?wi?ty
Serafin (Cziczagow)

Leonid Michajłowicz Cziczagow

?wi?ty nowom?czennik
Data i miejsce urodzenia	9 czerwca 1856 Petersburg
Data i miejsce ?mierci	11 grudnia 1937 poligon Butowo
Czczony przez	Rosyjski Ko?cioł Prawosławny
Kanonizacja	23 lutego 1997 przez Rosyjski Ko?cioł Prawosławny
Wspomnienie	28 grudnia, 29 stycznia
Multimedia w Wikimedia Commons

Sukcesja apostolska

Data konsekracji	10 kwietnia 1905
Miejscowo??	Moskwa
Miejsce	Sobor Zasni?cia Matki Bo?ej
Konsekrator	Włodzimierz (Bogojawle?ski)
Wspołkonsekratorzy	Tryfon (Turkiestanow) , Serafin (Gołubiatnikow)
Wspołkonsekrowani biskupi Nazariusz (Blinow) 31 stycznia 1910

Leonid Cziczagow

Леонид Михайлович Чичагов

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	21 stycznia   1856 Petersburg
Data ?mierci	11 grudnia   1937
Przebieg słu?by
Lata słu?by	1875?1890
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego
Jednostki	7 Brygada Artylerii Konnej , 5 Brygada Artylerii Konnej , 1 Gwardyjska Bateria Brygady Artylerii Konnej Jego Wysoko?ci
Głowne wojny i bitwy	Wojna rosyjsko-turecka (1877?1878)
Po?niejsza praca	duchowny

Serafin , imi? ?wieckie Leonid Michajłowicz Cziczagow (ur. 9 czerwca ^[1] lub 9 stycznia ^[2] 1856 w Petersburgu , zm. 11 grudnia 1937 w Butowie ) ? metropolita Rosyjskiego Ko?cioła Prawosławnego , ?wi?ty prawosławny, jeden z Soboru ?wi?tych Nowom?czennikow i Wyznawcow Rosyjskich.

Pochodził z rodziny o tradycjach wojskowych. W dzieci?stwie został oddany do Korpusu Paziow , a po uko?czeniu nauki w szkole wojskowej został oficerem artylerii. Pod wpływem do?wiadcze? z wojny rosyjsko-tureckiej 1876?1878 oraz spotka? z Janem Kronsztadzkim postanowił odej?? ze słu?by i zosta? duchownym. Po ?mierci ?ony wst?pił do Ławry Troicko-Siergijewskiej , po czym pełnił kolejno obowi?zki przeło?onego monasterow Spaso-Jewfimiejewskiego w Suzdalu i Zmartwychwstania Pa?skiego w Istrze . W 1905 został biskupem Suchumi, przenoszony nast?pnie na katedry orłowsk? i twersk?, odwołany z urz?du w 1917 przez zjazd duchowie?stwa i ?wieckich z powodow politycznych. Członek Zwi?zku Narodu Rosyjskiego, konserwatysta, w okresie poprzedzaj?cym obalenie caratu działacz monarchistyczny.

W 1928 mianowany metropolit? leningradzkim i gdowskim ; w 1933 odszedł w stan spoczynku. Cztery lata po?niej aresztowany, skazany na ?mier? i rozstrzelany.

?yciorys [ edytuj | edytuj kod ]

Dzieci?stwo i słu?ba wojskowa [ edytuj | edytuj kod ]

Leonid Cziczagow urodził si? w rodzinie szlacheckiej o tradycjach wojskowych, wywodz?cej si? z regionu Kostromy . Jego pradziadek uczestniczył w badaniach Oceanu Arktycznego w czasie rz?dow carycy Katarzyny II , za? dziadek, admirał Paweł Cziczagow ^[3] walczył w wojnie francusko-rosyjskiej w 1812 ^[4] . Ojciec przyszłego ?wi?tego, Michaił Nikiforowicz Cziczagow, był pułkownikiem artylerii, ?onatym z Mari? Nikołajewn?. Leonid Cziczagow został ochrzczony 20 pa?dziernika 1856 w wojskowej cerkwi ?w. Aleksandra Newskiego przy Michajłowskiej szkole wojskowej ^[2] .

