Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bandera wojenna
Czechosłowacji
do roku 1955
Bandera wojenna Czechosłowacji po 1955 roku
Czechosłowacka Marynarka Wojenna
(
czeski
:
?eskoslovenske vale?ne lo?stvo
) ? formacja
marynarki wojennej
działaj?ca na rzekach
Czechosłowacji
, istniej?ca do roku 1959.
W utworzonym w
Rosji
z ?ołnierzy walcz?cych wcze?niej w
I wojnie ?wiatowej
Korpusie Czechosłowackim
, ktorzy znale?li si? na
Dalekim Wschodzie
zorganizowano w maju 1918 r. ?sekcj? morsk?”, pierwotnie wyposa?on? w dwa uzbrojone w
haubice
parowce
(?Smielcak” i ?Nadie?nyj”) i
lodołamacz
(?Streljok”). Okr?ty te działały m.in. na jeziorze
Bajkał
i wykonywały głownie zadania transportowe. Nieco po?niej
sekcja morska
Korpusu otrzymała jeszcze dwa parowce: ?Sibirjak” i ?Teodozja”. Epizod dalekowschodni zako?czył si? dla marynarzy i ?ołnierzy
sekcji morskiej
w 1920 wraz z ewakuacj? całego Korpusu do Czechosłowacji.
Po zako?czeniu I wojny ?wiatowej nowo powstałe pa?stwo czechosłowackie przej?ło niektore jednostki rzeczne pokonanych
pa?stw centralnych
, operuj?ce na
Łabie
i
Dunaju
. Były to o
kanonierki
?MD-1” i ?MD-2”, przeznaczone do słu?by jako
poławiacze torped
w marynarce
Austro-W?gier
. Uzbrojone zostały one w działa
kal.
75 mm firmy
?koda
, dwa karabiny maszynowe oraz miny. Oprocz kanonierek Czechosłowacja przej?ła te? mniejsze łodzie typu
OMH
, ktore uzbrojono w dwa karabiny maszynowe. Z jednostek tych utworzono w 1919 dwa rzeczne
dywizjony
marynarki wojennej (z bazami w
Litomierzycach
na Łabie i w
Bratysławie
na Dunaju). W latach 1919?1921 dowodc? szkoły rzecznej marynarki wojennej w Bratysławie był Zdenko Hude?ek
[1]
, ktory wcze?niej dowodził
okr?tami podwodnymi
w marynarce austro-w?gierskiej. W 1921 roku oba te dywizjony, jako
batalion
wodny, wł?czono do 4. pułku in?ynieryjnego
czechosłowackiego wojska
.
Okr?tem flagowym
Czechosłowackiej Marynarki Wojennej był wybudowany w latach 1929?1931 w stoczni w
Komarnie
monitor rzeczny
SS ?
President Masaryk
” o wyporno?ci 214 ton, uzbrojony w cztery działa kal. 66 mm i cztery
ci??kie karabiny maszynowe
. W latach 1938?1939 zwodowano w Komarnie i oddano do eksploatacji Marynarki jeszcze dwa okr?ty, były to
stawiacze min
typu OMm35 o wyporno?ci 60 ton, ka?dy uzbrojony w 22 miny i dwa karabiny maszynowe.
SS ?President Masaryk” ?
monitor rzeczny
pod bander? czechosłowack? w 1932 r.
Wskutek agresji niemieckiej w 1939 na Czechosłowacj? przestała istnie? tak?e jej
marynarka
(okr?t flagowy Niemcy przemianowali na ?Bechelaren”, unowocze?nili go
[a]
i wł?czyli do swojej floty rzecznej, w ktorej słu?ył do 1945). W 1946, rok po zako?czeniu
II wojny ?wiatowej
, ponownie zorganizowano w Bratysławie Czechosłowack? Marynark? Wojenn? (jako 14. batalion in?ynieryjny), na wyposa?enie ktorej trafiły jednostki rzeczne niemieckiej
Kriegsmarine
, z ktorych najwi?kszym była ?Sicherungsboot 43", uzbrojona w 75-milimetrowe działo w wie?yczce od czołgu
Panzer IV
oraz w cztery 20-milimetrowe działka przeciwlotnicze. W roku 1950 doszło do reorganizacji: 14. batalion wszedł w skład nowo utworzonego 52.
pułku
pontonowego. Głownym zadaniem Czechosłowackiej Marynarki Wojennej po II wojnie ?wiatowej była w praktyce nie tyle obrona pa?stwa przed zewn?trzn? agresj?, co uniemo?liwianie nielegalnego przekraczania granic, w tym głownie ucieczek własnych obywateli do
Austrii
. Pod koniec lat 50. XX wieku rozwoj techniki wojskowej doprowadził do tego, ?e przestarzałe jednostki rzeczne Czechosłowacji stały si? zbyt wra?liwe na ewentualne ataki lotnicze, zatem w 1958 r. Czechosłowacja jako członek
Układu Warszawskiego
podpisała rezolucj?, na mocy ktorej obrona Dunaju została przekazana flotylli Dunaju radzieckiej
Floty Czarnomorskiej
, a w 1959 Czechosłowacka Marynarka Wojenna została ostatecznie rozwi?zana (zadania zwi?zane z zapobieganiem nielegalnym przekroczeniom granic przekazane zostały czechosłowackiej słu?bie granicznej funkcjonuj?cej w strukturach Ministerstwa Spraw Wewn?trznych Czechosłowacji).
- ↑
Mi?dzy innymi turbin? parow? zast?piono silnikiem spalinowym.
