Tuurlijk - de hele mensheid is een hype; de schepping is een hype en als beide niet een hype zouden zijn, zouden we er zorgvuldiger mee omgaan. Consumentisme gaat gepaard met hype en het is bovendien een hype om het woord hype te gebruiken - niet voor niets gaan we ook hype-rventileren als we het te vaak doen.

Nieuwe albums waarvan ik hoop dat ze goed landen laat ik altijd even liggen, afstand nemen, ook niet tracks 'voorluisteren' - uiteindelijk luister ik als het moment daar is. Heb dit nu tweemaal gehoord en ik voel 'em al - productie is perfect, echt een album voor late solitary listening - niets om de geest af te leiden en dan genieten.

Zie een album als een cadeautje: de laatste van Angus en Julia ritsroetsjte ik open als een 4-jarige zijn verjaardagsgeschenk; inmiddels al 5-6 gedraaid en net als de 4-jarige ben ik het kedootje eigenlijk al weer beu. Dit album 'opende' ik als bedaarde OL, slow, slow - let it all hear out; just sit and listen - the image is in the ear of the listener.

Hype als drive - kom op; nooit het gevoel gehad ergens bij te willen horen, een identificatiedrang; ja hoogstens als na een langdurig buitenlands verblijf daar in een voetbalstadion het Wilhelmus wordt gespeeld, omdat Oranje voetbalt.

Daar heb je wel een punt; het is niet mijn bedoeling mensen weg te zetten. Zo heb ik het in ieder geval niet bedoeld. Inmiddels aangepast.

Als de laatste Peter Gabriel een hype is, dan maakt de goede man al Hype-albums sedert 1975, het begin van zijn solo periode.

Portishead heeft mij altijd kunnen bekoren, maar deze worp moet ik nog enkele malen goed laten landen om er een oordeel over te kunnen vellen.
In dat opzicht begrijp ik Mjuman goed.

De albums waar je 'moeite' voor moet doen, beklijven vaak het langst en worden evergreens.

Bij mij niet hoor.....eerste gehoor is niets mis mee. Enkele keer herken ik wat je zegt en duurt het ook even, maar zeker niet altijd. Tig albums waar ik na langdurig luisteren toch afhaak.

Fijn dat je het toelicht. Ik snap heel goed dat mensen dit niks vinden, of pretentieus. Snap ook dat ze dat van bijvoorbeeld OK Computer vinden.

Het verbaast me zelfs dat mensen het lastig doorkomen vinden omdat ik dat zelf helemaal niet heb, bij de eerste beluistering al niet, maar dat zegt dan niks of dat voor andere mensen hetzelfde zou moeten zijn.
Meegaan met een hype is toch zonde van de tijd? Dat doe je misschien als je 14 bent of zo.



Eens! Ik had dat heel erg bij het debuut van The Smashing Pumpkins, dat had even tijd nodig, maar het gaat niet altijd op zoals het al door mij genoemde OK Computer waar ik deze opmerking ook vaak tegenkom of Lives Outgrown van Beth in dit geval. Met het grootste gemak bij de eerste luisterbeurt al helemaal pakkend en mee weten te voeren.
Het is en blijft allemaal zo persoonlijk als wat en elke ervaring is een andere. Genoeg albums waar ik aanvankelijk lyrisch over ben en wat na verloop van tijd afzwakt. Genoeg albums waar de bewondering en verwondering blijft, ook na jaren en dan inderdaad die zogenaamde 'groei-albums'.
En dan de categorie: ik blijf het maar proberen en het lukt waarschijnlijk nooit (My Bloody Valentine met Loveless, terwijl ik weet dat het echt wat voor mij zou moeten zijn).
Er is geen peil op te trekken.

Zwaagje zei als reactie: Hoop niet dat dit mij nu ook gaat overkomen. Heb net de eerste luisterbeurt er op zitten.
Prachtig mooie hoes en inleg boekje trouwens, maar dat is eigenlijk voor een heel ander topic.

Per slot van rekening zijn we geen 4 jaar meer Een nieuw album vaak draaien heeft iets van luistergulzigheid - ook wel muziekvraatzucht - in zich. Ik heb een maat en als ik die op een voor hem onbekende auteur - bijv Bruce Chatwin of Malcolm Bradbury - attendeerde, had ie binnen de kortste keren alle werken van hem gelezen. Geen enkele pacing, alsof het om aangenomen werk ging. Ik zou dat anders doen, afwisselen.

Sommige albums moeten op je groeien - genoeg albums die ik heb gekocht en na de eerste draaibeurt als miskoop beschouwde. Het kwartje viel dan pas later. Het omgekeerde: je koopt een album en meteen bij de eerste beurt is het raak, bijv de 2 lp (expanded) version van Dead Bees on a Cake. Van dit album komt de lp hier in huis - zeker weten.