Uko?czył carski Korpus Paziow ^[5] . W 1875 zło?ył z wyro?nieniem ko?cowe egzaminy i otrzymał stopie? porucznika. Został wcielony do pierwszej baterii Jego Wysoko?ci konno-artyleryjskiej brygady gwardii ^[3] . W tym stopniu walczył w wojnie rosyjsko-tureckiej (1876?1878) , uczestnicz?c m.in. w bitwie pod Plewn? , otrzymuj?c za odwag? Krzy? Zasługi Wojskowego orderu ?wi?tego Jerzego ^[1] .

W 1878, po zako?czeniu działa? wojennych, Leonid Cziczagow wrocił do Petersburga . Spotkał tam znanego w całej Rosji duchownego, Jana Kronsztadzkiego ^[6] . Po rozmowie z kapłanem młody oficer uznał go za swoj moralny autorytet, pozostawał z nim w kontakcie i podejmował wa?niejsze decyzje jedynie posiadaj?c na nie błogosławie?stwo Jana. W roku nast?pnym Leonid Cziczagow o?enił si? z Natali? Dochturow?. Z tego zwi?zku przyszły na ?wiat corki Wiera, Natalia, Leonida i Jekatierina ^[2] . Rodzina Cziczagowych odznaczała si?, na tle innych arystokratycznych zwi?zkow, gł?bok? religijno?ci? ^[3] .

Jako oficer Leonid Cziczagow otrzymał rownie? szereg odznacze? zagranicznych, w tym Legi? Honorow? (za udział, jako specjalista ds. artylerii, w manewrach sprzymierzonej z rosyjsk? armii francuskiej ^[3] ) oraz ordery rumu?skie , greckie , bułgarskie i czarnogorskie ^[4] . W 1881 otrzymał awans na sztabs-kapitana ^[3] . W czasie słu?by wojskowej opublikował Pami?tnik Cara ? Wyzwoliciela w Dunajskiej Armii , Francusk? artyleri? w 1882 roku (na podstawie do?wiadcze? z manewrow), Przykłady z minionej wojny 1877?1878 ^[4] . Wspierał finansowo sobor ?w. Sergiusza z Radone?a w Klemieniewie, ktory pełnił funkcj? głownej ?wi?tyni wojskowej dla wojsk artyleryjskich Rosji ^[3] .

Do?wiadczenie wojny miało gł?boki wpływ na młodego oficera. Leonid Cziczagow uko?czył kursy medyczne, by moc w przyszło?ci udziela? pomocy rannym ?ołnierzom, prowadził badania nad leczeniem przy u?yciu substancji pochodzenia ro?linnego. Zainteresował si? rownie? teologi? . Samodzielne studia w tym kierunku sprawiły, ?e postanowił zło?y? dymisj? ze słu?by i wst?pi? do stanu duchownego. Z decyzj? t? nie mogła pogodzi? si? jego ?ona, ktora ostatecznie zaakceptowała jego plany po rozmowie z Janem Kronsztadzkim ^[2] .

Kapłan [ edytuj | edytuj kod ]

