Corriere della Sera
(z
wł.
?Kurier wieczorny”) ? jeden z czołowych dziennikow we
Włoszech
. Reprezentuje orientacj? centrolewicow?. Jego nakład si?ga 690 tysi?cy egzemplarzy (najwi?kszy we Włoszech), ma te? cztery tzw. wydania lokalne. Stanowi konkurencj? dla wydawanego w Rzymie dziennika ?
La Repubblica
” oraz w Turynie ?
La Stampa
”.
Jest trzeci? najch?tniej czytan? przez Włochow gazet? ? zaraz po ?
La Gazzetta dello Sport
” i ?La Repubblica”
[1]
.
Dla
Corriere della Sera
pisali m.in.
Italo Calvino
,
Pier Paolo Pasolini
,
Oriana Fallaci
.
Dziennik został zało?ony przez intelektualist? z
Neapolu
Eugenia Torellego Viollier
. Viollier wzorował si? na pomy?le gazety stworzonej w Turynie przez młodego dziennikarza Giuseppe Rovelliego. Pierwowzor Corriere della Sera ukazał si? 1 sierpnia 1866 roku. Rovelliemu udało si? jednak wyda? tylko dwa numery. Na kolejne zabrakło mu pieni?dzy. Dekad? po?niej Viollier dysponował ju? odpowiednim kapitałem, pozwalaj?cym wydawa? tytuł co najmniej przez rok.
Pierwszy numer nowego Corriere della Sera ukazał si? w
Mediolanie
i trafił do czytelnikow 5 marca 1876 roku. Gazeta w dniu premiery miała 15000 egzemplarzy nakładu, cztery strony, a na ka?dej pi?? kolumn. W Mediolanie kosztowała 5 centow, poza miastem ? 7 centow. Nad pierwszym numerem pracowała czteroosobowa redakcja w składzie: Torelli Viollier, Raffaello Barbiera, Giacomo Raimondi i Ettore Teodori Buini.
Dziennik skierowany był głownie do wy?szych sfer, ale kiedy lata osiemdziesi?te XIX wieku przyniosły rozwoj przemysłu w Mediolanie, redakcja Corriere della Sera szybko zwrociła si? w stron? robotnikow i przemysłowcow. To pozwoliło na rozwoj gazety i umo?liwiło inwestycje w korespondentow i telegraf. Trzech dziennikarzy wyjechało do Londynu, Wiednia i Pary?a a Viollier osobi?cie przej?ł dostarczanie informacji z parlamentu.
Od 1883 roku gazeta miała dwa wydania dziennie i zacz?ła dociera? do pozostałych regionow Włoch. Siedem lat po?niej Corriere della Sera miała ju? trzy wydania dziennie (poranne, południowe i wieczorne), pracowało dla niej 150 dziennikarzy i korespondentow. Nakład si?gał 65 tysi?cy egzemplarzy.
I wojna ?wiatowa
przyniosła gazecie kłopoty. 380 osob z 700 owczesnych pracownikow dostało powołanie do wojska. Gazeta wykorzystała to, publikuj?c przesyłane przez nich relacje z frontu. To spowodowało skokowy wzrost popularno?ci. Przed wojn? nakład wynosił 350 tys. egzemplarzy, tu? po niej blisko 400 tys., a w 1920 roku 600 tys.
Po przej?ciu władzy przez Mussoliniego, redakcja stan?ła w opozycji do nowych rz?dow, co doprowadziło do szykan i w konsekwencji, w 1925 roku do przej?cia gazety przez re?im. Na dawne tory tytuł wrocił dopiero w 1945 roku
[2]
.
W wyniku strajku pracownikow działow niedziennikarskich przeciw grupowym zwolnieniom w
RCS MediaGroup
10 lipca 2015 roku nie ukazało si? pi?tkowe wydanie dziennika
[3]
.