Lloyd Fredendall

generał porucznik
Data i miejsce urodzenia	28 grudnia 1883 Cheyenne , Wyoming
Data i miejsce ?mierci	4 pa?dziernika 1963 San Diego , Kalifornia
Przebieg słu?by
Lata słu?by	1907?1946
Siły zbrojne	US Army
Głowne wojny i bitwy	I wojna ?wiatowa II wojna ?wiatowa : operacja Torch , bitwa o Sidi Bou Zid , bitwa na przeł?czy Kasserine
Odznaczenia
Multimedia w Wikimedia Commons

Lloyd Ralston Fredendall (ur. 28 grudnia 1883 w Cheyenne w stanie Wyoming , zm. 4 pa?dziernika 1963 w San Diego w Kalifornii ) ? ameryka?ski wojskowy, generał porucznik , ?ołnierz obu wojen ?wiatowych, dowodca sił ameryka?skich w czasie kampanii połnocnoafryka?skiej . Został zapami?tany jako nieudolny dowodca, odpowiedzialny za najwi?ksz? pora?k? wojsk ameryka?skich w czasie II wojny ?wiatowej na przeł?czy Kasserine .

Wczesne lata i kariera wojskowa [ edytuj | edytuj kod ]

Urodził si? 28 grudnia 1883 roku w Fort Warren niedaleko Cheyenne w stanie Wyoming . Jego ojciec, Ira Livingston Fredendall (7 grudnia 1846 ? 6 lutego 1935), w chwili narodzin syna pełnił czynn? słu?b? w Armii Stanow Zjednoczonych . Wcze?niej był szeryfem hrabstwa Laramie , po czym podj?ł słu?b? w Korpusie Kwatermistrzow podczas wojny ameryka?sko-hiszpa?skiej ; przeszedł na emerytur? w stopniu majora w 1914 r. Powrocił jednak do czynnej słu?by podczas I wojny ?wiatowej , aby nadzorowa? budow? kilku baz wojskowych na zachodzie Stanow Zjednoczonych i ponownie odszedł w stan spoczynku jako podpułkownik . Powi?zania ojca z wy?szymi dowodcami wojskowymi oraz z politykami lokalnymi i stanowymi, zapewniły Lloydowi Fredendallowi rekomendacj? senatora z Wyoming Francisa E. Warrena , ktory pomogł mu wst?pi? w 1905 roku do Akademii Wojskowej Stanow Zjednoczonych w West Point . Opisany przez koleg? z grupy jako ?bardzo ?ołnierski, mały kole?, ale wyj?tkowy kozioł z matematyki ”, Lloyd wypadł słabo na te?cie z tego ostatniego przedmiotu, rownie? jego ogolne wyniki nie były zadowalaj?ce, wskutek czego został relegowany z West Point po zaledwie jednym semestrze ^[1] . (W przypadku młodszych słuchaczy West Point ?kozami” s? ci, ktore znajduj? si? w dolnej połowie grupy. W przypadku seniorow ?kozłem” jest kadet zajmuj?cy ostatnie miejsce w klasie maturalnej) ^[2] .

Matce Fredendalla, Evelyn McCusker (19 sierpnia 1856 ? 19 pa?dziernika 1930), udało si? przekona? senatora Warrena, aby w przyszłym roku ponownie mianował jej syna, lecz on znowu nie utrzymał si? na West Point. Chocia? senator nadal był skłonny nominowa? go do trzeciej proby, tym razem rekomendacja senatora została odrzucona przez władze uczelni. Zamiast tego Fredendall ucz?szczał do Massachusetts Institute of Technology w latach 1903?1904 ^[3] . Niezra?ony do?wiadczeniami z West Point, Fredendall przyst?pił do egzaminu na oficera w 1906 roku i zdobył pierwsze miejsce z 70 kandydatow. 13 lutego 1907 roku rozpocz?ł słu?b? w Armii Stanow Zjednoczonych jako podporucznik piechoty ^[1] .

Po słu?bie na Filipinach i innych misjach zagranicznych oraz w Stanach, w sierpniu 1917 roku, cztery miesi?ce po przyst?pieniu USA do I wojny ?wiatowej, Fredendall został wysłany wraz z 28 Pułkiem Piechoty na front zachodni we Francji , gdzie dowodził jednym z o?rodkow szkoleniowych ^[4] . Zdobył opini? doskonałego nauczyciela, trenera i administratora, a wojn? zako?czył jako brevet podpułkownik ^[1] .