15 kwietnia 1890 ^[2] (lub w roku nast?pnym ^[5] ) Leonid Cziczagow zło?ył dymisj?, ktora została przyj?ta. Nast?pnie razem z rodzin? przeniosł si? na stałe do Moskwy . Tam, w cerkwi Dwunastu Apostołow w kompleksie zabudowa? Kremla , 26 lutego 1893 przyj?ł ?wi?cenia diako?skie, za? dwa dni po?niej ? kapła?skie ^[2] . Prac? duszpastersk? prowadził pocz?tkowo w parafii, w ktorej został wy?wi?cony. Ze wzgl?du na zły stan techniczny ?wi?tyni, do ktorej został skierowany, musiał sam wyło?y? na jej remont 15 tys. rubli ^[3] . Za swoj? prac? na rzecz cerkwi Dwunastu Apostołow został wyro?niony prawem noszenia nabiedrennika i skufii ^[3] . W 1895, po ci??kiej chorobie, zmarła jego ?ona ^{[2] [5] [7]} . W 1896 kapłan został wyznaczony na kapelana oddziałow artylerii stacjonuj?cych w garnizonie moskiewskim ^[2] , obejmuj?c tym samym opiek? nad opuszczon? od 30 lat cerkwi? ?w. Mikołaja w moskiewskiej dzielnicy Stary Wagankow. Ponownie jego osobisty wkład finansowy pozwolił wyremontowa? obiekt ^[3] .

B?d?c kapłanem, ks. Leonid Cziczagow kilkakrotnie pielgrzymował do monasterow w Sarowie i Diwiejewie , gdzie pod wpływem spotka? z dwiema mniszkami pami?taj?cymi jeszcze działalno?? uwa?anego za ?wi?tego mnicha Serafina oraz z jurodiw? Pasz? Sarowsk? , postanowił opracowa? kronik? historii monasteru i ?ycia Serafina i przyczyni? si? tym samym do kanonizacji mnicha ^[4] . Ostatecznie opracował rownie? kronik? monasteru w Diwiejewie ^[5] , opublikowan? w 1896 ^[2] . W monasterze w Diwiejewie kapłan pochował rownie? zmarł? ?on? i przygotował (nigdy niewykorzystany) grob dla siebie ^[2] .

Mnich [ edytuj | edytuj kod ]

Po stracie ?ony ks. Cziczagow postanowił zło?y? ?luby zakonne. Corki, w wieku od 9 do 15 lat, powierzył opiece innych osob ^[2] . 14 sierpnia 1898 został mnichem Ławry Troicko-Siergijewskiej , w ktorej ?ył przez rok. Przyj?ł imi? zakonne Serafin ^[4] . 30 sierpnia został zwolniony z obowi?zkow kapelana wojskowego ^[2] . Jako zakonnik opracował rys historyczny Zosimowej Pustelni Smole?skiej Ikony Matki Bo?ej ^[3] . W 1899 został wyznaczony na przeło?onego monasteru Spaso-Jewfimiejewskiego w Suzdalu ^[5] , z godno?ci? archimandryty . W momencie obj?cia przez niego obowi?zkow przeło?onego kompleks budynkow monasterskich był w bardzo złym stanie technicznym i wymagał natychmiastowej renowacji. W obiektach klasztoru byli rownie? przetrzymywani chorzy psychicznie duchowni prawosławni ^[4] . Archimandryta Serafin uzyskał od oberprokuratora ?wi?tego Synodu 6 tys. rubli na remont miejsca odosobnienia dla duchownych i przekształcenia go w skit , sam za? zebrał 100 tys. rubli na odnowienie monasteru ^[4] .

W 1902 kronika monasteru w Diwiejewie została wydana po raz drugi ^[2] . Według wspomnie? metropolity Serafina po tym wydarzeniu miał mu si? ukaza? mnich Serafin z Sarowa i zapyta? o jego ?yczenie. Duchowny odpowiedział mu jednak, i? pragnie tylko by? obok niego. W tym momencie posta? Serafina znikn?ła ^[4] . Publikacja pracy miała wpływ na przyspieszenie procesu kanonizacyjnego Serafina z Sarowa, na osobiste ?yczenie cara Mikołaja II . Archimandryta Serafin wszedł w skład komisji badaj?cej relikwie mnicha, ktorej przewodniczył metropolita Włodzimierz (Bogojawle?ski) ^[2] . 29 stycznia 1903, m.in. na podstawie ustale? tej?e komisji, ?wi?tobliwy Synod Rz?dz?cy Rosyjskiego Ko?cioła Prawosławnego ogłosił Serafina z Sarowa ?wi?tym ^[8] . Mnich Serafin (Cziczagow) wzi?ł udział w uroczysto?ciach kanonizacyjnych, ktore miały miejsce w lipcu tego samego roku w monasterze w Sarowie . Napisał rownie? akafist ku czci nowego ?wi?tego ^[3] . W tym samym roku opracował ?ywot ?wi?tego mnicha Eutymiusza Suzdalskiego ^[3] .

