한국   대만   중국   일본 
Kazimierz Makarewicz ? Wikipedia, wolna encyklopedia Przejd? do zawarto?ci

Kazimierz Makarewicz

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kazimierz Makarewicz
Ilustracja
generał dywizji generał dywizji
Data i miejsce urodzenia

1 stycznia 1924
Niewirkow

Data i miejsce ?mierci

20 grudnia 2006
Warszawa

Przebieg słu?by
Lata słu?by

1943 ? 1990

Siły zbrojne

Ludowe Wojsko Polskie Ludowe Wojsko Polskie

Jednostki

17 Pułk Piechoty
69 Pułk Zmechanizowany
34 Pułk Zmechanizowany
6 Dywizja Powietrznodesantowa
15 Dywizja Zmechanizowana
2 Dywizja Zmechanizowana
4 Dywizja Zmechanizowana
Warszawski Okr?g Wojskowy
Głowny Zarz?d Szkolenia Bojowego WP

Stanowiska

dowodca pułku piechoty
dowodca pułku zmechanizowanego
dowodca dywizji powietrznodesantowej
dowodca dywizji zmechanizowanej
zast?pca dowodcy okr?gu wojskowego
I zast?pca szefa Głownego Zarz?du Szkolenia Bojowego

Głowne wojny i bitwy

II wojna ?wiatowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Order Sztandaru Pracy I klasy Order Sztandaru Pracy II klasy Order Krzyża Grunwaldu III klasy Srebrny Medal „Zasłużonym na Polu Chwały” Medal 30-lecia Polski Ludowej Medal 40-lecia Polski Ludowej Medal Zwycięstwa i Wolności 1945 Krzyż Bitwy pod Lenino Złoty Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Srebrny Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Brązowy Medal „Siły Zbrojne w Służbie Ojczyzny” Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Order Czerwonego Sztandaru Medal „Za Zwycięstwo nad Niemcami w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941-1945” Medal jubileuszowy „Dwudziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Trzydziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „Czterdziestolecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „50-lecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945” Medal jubileuszowy „60-lecia zwycięstwa w Wielkiej Wojnie Ojczyźnianej 1941–1945”
Grob gen. dyw. Kazimierza Makarewicza na Cmentarzu Wojskowym na Pow?zkach.
Kazimierz Makarewicz

Kazimierz Makarewicz (ur. 1 stycznia 1924 w Niewirkowie , zm. 20 grudnia 2006 w Warszawie ) ? generał dywizji ludowego Wojska Polskiego .

?yciorys [ edytuj | edytuj kod ]

Był synem Stanisława, osadnika wojskowego i Teresy z Ch?clewskich. 10 lutego 1940 roku został deportowany wraz z rodzin? w gł?b ZSRR , do posiołoka Połdniewica, w powiecie szary?skim ( obwod gorkowski ) [1] . Jesieni? tego roku jego rodzina została przesiedlona do obozu Diesiatok niedaleko jez. Onega , gdzie pracowała przy wyr?bie tajgi . Jesieni? 1941 roku rodzina Makarewiczow została przesiedlona nad jezioro Aralskie , a nast?pnie do kołchozu Erkan, w obwodzie kurga?skim . Wiosn? 1943 roku razem z młodszym bratem Tadeuszem wyruszył z Erkanu do Sielc nad Ok? , natomiast pozostali członkowie rodziny w pa?dzierniku 1944 roku zostali przesiedleni do sowchozu Pieremo?ec, w obwodzie zaporoskim , a 5 kwietnia 1946 roku powrocili do Polski i osiedlili w Nowej Soli .

  Osobny artykuł: Wysiedlenie Polakow z Kresow Wschodnich 1944?1946 .

13 maja 1943 roku zgłosił si?, jako ochotnik do formuj?cej si? 1 Polskiej Dywizji Piechoty im. Tadeusza Ko?ciuszki . Po uko?czeniu szkolenia podstawowego w 3 pułku piechoty został przydzielony do sztabu 2 pułku piechoty , w charakterze pisarza. W pa?dzierniku 1943 roku walczył w bitwie pod Lenino . 7 wrze?nia 1944 roku, po uko?czeniu ?pełnego kursu nauk” w Centralnej Szkole Podchor??ych Wojska Polskiego w Riazaniu został mianowany podporucznikiem ze starsze?stwem z dniem 15 wrze?nia 1944 roku w korpusie oficerow piechoty.

