Radarska antena
Radar
(eng.
ra
dio
d
etecting
a
nd
r
anging
) je uređaj za otkrivanje predmeta putem
radio
talasa i određivanje udaljenosti istih. Dana?nji radari se u kombinaciji sa GPS (
Global Positioning System
) koriste i za predstavljanje geografskih karakteristika podru?ja u dometu radara.
1905
. Njema?ki tehni?ar za visokofrekventne sisteme,
Christian Hulsmayer
, dobiva patent na takozvani
Telemobiloskop
za kontrolu saobra?aja. Ovaj uređaj bazira na principu refleksije radio talasa od tvrdih tijela. Do stvarne upotrebe dolazi tek 30 godina kasnije.
Guglielmo Marconi
, pronalaza? be?i?ne telegrafije, je
1922
godine predlo?io upotrebu radio talasa za lokalizaciju brodova pri lo?em vremenu. Englezi W.A.S. Butement i P.E. Pollard po ovom prijedlogu
1931
. godine prave jedan uređaj za testove, koji ?alje radio talase da bi po Hulsemayerovom principu otkrio brodove.
1936
. godine, na brodu
Normandie
(Normandija) je montiran jedan primitivni radar na ovom principu koji je trebao slu?iti za upozorenje od ledenjaka. Poslije ovoga, pogotovo u
Velikoj Britaniji
se po?inje naveliko raditi na ovom principu.
Kada je
1939
. izbio
drugi svjetski rat
, na isto?noj i ju?noj obali
Engleske
se ve? nalazio lanac radarskih antena na 120 metara visokim stupovima. Ove antene su bile u stanju da lokalizuju 160 km udaljene avione.
Udaljenost radarom se mjeri sa vremenom t koje radio impulsima treba da dođu do aviona i nazad do
antene
. Po?to je brzina prostiranja elektromagnetskih valova poznata (c=brzina svjetlosti), udaljenost D (do aviona i natrag) se lako pronalazi iz relacije D=t*c.
Brzina se mjeri s vi?e puta ponovljenim mjerenjem u pravcu istog
aviona
. Na istom principu su radili i radio-mjerni uređaji njema?ke vojske. Za velike udaljenosti su kori?teni radari tipa
Freya
. Za srednju udaljenost malo ta?niji uređaji tipa
Wurzburg
a za sam napad lova?kih aviona na njima montirani uređaji tipa
Lichtenstein
.
Prestanak upotrebe radara, koji je izmi?ljen za vojne potrebe, se danas nemo?e zamisliti u civilnom zrakoplovstvu.