Ze wzgl?du na zasługi poło?one w zarz?dzaniu klasztorem w Suzdalu oraz wysok? ocen? jego tekstow hagiograficznych został wyznaczony na przeło?onego monasteru Nowe Jeruzalem ^[3] . Pełni?c te zadania, archimandryta Serafin przeprowadził remont jego głownego soboru pod wezwaniem Zmartwychwstania Pa?skiego ^[3] .

Biskup [ edytuj | edytuj kod ]

Działalno?? w Rosji carskiej [ edytuj | edytuj kod ]

10 kwietnia 1905 w soborze Za?ni?cia Matki Bo?ej na Kremlu moskiewskim miała miejsce jego chirotonia na biskupa suchumskiego , w ktorej jako konsekratorzy brali udział metropolita moskiewski Włodzimierz oraz biskupi Tryfon (Turkiestanow) oraz Serafin (Gołubiatnikow) ^[3] . W eparchii tej trwały zamieszki zwi?zane z wydarzeniami rewolucyjnymi 1905 ; biskup uczestniczył w załagodzeniu konfliktow mi?dzy Rosjanami a ludno?ci? gruzi?sk? ^[4] . 6 listopada 1906 został przeniesiony na katedr? orłowsk? i siewsk? ^[1] . Według własnych wspomnie? na miejscu zastał ogromny chaos organizacyjny, wiele ?le zarz?dzanych parafii oraz znajduj?ce si? w podobnym stanie seminarium duchowne. W pierwszych miesi?cach po przybyciu do Orła biskup sam odprawiał dziennie 3?4 ?wi?te Liturgie, co było wywołane brakiem kapłanow. Za podstaw? dla odnowy działalno?ci eparchii duchowny uznał gruntown? napraw? ?ycia poszczegolnych parafii. Według jego koncepcji parafia miała by? nie tylko o?rodkiem ?ycia duchowego, ale i wspolnot? zaanga?owan? społecznie. W sporz?dzonej po?niej pracy na ten temat, zatytułowanej O odrodzeniu ?ycia parafialnego pisał m.in.:

Duchowny zach?cał rownie? do szerszego udziału kobiet w radach parafialnych i realizowaniu przez nie zada? zwi?zanych z dobroczynn? działalno?ci? parafii, podkre?lał rownie? szczegoln? odpowiedzialno?? biskupa diecezjalnego jako wzoru dla wszystkich duchownych i koordynatora ?ycia parafialnego ^[9] . Zadania te miały spełnia? rady parafialne, ktore biskup Serafin zakładał w parafiach swojej eparchii zgodnie z zaleceniami ?wi?tego Synodu ^[3] .