W 1945 roku dowodził kompani? w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 1 w Krakowie, a po?niej w Oficerskiej Szkole Piechoty nr 3 w Inowrocławiu. W okresie od 7 stycznia do 13 listopada 1946 roku był słuchaczem Kursu Dowodcow Batalionow w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie. Po uko?czeniu kursu został przydzielony do 55 pułku piechoty w Elbl?gu i wyznaczony na stanowisko adiutanta , a nast?pnie komendanta szkoły podoficerskiej . W okresie od 12 grudnia 1947 roku do 9 listopada 1950 roku był słuchaczem pierwszego kursu w Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola ?wierczewskiego w Warszawie.

Po uko?czeniu studiow krotko pełnił obowi?zki na stanowisku pomocnika szefa Wydziału Operacyjno-Szkoleniowego Sztabu 2 Korpusu Piechoty w Poznaniu, a nast?pnie dowodcy batalionu w 15 pułku piechoty w Skwierzynie. Przez kolejnych sze?? lat dowodził: 17 pułkiem piechoty w Mi?dzyrzeczu (1951?1953), 69 pułkiem zmechanizowanym w Kostrzynie nad Odr? (1953?1955) i 34 pułkiem zmechanizowanym w Słupsku (1956?1957). W 1958 roku uko?czył kurs w Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola ?wierczewskiego. Rownolegle studiował zaocznie na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. W 1961 roku uzyskał tytuł magistra prawa [2] .

Po przeszkoleniu został przeniesiony do garnizonu Szczecin , gdzie obj?ł stanowisko zast?pcy dowodcy 12 Dywizji Zmechanizowanej do spraw liniowych. Przez pierwsze dwa lata słu?by na tym stanowisku był zast?pc? gen. bryg. Wojciecha Jaruzelskiego .

W 1963 roku na zebraniu zespołu partyjnego Ministerstwa Obrony Narodowej, na wniosek gen. dyw. Wojciecha Jaruzelskiego, został wyznaczony na stanowisko dowodcy 6 Pomorskiej Dywizji Powietrznodesantowej w Krakowie. Jako dowodca popularnych ?czerwonych beretow” wzmogł dyscyplin? w oddziałach dywizji. Przy niew?tpliwych zaletach nie skakał ze spadochronem, co było wymagane na tym stanowisku słu?bowym [3] . Cierpiał wowczas na kamic? nerkow? [2] .

W tym samym roku został przeniesiony na stanowisko dowodcy 15 Dywizji Zmechanizowanej im. Gwardii Ludowej w Olsztynie. 20 czerwca 1966 roku obj?ł dowodztwo 2 Warszawskiej Dywizji Zmechanizowanej im. gen. Henryka D?browskiego w Nysie. Z kolei 18 sierpnia 1966 roku zast?pił płk. Jozefa Jaworskiego na stanowisku dowodcy 4 Pomorskiej Dywizji Zmechanizowanej im. Jana Kili?skiego w Kro?nie Odrza?skim. Wiosn? 1968 roku obowi?zki dowodcy dywizji zdał płk. dypl. Jerzemu Goralowi i przeszedł do dyspozycji MON. W 1969 roku został wyznaczony na stanowisko komendanta Garnizonu Miasta Stołecznego Warszawy. Trzy lata po?niej został zast?pc? dowodcy Warszawskiego Okr?gu Wojskowego do spraw liniowych. W 1972 uko?czył Kurs Doskonalenia Wy?szej Kadry WP w Akademii Sztabu Generalnego im. gen. broni Karola ?wierczewskiego . Na mocy uchwały Rady Pa?stwa PRL z 3 pa?dziernika 1975 roku został mianowany generałem brygady . Nominacj? wr?czył mu 10 pa?dziernika 1975 w Belwederze I sekretarz Komitetu Centralnego PZPR Edward Gierek w obecno?ci przewodnicz?cego Rady Pa?stwa prof. Henryka Jabło?skiego . Przez siedem lat był jednym z najbli?szych wspołpracownikow owczesnego dowodcy okr?gu, gen. dyw. Włodzimierza Oliwy . W 1979 roku został I zast?pc? szefa Głownego Zarz?du Szkolenia Bojowego WP. Słu?b? na tym stanowisku pełnił przez kolejnych dziesi?? lat. 8 maja 1985 roku Minister Obrony Narodowej ?w uznaniu wojennego m?stwa i bohaterstwa na frontach II wojny ?wiatowej, wzorowej słu?by w siłach zbrojnych PRL oraz szczegolnych zasług dla socjalistycznej ojczyzny” wyro?nił go wpisem do ?Honorowej Ksi?gi Czynow ?ołnierskich” [4] . Na mocy uchwały Rady Pa?stwa PRL z 17 wrze?nia 1987 roku został mianowany generałem dywizji . Nominacj? wr?czył mu 9 pa?dziernika 1987 w Belwederze przewodnicz?cy Rady Pa?stwa, Zwierzchnik Sił Zbrojnych PRL gen. armii Wojciech Jaruzelski .