Dwudziestolecie mi?dzywojenne [ edytuj | edytuj kod ]

Po zawieszeniu broni z 11 listopada 1918 roku Fredendalla przydzialono, podobnie jak wielu innych oficerow, do ro?nych zada? sztabowych i szkoleniowych. Był zarowno instruktorem, jak i studentem w USA Army Infantry School, z powodzeniem uko?czył Army Command and General Staff School w 1923 roku (31. miejsce na 151), a w 1925 roku uko?czył studia na USA Army War College. Odbył tak?e słu?b? w Waszyngtonie w Oddziale Statystycznym Departamentu Inspektora Generalnego (wrzesie? 1934 ? marzec 1936) oraz jako oficer wykonawczy w Biurze Dowodztwa Piechoty. Te stanowiska pozwoliły mu na zawarcie wa?nych znajomo?ci, ktore po?niej znacz?co wpłyn?ły na jego karier? wojskow? ^[1] .

W grudniu 1939 roku, po wybuchu II wojny ?wiatowej (chocia? Stany Zjednoczone nadal pozostawały w niej neutralne ), został awansowany na jednogwiazdkowego generała, słu??c w 5 Dywizji Piechoty . W pa?dzierniku 1940 roku awansowano go na dwugwiazdkowego generała, po czym obj?ł dowodztwo 4 Dywizji Piechoty do lipca 1941 roku.

II wojna ?wiatowa [ edytuj | edytuj kod ]

Drog? Fredendalla do najwy?szego szczebla dowodztwa wojskowego podczas II wojny ?wiatowej ułatwił gen. George Marshall , Szef Sztabu Armii oraz gen. por. Lesley McNair , dowodca Wojsk L?dowych, a tak?e jego przyjaciel i wspołpracownik. McNair umie?cił Fredendalla na li?cie trzech najlepszych generałow, ktorych uwa?ał za zdolnych do dowodzenia wszystkimi siłami ameryka?skimi wysyłanymi do Wielkiej Brytanii . Marshall z kolei polecił Fredendalla gen. por. Dwightowi D. Eisenhowerowi na głownodowodz?cego inwazji aliantow na Afryk? Połnocn? o kryptonimie operacja Torch . Marshall szczegolnie lubił młodzie?czo wygl?daj?cego, zarozumiałego Fredendalla, okre?laj?c go jako ?jednego z najlepszych” i zauwa?aj?c na spotkaniu personelu, kiedy wspomniano jego nazwisko: ?Podoba mi si? ten człowiek; wida? determinacj? na jego twarzy”. Sam Fredendall był przekonany, ?e ani Eisenhower, ani jego zast?pca, gen. mjr Mark Clark , nie chcieli go w Afryce, poniewa? miał ni?szy od nich stopie? wojskowy. Jednak z tak ?wietnymi rekomendacjami od starszych dowodcow Eisenhower wybrał Fredendalla na dowodc? 39-tysi?cznej Centralnej Grupy Zadaniowej (najwi?kszej z trzech) uczestnicz?cych w operacji Torch. Eisenhower zatelefonował do Marshalla 12 listopada 1942 roku, cztery dni po inwazji: ?Błogosławi? dzie?, w ktorym nakłoniłe? mnie na przyj?cie Fredendalla i rado?nie przyznaj?, ?e moje wcze?niejsze w?tpliwo?ci co do niego były całkowicie bezpodstawne”. Eisenhower, w notatkach podyktowanych Harry'emu C. Butcherowi 12 grudnia 1942 roku, odnotował rownie?: ?My?l?, ?e Patton jest najbli?ej spełnienia wszystkich wymaga? stawianych generalnemu dowodcy. Zaraz po nim stawiałbym obecnie Fredendalla, chocia? nie wierz?, ?e ten ostatni ma wyobra?ni?, przewidywanie i umiej?tno?? przygotowania si? na wyzwania przyszło?ci, ktore posiada Patton”. Eisenhower po?niej zacz?ł ?ałowa? zarowno tych ocen, jak i wyboru Fredendalla na dowodc? ^[1] .

Fredendall został opisany przez gen. Luciana K. Truscotta jako:

Tunezja, Oran i przeł?cz Kasserine [ edytuj | edytuj kod ]

Po powodzeniu operacji Torch Fredendall został de facto gubernatorem wojskowym w Oranie . Rozkazy z jego kwatery głownej w Grand Hotel of Oran były wysyłane z nagłowkiem ?II Korpus ? Kwatera Polowa”, co wywołało szydercze reakcje ze strony jego ?ołnierzy, ktorzy ?yli wowczas w sparta?skich warunkach ^[5] .