Działalno?? biskupa orłowskiego prowadzona w tym kierunku zyskała mu uznanie ?wi?tobliwego Synodu Rz?dz?cego i doprowadziła do zaliczenia go w poczet jego pomocniczych członkow ^[3] . Synod doszedł rownie? do wniosku, ?e energiczny hierarcha powinien zosta? przeniesiony do eparchii, w ktorej sytuacja była jeszcze trudniejsza. Dlatego te? 16 wrze?nia 1908 dotychczasowy biskup orłowski i siewski został mianowany biskupem kiszyniowskim i chocimskim ^{[3] [1]} . Dwana?cie dni po?niej Serafin (Cziczagow) dotarł do Kiszyniowa . W jednym z listow nadesłanych z tego miasta skar?ył si? na brak duchowie?stwa i personelu pomocniczego nawet w soborze w Kiszyniowie , jak rownie? na problemy w kontaktach z ludno?ci?, wywołane faktem, ?e mieszka?cy wsi, Mołdawianie, nie znali j?zyka rosyjskiego ^[3] . Mimo tego hierarcha starał si? kontynuowa? działalno??, jak? prowadził w eparchii orłowskiej, zakładaj?c rady parafialne i działaj?c na rzecz podniesienia poziomu pracy duchowie?stwa. W czasie pracy w Kiszyniowie wydał dwa tomy swoich kaza? ^[3] . Przyczynił si? do spopularyzowania kultu Herbowieckiej Ikony Matki Bo?ej ^[3] . Rozbudował kompleks budynkow eparchii kiszyniowskiej o dom mieszcz?cy sal? koncertow?, bibliotek?, szkoł? psalmistow, sklepy ^[10] . Jego działalno?? zyskała uznanie nie tylko ?wi?tego Synodu, ale i cara Mikołaja II ^[3] . Wiosn? 1909 udał si? do Petersburga, by odwiedzi? grob zmarłego rok wcze?niej Jana Kronsztadzkiego, ktory pozostawał jego ojcem duchowym ^[3] .

W 1911 na polecenie ?wi?tobliwego Synodu Rz?dz?cego udał si? do Pustelni Opty?skiej , by zbada? problemy wyst?puj?ce w?rod mnichow ?yj?cych w filialnym wobec niej skicie ?w. Jana Chrzciciela. Na miejscu stwierdził, ?e zarzuty łamania ?lubow zakonnych przez przeło?onego skitu, mnicha Warsonofiusza , były bezpodstawne. Za spraw? jego interwencji zakonnik został archimandryt? i przeło?onym monasteru Starogołutwi?skiego w Kołomnie ^[3] .

Serafin (Cziczagow) reprezentował wyra?nie konserwatywne i monarchistyczne pogl?dy. W swojej działalno?ci starał si? przeciwstawi? ideologiom liberalizmu i marksizmu oraz filozofii ateistycznej i ideom rewolucyjnym zyskuj?cym poparcie w?rod rosyjskiej inteligencji. Opowiadał si? za zachowaniem systemu samowładztwa carskiego. Szczegolnym wstrz?sem była dla niego rewolucja 1905. W zwi?zku z tym hierarcha poparł Zwi?zek Narodu Rosyjskiego , za? w wielu kazaniach i publicznych wyst?pieniach otwarcie głosił jego koncepcje polityczne i społeczne, jak rownie? zach?cał do wst?powania do organizacji ^[3] .

W 1912 podniesiony do godno?ci arcybiskupiej i przeniesiony na katedr? twersk? i kaszy?sk? ^[1] . Sytuacja w tej eparchii była znacznie lepsza ni? w tych, w ktorych słu?ył do tej pory. Mimo tego duchowny podj?ł analogiczn? działalno??, jak na poprzednich katedrach; ponadto opublikował swoj? prac? po?wi?con? organizacji ?ycia parafialnego ^[9] . Duchowny zajmował si? rownie? pisaniem ikon ^[1] .

Po 1917 [ edytuj | edytuj kod ]

