한국   대만   중국   일본 
Tomasz More ? Wikipedia, wolna encyklopedia Przejd? do zawarto?ci

Tomasz More

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
?wi?ty
Tomasz More OFS
kanclerz Anglii
m?czennik
Ilustracja
Portret Thomasa More'a autorstwa Hansa Holbeina Młodszego z 1527
Data i miejsce urodzenia

7 lutego 1478
Londyn ( Krolestwo Anglii )

Data i miejsce ?mierci

6 lipca 1535
Londyn

Czczony przez

Ko?cioł katolicki

Beatyfikacja

1886
Rzym
przez Leona XIII

Kanonizacja

1935
Rzym
przez Piusa XI

Wspomnienie

22 czerwca

Patron

m??ow stanu i politykow, Katholische junge Gemeinde (KjG)

Szczegolne miejsca kultu

Canterbury (tam pochowano jego głow?)

podpis

Thomas More (wym. / ? t ? m ? s ? m ? ː /) [1] , forma spolszczona Tomasz More , Morus (ur. 7 lutego 1478 w Londynie , zm. 6 lipca 1535 tam?e) ? angielski my?liciel, pisarz i polityk, członek Izby Lordow i kanclerz krolewski , tercjarz franciszka?ski (OFS) [2] , m?czennik chrze?cija?ski czczony przez anglikanow , ?wi?ty Ko?cioła katolickiego .

?yciorys [ edytuj | edytuj kod ]

Młodo?? i kariera [ edytuj | edytuj kod ]

Thomas More urodził si? w zamo?nej rodzinie mieszcza?skiej. Cho? interesowały go nauki humanistyczne, ktore studiował na uniwersytecie oksfordzkim, ojciec (londy?ski s?dzia) skłonił go, by je przerwał i podj?ł studia prawnicze. Przez cztery lata mieszkał u londy?skich kartuzow . Porzuciwszy ?ycie zakonne, został ?wieckim tercjarzem franciszka?skim i wkrotce zało?ył rodzin?. Jego ?ona, Jane Colt, urodziła czwork? dzieci, niestety wcze?nie zmarła. Jego drug? ?on? była Alicja Middleten.

Po uko?czeniu studiow, maj?c 24 lata, został najpierw biegłym i uznanym adwokatem, a nast?pnie (w wieku 26 lat) posłem do parlamentu w czasach panowania Henryka VII .

Nara?aj?c si? jako poseł krolowi Henrykowi VII w 1504, wycofał si? z ?ycia politycznego i udał do Europy. Dał si? tam pozna? jako humanista i pisarz. Przebywał na uniwersytetach w Lowanium ( Leuven ) i Pary?u .

Od 1517, ju? po ?mierci Henryka VII (zm. 1509), Thomas powrocił do działalno?ci publicznej ? był dyplomat? i doradc? krolewskim Henryka VIII . Otrzymał tytuł szlachecki i został członkiem Izby Lordow. W 1520 był jej skarbnikiem, a w 1523 przewodnicz?cym [3] . W latach 1529?1532 był kanclerzem Anglii.

Thomas był przyjacielem Erazma z Rotterdamu , ktory zadedykował mu swoj? Pochwał? głupoty . Po?niej stosunki mi?dzy nimi si? ochłodziły, poniewa? More miał ortodoksyjne pogl?dy religijne, podczas gdy Erazm w niektorych kwestiach doktrynalnych skłaniał si? ku stanowiskom protestanckim.

Rozwod Henryka VIII [ edytuj | edytuj kod ]

Kanclerz Thomas Wolsey , arcybiskup Yorku, nie zdołał doprowadzi? do uniewa?nienia mał?e?stwa krola z Katarzyn? Arago?sk? , o ktore zabiegał Henryk VIII, i był zmuszony zrezygnowa? z urz?du w roku 1529. Henryk mianował More’a nast?pc? Wolseya, gdy? najwyra?niej nie zdawał sobie sprawy z jego pogl?dow. Jako człowiek religijny oraz dobrze obeznany z prawem ko?cielnym, More uwa?ał, ?e uniewa?nienie mał?e?stwa le?y w gestii jurysdykcji papieskiej.