Ik ben nooit echt ingekomen bij Portishead, maar dit vind ik mooi!

Blijven proberen!

Ik vind deze van het zelfde hoge niveau als de laatste Portishead. Het heeft iets waar ik de vinger niet op kan leggen maar telkens ernaar doet teruggrijpen, bezwerend benadert het het best.

Doe ik al sinds het moment dat het uitkwam, gaat het dan toch niet helemaal meer worden (in de loop der jaren langzaam opgeklommen naar 3,5* en meer zit er niet in vrees ik)

Ik zit net de 3 voor 12 uitzending van vrijdagavond jl. Op NPO 2 terug te kijken.
Prachtige 30 minuten live vanuit een studio in Haarlem met nummers van het nieuwe album.

Zeker de moeite waard om dit ook terug te kijken (mits je deze optie op je tv hebt).

En anders via onderstaande Youtube link:
Beth Gibbons 3 voor 12

Na twee luisterbeurten zou ik voorzichtig willen zeggen dat het jammer is dat dit géén nieuw Portishead is geworden, want zo heel anders is dit ook weer niet. Daar zaten ook best wat folk- en vooral spaghettiwesterninvloeden in, en ik zou Lives Outgrown een logisch vervolg hebben gevonden op Third . Vooral 'Rewind' had daar met een iets andere instrumentatie, maar met hetzelfde ritme gewoon op kunnen staan. Ik denk dat Geoff Barrow en Adrian Utley voor iets scherpere, aardsere composities hadden gezorgd, in plaats van die soms iets te theatrale sfeer.

Doet me denken aan die laatste van PJ Harvey. Maar met net iets minder sterke nummers.

Deed me af en toe aan Tori Amos denken, qua zang. Morgen weer eens luisteren. Valt me niet tegen tot nu toe.

Voor de fanatiekere liefhebber: Beth Gibbons live op de radio bij France Inter .

Ik ga mezelf hier waarschijnlijk niet populair mee maken, maar Gibbons' podiumpresentatie neemt me bepaald niet voor haar in. Zet die microfoon eens goed in plaats van iets te hoog en hou gewoon je ogen open terwijl je zingt. In plaats van authentiek, vind ik het er enigszins aanstellerig uit zien, zeker gezien de teksten van het niveau 'de betere middelbareschoolpoëzie' zijn.

mild van je dat het tenminste nog de betere middelbareschoolpoëzie is. Of bedoel je poëzie van de betere middelbare school ?

Een behoorlijk percussie-gedreven album, maar toch mis ik wat pit er in.
Een vleugje Massive Attack had niet misstaan qua producties. Naar mijn smaak althans.

En juist de percussie komt prima tot z'n recht mede door de spat zuivere opname! Zeer sterk album wat nu al m'n favoriet van 2024 is.

Toch maar eens luisteren dan, na alle mooie kritieken hier. Ik vond het prachtig. Zalvende, rustgevende klanken op lome ritmes, maar met voldoende spanning en diepgang om je aandacht vast te houden. Het glijdt zachtjes voorbij, zo'n album dat een beetje speelt met de tijd als je luistert. Voorbij voor je het weet en dat is nooit een slecht teken. Deze ga ik komend weekeinde nog een paar keer langs laten komen.

Waarom geen portishead album denk ik dan? Als ik beth hoor zingen hoor ik portishead.

Waarom ik specifiek zo uitkeek naar een album van Beth Gibbons, terwijl ik Out of Season niet eens heb gehoord, ik weet het niet precies, behalve dat ik Portishead een warm hart toedraag. Maar ja, Beak> heb ik ook nooit geprobeerd, ik geef het toe (al ga ik echt lekker op die eerste Quakers). Ik heb het al eerder gezegd: ik kan me niet van de indruk onttrekken dat Lives Outgrown een nieuwe Portishead had moeten zijn. Gibbons solo is net te stuurloos: soms te behaagziek en soms te nodeloos dwars. Ze wil bewust niet als Portishead klinken, schijnt ze gezegd te hebben, en dan is 'Rewind' vervolgens heel erg 'Magic Doors'-achtig (en misschien ook daarom wel mijn favoriete nummer op de plaat).

Zoals davevr ook al zegt: de arrangementen zijn vaak te dichtgeplamuurd en dan wordt het hit and miss. 'Floating on a Moment' begint bijvoorbeeld interessant met die roestige gitaarlijn, misschien ook wel omdat ik er heel erg 'Mysterons' in hoor, maar dan komt er ook nog dat belachelijke kinderkoor bij en moet er in het outro ook nog eens een fluit bij; het is allemaal net té en tegen de grens van kitsch aan, terwijl Gibbons vooral iets heel authentieks neer probeert te zetten.

