Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Konsonans
(
łac.
consonans
) ?
interwał
uwa?any za zgodnie (przyjemnie) brzmi?cy. Jest to wspołbrzmienie (konsonans harmoniczny) lub nast?pstwo (konsonans melodyczny) przynajmniej dwoch d?wi?kow, ktore słuchowo jest odczuwane jako zgodne. Wszystkie interwały zwi?kszone b?d? zmniejszone, mog?ce
enharmonicznie
przypomina? konsonanse, nale?? do
dysonansow
.
Na pocz?tku konsonansem nazywane były jedynie interwały czyste:
pryma
,
kwarta
,
kwinta
i
oktawa
. Dopiero harmonia klasyczna za konsonanse uznała rownie? interwały małej i wielkiej
tercji
oraz małej i wielkiej
seksty
. W zwi?zku z tym interwały czyste nazywane s?
konsonansami doskonałymi
? w przeciwie?stwie do interwałow tercji i seksty, ktore nosz? nazw?
konsonansow niedoskonałych
. Poj?cie konsonansu w coraz swobodniejszym podej?ciu do
harmonii
w
muzyce wspołczesnej
jest nadal rozszerzane, chocia? nie jest do ko?ca jednoznacznie zdefiniowane.
Podział konsonansow i dysonansow wg
Helmholtza
[1]
:
- konsonanse absolutne
? dudnienia nie wyst?puj? w ogole
- pryma czysta (1:1), oktawa czysta (2:1)
- konsonanse doskonałe
? dudnienia istniej?, ale s? niesłyszalne
- kwinta czysta (3:2), kwarta czysta (4:3)
- konsonanse ?rednie
? dudnienia istniej?, ale s? słabo słyszalne
- seksta wielka (5:3), tercja wielka (5:4)
- konsonanse niedoskonałe
? dudnienia s? silne, jednak nie dominuj? we wspołbrzmieniu
- tercja mała (6:5), seksta mała (8:5)
- dysonanse
? dudnienia dominuj?
- wszystkie pozostałe interwały oktawy
- ↑
Mieczysław Drobner, Stanisław Golachowski,
Akustyka muzyczna
, Polskie Wydawnictwo Muzyczne, Krakow 1953, s. 68?70.