Przypowie??

Przypowie?? , parabola ^[1] ? gatunek literatury moralistyczno-dydaktycznej , ktorego cechy formalne (schematyzm fabuły , uproszczona konstrukcja postaci , obiektywny narrator, selekcja realiow) słu?? wła?ciwemu odczytaniu alegorycznego lub symbolicznego znaczenia przedstawionego ?wiata, przekazaniu prawdy moralnej. Posługuje si? narracj?, w ktorej postacie i zdarzenia pełni? role nosicieli i zarazem przykładow prawd uniwersalnych.

Fabuła ulega zwykle schematyzacji, realia za? wyst?puj? w postaci zredukowanej. Interpretacja przypowie?ci wymaga si?gni?cia do znacze? alegorycznych lub symbolicznych. Przypowie?? była szczegolnie cz?sto stosowana w literaturze religijnej Dalekiego i Bliskiego Wschodu. Wiele znanych przypowie?ci znajduje si? w Biblii , np. przypowie?? o synu marnotrawnym .

Stosowana cz?sto w homiletyce i literaturze parenetycznej, inspirowała wielu pisarzy, np. Adama Mickiewicza ( Ksi?gi narodu polskiego i pielgrzymstwa polskiego ) czy Alberta Camusa ( D?uma ).

Według Andre Jollesa przypowie?? jest jednym z morfologicznych archetypow le??cych u podstaw wspołczesnych gatunkow literackich ^[2].

Przypisy

↑ przypowie?? , [w:] Encyklopedia PWN [dost?p 2023-09-17] .
↑ Sendyka Roma, W stron? kulturowej teorii gatunku , [w:] Kulturowa teoria literatury: głowne poj?cia i problemy , pod red. Michała Markowskiego i Ryszarda Nycza, Krakow 2006, s. 257.

Linki zewn?trzne

Przypowie?? ? Panorama Literatury Polskiej

[epwn-1] przypowie?? , [w:] Encyklopedia PWN [dost?p 2023-09-17] .

[2] Sendyka Roma, W stron? kulturowej teorii gatunku , [w:] Kulturowa teoria literatury: głowne poj?cia i problemy , pod red. Michała Markowskiego i Ryszarda Nycza, Krakow 2006, s. 257.

[1]

[2]