Dat is waar het vaker misgaat bij mij, zie ook de laatste platen van Damon Albarn en Kacey Musgraves: er is zo'n houding van 'luister naar mij, ik leg hier emotie in, dus jij moet het mooi gaan vinden'. (Even tussendoor: ik heb ooit iemand een liedje na vijf seconden horen afbreken omdat hij te emotioneel werd van het zingen over zijn ex; nou en, dacht ik, ben ik nu verplicht om die eerste vijf seconden mooi te vinden, of dat je er gewoon mee ophoudt?) Dan mis ik toch de onderkoeling, puntige composities, de hooks, beats, samples, scratches (eerste platen) en de krautrock ( Third ) van Portishead, als tegengewicht.

Omdat dit album al geruime tijd buitengewoon populair is op dit forum, heb ik het vanochtend wederom een kans gegeven. Eerlijk gezegd begrijp ik, nadat ik Lives Outgrown inmiddels drie keer heb beluisterd, het enthousiasme niet erg.
Ik merk dat ik de aandacht niet bij de muziek kan houden, als ik luister. Prima achtergrondmuziekje dus, maar voor mij niet meer dan dat.
Het dertig jaar geleden uitgebrachte Portishead album Dummy staat nog regelmatig op hier en vind ik nog steeds zeer de moeite waard, maar deze Gibbons gaat het voor mij niet worden.

Onzinnige opmerking dacht ik eerst, maar er zit natuurlijk wat in. En met een verjaardag voor de boeg heb ik nu ook een plan.

Overigens even serieus, is Beth Gibbons anno 2024 een hype ? Eendagsvlieg Willie Nelson heeft ook weer een nieuwe plaat uit.

Er hangt een vreemd gewicht aan deze plaat: hoe vaak ik hem ook draai, ik blijf het moeilijk vinden om te geloven dat-ie bestaat. Als dingen nét iets anders gelopen waren was-ie er niet geweest, het heeft echt maar een haartje gescheeld, en dat-ie er nou toch is verdienen we eigenlijk niet. Onzin natuurlijk, maar dat zijn gevoelens wel vaker. Het omgekeerde zal eerder het geval zijn: er is hier zo lang aan gesleuteld en overwogen, dat een verschijning (ooit, op een dag) onvermijdelijk was. Dat daar geen enkele haast bij zat, kwam de perfectionering alleen maar ten goede. Is dit een perfecte plaat dan? Gibbon’s delicate stem betovert automatisch alle omringende klanken tot iets heiligs, zou van een loeiende waterkoker nog een requiem maken. Het bijzondere van Lives Outgrown echter is dat de muziek bepaald geen bijzaak is - zoals die op Out of Season stiekem wel een beetje was, constateer ik nu met terugwerkende kracht althans door het contrast hiermee, en ik heb dat altijd een waanzinnig mooi album gevonden, maar vooral omdat het die Stem in een ander muzikaal landschap naar voren bracht dan we bij Portishead gewend waren - maar ditmaal vormen alle elementen net zo’n dwingende samenhang als bij haar mythische band, hoewel dan wel weer volstrekt opzichzelfstaand. De rode draad door ál haar werk blijft die haast tastbare melancholie, die miezert vanzelf goddelijk op ons neder zodra haar stem een ruimte vult. Die stem is vertrouwd maar nooit vanzelfsprekend, al is het maar omdat zij ons gerust een decenniumpje of twee laat smachten tot we haar weer mogen horen. Dat ik dit over twee nachtjes slapen live mag gaan horen, voelt al helemaal als een verkeerd begrepen belofte uit een hemelse koortsdroom. De muziek van deze plaat vormt een universum dat alleen sporadisch naar ander werk lijkt te verwijzen, maar vooral naar zichzelf verwijst. Het bestaat uit contrasten, tussen aards en hemels, licht en donker, groots en intiem, die nergens wringen maar als onbevattelijke vanzelfsprekendheden opgediend worden. Maar het mooiste nog wel: in alle ongrijpbare uniciteit staat dit album ook nog eens vol met melodieën die zich langzaam maar zeker zalig in je hoofd nestelen. Je zou er bijna van gaan geloven dat deze plaat toch echt bestaat...

