|
T? sekcj? nale?y dopracowa?
:
|
Paul Simon urodził si? w
Newark
, w stanie
New Jersey
. Jego rodzice (Belle i Louis) przenie?li si? do
Kew Gardens
w cz??ci
Queens
w Nowym Jorku. Jego matka była nauczycielk?, ojciec za? grał zawodowo na
kontrabasie
. Jeszcze jako dziecko Paul Simon widywał si? z
Artem Garfunkelem
na boisku Szkoły Podstawowej nr 164, do ktorej obaj chodzili. Zacz?li na siebie zwraca? uwag? w czwartej klasie. Zauwa?yli, ?e s? do siebie podobni ? obaj pasjonowali si? muzyk? i to przybli?yło ich do siebie.
W jego domu rodzinnym muzyka była wszechobecna. Louis Simon grał na kontrabasie w orkiestrach tanecznych w salach NY, a jego syn uwielbiał towarzyszy? mu w pracy. Po latach Simon oddał ojcu cze?? w piosence ?Baby driver”, wspominaj?c go jako ?rodzinnego basist?”.
Paul uczył si? bardzo dobrze. Po uko?czeniu 6 klasy przeniosł si? razem ze swym, ju? wtedy, przyjacielem Artem Garfunkelem do szkoły Parson Junior High, by podj?? specjalny rozszerzony kurs przygotowuj?cy w skroconym czasie do podj?cia studiow akademickich. Paul jako zagorzały fan
New York Yankee
od wczesnego dzieci?stwa słuchał transmisji z meczow i czekał a?
Joe DiMaggio
i reszta bohaterow baseballu wbiegnie na boisko. Po?n? wiosn? 1955 roku, odbył si? pierwszy wspolny wyst?p Paula Simona i Arta Garfunkela przed publiczno?ci?. Wtedy te? rodzice zauwa?yli w Paulu zaskakuj?ce zmiany. Jak sam wspominał: ?Patrz?c z perspektywy, był to czas pasjonuj?cy i szcz??liwy. Zdaj? te? sobie spraw?, ?e to wtedy wła?nie ukształtowała si? moja osobowo??. Przedtem byłem dzieciakiem tryskaj?cym rado?ci?. A potem... pami?tam jak matka pytała: Co si? z tob? dzieje? zawsze si? u?miechałe?, a teraz taki ponury...”.
Grał wtedy w miejskiej lidze
softballu
, w kategorii dla chłopcow poni?ej 5 stop wzrostu. Jego rodzice byli niscy. Eddie, o 5 lat młodszy od Paula, był ju? prawie jego wzrostu.
Simon był fanem rock’n’rolla. Jego marzeniem było by? jak
Elvis Presley
. W swych muzycznych fascynacjach uznawał udział ojca, ktory jednak, jak wspomina, gardził rock’n’rollem.
Paul przez jaki? czas chciał spełnia? samodzielnie marzenie o karierze piosenkarza. Porzucił na jaki? czas swojego przyjaciela, by znow odnowi? przyja?? na pocz?tku lat 60. Muzyka i teksty Paula uległy znacznym zmianom. Odcinał si? teraz od tego co nazywał ?głupimi smarkatymi wierszykami”.
W 1964 po skompletowaniu materiału na pierwsz? płyt?
Wednesday morning, 3 a.m.
, zarowno Paul, jak i Art mieli powa?ne zastrze?enia co do u?ywania w bran?y artystycznej swoich prawdziwych nazwisk. Jednak jak wspomina Tom Wilson ?Norman Adler, zast?pca szefa Columbii, waln?ł pi??ci? w stoł i powiedział: Panowie mamy rok 1964. Simon & Garfunkel! Nast?pna sprawa!”. Powodem, dla ktorego Paul i Art obawiali si? u?ycia swych prawdziwych nazwisk, był zapewne l?k przed antysemityzmem, obaj bowiem byli pochodzenia ?ydowskiego. Pierwsza płyta Simona i Garfunkela poniosła w Ameryce kl?sk?, a w Anglii nawet nie została wydana. Paul mocno rozczarowany udał si? do Anglii, gdzie miał nadziej? na rozwini?cie swojej solowej kariery. Simon wyst?puj?cy jako Paul Kane, podpisał kilka umow z klubami w całej Anglii.
Teksty, ktore Simon pisał w tym czasie maj? ju? cechy dojrzałej poezji. Do BBC zacz?ły stopniowo nadchodzi? listy od słuchaczy dotycz?ce piosenek Simona. W 1965 Paul Simon nagrał dla Columbii swoj pierwszy solowy album pt.
The Paul Simon Songbook
. Art odwiedził Angli? latem 1965 i zamieszkał z Paulem na East Endzie. Wszystko wskazywało na to, ?e kariera duetu
Simon & Garfunkel
stanowi zamkni?ty rozdział, jednak nie był to definitywny koniec.
