Gieorgij Szawielski

Protoprezbiter
Kraj działania	Imperium Rosyjskie
Data i miejsce urodzenia	18 stycznia 1871 Dubokraj
Data i miejsce ?mierci	2 pa?dziernika 1951 Sofia
Naczelny kapelan rosyjskiej armii i floty
Okres sprawowania	1911-1917
Naczelny kapelan Armii Ochotniczej
Okres sprawowania	1917-1919
Wyznanie	prawosławie
Ko?cioł	Rosyjski Ko?cioł Prawosławny
Diakonat	do 1895
Prezbiterat	1895
Multimedia w Wikimedia Commons

Gieorgij Iwanowicz Szawielski ( ros.   Георгий Иванович Шавельский ; ur. 6 stycznia ^? / 18 stycznia   1871 w Dubokraju , zm. 2 pa?dziernika 1951 w Sofii ) ? rosyjski duchowny prawosławny , ostatni naczelny kapelan armii i floty Imperium Rosyjskiego. Autor prac teologicznych i wspomnie?.

?yciorys [ edytuj | edytuj kod ]

Uko?czył seminarium duchowne w Witebsku . Od 1891 pracował jako cerkiewny psalmista, za? w 1895 przyj?ł ?wi?cenia kapła?skie ^[1] . W 1902 uko?czył studia w Petersburskiej Akademii Duchownej ^[1] . W czasie wojny rosyjsko-japo?skiej pełnił funkcj? kapelana pułkowego, nast?pnie dziekana dywizji, zostaj?c ostatecznie naczelnym kapelanem 1 Armii Mand?urskiej. Po zako?czeniu działa? wojennych został katechet? w Instytucie Smolnym w Petersburgu ^[1] . W 1910 został profesorem teologii w instytucie historyczno-filologicznym Uniwersytetu Petersburskiego ^[1] . Rok po?niej otrzymał godno?? protoprezbitera armii i floty rosyjskiej ? naczelnego prawosławnego kapelana wojsk rosyjskich ^[1] . W latach 1915-1917 zasiadał w ?wi?tobliwym Synodzie Rz?dz?cym ^[1] .

Po zaj?ciu przez wojsko rosyjskie Galicji w 1914 i utworzeniu galicyjsko-bukowi?skiego generał-gubernatorstwa wyst?pił przeciwko oficjalnej polityce Rosyjskiego Ko?cioła Prawosławnego wobec Ko?cioła greckokatolickiego w Galicji. Wierz?c w ostateczn? konwersj? galicyjskich grekokatolikow na prawosławie, ks. Szawielski sprzeciwiał si? ich przymusowemu nawracaniu. W tej sprawie spotkał si? z carem Mikołajem II , przekonuj?c go, ?e przemoc wyznaniowa wobec grekokatolikow pogorszy stosunki Rosji z katolickimi sojusznikami. Uwa?ał rownie? pozyskiwanie nowych wiernych t? drog? za niekorzystne dla Cerkwi prawosławnej ^[2] . Wyst?pienie ks. Szawielskiego nie spotkało si? z pozytywnym odzewem Rosyjskiego Ko?cioła Prawosławnego. Zwierzchnikiem struktur prawosławnych w Galicji pozostał arcybiskup Eulogiusz (Gieorgijewski) , prowadz?cy zdecydowan? kampani? propagowania prawosławia ^[2] .

Po wybuchu rosyjskiej wojny domowej doł?czył do Armii Ochotniczej gen. Korniłowa , nast?pnie gen. Denikina i do 1919 był jej naczelnym kapelanem ^[1] . W 1919 obronił prac? magistersk? z teologii, ktor? po?wi?cił zagadnieniom likwidacji unii na ziemiach białoruskich. Poddał w niej krytyce metody przymusowego nawracania unitow przez władze carskie ^[2] . Był pomysłodawc? utworzenia Tymczasowego wy?szego zarz?du cerkiewnego na południowym wschodzie Rosji , nadzoruj?cego struktury prawosławne na ziemiach kontrolowanych przez Denikina, sam te? wszedł do niego jako jeden z dwoch przedstawicieli białego duchowie?stwa ^[3] .

Po jego kl?sce emigrował do Bułgarii . W 1920 został profesorem Uniwersytetu Sofijskiego, na wydziale teologii ^[1] .

Był zaproszony jako delegat na sobor w Karłowicach Sremskich , ktory powołał do ?ycia Rosyjski Ko?cioł Prawosławny poza granicami Rosji , jednak nie wzi?ł w nim udziału, gdy? nie otrzymał wizy zezwalaj?cej na wjazd do Jugosławii. Uznawał jednak jurysdykcj? Cerkwi zagranicznej do 1927, gdy przeszedł do Bułgarskiego Ko?cioła Prawosławnego . Zmarł w 1951 w Sofii ^[1] .

Autor prac po?wi?conych ?w. Atanazemu Wielkiemu , nauce Tołstoja o nieprzeciwstawianiu si? złu, Modlitwie Pa?skiej, prawosławnej teologii pastoralnej ^[1] . Spisał dwutomowe wspomnienia, wydane po jego ?mierci, w 1954 w Nowym Jorku ^[1] .

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]