Jesieni? (lub, według innego ?rodła, w ko?cu kwietnia ^[9] ) 1917 zjazd duchowie?stwa i ?wieckich eparchii twerskiej, zwołany za zgod? ?wi?tego Synodu, z inicjatywy Rz?du Tymczasowego, ogłosił jego odwołanie z urz?du z powodu zbytniej surowo?ci w zarz?dzaniu eparchi? i w kontaktach z jej duchowie?stwem ^[1] . ?wi?ty Synod skierował wowczas do Tweru biskupa samarskiego Michała z poleceniem dokonania oceny działalno?ci arcybiskupa. Hierarcha ten pozytywnie ocenił dotychczasow? prac? duszpastersk? arcybiskupa Serafina i doprowadził do ponownego głosowania uczestnikow zjazdu nad decyzj? o jego dalszych losach, ktore dało wynik 142 do 136 za odej?ciem arcybiskupa. Zwolennicy jego odej?cia przedstawiali go jako duchownego reakcyjnego, całkowicie wrogiego zachodz?cym w kraju przemianom politycznym. Sam Serafin nie ukrywał, ?e do ko?ca popierał zachowanie w kraju caratu. Do zjazdu napłyn?ło jednak rownie? wiele listow z poparciem dla hierarchy ^[9] . Zdaniem Ałły Matre?czyk duchownego skierowano w stan spoczynku z powodu faktu, i? nie poparł rosyjskiego Rz?du Tymczasowego ^[4] . ?wi?tobliwy Synod Rz?dz?cy z jednej strony nie podejmował proby utrzymania arcybiskupa na dotychczasowej katedrze, z drugiej jednak ? pozwolił mu na udział w obradach Soboru Lokalnego Ko?cioła na takich zasadach, jak innym biskupom ordynariuszom. W czasie obrad soboru Serafin (Cziczagow) pracował, jako przewodnicz?cy, w komisji zajmuj?cej si? ?yciem monastycznym w Rosji ^[9] .

17 wrze?nia 1918 patriarcha moskiewski Tichon ze ?wi?tym Synodem Ko?cioła wyznaczył arcybiskupa Serafina (Cziczagowa) do obj?cia wakuj?cej katedry warszawsko-nadwi?la?skiej. Od 1915 struktura ta faktycznie nie prowadziła działalno?ci, za? jej zwierzchnik, arcybiskup Mikołaj , zmarł w grudniu 1915 w Petersburgu, po udaniu si? na bie?e?stwo ^[4] . Wyjazd duchownego do Polski zablokowały jednak władze radzieckie ^[9] . Nast?pnie władze II Rzeczypospolitej odmowiły mu prawa wjazdu do kraju ^[1] . Ostatecznie rz?d polski zmienił zdanie w tej sprawie i był skłonny zgodzi? si? na przyjazd nowego prawosławnego biskupa warszawskiego. Ten ostatni zapowiedział swoj przyjazd razem z dwojk? kapłanow narodowo?ci rosyjskiej oraz sekretarzem, nie protestował rownie? przeciwko utracie przez swoj? eparchi? dotychczasowej katedry ? soboru ?w. Aleksandra Newskiego w Warszawie . Ostatecznie jednak jego wyjazd z Rosji uniemo?liwiło aresztowanie przez GPU ^[11] . W oczekiwaniu na mo?liwo?? obj?cia katedry duchowny przebywał w jednym ze skitow Ławry Troicko-Siergijewskiej, gdzie mieszkał do zako?czenia wojny polsko-bolszewickiej ^[9] . W 1921 patriarcha Tichon nadał mu godno?? metropolity ^[9] . 24 czerwca 1921, na posiedzeniu odbytym pod nieobecno?? oskar?onego, duchowny został skazany na dwa lata zesłania do łagru w Archangielsku pod zarzutem działalno?ci antyradzieckiej. Pozostawał jednak jeszcze przez pewien czas na wolno?ci, ?ledzony przez słu?by bezpiecze?stwa. 21 wrze?nia 1921 został aresztowany i umieszczony w wi?zieniu Taga?skim w Moskwie ^[9] .

