Helen Louise Herron Taft
(ur.
2 czerwca
1861
w
Cincinnati
, zm.
22 maja
1943
w
Waszyngtonie
) ?
pierwsza dama Stanow Zjednoczonych
w latach 1909?1913, jako ?ona prezydenta
Williama Tafta
.
Helen Herron była czwartym dzieckiem prawnika Johna Williamsona Herrona
[1]
. Miała dziesi?cioro rodze?stwa, a w domu rodzinnym była nazywana ?Nellie”
[1]
. Uko?czyła prywatn? szkoł? dla dziewcz?t (Miss Nourse's School, znan? jako The Nursery), lecz nie podj?ła studiow na uniwersytecie
[1]
. Swojego przyszłego m??a Williama Tafta poznała około 1879, kiedy to wspolnie zje?d?ali na sankach na gorze Mount Auburn
[1]
. Pocz?tkowo uwa?ała, ?e nie jest on odpowiedni? parti? na m??a, i dwukrotnie odrzuciła jego o?wiadczyny
[2]
. W 1885 Taft ponownie starał si? o jej r?k? i tym razem został przyj?ty
[2]
. Ich ?lub odbył si? rok po?niej
[2]
.
Po trwaj?cej trzy miesi?ce podro?y po?lubnej po Europie powrocili do Stanow Zjednoczonych i zamieszkali w rodzinnym Cincinnati
[2]
. Nellie zajmowała si? tam promowaniem kultury i zało?yła w tym celu Cincinnati Orchestra Association
[3]
. W 1890 Taftowie przenie?li si? do Waszyngtonu, gdzie przez kilka lat William pełnił rol? prawnika reprezentuj?cego
rz?d ameryka?ski
przez
S?dem Najwy?szym
[3]
. W 1900 Taft został mianowany
gubernatorem Filipin
, wi?c wraz z ?on? przeniosł si? do
Manili
[3]
. W 1903 Taft był faworytem prezydenta
Roosevelta
do obj?cia wakatu w S?dzie Najwy?szym
[4]
. Taft zawsze pragn?ł tego stanowiska, jednak sprzeciw Helen spowodował, ?e odrzucił ofert?
[4]
. Niecałe poł roku po?niej William otrzymał propozycj? obj?cia funkcji
sekretarza wojny
i, id?c za rad? ?ony, przyj?ł to stanowisko
[5]
. Nellie zale?ało na wła?ciwym torze kariery politycznej m??a, gdy? chciała, by był on naturalnym kandydatem w
wyborach prezydenckich w 1908
[5]
. W tym tak?e celu wydawała wystawne przyj?cia dla waszyngto?skiej elity
[6]
. W 1908 jej m?? otrzymał nominacj?
Partii Republika?skiej
na prezydenta
[6]
.
Na dzie? przed zaprzysi??eniem Taftowie wprowadzili si? do
Białego Domu
[7]
. Nowa pierwsza dama wprowadziła tam nowe porz?dki, jak wymiana personelu, zamiana salonow do spotka? publicznych na prywatne pokoje i sprowadzenie mebli i kwiatow z Filipin
[7]
. Wi?kszo?? jej zmian była krytykowana przez elit? stolicy, ktora twierdziła, ?e Helen Taft traktuje Biały Dom jak pałac w Manili
[7]
. Ponadto Nellie wprowadziła wieczory artystyczne i zasadziła 80 drzew wi?ni nad brzegiem
Potomaku
[8]
.
Helen Taft bardzo aktywnie wł?czała si? w sprawy pa?stwowe i decyzje polityczne m??a
[9]
. Prezydent twierdził, ?e jego ?ona w rzeczywisto?ci rz?dzi krajem, a on jest jedynie ?nominalnym prezydentem”
[9]
.
W 1909 Helen Taft miała
wylew
[10]
. W czasie jej niedyspozycji obowi?zki pierwszej damy przej?ły siostry prezydenta oraz jego corka
[10]
. Nellie wrociła do zdrowia rok po?niej
[10]
. Pora?ka jej m??a w
wyborach w 1912
bardzo j? zasmuciła i zirytowała
[11]
. Opu?ciła Biały Dom, nie ?egnaj?c si? z personelem, i nie przyj?ła zaproszenia od nowo wybranego prezydenta,
Woodrowa Wilsona
[11]
. Oboje zamieszkali w
New Haven
, gdzie William został profesorem na
Uniwersytecie Yale
[11]
. Po ?mierci m??a, w 1930, nie uczestniczyła ju? w ?yciu publicznym
[12]
. Zmarła 22 maja 1943 i została pochowana na
cmentarzu Narodowym w Arlington
[12]
.
Helen Herron wyszła za m?? za Williama Tafta 19 czerwca 1886 w Cincinnati
[2]
. Para miała troje dzieci: Roberta (ur. 8 wrze?nia 1889)
[2]
, Helen (ur. 1 sierpnia 1891) i Charlesa (ur. 20 wrze?nia 1897)
[3]
.
- ↑
a
b
c
d
e
f
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 327.
- ↑
a
b
c
d
e
f
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 328.
- ↑
a
b
c
d
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 329.
- ↑
a
b
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 330.
- ↑
a
b
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 331.
- ↑
a
b
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 332.
- ↑
a
b
c
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 333.
- ↑
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 334.
- ↑
a
b
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 335.
- ↑
a
b
c
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 336.
- ↑
a
b
c
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 337.
- ↑
a
b
L. Pastusiak:
Panie Białego Domu
. s. 338.