Prasa gadzinowa
(rownie?
pismo gadzinowe
[1]
,
gadzinowka
,
gadzinowiec
,
szmata
,
szmatławiec
,
kurwar
i
?cierwoniak
[2]
) ? powszechne w czasach
okupacji niemieckiej
i
sowieckiej
okre?lenie polskoj?zycznej
prasy
, wydawanej przez administracj? okupacyjn? w
Generalnym Gubernatorstwie
oraz zachodnich obwodach
ZSRR
[3]
[4]
, w miejsce zlikwidowanych polskich tytułow prasowych.
Najbardziej znane tytuły na terenie okupacji niemieckiej to: ?
Nowy Kurier Warszawski
”, ?
Kurier Cz?stochowski
”, ?
Goniec Krakowski
”, ?
Dziennik Radomski
”, ?
Goniec Codzienny
”, ?
Ilustrowany Kurier Polski
”, ?
Gazeta Lwowska
”, ?
Fala
”. Gadzinowkami okupanta sowieckiego były ?
Prawda Wile?ska
”, ?
Prawda Komsomolska
”, ?
Wolna Łom?a
” i ?
Czerwony Sztandar
” we
Lwowie
[3]
.
Prasa gadzinowa miała na celu kształtowanie po??danego przez okupanta sposobu my?lenia u ludno?ci na okupowanych terenach przez odpowiedni? interpretacj? wydarze? politycznych i militarnych, podkre?lanie pot?gi pa?stw okupacyjnych i trwało?ci okupacyjnego status quo, odwołuj?c si? jednocze?nie do najni?szych gustow i potrzeb w sferze kultury i o?wiaty. Dla opinii publicznej za granic? miała stwarza? pozytywny obraz ?ycia w okupowanej Polsce
[4]
.
Wspołpraca z pras? gadzinow? była uznawana przez
Polskie Pa?stwo Podziemne
za
kolaboracj?
.
W latach osiemdziesi?tych XX wieku mianem tym okre?lano gazety, ktore odzyskały prawo publikowania w okresie
stanu wojennego
[5]
.
W szerszym znaczeniu
gadzinowka
to pismo słu??ce za pieni?dze niecnej sprawie, korzystaj?ce z niegodziwych funduszy
[6]
; prasa słu??c? rz?dowi zaborcy, okupanta czy systemu totalitarnego
[7]
.
Okre?leniu temu dała pocz?tek gazeta ?
Godzina Polski
”, wydawana w
Warszawie
i
Łodzi
przez okupacyjne władze
niemieckie
podczas
I wojny ?wiatowej
. Ukazywała si? w latach 1915?1918 a jej wydawc? był proniemiecki ?krol prasy” ze
?l?ska
,
Adam Napieralski
[8]
. Gazeta ta była w Warszawie nazywana ?Gadzin? Polsk?”, a potem potocznie ?gadzinowk?”
[9]
[10]
.
Według innej koncepcji, nazwa pochodzi od tajnego ?funduszu gadzinowego” (
niem.
Reptilienfonds
), ktory utworzono w czasach
Ottona von Bismarcka
. Jego celem było pozyskiwanie przychylno?ci dziennikarzy maj?cych rozpowszechnia? informacje propagandowe ? korzystne z punktu widzenia rz?du Prus. Nazwa funduszu pochodzi od okre?lenia ?gady” (niem.
Reptilien
), ktorego u?ył Bismarck w 1869 roku wobec zwolennikow wydziedziczonej
dynastii hanowerskiej
. Fundusz pochodził ze skonfiskowanego maj?tku tej dynastii
[1]
[11]
.
- ↑
a
b
Gadzinowe pisma
. Encyklopedia Gutenberga. [dost?p 2018-06-09].
- ↑
Bronisław Wieczorkiewicz:
Gwara warszawska dawniej i dzi?
. Warszawa: Pa?stwowy Instytut Wydawniczy, 1974, s. 288.
- ↑
a
b
Grzegorz Hryciuk
,
Polacy we Lwowie 1939-1944. ?ycie codzienne.
, Warszawa 2000, wyd.
Ksi??ka i Wiedza
,
ISBN
83-05-13148-3
, rozdział ?Polskoj?zyczna prasa gadzinowa”, s. 102?105.
- ↑
a
b
gadzinowa prasa
, [w:]
Encyklopedia PWN
[dost?p 2022-09-01]
.
- ↑
Maciej
M.
Wilamowski
Maciej
M.
,
Konrad
K.
Wn?k
Konrad
K.
,
Lidia A.
L.A.
Zyblikiewicz
Lidia A.
L.A.
,
Leksykon polskich powiedze? historycznych.
Jacek
J.
Gawłowski
(ilustr.), Krakow: Znak, 1998, s. 41,
ISBN
83-7006-880-4
,
OCLC
830191934
.
- ↑
Słownik j?zyka polskiego: Tom 2;Tom 2, 1960.
- ↑
Gadzinowka
. pwn.pl. [dost?p 2015-03-10].
- ↑
Henryk Zieli?ski
:
Historia Polski 1914-1939
. Wrocław: Ossolineum, 1983, s.
39
.
ISBN
83-04-00712-6
.
- ↑
Jadwiga Weydel Dmochowska:
Dawna Warszawa: wspomnienia
. Warszawa: PIW, 1958, s. 476.
- ↑
Marek W?s.
Gadzinowi dziennikarze
. ?Ale Historia”. 7/2013 (57), s. 6?7, 2013-02-15.
- ↑
Gadzi fundusz Bismarcka
[online], Antykorupcja
[dost?p 2021-02-11]
.