Fredendall został przydzielony do dowodzenia ameryka?skim II Korpusem w natarciu do Tunezji przeciwko siłom niemieckim. W ten sposob został drugim najstarszym wiekiem z 34 generałow, ktory słu?ył jako dowodca korpusu armii ameryka?skiej podczas II wojny ?wiatowej, po Innisie P. Swifcie, dowodcy I Korpusu na Pacyfiku . II Korpus operował w ramach w brytyjskiej 1 Armii , ktorego dowodca, gen. por. Kenneth Anderson , uwa?ał Fredendalla za niekompetentnego na długo przed pora?k? w Kasserine. Zwracał uwag? na to, ?e Fredendall był w stanie wydawa? rozkazy, u?ywaj?c własnego slangu , na przykład nazywaj?c jednostki piechoty ?chodz?cymi chłopcami”, a artyleri? ?pukawkami”. Zamiast u?ywa? standardowych wojskowych oznacze? lokalizacji opartych na siatce, stworzył myl?ce kody, takie jak ?miejsce, ktore zaczyna si? na liter? C”. Taka praktyka była niespotykana w?rod absolwentow Command and General Staff School, ktorych uczono, aby zawsze u?ywa? znormalizowanego j?zyka i procedur, tym samym zapewniaj?c przejrzysto?? podczas przekazywania rozkazow w warunkach stresu bojowego. Nieformalno?? Fredendalla cz?sto prowadziła do zamieszania w?rod jego podwładnych, a cenny czas tracono na odszyfrowywanie znaczenia jego słow ^[6] .

Podczas wkraczania do Tunezji Fredendall wykorzystał kompani? in?ynierow 19 Pułku In?ynierow do zbudowania du?ego, okopanego bunkra dowodztwa korpusu, 110 km za lini? frontu, w miejscu zwanym Speedy Valley (14,5 km na południowy wschod od Tebessy ). Budowa bunkra, w ramach ktorej koniecznie było wysadzanie i wiercenie w litej skale (w rzeczywisto?ci były to dwa kompleksy w kształcie litery U, biegn?ce 49 m w zbocze wzgorza) zaj?ła trzy tygodnie ^[7] . W celu ochrony kwatery głownej rozmieszczono wokoł niej batalion przeciwlotniczy. Fredendall zamowił rownie? kuloodpornego Cadillaca podobnego do samochodu, ktorym je?dził Eisenhowera i regularnie dzwonił do Oranu, aby dowiedzie? si?, dlaczego nie został on dostarczony na czas. Gen. bryg. Omar Bradley nazwał kwater? głown? Fredendalla ?wstydem dla ka?dego ameryka?skiego ?ołnierza”, a gen. Eisenhower, Naczelny Dowodca Sił Sprzymierzonych w Afryce Połnocnej, po obejrzeniu skomplikowanej struktury bunkra przypomniał swoim wy?szym dowodcom, ?e nawet generałowie musz? podejmowa? osobiste ryzyko w walce ^[8] . Fredendall rzadko odwiedzał lini? frontu i miał zwyczaj lekcewa?enia rad dowodcow, ktorzy byli bardziej z przodu i faktycznie znali miejscowy teren ^[9] . Podzielił jednostki i rozproszył je bardzo szeroko, a w krytycznych punktach obrony umie?cił siły ameryka?skie (wbrew zaleceniom) zbyt daleko od siebie, aby mogło wzajemnie si? wspiera? lub efektywnie stosowa? artyleri?, najwi?kszy atut wojsk ameryka?skich ^{[7] [9] [10]} .

Podczas bitwy na przeł?czy Kasserine Eisenhower wysłał gen. mjr. Ernesta N. Harmona , aby zdał raport z walk, pomogł Fredendallowi i innym dowodcom alianckim oraz ustalił, czy Fredendall lub dowodca 1 Dywizji Pancernej , gen. mjr Orlando Ward , powinni zosta? zast?pieni ^[11] . Harmon zauwa?ył, ?e Fredendall i jego przeło?ony Anderson rzadko si? widywali i nie potrafili wła?ciwie koordynowa? oraz integrowa? sił pod ich dowodztwem. Fredendall ledwo rozmawiał z Wardem, ktorego celowo pomin?ł na spotkaniach operacyjnych po tym, jak Ward wielokrotnie protestował przeciwko rozdzieleniu jego dowodztwa na słabsze, niewielkie siły, rozmieszczone w ro?nych sektorach frontu ^{[1] [12]} .