Poniewa? papie? Klemens VII był zdecydowanie przeciwny rozwodowi krola, Henryk mianował si? głow? Ko?cioła Anglii. Jedynie duchowni musieli zło?y? przysi?g? supremacji , w ktorej deklarowali, ?e krol stanowi głow? Ko?cioła. More, jako człowiek ?wiecki, nie musiałby jej składa?, lecz wolał zrzec si? urz?du kanclerza 16 maja 1532 roku, ni? kontynuowa? słu?b? u krola. Pocz?tkowo udało mu si? unikn?? sprawy o zdrad? stanu, ale w roku 1534 parlament uchwalił ustaw? o sukcesji  (inne j?zyki) , ktora zawierała przysi?g?, wymagaj?c? uznania ewentualnych dzieci Henryka i Anny Boleyn za prawowitych potomkow oraz odrzucenia ?wszelkiej obcej zwierzchno?ci, ksi?cia czy monarchy”.

?mier? [ edytuj | edytuj kod ]

Podobnie jak przysi?ga supremacji, obowi?zywała ona nie wszystkich obywateli, tylko tych, ktorych specjalnie zawezwano, to znaczy piastuj?cych urz?dy pa?stwowe oraz podejrzanych o zdrad?. W kwietniu 1535 roku More został poproszony o zło?enie tej przysi?gi, a kiedy odmowił, uwi?ziono go w Tower of London , gdzie nadal pisał. Konsekwentnie milczał, co zgodnie z prawem uwa?ane było za zgod? bez krzywoprzysi?stwa.

Został os?dzony, skazany i ?ci?ty na Tower Hill w dniu 6 lipca 1535 [4] . Ostatnie jego słowa to: ?Umieram jako dobry sługa krola, ale przede wszystkim sługa Boga”. Jego głowa była zatkni?ta na Mo?cie Londy?skim przez miesi?c, potem odzyskała j? jego corka, Margaret Roper.

Pogl?dy i dzieła [ edytuj | edytuj kod ]

Jego najsłynniejsze dzieło, Utopia (około 1516), przedstawia fikcyjne krolestwo na wyspie, w ktorym niektorzy wspołcze?ni uczeni dopatruj? si? wyidealizowanego przeciwie?stwa Europy z czasow Morusa, podczas gdy inni uznaj? je za zło?liw? satyr? tej?e Europy. Thomas More stworzył wizj? idealnego pa?stwa i systemu społecznego, ktor? opisał w Utopii .

Jedn? z cech charakterystycznych dzieł Thomasa jest stosowanie alegorii w postaci fikcyjnego autora (tak jak w Dialogue of Comfort , ktory stanowi rzekomy dialog pomi?dzy wujem i bratankiem) lub stylizacji. Ponadto More nie daje ?adnych wyra?nych wskazowek co do swojego osobistego punktu widzenia, co sprawia, ?e mo?liwa jest praktycznie ka?da interpretacja jego dzieł.

More był rownie? autorem kilku obszernych traktatow, w ktorych krytykował reformatorow religijnych, od Williama Tyndale , Christophera St. Germaina  (inne j?zyki) po Marcina Lutra . Pomagał tak?e krolowi Henrykowi VIII w napisaniu dzieła Obrona siedmiu sakramentow .

Kult [ edytuj | edytuj kod ]

Thomas More został beatyfikowany w 1886 przez papie?a Leona XIII . Kanonizacji dokonał Pius XI w 1935 roku.

W Ko?ciele katolickim ?w. Tomasz wspominany jest razem ze ?w. Janem Fisherem w dniu 22 czerwca, natomiast u anglikanow Dzie? Pami?ci przypada na 6 czerwca [3] .

W 2000 Jan Paweł II ogłosił go patronem m??ow stanu i politykow, jest rownie? patronem niemieckiej katolickiej organizacji dzieci i młodzie?y ( niem. ) Katholische junge Gemeinde (KjG) [3] .

Thomas More w kulturze masowej [ edytuj | edytuj kod ]

Zobacz te? [ edytuj | edytuj kod ]

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

  1. The Oxford companion to English literature . Margaret Drabble (red.). Oxford: Oxford University Press, 1994, s. 668. ISBN  0-19-866130-4 .
  2. Terziari francescani: Opere e personaggi famosi . www.ofsvialepiave.it. [dost?p 2017-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-08)]. ( wł. ) .
  3. a b c Thomas Morus . Okumenisches Heiligenlexikon. [dost?p 2013-01-28]. ( niem. ) .
  4. Nigel Cawthorme, Publiczne egzekucje . Warszawa 2014, s. 39.

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

Linki zewn?trzne [ edytuj | edytuj kod ]