Iure uxoris

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Iure uxoris ( łac. ?z prawa ?ony”) [1] ? termin u?ywany w sytuacji, gdy mał?onek krolowej, ksi??nej, hrabiny itp. otrzymywał (tron i) władz? danego terytorium z faktu bycia m??em dziedziczki korony. Prawo do tronu tracił zwykle po ?mierci ?ony. Szlachcic panuj?cy iure uxoris był oficjalnie władc? rownoprawnym ze swoj? mał?onk? i przysługiwała mu rownowa?na pozycja w terytorium. Pozycja mał?onki w okresie ?redniowiecza była faktycznie ograniczona. Władz? polityczn? skupiał w swym r?ku mał?onek. Uwa?ano bowiem, ?e kobieta nie powinna sama sprawowa? władzy, tote? w razie ?mierci m??a szukano dla owej panuj?cej wdowy nowego mał?onka. Od ko?ca ?redniowiecza role zacz?ły si? zmienia?. Dla zabezpieczenia terytorium ograniczono pozycj? i wpływy m??a panuj?cej kobiety (patrz: ksi??? mał?onek ).

Władcy iure uxoris [ edytuj | edytuj kod ]

Anglia [ edytuj | edytuj kod ]

  • Maria I Tudor od 1553 r. krolowa Anglii wspołpanowała ze swym m??em, krolem Hiszpanii Filipem II , od 25 lipca 1554 do swej ?mierci 17 listopada 1558 r. Realna władza w praktyce nale?ała jednak do niej [ potrzebny przypis ] .
  • Maria II Stuart wspołpanowała z m??em Wilhelmem Ora?skim ( Stadhouderem Niderlandow ) od 13 lutego 1689 do swej ?mierci 28 grudnia 1694 r. W 1689 roku parlament ofiarował koron? Marii. Wilhelm miał by? u jej boku jedynie ksi?ciem mał?onkiem, ale za??dał tytułu krolewskiego. Parlament wyraził zgod?, pod warunkiem ?e Wilhelm b?dzie krolem tylko na czas ?ycia Marii (po?niej korona miała przypa??, w przypadku bezpotomnej ?mierci krolowej, jej siostrze Annie) ? jednak ora?ski ksi??? chciał by? krolem nawet po ?mierci ?ony. W toku debat zaproponowano nawet, aby nie nadawa? Wilhelmowi ?adnego tytułu, lecz na to nie chciała zgodzi? si? Maria. Ostatecznie parlament zaproponował koron? obojgu mał?onkom.

Krolestwo Jerozolimskie [ edytuj | edytuj kod ]

W Krolestwie Jerozolimskim wielu monarchow uzyskiwało tron na skutek po?lubienia krolowej:

Ksi?stwo Akwitanii [ edytuj | edytuj kod ]

Krolestwo Kastylii [ edytuj | edytuj kod ]

Krolestwo Nawarry [ edytuj | edytuj kod ]

Krolestwo Sycylii [ edytuj | edytuj kod ]

Krolestwo Polski [ edytuj | edytuj kod ]

  • Jadwiga Andegawe?ska ? od 1384 krol Polski [b] ? panowała wspolnie ze swym m??em krolem Polski i wielkim ksi?ciem litewskim Władysławem II Jagiełł? od 4 marca 1386 (koronacja Władysława II) do 17 lipca 1399 (?mier? Jadwigi). Po ?mierci ?ony Jagiełło pozostał na tronie.
  • Anna Jagiellonka ? wybrana w 1575 na krola Polski przez szlacht? sprzeciwiaj?c? si? nielegalnemu (bez zgody pola elekcyjnego) wyborowi Maksymiliana II Habsburga , jednocze?nie z wyborem Anny podj?to decyzj? o ?przydaniu jej za mał?onka” Stefana Batorego , ktory w ten sposob został krolem iure uxoris ; po ?mierci Stefana Batorego (1586) Anna Jagiellonka nie wyraziła woli samodzielnego sprawowania rz?dow, dokonano wi?c elekcji jej siostrze?ca Zygmunta III Wazy , ktorego kandydatur? Anna zgłaszała i wspierała.

Krolestwo W?gier (i Chorwacji) [ edytuj | edytuj kod ]

Hrabstwo Tyrolu [ edytuj | edytuj kod ]

Terminy pokrewne [ edytuj | edytuj kod ]

  • suo iure (?z własnych praw”) ? oznacza własne tytuły, dobra danej kobiety w przeciwie?stwie do tytułow, dobr m??a. Przykładowo Eleonora Akwita?ska była krolow? Anglii (jako mał?onka Henryka II ) i ksi??n? Akwitanii suo iure . Termin mo?na odnie?? do tytułow samodzielnie panuj?cych władczy?.
  • iure matris (?z praw matki”) ? oznacza prawo do tytułu (sprawowania władzy, tronu) odziedziczone po k?dzieli. Matka posiadacza takich praw była samodzielnie panuj?c? władczyni?, czyli posiadaczk? dobr, praw. Przykładem Ryszard Lwie Serce , trzeci syn Eleonory Akwita?skiej jako dziedzic jej dobr w Akwitanii .

Zobacz te? [ edytuj | edytuj kod ]

Uwagi [ edytuj | edytuj kod ]

  1. Konrad nie doczekał koronacji ? został skrytobojczo zamordowany w Tyrze przez członkow islamskiej sekty asasynow 28 kwietnia 1192.
  2. Jadwiga została koronowana na krola, jako ?e polskie prawo nie dawało krolowej dziedzicznego tronu.

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

  1. H.C. Black, Black’s Law Dictionary , rev. 4th ed. 1968, citing Blackstone’s Commentaries , vol. 3, p. 210.