Siły alianckie były pozbawione wsparcia lotniczego podczas krytycznych atakow i zostały umieszczane przez wy?sze dowodztwo na pozycjach, na ktorych nie mogły si? wzajemnie wspiera?. Dowodcy liniowi opowiadali po?niej, ?e byli zdezorientowani, gdy otrzymywali sprzeczne rozkazy, nie wiedz?c, ktoremu generałowi nale?y si? podporz?dkowa? ? Andersonowi czy Fredendallowi. Harmon usłyszał wiele narzeka? od alianckich oficerow na tchorzostwo, zdezorientowanie i brak kontaktu z dowodztwem. Zauwa?aj?c, ?e Fredendall wydawał si? nie mie? kontaktu (i w pewnym momencie był pijany), Harmon poprosił o pozwolenie (i je otrzymał) poj?cia na front oraz interweniowania w razie potrzeby w celu wzmocnienia obrony aliantow ^[13]   .

5 marca 1943 roku, po ameryka?skiej kl?sce na przeł?czy Kasserine, Eisenhower odwiedził kwater? głown? II Korpusu i naradził si? z gen. bryg. Bradleyem. Eisenhower zapytał: ?Co s?dzisz o tutejszym dowodztwie?” Bradley odpowiedział: ?Jest bardzo ?le. Rozmawiałem ze wszystkimi dowodcami dywizji. Z lud?mi, ktorzy stracili zaufanie do Fredendalla jako dowodcy korpusu”. Brytyjski generał Harold Alexander , dowodca 18 Grupy Armii , poinformował Eisenhowera, ?e przyjmie z zadowoleniem zwolnienie Fredendalla ^[14] . Eisenhower zaproponował Harmonowi dowodztwo II Korpusu, lecz ten odmowił, uznaj?c, ?e b?dzie to wygl?da? na odniesienie osobistych korzy?ci z jego negatywnej oceny Fredendalla. Nast?pnie Eisenhower zdecydował si? wyznaczy? na nast?pc? Fredendalla gen. mjr. George'a Pattona. 5 marca 1943 roku Eisenhower osobi?cie poleciał do Tebessy, aby poinformowa? Fredendalla o swojej decyzji o zast?pieniu go, ktor? sformułował w formie rutynowego przydziału ^[15] . Eisenhower zaaran?ował zmian? tak, aby reputacja Fredendalla nie została jawnie skompromitowana, czego podobno wkrotce zacz?ł ?ałowa? ^{[16] [17]} . 6 marca Patton zast?pił Fredendalla. Kiedy przybył do kwatery głownej II Korpusu, Fredendall był na ?niadaniu. Patton nie lubił Fredendalla od 1941 roku, kiedy obaj byli dowodcami dywizji w Fort Benning w stanie Georgia . Po krotkiej konferencji Patton oficjalnie zwolnił go, mowi?c, ?e II Korpus ?jest przede wszystkim pokazem zdolno?ci czołgow, a ja wiem wi?cej o czołgach”. Patton zapisał w swoim dzienniku, ?e Fredendall był ?bardzo miły, zachował si? dobrze, nawet bardzo dobrze”. W li?cie do swojej ?ony Beatrice tego samego dnia Patton napisał nawet, ?e ?Fredendall to wspaniały sportowiec i jestem pewien, ?e stał si? ofiar? w du?ej mierze z powodu okoliczno?ci, na ktore nie miał wpływu”. Jednak zaledwie tydzie? po?niej, po wst?pnej inspekcji nowego dowodztwa, Patton całkowicie zmienił zdanie: ?Nie widz? w tym, co zrobił Fredendall, niczego aby usprawiedliwi? jego dowodzenie” ^[18] .

Fredendall był pierwszym z siedmiu dowodcow ameryka?skiego korpusu w czasie II wojny ?wiatowej, ktory został ?zwolniony z dowodzenia” (oficjalnie z powodow zdrowotnych), ale mimo to otrzymał jeszcze jeden awans: w czerwcu 1943 r. awansował na stopie? generała porucznika.

Zmiana przydziału i obowi?zki w USA [ edytuj | edytuj kod ]

Na polecenie Eisenhowera Fredendall wrocił do Stanow Zjednoczonych. Doradca Eisenhowera zło?ył raport o Fredendallu prezydentowi Franklinowi D. Rooseveltowi , w ktorym przekazał bez własnego komentarza pogl?d Eisenhowera, ?e Fredendall powinien zosta? ponownie przydzielony do dowodztwa szkoleniowego ^[14] . W rezultacie sp?dził on reszt? wojny na szkoleniach w Stanach Zjednoczonych. Poniewa? Eisenhower nie udzielił mu formalnej nagany , Fredendall kwalifikował si? nadal do awansu na generała porucznika, ktory otrzymał wraz z przywitaniem go jak bohatera po powrocie do Stanow Zjednoczonych ^[14] .