10 listopada 1989 roku został oficjalnie po?egnany przez Ministra Obrony Narodowej, gen. armii Floriana Siwickiego w zwi?zku z zako?czeniem zawodowej słu?by wojskowej [5] . Z dniem 10 kwietnia 1990 roku został przeniesiony w stan spoczynku [6] .

Zmarł 20 grudnia 2006 roku w Warszawie. Został pochowany 3 stycznia 2007 r. na Cmentarzu Wojskowym na Pow?zkach . W pogrzebie uczestniczyło liczne grono generałow i oficerow WP, w tym były minister obrony narodowej, gen. armii w st. spocz. Florian Siwicki , ktory wygłosił mow? po?egnaln? [7] .

?ycie prywatne [ edytuj | edytuj kod ]

Jego bratem był płk Tadeusz Makarewicz . ?onaty z Mari?, lekarzem ? stomatologiem. Mał?e?stwo miało cork? i syna gen. dyw. Piotra Makarewicza [8] .

Awanse [ edytuj | edytuj kod ]

W trakcie wieloletniej słu?by w ludowym Wojsku Polskim otrzymywał awanse na kolejne stopnie wojskowe [9] :

Ordery i odznaczenia [ edytuj | edytuj kod ]

Polskie [9] :

Radzieckie:

Rosyjskie:

Czechosłowackie:

  • Order Czerwonej Gwiazdy ? 6 czerwca 1979

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

  1. ↑ Generałowie i admirałowie ... s. 81 bł?dnie podano, ?e deportacja miała miejsce w lutym 1942 roku.
  2. ↑ a b Relacja gen. dyw. Piotra Makarewicza.
  3. ↑ Hubert Marcin Krolikowski, 6 Pomorska Dywizja Powietrznodesantowa , s. 56.
  4. ↑ Wojskowy Przegl?d Historyczny Nr 4(114), Warszawa 1985, s. 280.
  5. ↑ Wojskowy Przegl?d Historyczny Nr 1-2 (131-132), Warszawa 1990, s. 276.
  6. ↑ Generałowie i admirałowie ... s. 81.
  7. ↑ Janusz Krolikowski, Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990 , Wydawnictwo Adam Marszałek, Toru? 2010, tom II, s. 426.
  8. ↑ Janusz Krolikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943?1990 t. III: M?S, Toru? 2010, s. 426.
  9. ↑ a b Janusz Krolikowski, Generałowie i admirałowie Wojska Polskiego 1943?1990 t. II: I?M, Toru? 2010, s. 424?426.
  10. ↑ ? ?ycie Partii ”, nr 8 (526), 19 kwietnia 1989, s. 21.

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

  • Mariusz J?drzejko, Mariusz Lesław Krogulski i Marek Paszkowski, Generałowie i admirałowie III Rzeczypospolitej 1989-2002 , Wydawnictwo von Borowiecky, Warszawa 2002, ISBN  83-87689-46-7 .
  • Hubert Marcin Krolikowski, 6 Pomorska Dywizja Powietrznodesantowa , Oficyna Wydawnicza ?Ajaks”, Pruszkow 1997, ISBN  83-87103-19-5 .
  • Janusz Krolikowski, Generałowie i Admirałowie Wojska Polskiego 1943-1990, Wydawnictwo Adam Marszałek, Toru? 2010, tom II, s. 426.
?rodło: ? https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Kazimierz_Makarewicz&oldid=73776676 ”