Corki duchownego, Jekatierina i Natalia, kilkakrotnie zwracały si? listownie do Michaiła Kalinina z pro?b? o zwolnienie ojca, powołuj?c si? na jego podeszły wiek. Ostatecznie duchowny opu?cił wi?zienie 16 stycznia 1922, b?d?c ju? ci??ko chory ^[9] . Ju? 25 kwietnia 1922 został ponownie zatrzymany i skazany na roczn? zsyłk? do obwodu archangielskiego, pod zarzutem dalszej działalno?ci antyradzieckiej (metropolita kontaktował si? z patriarch? Tichonem w sprawie zwalczania probolszewickiej ?ywej Cerkwi ). W maju 1922 duchowny dotarł do miejsca odbywania kary. Mimo nowych atakow choroby, ktora uniemo?liwiała mu samodzielne poruszanie si?, starał si? interesowa? bie??cym ?yciem Ko?cioła i korespondował ze swoimi duchowymi dzie?mi. Z Archangielska przesłał m.in. list z apelem o przekazywanie kosztowno?ci cerkiewnych na potrzeby ofiar głodu na Powoł?u ^[9] . Po odbyciu kary wrocił do Moskwy, gdzie pozostawał w kontakcie z mnichami Monasteru Daniłowskiego ? przebywali w nim biskup Teodor (Pozdiejewski) oraz archimandryta Jerzy (Ławrow) , ktorych stanowisko w sprawie dalszych działa? Cerkwi było bardzo zbli?one do pogl?dow metropolity Serafina ^[9] . 16 kwietnia 1924 został ponownie aresztowany i osadzony w wi?zieniu na Butyrkach , gdzie poddano go trwaj?cemu miesi?c ?ledztwu. O uwolnienie hierarchy apelował patriarcha Tichon. Ostatecznie GPU nakazało mu wybra? jeden z czynnych jeszcze klasztorow prawosławnych w Rosji, w ktorym chciał pozosta? do ko?ca ?ycia. Pragn?ł osi??? w Diwiejewie, lecz ihumenia Aleksandra (Trakowska) , przeło?ona ?e?skiej wspolnoty, nie wyraziła na to zgody ^[9] . Wowczas metropolita osiadł w monasterze Zmartwychwstania Pa?skiego i Fiodorowskiej Ikony Matki Bo?ej w pobli?u miasta Szuja , za zgod? ihumenii Arsenii . W klasztorze tym ?yła ju?, jako mniszka Serafina, jego corka Natalia. Serafin (Cziczagow) zrezygnował wowczas z działalno?ci społecznej; pracował jedynie nad kontynuacj? kronik klasztoru w Diwiejewie oraz zajmował si? chorem monasterskim ^[9] .

Zabrał głos dopiero w konflikcie o dalszy zarz?d Rosyjskiego Ko?cioła Prawosławnego, gdy po ?mierci patriarchy Tichona w 1925 władze uniemo?liwiły zwołanie soboru, ktory wybrałby jego nast?pc?, a nast?pnie uwi?ziły wyznaczonego na locum tenens metropolit? Piotra (Pola?skiego) . Metropolita Serafin poparł metropolit? Sergiusza (Stragorodskiego) jako zast?pc? locum tenens ^[9] , a nast?pnie przyznał racj? jego deklaracji lojalno?ci Rosyjskiego Ko?cioła Prawosławnego wobec władz stalinowskich ^[4] . Wdzi?czny za poparcie udzielone mu przez hierarch? o wysokiej reputacji w?rod ?yj?cych biskupow rosyjskich, metropolita Sergiusz wyznaczył Serafina (Cziczagowa) do obj?cia urz?du metropolity leningradzkiego i gdowskiego w 1928 ^[9] . W eparchii leningradzkiej przeciwnicy Sergiusza (zarowno z ramienia ?ywej Cerkwi, jak i przedstawiciele konserwatywnego kleru, w tym nie wspominaj?cy ) byli szczegolnie silni. Jako zwierzchnik tej?e eparchii hierarcha starał si? utrzymywa? na tyle, na ile było to mo?liwe ?ycie parafialne w Leningradzie, głosił konieczno?? cz?stego uczestnictwa w ?wi?tej Liturgii. Zyskał znaczny autorytet nawet w?rod duchownych, ktorzy nie zgadzali si? z nim w sprawie stanowiska Cerkwi wobec władz pa?stwowych. Jego starania na rzecz przywrocenia całkowitej jedno?ci w?rod duchownych i ?wieckich eparchii oraz całkowitego poparcia przez nich metropolity Sergiusza zako?czyły si? jednak niepowodzeniem, cho? doprowadził do znacznego spadku parafii otwarcie mu przeciwnych ^[9] .

