R-27 (pocisk balistyczny)

R-27
Pa?stwo	ZSRR
Producent	? projekt: SKB-385
Inne nazwy	4K10, RSM-25, SS-N-6 Mod 1, Serb
Typ	SLBM
Przeznaczenie	strategiczne odstraszanie
Wyrzutnia	Okr?ty podwodne projekt ; 667A oraz 667AU
Status	zdezaktywowany
Lata słu?by	13 marca 1968 do 1988
Długo??	9,65 m
?rednica	1,5 m
Masa startowa	14,2 t
Nap?d	? jednostopniowy na paliwo ; ciekłe o ci?gu 23 ton. ; ? dwukomorowy silnik steruj?cy ; o ci?gu 3 ton
Zasi?g	2400 km
Ud?wig	1 głowica, 650 kg
Naprowadzanie	bezwładno?ciowe
Celno??	CEP : 1,9 km
Głowica	nuklearna 1 Mt

R-27 ( NATO : SS-N-6 Mod 1 ) ? radziecki pocisk balistyczny klasy SLBM o zasi?gu 2400 km, przenoszony przez okr?ty podwodne projektu 667A oraz 667AU . Obecnie jako przestarzały nie pozostaje ju? na słu?bie, jednak?e w latach 90. XX wieku pociski te trafiły do Korei Połnocnej , gdzie przez byłych pracownikow biura SKB-385 , zostały przekonstruowane na pociski wystrzeliwane z wyrzutni l?dowych typu TEL ^[2]

Geneza [ edytuj | edytuj kod ]

R-27 powstał w rezultacie prowadzonego przez biuro konstrukcyjne SKB-385 w latach sze??dziesi?tych XX w. programu przeciwokretowego pocisku balistycznego . Pierwsze efekty pracy doprowadziły do przedstawienia Marynarce przez SKB-385 propozycji utworzenia systemu rakietowego opartego na małych jednostopniowych pociskach, przeznaczonych do niszczenia celow l?dowych. Elementami tego nosz?cego nazw? D-5 systemu ? obok pocisku ? miały by? okr?ty podwodne projektu 667A . 24 kwietnia 1962 roku wydano dekret autoryzuj?cy utworzenie systemu D-5 z pociskami R-27.

Konstrukcja [ edytuj | edytuj kod ]

R-27 był jednostopniowym pociskiem na paliwo ciekłe, ktorego głowny silnik był zanurzony w jego zbiorniku paliwa. Kadłub pocisku zło?ony był ze zbudowanych ze stopu aluminium paneli ^[3], spawanych i wytrawianych chemicznie, w celu uzyskania tekstury wafla. W celu zmniejszenia rozmiarow, pocisk został skonstruowany w zało?eniem maksymalnego wykorzystania wszelkich dost?pnych przestrzeni w jego korpusie. Po raz pierwszy te? w radzieckich pociskach SLBM zastosowano układ nawigacyjny na platformie ?yro-stabilizowanej. W po?niejszym czasie, ten schemat konstrukcji, stosowany był we wszystkich konstrukcjach biur SKB-385/KBM.

Pierwsze testy l?dowe pocisku przeprowadzono mi?dzy czerwcem 1966 roku, a kwietniem 1967 , testy za? morskie przeprowadzone zostały z pokładow przystosowanych okr?tow projektu 613 pomi?dzy sierpniem a ko?cem 1967 roku, trzy testy przeprowadzono tak?e z pokładu okr?tu K-137 projektu 667A , po czym 13 marca 1968 roku pocisk przyj?to do słu?by ^[4].

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyszew, Eugenii Miasnikow, Paweł Podwig: Russian Strategic Nuclear Forces . The MIT Press, 2004 . ISBN 0-262-66181-0 .

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

↑ ^a ^b ^c ^d Traktat START I Memorandum of Understanding , 1 wrze?nia 1990
↑ IASC : North Korea's New Missiles ( ang. )
↑ Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyszew, Eugenii Miasnikow, Paweł Podwig: Russian Strategic Nuclear Forces . The MIT Press, 2004 . ISBN 0-262-66181-0 .
↑ A. Shirokorad, " Rakiety nad morjem ". Tiechnika i oruzie, Nr 2, 1996 r.

[START_I-1] Traktat START I Memorandum of Understanding , 1 wrze?nia 1990

[2] IASC : North Korea's New Missiles ( ang. )

[RSNF-3] Frank von Hippel, Oleg Bukharin, Timur Kadyszew, Eugenii Miasnikow, Paweł Podwig: Russian Strategic Nuclear Forces . The MIT Press, 2004 . ISBN 0-262-66181-0 .

[4] A. Shirokorad, " Rakiety nad morjem ". Tiechnika i oruzie, Nr 2, 1996 r.

[1]

[2]

[3]

[4]

ICBM	R-7 R-9A R-16 Temp-2S RT-2 UR-200 R-36 R-36M RS-20B R-36M2 MR UR-100 RS-18A RS-18B RT-23 Topol RS-12M1 Topol-M RS-12M2 Topol-M RS-24 Jars
SLBM	R-11FM R-13 R-21 R-21A R-27 R-27U R-27K R-29 R-29D R-29R R-29RM R-31 R-39 R-29RMU R-30 Buława
IRBM	Pionier R-14
MRBM	R-12 Dwina
SRBM	R-1 R-2 R-5M R-11 R-17 Elbrus R-300 Toczka Iskander