Dekabry?ci

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Powstanie dekabrystow
Ilustracja
Powsta?cy na placu Senackim
Czas

26 grudnia 1825

Miejsce

Sankt Petersburg ( plac Senacki )

Terytorium

Rosja

Wynik

zwyci?stwo Mikołaja I Romanowa ,
rozstrzelania i deportacje dekabrystow na Syberi?

Strony konfliktu
Imperium Rosyjskie
(siły rz?dowe)
Dekabry?ci
Dowodcy
Mikołaj I Romanow Nikita Murawjow
Paweł Pestel
Siły
ok. 9000 ?ołnierzy ok. 3000 ?ołnierzy
brak wspołrz?dnych
Pomnik upami?tniaj?cy miejsce stracenia cz??ci dekabrystow, Sankt Petersburg
Inskrypcja na pomniku

Dekabry?ci ? grupa rosyjskich spiskowcow/rewolucjonistow ze sfer szlacheckich działaj?ca w latach 20. XIX wieku. Nazwa wywodzi si? od daty wybuchu antycarskiego powstania ? 26 grudnia 1825 (14 grudnia według kalendarza julia?skiego ) ? po rosyjsku grudzie? to dekabr` .

Organizacje dekabrystow [ edytuj | edytuj kod ]

Dekabry?ci wywodzili si? z rodzin arystokratycznych (spo?rod 289 ukaranych za udział w spisku 22 było synami generałow, 10 synami pułkownikow, 13 synami senatorow, 7 ? gubernatorow, 2 ? ministrow, a jeden synem członka Rady Pa?stwa [1] ), uzyskali dobre wykształcenie, słu?yli w elitarnych pułkach armii rosyjskiej, znali j?zyk francuski , a niekiedy tak?e inne j?zyki obce. W?rod uczestnikow ruchu było wielu wolnomularzy . W wi?kszo?ci byli wojskowymi i brali udział w wojnie obronnej z Napoleonem . Cz??? z nich słu?yła w zachodniej Europie, m.in. stacjonowała w okupowanej Francji . Do?wiadczenia te i poczynione obserwacje miały wpływ na pogl?dy i program wielu dekabrystow, ktorzy byli entuzjastami francuskiego o?wiecenia i rewolucji francuskiej [2] .

Wkrotce po zako?czeniu wojny ojczy?nianej 1812 roku w Rosji powstaj? tajne stowarzyszenia polityczne [3] . W roku 1816 powstaje Zwi?zek Ocalenia (pełna nazwa: Stowarzyszenie Prawdziwych i Wiernych Synow Ojczyzny) [3] , kierowany przez oficerow Pawła Pestela i Nikit? Murawjowa , ktory jako głowny cel postawił sobie zniesienie podda?stwa chłopow . Ro?nice w pogl?dach przywodcow organizacji doprowadziły do jej rozpadu, jednak cz??? członkow ugrupowania zało?yła w 1818 Zwi?zek Dobra Publicznego . Program nowej organizacji był bardziej umiarkowany, co przyci?gało do niego nowych członkow spo?rod młodych oficerow, nie satysfakcjonował jednak bardziej radykalnych działaczy (na czele z Pestelem). W 1821 na zje?dzie w Moskwie organizacja została rozwi?zana. W jej miejsce powstały dwie oddzielne tajne organizacje: Towarzystwo Połnocne  (inne j?zyki) i Towarzystwo Południowe [4] . Niezale?nie od nich na Wołyniu i Kijowszczy?nie powstało Stowarzyszenie Zjednoczonych Słowian , ktore ostatecznie poł?czyło si? z Towarzystwem Południowym [2] . Towarzystwo Połnocne działało w Petersburgu, podczas gdy centrum drugiego ze stowarzysze? był Tulczyn , kwatera 2. Armii rosyjskiej [2] .