Odej?cie w stan spoczynku i ?mier? [ edytuj | edytuj kod ]

W 1933, z powodu staro?ci, złego stanu zdrowia i potencjalnego zagro?enia aresztowaniem, metropolita Sergiusz przeniosł metropolit? Serafina w stan spoczynku. 24 pa?dziernika tego roku duchowny odprawił ostatni? ?wi?t? Liturgi? w Leningradzie, po czym udał si? do Moskwy. Przez krotki czas mieszkał w rezydencji patriarszego locum tenens , a nast?pnie przeniosł si? do mieszkania w miejscowo?ci Udielnaja pod Moskw?. Razem z nim przebywały dwie mniszki z klasztoru, w ktorym ?ył do 1928, był te? odwiedzany przez swoje dzieci duchowe, w tym biskupow Aleksego (Simanskiego) i Arseniusza (Stadnickiego) . Duchowny wzywał do pozostawania w Ko?ciele mimo prze?ywanych przez niego prze?ladowa? i twierdził, ?e ten, kto nie wyprze si? Cerkwi w jej owczesnej sytuacji, b?dzie zbawiony ^[9] . Przewidywał dalsze prze?ladowania prawosławnych:

Stan zdrowia metropolity ulegał systematycznemu pogorszeniu. Cierpiał na odwodnienie hipertoniczne oraz na chorob? serca, stopniowo tracił zdolno?? poruszania si? ^[9] . Mimo tego 30 listopada 1937 został aresztowany pod zarzutem prowadzenia agitacji monarchistycznej ^[1] . W dniu zatrzymania enkawudzi?ci musieli wynie?? go z domu na noszach. Duchowny trafił do wi?zienia Taga?skiego; w czasie ?ledztwa nie przyznał si? do stawianych mu zarzutow. Został skazany na kar? ?mierci przez rozstrzelanie ^[9] . Wyrok został wykonany na poligonie Butowo najprawdopodobniej 11 grudnia 1937 (lub w lutym roku nast?pnego) ^[1] .

Kanonizacja [ edytuj | edytuj kod ]

Serafin (Cziczagow) został całkowicie zrehabilitowany 10 listopada 1988. 23 lutego 1997 Rosyjski Ko?cioł Prawosławny kanonizował go ^[1] jako jednego z Soboru Nowom?czennikow i Wyznawcow Rosyjskich ^[3] .

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

Opracowania [ edytuj | edytuj kod ]

• Grzegorz Jacek G.J.   Pelica   Grzegorz Jacek G.J. , Ko?cioł prawosławny w wojewodztwie lubelskim (1918?1939) , Lublin: Fundacja Dialog Narodow, 2007, ISBN  978-83-925882-0-7 , OCLC   177030699   . brak strony (ksi??ka)

Opracowania online [ edytuj | edytuj kod ]

• Житие священномученика митрополита Серафима (Чичагова). Часть первая . [dost?p 2010-07-19]. ( ros. ) .
• Житие священномученика митрополита Серафима (Чичагова). Часть первая . [dost?p 2010-07-19]. ( ros. ) .
• Серафим (Чичагов) . [dost?p 2010-07-19]. ( ros. ) .
• Священномученик митрополит Серафим (Чичагов) . [dost?p 2010-07-19]. ( ros. ) .
• Священномученик митрополит Серафим (Чичагов) (1856-1937) . [dost?p 2010-07-19]. ( ros. ) .
• Митрополит Серафим (Чичагов): ≪Из рода Серафимов≫ . [dost?p 2010-07-19]. ( ros. ) .
• A. Matre?czyk: ?wi?ty Serafim wierny sługa ?wi?tego Serafima . Przegl?d Prawosławny , sierpie? 2003. [dost?p 2010-07-19]. ( pol. ) .