Prasa gadzinowa

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
(Przekierowano z Gadzinowka )
Nowy Kurier Warszawski z 27 wrze?nia 1940
Czerwony Sztandar z 17 wrze?nia 1940

Prasa gadzinowa (rownie? pismo gadzinowe [1] , gadzinowka , gadzinowiec , szmata , szmatławiec , kurwar i ?cierwoniak [2] ) ? powszechne w czasach okupacji niemieckiej i sowieckiej okre?lenie polskoj?zycznej prasy , wydawanej przez administracj? okupacyjn? w Generalnym Gubernatorstwie oraz zachodnich obwodach ZSRR [3] [4] , w miejsce zlikwidowanych polskich tytułow prasowych.

Najbardziej znane tytuły na terenie okupacji niemieckiej to: ? Nowy Kurier Warszawski ”, ? Kurier Cz?stochowski ”, ? Goniec Krakowski ”, ? Dziennik Radomski ”, ? Goniec Codzienny ”, ? Ilustrowany Kurier Polski ”, ? Gazeta Lwowska ”, ? Fala ”. Gadzinowkami okupanta sowieckiego były ? Prawda Wile?ska ”, ? Prawda Komsomolska ”, ? Wolna Łom?a ” i ? Czerwony Sztandar ” we Lwowie [3] .

Prasa gadzinowa miała na celu kształtowanie po??danego przez okupanta sposobu my?lenia u ludno?ci na okupowanych terenach przez odpowiedni? interpretacj? wydarze? politycznych i militarnych, podkre?lanie pot?gi pa?stw okupacyjnych i trwało?ci okupacyjnego status quo, odwołuj?c si? jednocze?nie do najni?szych gustow i potrzeb w sferze kultury i o?wiaty. Dla opinii publicznej za granic? miała stwarza? pozytywny obraz ?ycia w okupowanej Polsce [4] .

Wspołpraca z pras? gadzinow? była uznawana przez Polskie Pa?stwo Podziemne za kolaboracj? .

W latach osiemdziesi?tych XX wieku mianem tym okre?lano gazety, ktore odzyskały prawo publikowania w okresie stanu wojennego [5] .

W szerszym znaczeniu gadzinowka to pismo słu??ce za pieni?dze niecnej sprawie, korzystaj?ce z niegodziwych funduszy [6] ; prasa słu??c? rz?dowi zaborcy, okupanta czy systemu totalitarnego [7] .

Pochodzenie nazwy [ edytuj | edytuj kod ]

Okre?leniu temu dała pocz?tek gazeta ? Godzina Polski ”, wydawana w Warszawie i Łodzi przez okupacyjne władze niemieckie podczas I wojny ?wiatowej . Ukazywała si? w latach 1915?1918 a jej wydawc? był proniemiecki ?krol prasy” ze ?l?ska , Adam Napieralski [8] . Gazeta ta była w Warszawie nazywana ?Gadzin? Polsk?”, a potem potocznie ?gadzinowk?” [9] [10] .

Według innej koncepcji, nazwa pochodzi od tajnego ?funduszu gadzinowego” ( niem. Reptilienfonds ), ktory utworzono w czasach Ottona von Bismarcka . Jego celem było pozyskiwanie przychylno?ci dziennikarzy maj?cych rozpowszechnia? informacje propagandowe ? korzystne z punktu widzenia rz?du Prus. Nazwa funduszu pochodzi od okre?lenia ?gady” (niem. Reptilien ), ktorego u?ył Bismarck w 1869 roku wobec zwolennikow wydziedziczonej dynastii hanowerskiej . Fundusz pochodził ze skonfiskowanego maj?tku tej dynastii [1] [11] .

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

  1. a b Gadzinowe pisma . Encyklopedia Gutenberga. [dost?p 2018-06-09].
  2. Bronisław Wieczorkiewicz: Gwara warszawska dawniej i dzi? . Warszawa: Pa?stwowy Instytut Wydawniczy, 1974, s. 288.
  3. a b Grzegorz Hryciuk , Polacy we Lwowie 1939-1944. ?ycie codzienne. , Warszawa 2000, wyd. Ksi??ka i Wiedza , ISBN  83-05-13148-3 , rozdział ?Polskoj?zyczna prasa gadzinowa”, s. 102?105.
  4. a b gadzinowa prasa , [w:] Encyklopedia PWN [dost?p 2022-09-01] .
  5. Maciej   Wilamowski , Konrad   Wn?k , Lidia A.   Zyblikiewicz , Leksykon polskich powiedze? historycznych. Jacek   Gawłowski (ilustr.), Krakow: Znak, 1998, s. 41, ISBN  83-7006-880-4 , OCLC   830191934 .
  6. Słownik j?zyka polskiego: Tom 2;Tom 2, 1960.
  7. Gadzinowka . pwn.pl. [dost?p 2015-03-10].
  8. Henryk Zieli?ski : Historia Polski 1914-1939 . Wrocław: Ossolineum, 1983, s. 39 . ISBN  83-04-00712-6 .
  9. Jadwiga Weydel Dmochowska: Dawna Warszawa: wspomnienia . Warszawa: PIW, 1958, s. 476.
  10. Marek W?s. Gadzinowi dziennikarze . ?Ale Historia”. 7/2013 (57), s. 6?7, 2013-02-15.
  11. Gadzi fundusz Bismarcka [online], Antykorupcja [dost?p 2021-02-11] .