Program organizacji [ edytuj | edytuj kod ]

Dekabry?ci nie byli jednorodnym ugrupowaniem pod wzgl?dem programowym. Nikita Murawjow opowiadał si? za monarchi? konstytucyjn? . Pocz?tkowo dekabry?ci byli skłonni wspołpracowa? z carem, wpływa? jedynie na rozwoj obywatelskiej ?wiadomo?ci Rosjan, szerz?c o?wiat? i organizuj?c działania dobroczynne. Na zmian? ich postawy wpłyn?ł konserwatywny kurs polityki Aleksandra I , przez co spiskowcy stracili nadziej? na odgorne reformy kraju [2] .

Najbardziej radykalnym ideologiem dekabrystowskim był Paweł Pestel, przywodca Towarzystwa Południowego, ktorego traktat programowy Prawda Ruska przewidywał obalenie caratu, egzekucj? cara i jego rodziny, przeprowadzenie reformy agrarnej, zniesienie pa?szczyzny , proklamowanie republiki i wprowadzenie ustroju opartego na trojpodziale władzy , inspirowanego tak?e praktyk? polityczn? jakobinow [2] [5] . Taktyka spiskowa, wprowadzenie zmian drog? carobojstwa i przewrotu została z czasem przyj?ta przez wi?kszo?? dekabrystow [2] .

Mimo ro?nic, Towarzystwa wspołpracowały ze sob?. Towarzystwo Południowe utrzymywało rownie? kontakty z polskim Towarzystwem Patriotycznym .

Na placu Senackim [ edytuj | edytuj kod ]

Po ?mierci cara Aleksandra I w grudniu 1825 w Rosji doszło do kryzysu dynastycznego. Spadkobierc? zmarłego powinien zosta? najstarszy z jego braci ? wielki ksi??? Konstanty . W 1820 roku zawarł on jednak zwi?zek morganatyczny z polsk? arystokratk? Joann? Grudzi?sk? i zrzekł si? tronu na rzecz kolejnego brata Mikołaja , co dwa lata po?niej potwierdzono manifestem carskim. Nie został on podany do publicznej wiadomo?ci. Po ?mierci Aleksandra Konstanty potwierdził swoj? rezygnacj? z tronu, wowczas Mikołaj opublikował manifest zmarłego cara i ogłosił obj?cie tronu [2] .

Towarzystwo Połnocne postanowiło wykorzysta? zamieszanie spowodowane naruszeniem praw dziedziczenia. Cz??? dowodcow wojska uznała za cara W.X. Konstantego i pod tym hasłem postanowiła rozpocz?? powstanie [2] . Dyktatorem ogłoszono ksi?cia Sergiusza Trubeckiego. Rano 26 grudnia powsta?cy wyszli na plac Senacki , gdzie zgromadzili około 3000 ?ołnierzy. Oddziały cały dzie? stały na placu, demonstruj?c brak poparcia dla cara. ?ołnierze Pułku Moskiewskiego krzyczeli "Niech ?yje Konstanty!" [6] .

Car rzucił przeciw nim doborowe oddziały gwardii konnej, ale szturm si? nie powiodł: gwardzi?ci mieli ?le podkute konie, ?lizgaj?ce si? na oblodzonym bruku, a ponadto okazało si?, ?e wyprowadzono ich z koszar z paradnymi , nienaostrzonymi szablami [7] . Tak wi?c o losach dekabrystow miała zdecydowa? piechota (Pułk Preobra?e?ski) i artyleria. Mikołaj podobno wzdragał si? przed rozpocz?ciem panowania od rozlewu krwi swoich poddanych, ale w ko?cu wydał rozkaz: ?Działa, ognia pojedynczo od prawego!”. Pod gradem kartaczy stoj?ce dot?d bezczynnie oddziały powsta?cze rzuciły si? do ucieczki. Bunt został stłumiony [8] .