Zo'n plaat waarbij je continue wisselende favorieten hebt, altijd een goed teken. Ik hoor thematisch weinig nieuws op deze plaat, nog altijd dat brandende verlangen met een flinke scheut melancholie, alleen nu als 59-jarige wat meer terugblikkend. En die prachtige stem ai ai ai... Blijft een van de mooiste in de scene. De aankleding/instrumentatie is een stuk organischer dan bij Portishead, maar die verbreding past haar juist erg goed. Favorieten op dit moment: Oceans (' my heart is tired and worn ') en verder resoneert For Sale met zijn schitterende strijkers heel erg bij deze dertiger met dertigersdilemma (' dreams are for sale from afar '). Ik ben er ook bij woensdag in Tivoli, kan niet wachten!

Ik ben echt net weer thuis van het concert in Vredenburg Utrecht en wat was dit een kort maar magisch concert zeg Mevrouw Gibbons had weliswaar echt haast nul contact met het publiek en zei verder niet veel maar dat maakte ook verder niet veel uit want wat komt zo'n gehele nieuwe plaat live goed binnen zeg. En ja, dan nog Roads aan het einde van de set. Ik had al verschillende andere setlists bekeken van de laatste dagen en daar stond ie telkens tussen en vanavond ook weer. Meters kippenvel en heb 'n traantje moeten wegpinken tijdens dit nummer. Had Portishead helaas in 2014 gemist op Lowlands waar ik altijd nog van baalde maar dit concert maakt nu een hoop goed voor zowel mij als die ouwe van me met wie ik vanavond was die mij er altijd nog van verwijt dat ik hem heb meegegesleurd naar Queens Of The Stone Age ipv dat we bij Portishead stonden, achteraf gezien ook nog wel spijt van gehad ook nog. Dit was in ieder geval een concert dat me nog lang bij zal staan.

Waanzinnig concert inderdaad! Ik ben zo iemand die setlists van tevoren juist vermijdt om verrast te worden, die eerste tonen van roads kwamen voor mij dan ook uit de lucht vallen. Had ik echt niet verwacht, dat ze ook nog iets van ‘dat bandje’ zou spelen. Maar het paste perfect naast de rest. Al ben ik het zwaar oneens met mensen die hier beweren dat dit ook een Portishead-album had kunnen worden, ik vind dit juist heel erg op zichzelf staan. Maar live vormt het, met deze arrangementen, wel echt een logisch geheel. Wat een band en wat een sound zeg. Weet iemand of de muzikanten op het podium dezelfde zijn als op plaat, inclusief Lee Harris? Het was voor mij wat lastig die koppen te onderscheiden met die imponerende lichten, maar al mijn aandacht was natuurlijk ook gericht op Beth. Die inderdaad weinig contact maakt maar helemaal opgaat in haar muziek, zoals ze volgens mij altijd gedaan heeft. En dan die Stem, lijkt ook geen enkel barstje op te komen en verandert vanaf de eerste toon zo’n zaal in een legbatterij met al dat kippenvel. Voorprogramma vond ik trouwens ook heel goed, Bill Ryder-Jones, ooit van The Coral maar inmiddels met vele prachtige soloplaten op zijn naam. Zag ik ooit eerder (ook als voorprogramma van iets) maar was toen zo dronken dat het meer moppen tappen dan liedjes spelen werd, ditmaal had hij zich wat beter voorbereid. Al met al een bijzonder geslaagd geheel.

Ik was er ook. Echt mooi concert. Kort maar krachtig. Volgens mij dit speelden ze dit hele album, plus twee nummers van haar vorige album en dat schitterende Roads van Portishead. Superband, echt prachtig en vol geluid. Toen ze eindelijk iets zei tegen het publiek verstond ik er niets van, maar gelukkig bleek ze zelf toch wel een beetje blij en liep ze met een duim omhoog van het podium. Ik vond het eigenlijk heel aandoenlijk. Zo'n grote stem, en dan zo bescheiden en op het oog verlegen. Ik heb Portishead ook in Vredenburg gezien, met de tour na hun tweede plaat. Dat was een van de beste concerten die ik heb gezien, en deze past dit concert helemaal bij. Zeer indrukwekkend.

Een uit de folktraditie afkomstige tokkelende akoestische gitaar, zacht roffelende en galmende percussie (van voormalige Talk Talk drummer Lee Harris), hier en daar een synthlijntje, een koortje en dikkere of dunnere aanzetjes van strijkers. En dan de stem van Beth Gibbons die daar overheen glijdt, onderdoor schuift of breekbaar en krachtig tegelijk naar binnen kruipt. Het is van een hallucinerende schoonheid.
Die prachtige stem, zo spaarzaam te beluisteren, want ook frontvrouw van Portishead was de output maar mondjesmaat te bewonderen. Extra genieten dus, nu Gibbons weer wat van zich laat horen. En hoe. Geen mindere track aan te wijzen met als kers op de taart de prachtige pastorale afsluiter 'Whispering Love'.