Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
?wiatło poprzez grup? soczewek
obiektywu
(1) dociera do wn?trza aparatu.
Dzielnik wi?zki
(2) jest ustawiony w korpusie pod k?tem 45° do osi optycznej obiektywu. Wi?kszo?? ?wiatła dociera przez filtr UV (3) do matrycy ?wiatłoczułej (4), a reszta kierowana jest do czujnika AF (5)
SLT
(
ang.
single-lens translucent
) ?
lustrzanka
, w ktorej zastosowano nieruchomy
dzielnik wi?zki
(2 na rysunku) w podobnej roli, jak? w
lustrzance jednoobiektywowe
pełni
lustro
ruchome.
W odro?nieniu od typowych lustrzanek, zwierciadło jest nieruchome oraz przepuszczalne dla
promieniowania widzialnego
, w efekcie czego cz???
?wiatła
trafia na
film ?wiatłoczuły
lub
matryc?
(4) poprzez filtr UV (3), a cz??? do oddzielnego czujnika
automatyki ostro?ci
(5) opartego na
detekcji fazy
, umieszczonego w gornej cz??ci aparatu.
Taka konstrukcja znacz?co zmniejsza opo?nienie mi?dzy wci?ni?ciem spustu a otwarciem migawki aparatu. Eliminuje tak?e drgania pochodz?ce od podnosz?cego si? lustra w momencie wykonywania zdj?cia, co ma du?e znaczenie przy ?rednich czasach na?wietlania (od ok. 1/60 s do ok. 1 s). Taka konstrukcja nie jest jednak pozbawiona wad, do ktorych nale?y ograniczenie (o około 1/3
EV
) ilo?ci ?wiatła docieraj?cego do
materiału ?wiatłoczułego
.
Podobny efekt uzyskuje si? za pomoc? mechanizmu blokady podniesionego lustra (MLU,
ang.
mirror lock-up
) przed zrobieniem zdj?cia, jednak traci si? wowczas podgl?d obrazu w wizjerze.
Pierwszym aparatem fotograficznym, w ktorym zastosowano takie rozwi?zanie, był
Canon Pellix
wyprodukowany w latach 60. XX w., ale samo okre?lenie SLT zostało wprowadzone przez firm? Sony w jej pierwszej
lustrzance cyfrowej
Sony α55
. Podczas normalnej pracy lustro w tych aparatach jest umocowane w jednej pozycji, ale mo?e by? podniesione w celu czyszczenia
matrycy
[1]
.