Towarzystwo Południowe doprowadziło jeszcze 10 stycznia do buntu cz??ci stacjonuj?cego na Ukrainie pułku czernihowskiego. Został on rownie? szybko, pod Biał? Cerkwi? , stłumiony [9] .

Represje [ edytuj | edytuj kod ]

Mikołaj nakazał ?ciga? wszystkich podejrzanych o udział w spisku i buncie. Swemu zaufanemu adiutantowi, generałowi Beckendorffowi , kazał przeczesa? miasto, a schwytanych ?ołnierzy dostawia? do Pałacu Zimowego [10] .

?ledztwo, w ktorym osobisty udział brał Mikołaj I, doprowadziło do rozbicia organizacji. Skazano 289 osob, w tym jej przywodcow na ?mier? [11] . Wyroki na pi?ciu z nich ( Paweł Pestel , Siergiej Murawjow-Apostoł , Piotr Kachowski , Michaił Biestu?ew-Riumin , Kondratij Rylejew ) wykonano przez powieszenie 25 lipca. Były to pierwsze wykonane kary ?mierci od czasu Katarzyny II . Pozostałym, m.in. Nikicie Murawjowowi , Aleksandrowi Bestu?ewowi zamieniono kar? ?mierci na katorg? b?d? długoletnie zesłanie na Syberi?. Pozostali oskar?eni rownie? zostali skazani na wi?zienie lub wysłanie do słu?by w odległych prowincjach cesarstwa [12] .

W trakcie ?ledztwa został aresztowany m.in. Michaił Murawjow , po?niejszy osławiony Wieszatiel , ktory przed 1821 rokiem zwi?zany był podczas słu?by wojskowej z organizacjami, z ktorych wywodzili si? dekabry?ci. Został uwolniony po pi?ciu miesi?cach.

Mikołaj, ktory był wobec dekabrystow i s?dzi? i katem, uwa?ał ich za najpodlejszych zdrajcow zamierzaj?cych popełni? zbrodni? absolutn?, a mianowicie carobojstwo [13] .

Pogl?dy filozoficzne [ edytuj | edytuj kod ]

Filozoficzne pogl?dy dekabrystow nie były pogl?dami jednorodnymi. W wi?kszo?ci dekabry?ci byli ateistami i wolnomy?licielami [3] . Cz??? dekabrystow, wyznaj?c pogl?dy religijne, uznawała nauk? Ko?cioła o boskiej opatrzno?ci [14] . Pogl?dy dekabrystow na proces społeczno-historyczny miały charakter o?wieceniowy . Za głown? i okre?laj?c? sił? post?pu społecznego uwa?ali oni o?wiat?, ?ducha czasu” [15] .

Przypisy [ edytuj | edytuj kod ]

  1. W.B. Lincoln, s.78.
  2. a b c d e f g h Riasanovsky, Steinberg, s.329-330.
  3. a b c Szczipanow 1969 ↓ , s. 242.
  4. M. Heller, s.533.
  5. Ludwik Bazylow: Dzieje Rosji 1801-1917 . Warszawa: Pa?stwowe Wydawnictwo Naukowe, 1977, s. 81.
  6. W.B. Lincoln, s.38.
  7. W.B. Lincoln, s.40.
  8. W.B. Lincoln, s.41.
  9. W.B. Lincoln, s.30.
  10. W.B. Lincoln, s.42.
  11. W.B. Lincoln, s.77.
  12. W.B. Lincoln, s.79.
  13. W.B. Lincoln, s.82.
  14. Szczipanow 1969 ↓ , s. 244.
  15. Szczipanow 1969 ↓ , s. 245.

Bibliografia [ edytuj | edytuj kod ]

Polskoj?zyczne
Angloj?zyczne
  • A. G. Mazour: The First Russian Revolution 1825: the Decembrist Movement: its origins, development, and significance . Stanford University Press, 1937. ( ang. ) .

Linki zewn?trzne [ edytuj | edytuj kod ]