Prezenter bosto?skiej stacji radiowej znalazł na niemal zapomnianej płycie
Wednesday morning, 3 a.m.
utwor, ktory bardzo mu si? spodobał. Im dłu?ej grał
The Sound of Silence
, tym wi?cej słuchaczy prosiło o t? wła?nie piosenk?. 15 czerwca 1965 roku
Tom Wilson
siedział w studiu nagraniowy Columbii w towarzystwie muzykow wyposa?onych w instrumenty elektryczne. Wilson nagrał z nimi lini? gitary basowej prowadz?cej i perkusji, po czym nało?ył je na oryginalna wersj? the Sound of Silence, wzbogacaj?c j? o rockowy rytm. Paul i Art ci?gle byli w Europie i nie mieli poj?cia co zrobiono z ich piosenk? ani te? o wydaniu nowego singla. Wilson nawet nie probował skontaktowa? si? z nimi. Jak powiedział: ?Mo?na było w tamtych czasach wiele zdziała? z Paulem i Artem”. Columbia wydała nowego singla. Nie była to ju? folkowa ballada. Nie był to te? rock’n’roll, to był folk-rock.
Paul w tym czasie nagrywał w Danii. Pewnego dnia wpadł mu w r?ce numer tygodnika
Cash Box
, po?wi?conego przemysłowi płytowemu. Przeczytał w nim, ?e ?The Sound of Silence” znajduje si? prawie na szczycie list przebojow. Kiedy pierwszy raz usłyszał now? wersj? piosenki był przera?ony, ale nie mogł by? zły za komercyjny wynik tej pracy. Jak wspomina: ?To wszystko było bardzo dziwne. Wrociłem do Nowego Jorku (...). Pami?tam jak siedzieli?my obaj w moim samochodzie (...), a facet w radiu powiedział ? pozycja pierwsza, Simon i Garfunkel ? Artie powiedział na to ? Ale ci Simon z Garfunkelem musz? mie? bal! ? bo akurat palili?my skr?ta. Nie wiedzieli?my tego wieczora, co ze sob? zrobi?.” W 1966 Columbia wydała płyt?
The Sound of Silence
. W tym samym roku ukazał si? album
Parsley, Sage, Rosemary and Thyme
.
Tymczasem utwor
The sound of silence
zwrocił uwag? re?ysera teatralnego i filmowego
Mike’a Nicholsa
, ktory szukał materiału muzycznego do swojego nowego filmu pod tytułem
Absolwent
. Nichols dostrzegł w piosenkach Simona & Garfunkela doskonały podkład do zawartych w filmie tre?ci. Po długiej i mozolnej pracy Nichols wykorzystał do swojego projektu piosenki
The Sound of Silence
,
April came she will
,
Scarborough Fair (Canticle)
oraz napisan? specjalnie do filmu piosenk?
Mrs Robinson
. Płyta z filmu została wydana w 1968. Simon & Garfunkel pracowali rownie? nad albumem
Bookends
. Czas powstawania albumu, jest zwi?zany z nasileniem si? problemow Simona z narkotykami.
Duet rozpadł si? po wydaniu płyty
Bridge over troubled water
w 1970, ktora uwa?ana jest za najlepsz? w historii zespołu. Rozpad zespołu nie zaznaczył si? bardzo wyra?nie. Praktycznie do ko?ca nie było pewne, czy muzycy zaprzestali wspolnych wyst?pow. Kiedy jednak ukazał si? album Simona zatytułowany
Paul Simon
, publice nie pozostało wi?cej złudze?.
Podczas pracy nad ostatnim albumem Simona & Garfunkela Paul poznał Peggy Harper, po?niej jego pierwsz? ?on?. W 1972 Peggy urodziła syna, ktoremu nadali imi? po panie?skim nazwisku matki ? Harper. Paul był oczarowany synem, wida? to wyra?nie w jego tworczo?ci, głownie w albumie zatytułowanym
There Goes Rythmin’ Simon
, drugim ju? solowym albumie po płycie
Paul Simon
. Po kilku latach mał?e?stwa, po okresie przyzwyczajenia si? do roli rodzicow, zwi?zek Paula z Peggy zacz?ł zdradza? pewne oznaki napi?cia. Wkrotce ogłoszono separacj?.
Nast?pny album zatytułowany
Still Crazy After All These Years
został wydany w 1975 roku. W nast?pnym roku Paul zagrał w filmie
Woody’ego Allena
Annie Hall
. Wcielił si? w posta? muzyka rockowego z Los Angeles. Wtedy te? nawi?zał znajomo?? z
Shelley Duvall
, ktora przerodziła si? w do?? krotkotrwały romans.
Paul zach?cony sukcesem Annie Hall postanowił nagra? swoj własny film, w ktorym miał zagra? głown? rol?. Praca nad scenariuszem trwała długo. Został zatytułowany
One Trick Pony
. Ukazała si? rownie? płyta z muzyk? z tego filmu pod tym samym tytułem. Niestety film poniosł zupełn? kl?sk?. Został skrytykowany i uznany ?za jeden z filmow, ktory wypada lepiej na płycie ni? na ekranie”.
W
2001
Paul Simon został wprowadzony do
Rock and Roll Hall of Fame
[2]
.
W latach 1983?1984 ?onaty z
Carrie Fisher
, od 1992 jego trzeci? ?on? jest
Edie Brickell
.