [ wysig | wysig bron ]

Verlaine het in sy laaste jare toenemend verslaaf geraak aan dwelms en alkohol en in armoede geleef. Hy het in krotbuurte en openbare hospitale gewoon, en sy tyd verwyl deur absinthe in Parys se kafees te drink. Die bewondering vir sy besonderse kuns het egter weer steun en 'n inkomste vir Verlaine gebring: sy vroee poesie is herontdek, sy lewenstyl en vreemde gedrag voor skares het bewondering ontlok, en in 1894 is hy deur sy ewekniee as Frankryk se "Prins onder digters" gekies.

Sy poesie is bewonder en erken as baanbrekerswerk, en was 'n inspirasiebron vir komponiste. Gabriel Faure het vele melodiee daarop gebaseer, soos sy liedere siklus Cinq melodies 'de Venise' en La bonne chanson , synde toonsettings van Verlaine se gedigte. ^[8] Claude Debussy het Clair de lune en ses van die Fetes galantes gedigte getoonset, laasgenoemde synde deel van die melodie versameling wat bekendstaan as die Recueil Vasnier ; hy het ook 'n verdere toonsetting van Clair de lune gemaak. Die gedig was ook die inspirasie agter sy Suite bergamasque . ^[9] Reynaldo Hahn het verskeie van Verlaine se gedigte getoonset, asook die Belgies-Britse komponis Poldowski (dogter van Henryk Wieniawski ).

Sy afhanklikheid van dwelmmiddels en sy alkoholisme het egter hul tol begin eis. Paul Verlaine is op 8 Januarie 1896 in Parys oorlede; hy is begrawe in die Cimetiere des Batignolles (hy is eers in die 20ste afdeling begrawe, maar sy graf is verskuif na die 11de afdeling - op die rotonde, 'n baie beter ligging - toe die Boulevard Peripherique gebou is). ^[10]

Styl [ wysig | wysig bron ]

Baie van die Franse poesie wat tydens die fin de siecle geskryf is, is as dekadent beskou vanwee die gure inhoud daarvan. Verlaine het in dieselfde luim in 1884 gebruik gemaak van die uitdrukking "poete maudit" ("vervloekte digter"), verwysende na 'n aantal digters soos Stephane Mallarme , Arthur Rimbaud , Aloysius Bertrand , Comte de Lautreamont , Tristan Corbiere of Alice de Chambrier , wat geveg het teen poetiese gebruike en derhalwe onder sosiale teregwysings gely het of bloot eenvoudig deur die kritici geignoreer is.

Met die publikasie van Jean Moreas se Simboliese-manifes in 1886, was dit egter die term simboliek wat die pas vorentoe aangedui het. Daar is begin om na Verlaine, Mallarme, Rimbaud, Paul Valery , Albert Samain en vele ander te verwys as "simboliste". Hierdie digters het dikwels temas gedeel wat Schopenhauer se estetika gereflekteer het, sowel as idees soos die wil, sterflikheid en die onbewuste verstand of onbewuste krag, met gebruikmaking van temas soos seks (soos bv. prostitute ), die stad , irrasionele verskynsels ( delirium , drome, dwelmmiddels, alkohol, en soms 'n vae Middeleeuse atmosfeer.

In poesie het die simboliese prosedure; soos getipeer deur Verlaine; die gebruik van subtiele suggesties in plaas van presiese stellinge ( retoriek was verbode) ingehou, asook die opwekking van gemoedstemming en gevoelens deur die wonder van woorde, herhaalde klanke en die kadens van die vers (musikaliteit) en metriese innovasie. Verlaine het sy tipies dekadente styl breedvoerig beskryf in sy gedig "Art Poetique" , waarin hy die belangrikheid van musikaliteit en ontwyking en "die vreemde" beskryf het. ^[11]

Werke [ wysig | wysig bron ]

Verlaine se Volledige Werke is beskikbaar in kritiese uitgawes deur die Bibliotheque de la Pleiade.

Verwysings [ wysig | wysig bron ]

Eksterne skakels [ wysig | wysig bron ]

• Werke deur Paul Verlaine by Project Gutenberg
• Werke deur of oor Paul Verlaine op die Internet Archive
• (in Frans) Werke deur Paul Verlaine by Webnet
• (in Frans) Werke deur Paul Verlaine in PDF by Livres et Ebooks
• (in Engels) Verskeie Gedigte by New Translations (nie in bedryf nie 02/09/2019)
• Vier gedigte deur Verlaine , vertaal deur Norman R. Shapiro, met oorspronklike Franse tekste
• Paul Verlaine by Find a Grave