Kilka kilometrow na połnoc od Omdurmanu , le??cego na lewym brzegu Nilu naprzeciw Chartumu, drog? zast?piły im siły suda?skich mahdystow , licz?ce około 60 tysi?cy ludzi. ?Sprawiało to wra?enie, ?e całe zbocze wzgorza maszeruje w nasz? stron?. Na tyłach tej hordy galopowali nieustannie je?d?cy; przed ni? rozsypywały si? po pustyni patrole; nad ni? powiewały setki chor?gwi, a tysi?ce mieni?cych si? w sło?cu grotow nieprzyjacielskich włoczni wygl?dały jak iskrz?ca si? chmura” ^[2] .

Kitchener otoczył swoj oboz zerib? (osłona ze ?ci?tych kolczastych krzakow), ale pozostawił poza ni? kawaleri?. Tył obozu przylegał do Nilu, zacumowały tam silnie uzbrojone brytyjskie kanonierki, statki zaopatrzeniowe, transportowe i szpitalne. Brytyjczycy, cho? mniej liczni, mieli olbrzymi? przewag? ogniow? (zwłaszcza dzi?ki artylerii i wła?nie wprowadzanym na uzbrojenie karabinom maszynowym Maxima ) z czego mahdy?ci nie zdawali sobie sprawy, byli te? bez porownania lepiej wyszkoleni i karniejsi od Suda?czykow ^[3] .

Dzie? przed wła?ciwym starciem (1 wrze?nia) Suda?czycy odepchn?li znajduj?c? si? przed zerib? kawaleri? brytyjsk? na połnoc. O godzinie 6:45 nast?pnego dnia rozpocz?li frontalny atak na pozycje brytyjskiej piechoty. Brytyjczycy odpowiedzieli krzy?owym ogniem karabinow maszynowych i artylerii strzelaj?cej przede wszystkim szrapnelami . Ani jeden Suda?czyk nie zdołał dotrze? do zeriby ? brytyjska zapora ogniowa była niemo?liwa do przej?cia. ?mier? poniosło ponad 5 tysi?cy Suda?czykow. Jak napisał brytyjski korespondent wojenny, ??adne białe wojsko nawet przez pi?? minut nie wytrzymałoby takiej nawałnicy ?mierci. To była egzekucja, a nie bitwa” ^[4] .

Nast?pnie wojska brytyjskie wyszły zza zeriby i zaatakowały mahdystow. Zaciekłe kontrataki Suda?czykow spełzały na niczym. Teraz Kitchener postanowił przypiecz?towa? zwyci?stwo przy pomocy widowiskowej szar?y 21 Regimentu Lansjerow. Brał w niej udział po?niejszy premier Winston Churchill . Jednak kawalerzy?ci nieoczekiwanie natkn?li si? na przewa?aj?ce siły suda?skie. Starcie było krotkie, lecz krwawe. Kawalerzy?ci przebili si? przez masy mahdystow, ale ponie?li znaczne straty: 71 zabitych i rannych, podczas gdy mahdy?ci stracili prawdopodobnie około 60 zabitych i stu rannych ^[5] .

O godzinie 9:50 rozpocz?ła si? druga faza bitwy. Kalif postanowił obej?? pozycje brytyjskie i zaatakowa? Egipcjan, ale w ogniu egipskich karabinow i maximow atak załamał si?. Zgin?ło blisko 3500 mahdystow, a reszta atakuj?cej formacji uległa rozproszeniu ^[6] . Załamał si? tak?e trzeci i ostatni atak przeprowadzony około godziny 11. Armia suda?ska została rozbita, a Kitchener wkroczył do niebronionego Chartumu ^[7] .

Po?cig za uchodz?cym kalifem i innymi dostojnikami mahdystow trwał ponad rok i zako?czył si? 24 listopada 1899 roku starciem w okolicach miasta Kaka w Kordofanie (wioska Umm Duwajkirat). 8-tysi?czny korpus brytyjski pod dowodztwem gen. Wingate'a starł si? z resztkami mahdystow (około 10 tysi?cy) rozbijaj?c ich doszcz?tnie. Kalif Abdullah poległ. Ten epizod poło?ył kres rewolcie mahdystow ^[8] .

• Winston Churchill: The River War . London: 1900. brak strony w ksi??ce
• R. Ernest Dupuy, Trevor N. Dupuy: The Harper Encyclopedia of Military History . New York: 1993. ISBN? 0-06-270056-1 . brak strony w ksi??ce
• Daniel Gazda: Powstanie Mahdiego 1881-1899 . Warszawa: Dom Wydawniczy Bellona, 2004. ISBN? 83-11-09944-8 . brak strony w ksi??ce
• Alan Moorehead: Nad Nilem Bł?kitnym i Białym . Warszawa: Pa?stwowy Instytut Wydawniczy, 1985. ISBN? 83-060-0738-8 . brak strony w ksi??ce