Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Klauzura
(
łac.
clausus
? zamkni?ty) ? zamkni?ta cz??? domu
zakonnego
lub
klasztoru
. Nie maj? do niej wst?pu osoby z zewn?trz, zwłaszcza płci odmiennej. Nie wolno jej opu?ci? zakonnikom bez zezwolenia przeło?onego. Zakony z obowi?zuj?c? ?cisł? klauzur? nazywane s?
zakonami klauzurowymi
. Tylko nieliczni zakonnicy zostaj? wyznaczeni do kontaktu z otoczeniem i osobami z zewn?trz (np. w sprawach zakupow, remontow itp.).
Klauzura została wprowadzona przez
?w. Cezarego z Arles
w
510
r., upowszechniona przez
papie?a Bonifacego VIII
w
1298
r.
Wa?no?? klauzury tak?e we wspołczesnym
chrze?cija?stwie
na nowo ukazał
Jan Paweł II
w apostolskiej adhortacji
Vita consecrata
(
?ycie konsekrowane
). Papie? wskazał m.in. ?e klauzura słu?y skupieniu swojego ?ycia na kontemplacji
Chrystusa
. Pozwala tak?e do?wiadczy?
kenozy
, ogołocenia Chrystusa (por.
Flp
2,7):
Postrzegana w ?wietle tego powołania i misji w Ko?ciele klauzura zaspokaja potrzeb? przebywania z Chrystusem, odczuwan? jako nadrz?dna. Wybieraj?c zamkni?t? przestrze? jako ?rodowisko ?ycia, mniszki klauzurowe maj? udział w całkowitym wyniszczeniu si? Chrystusa poprzez radykalne ubostwo, ktorego wyrazem jest wyrzeczenie si? nie tylko rzeczy, ale tak?e ?przestrzeni”, kontaktow i wielu dobr stworzonych. Ten szczegolny sposob ofiarowania ?ciała” pozwala im bardziej odczuwalnie zagł?bi? si? w misterium eucharystyczne. Mniszki ofiarowuj? si? wraz z Jezusem za zbawienie ?wiata. Ich dar ma nie tylko aspekt ofiary i zado??uczynienia, ale zyskuje tak?e wymiar dzi?kczynienia składanego Ojcu przez udział w dzi?kczynieniu umiłowanego Syna
[1]
.
Forma i zakres klauzury jest ustalana przez poszczegolne zakony i klasztory. Najbardziej rozpowszechniona jest tzw.
klauzura papieska
, czyli zgodna z zasadami okre?lonymi przez
Stolic? Apostolsk?
(por.
KPK
667, § 3)
[2]
.
Klauzura
to tak?e: przepisy kanoniczne ograniczaj?ce komunikacj? zakonnikow z osobami postronnymi oraz regulacje wewn?trzzakonne okre?laj?ce czas i skal? komunikacji wewn?trz zakonu.