Dowodz?c Central Defense Command i 2 Armi? w Memphis w stanie Tennessee , Fredendall nadzorował szkolenia i manewry w terenie, a pocz?tkowo nawet udzielał wywiadow prasie ^[19] . Jednak po sarkastycznym komentarzu reportera magazynu Time na temat jego kariery generalskiej, Fredendall zmienił zdanie i w du?ej mierze zablokował dalsze relacje prasy z jego dowodztwem ^[20] . Coraz bardziej rozpowszechniaj?cy si? zwyczaj przenoszenia starszych dowodcow, ktorzy ponie?li pora?k? na polu bitwy, do krajowych dowodztw szkoleniowych w ?aden sposob nie poprawił jego reputacji ani morale , gdy był teraz obarczony trudnym zadaniem przygotowania radykalnych ulepsze? w istniej?cych programach szkolenia armii ? programach, ktore, podobnie jak sam Fredendall, przyczyniły si? do zawstydzaj?cego odwrotu armii ameryka?skiej w Afryce Połnocnej ^[1] .

Historyk Charles B. MacDonald opisał Fredendalla jako ?człowieka bombastycznego i brawurowego w mowie i manierze, ktoremu nie udało si? sprosta? własnemu wizerunkowi, ktory probował stworzy?”. Historyk Carlo D'Este opisał Fredendalla jako ?jednego z najbardziej nieudolnych wy?szych oficerow z czasow II wojny ?wiatowej” ^[21]   . Dowodca 2 Dywizji Pancernej , gen. mjr Ernest Harmon, w swoich ostatecznych raportach z akcji pod Kasserine, nazwał Fredendalla zarowno moralnym, jak i fizycznym tchorzem, a po?niej powiedział, ?e był ?sukinsynem” ^[22] .

Fredendall słu?ył w armii do ko?ca wojny w 1945 roku i przeszedł na emerytur? 31 marca 1946 roku. Zmarł w San Diego w Kalifornii 4 pa?dziernika 1963 roku. Został pochowany w Fort Rosecrans National Cemetery Officers Sections, kwatera 52-A, wraz z ?on? Crystal Chant Fredendall (23 lipca 1890 ? 30 kwietnia 1972).

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

• Stephen E. Ambrose: D-Day, June 6, 1944: The Climactic Battle of World War II . New York: Simon and Schuster, 1994. ISBN  0-671-67334-3 . ( ang. ) .
• Peter Andrews. A Place to be Lousy In . ?American Heritage Magazine”. 42/8, 1991. ( ang. ) .  
• Rick Atkinson: An Army at Dawn: The War in North Africa, 1942-1943 . New York: Henry Holt, 2002. ISBN  0-8050-8724-9 . ( ang. ) .
• Martin Blumenson: Masters of the Art of Command . Cambridge, Massachusetts: Da Capo Press, 1990. ISBN  0-306-80403-4 . ( ang. ) .
• Vincent M. Carr. The Battle of Kasserine Pass: An Examination of Allied Operational Failings . ?Air Command And Staff College, Maxwell AFB”. kwiecie?, 2003. ( ang. ) .  
• Carlo D'Este: Eisenhower: A Soldier's Life . London: Orion Publishing Group Ltd., 2003. ISBN  0-304-36658-7 . ( ang. ) .
• Carlo D'Este: Patton: A Genius for War . New York: Harper/Collins, 1996. ISBN  978-0-0609-2762-2 . ( ang. ) .
• John S.D. Eisenhower: Allies: Pearl Harbor to D-Day . Cambridge, Massachusetts: Da Capo Press, 2000. ISBN  0-306-80941-9 . ( ang. ) .
• Charles B. MacDonald: The Mighty Endeavor: The American War in Europe . Cambridge, Massachusetts: Da Capo Press, 1992. ISBN  0-306-80486-7 . ( ang. ) .
• Mark Perry: Partners in Command: George Marshall and Dwight Eisenhower in War and Peace . London: Penguin Group, 2007. ISBN  1-59420-105-6 . ( ang. ) .
• Spencer C. Tucker: World War II: The Definitive Encyclopedia and Document Collection . Santa Barbara: ABC-CLIO, 2016. ISBN  978-1-8510-9969-6 . ( ang. ) .