M2
?
ameryka?ski
wielkokalibrowy karabin maszynowy
kalibru 12,7 mm zaprojektowany tu? po zako?czeniu
I wojny ?wiatowej
przez
Johna Browninga
i nadal u?ywany w
Siłach Zbrojnych Stanow Zjednoczonych
.
M2 otoczony
łuskami
Armia ameryka?ska rozpocz?ła swoj udział w I wojnie ?wiatowej prawie bez karabinow maszynowych, w tym tak?e wielkokalibrowych. Aby temu zaradzi? postanowiono przebudowa? ci??ki karabin maszynowy
Browning M1917
. Chodziło tu głownie o powi?kszenie kalibru broni do około 13 mm. Pod??ono tu ?ladem
Niemcow
, ktorzy w ten sposob post?pili z karabinem maszynowym
Maxim
. Nowa bro?, kalibru 12,7 mm, była gotowa w ko?cu roku 1918, kiedy nikt ju? nie był ni? zainteresowany. Armia ameryka?ska zamowiła rozwoj broni pod oznaczeniem M1921 Browning, jednak?e była ona przyj?ta do uzbrojenia na ograniczon? skal? do testow
[1]
. Mimo braku zamowie? ze strony wojska, firma
Colt
rozpocz?ła produkcj? broni na eksport pod oznaczeniem Colt Model 1924
[1]
. Wyst?powały one w wersji l?dowej (chłodzonej wod?) i lotniczej (chłodzonej powietrzem, z luf? w perforowanej blaszanej osłonie)
[1]
. Na przełomie 1932/33 roku Colt zmienił oznaczenie wersji chłodzonej wod? na MG52, a chłodzonej powietrzem na MG53, oraz wprowadził wersj? MG52-A, ktora mogła by? zasilana amunicj? z obu stron
[2]
. Swoje zainteresowanie konstrukcj? wyraziły rownie? ameryka?ska marynarka wojenna i lotnictwo. Marynarka wojenna przyj?ła do uzbrojenia udoskonalon? wersj? M1924 chłodzon? wod?, a lotnictwo chłodzony powietrzem wkm M1921.
W roku 1933 doktor S. G. Green dokonał modernizacji broni. Została ujednolicona komora zamkowa i wi?kszo?? podzespołow, co zmniejszyło koszty produkcji. Na bazie zmodernizowanej komory zamkowej, powstało siedem odmian wkm-u nazywanego teraz M2. Były to mi?dzy innymi: odmiana chłodzona wod? dla marynarki wojennej, chłodzona powietrzem, z lekkimi lufami ro?nej długo?ci i zasilaniem obustronnym dla lotnictwa oraz chłodzona powietrzem z ci??k? luf? dla broni pancernej. Ta ostatnia pod nazw? M2HB (
ang.
Heavy Barrel
,
pol.
ci??ka lufa
) została w 1938 wprowadzona do uzbrojenia piechoty.
Produkcj? wersji chłodzonej wod? zako?czono wkrotce po rozpocz?ciu
II wojny ?wiatowej
.
Aby skroci? bardzo dług? procedur? wymiany lufy zaprojektowano do tego karabinu specjalny system zwany QCB (ang.
Quick Change Barrel
, pol.
szybka wymiana lufy
), zastosowany w
belgijskiej
wersji M2-HQCB. W USA poza zastosowaniem szybkowymiennej lufy zmieniono tak?e technologi? wykonania i materiały, z ktorych wykonane s? niektore cz??ci M2, dzi?ki czemu udało si? obni?y? mas? karabinu wła?ciwego w wersji M2-GPHMG do 27 kilogramow.
M2 działa na zasadzie
krotkiego odrzutu lufy
i ma luf? chłodzon? powietrzem. U?ywa naboi .50 BMG (kaliber 12,7 mm).
Maksymalny zasi?g M2 wynosi 4200 metrow, ale zasi?g praktyczny to około 2 kilometry (strzelaj?c z trojnogu lub z broni zamontowanej na poje?dzie). W wersji ?wsparcia piechoty” karabin wa?y około 38 kilogramow, a trojnog typu M3 to dodatkowe 20 kilogramow.
U?ywany jest do wielu zada?, mi?dzy innymi jako:
- bro? wsparcia piechoty
- karabin przeciwlotniczy na okr?tach (zazwyczaj sprz??ony podwojnie, jeden z karabinow ma ta?m? podawan? z lewej strony, a drugi z prawej)
- głowne lub pomocnicze uzbrojenie w ro?nego typu transporterach opancerzonych
- karabin maszynowy na wie?ach niektorych czołgow
- uzbrojenie ameryka?skich samolotow z okresu II wojny ?wiatowej (na przykład
B-17 Lataj?ca Forteca
), a tak?e
F-86 Sabre
z czasow
wojny korea?skiej
- lekka odmiana GAU-16 u?ywana jest jako uzbrojenie montowane w drzwiach niektorych ?migłowcow.
- Andrzej Ciepli?ski, Ryszard Wo?niak:
Encyklopedia wspołczesnej broni palnej (od połowy XIX wieku)
. Warszawa 1994: Wydawnictwo ?WIS”, s. 42.
ISBN
83-86028-01-7
.
Brytyjska bro? strzelecka po 1945