Eneja , jedan od junaka u trojanskom ratu , bio je ― prema mitu ― sin Anhiza i boginje Afrodite i pripadnik mlađe grane trojanske kraljevske ku?e. U Ilijadi bog Neptun prori?e da ?e Eneja i njegovi potomci jednom vladati Trojancima. Iz toga se posle Homera razvila legenda o bekstvu Eneje, njegovog oca i sina Askanija iz poru?ene Troje i o njihovim potonjim lutanjima. U gr?koj mitografiji se u 5. veku st. e. prvi put spominje Enejin odlazak na Zapad, ali nema dokaza da su ga Rimljani u to vreme smatrali praocem svoje domovine. Ipak, arheolo?ki nalazi pokazuju da je ve? krajem 6. veka st. e. Eneja bio poznat u Etruriji . Otprilike u 4. veku st. e. u gr?koj se mitografiji spominje grad Lavinij (Lavinium) i za njegovog osniva?a imenuje Eneja. To je bio poku?aj Grka da se herojima gr?kih mitova pripi?e osnivanje njima poznatog Zapada. Izgleda da je u to vreme i grad Alba Longa , koji je zaista postojao, po?eo tvrditi da je Eneja bio predak njegovih kraljeva. Uskoro je na mesto Albe Longe do?ao Rim , koji je razvio legendu o Eneji kao osniva?u rimskog naroda. Tako su Rimljani, podstaknuti nacionalnim ponosom, sopstvenu istoriju povezali sa istorijom gr?koga sveta.

Pri?a o trojanskom poreklu Rima dobila je svoj kona?ni oblik u 3. veku st. e., kada je spojena sa drugom legendom o poreklu Rima, tj. sa legendom o Romulu . Kako je to spajanje izazvalo hronolo?ke te?ko?e (prema mitu, Eneja je u Italiju do?ao polovinom 12. veka st. e., a Romul je osnovao Rim 753. godine st. e.), rimski su pisci popunili tu ≫prazninu≪ boravkom nekoliko generacija Enejinih potomaka u Albi Longi. U 3. veku st. e. ova je pri?a bila veoma ra?irena i dobro poznata. Julije Cezar se u 1. veku st. e. iz politi?kih razloga predstavljao kao potomak Eneje i Venere (rimske Afrodite). Najpoznatiji prikaz legende o Eneji dao je u 1. veku st. e. Vergilije u epu Eneida , koji je postao nacionalni ep Rimljana.

Eneja na Wikimedijinoj ostavi