Pau Claris i Casademunt
(
Barcelona
,
1 de genier
de
1586
? Barcelona,
27 de febrier
de
1641
) foguet un politician e eclesiastic
catalan
. Venguet
president de la Generalitat de Catalonha
tre la debuta de la
Guerra dels Segaires
. Mai tard, lo
16 de genier
de
1641
, proclamet la
Republica Catalana
jos la proteccion de
Franca
. Claris moriguet un mes aprep la victoria, en febrier de 1641, e mai se patissia ja, dempuei almens un an, de problemas de santat, es pro probable que foguesse estat enverinat.
Pau Claris nasquet a Barcelona en 1589 dins una familha de notables de la nauta borgesia de la capitala catalana. Son paire, Joan Claris, era un jurista coma o era estat lo grand, Francesc Claris, originari de
Berga
. L'avocat, amb sa femna, Peronella Casademunt, aguet quatre enfants que Pau n'era lo darrier. La familha Claris apartenia a la borgesia administrativa barcelonesa e avia doncas per aquesta rason un poder economic e politic forca grand. Francesc, lo fraire ainat, que faguet tanben una carriera de jurista, exerciguet una influencia considerabla sus Pau Claris.
Se sap pas grand causa suls estudis que seguiguet Claris quand era jove; sonque sabem que venguet doctor en
drech civil
e
canonic
a l'
Universitat de Barcelona
e que faguet sa carriera universitaria dins lo periode compres entre
1604
e
1612
.
Mai tard, lo 28 d'agost de 1612, Pau Claris foguet nomenat
beneficiat
de la
La Seu d'Urgel
, e puei pro rapidament durant lo mes seguent, lo 25 de setembre,
canonge
. Foguet mandat a la
diocesi d'Urgel
En
1626
, Claris foguet causit coma representant del
Brac eclesiastic
a las
Corts de Barcelona
que fogueron dobertas lo
28 de marc
del meteis an, al mitan d'una granda tension pro anciana, que venia ja de
1621
. Se devia al fach qu'en aquel temps,
Felip IV
, lo successor del rei d'Espanha
Felip III
, volguet pas jurar las
constitucions de Catalunya
. Los motius de dissencion entre los
Braces
e la
monarquia espanhola
eran ligats mai que mai a la question dels
quints
, un
impost
que consistissia a que las ciutats del
Principat
paguessen una cinquena part de sos impostes annuals a la Corona espanhola, al problema de l'
Observanca
, una constitucion acordada en
1481
e qu'exigissia l'obligacion que los oficiers reials respectessen lo
drech catalan
, e la volontat permanenta de voler frenar los privilegis de l'
Inquisicion
en terras catalanas. Lo Brac Eclesiastic, aqueste cop, adoptet pas una actitud servila, qu'era agotat economicament per encausa de la pression dels impostes reials e minat per la
castelhanofobia
deguda als nomenament continus d'
avesques
castelhans dins las diocesis catalanas. Lo fach que los
capitols catedralicis
abandonessen la sala lo
3 de mai
d'aquel an, en voler sometre una votacion per que foguessen concedits al rei espanhol 3.300.000
ducats
, provoquet la retirada immediata del rei cap a
Madrid
.
Las Corts se torneron reprendre en
1632
, encara amb los meteisses deputats qu'en 1626. Foguet durant aquesta escasenca que venguet mai vesedoira la rebellion contra la Corona espanhola d'una generacion brilhanta de juristas catalans capitanejats per
Joan Pere Fontanella
. Amassa ataqueron juridicament a prepaus de doas novas rasons d'enfrontament: lo drech dels
conselhiers
a demorar coberts davant la presencia del rei e la mecanica de l'
insaculacion
, en la que se disputava la facultat dels Braces de provesir de foncionaris de la
Generalitat
sens necessitat d'o demandar al rei.
En
1632
, Claris foguet designat per son Brac pr'amor de tractar del tema de l'insaculacion e puei lo
15 de julh
los
Estaments
nomeneron 18 personas -la
Divuitena
- que devia exercir lo rotle autentic de
Conselh Executiu
.
L'episodi politic mai significatiu d'aqueste periode de la vida de Claris foguet, sens cap mena de dobte, co que recebet lo nom d'
aldarulls de Vic
. En seguida d'una
concession
papala
al rei d'Espanha de l'establiment d'una
decima
sus las rendas de la
gleisa
en
Espanha
, que serviria de subsidi a la Corona, esclatet lo malesser popular dins la
diocesi de Vic
amb virulencia, jos la guidanca de l'
archidiaca
vigatan, lo doctor
Melcior Palau
e lo suport passionat de dos canonges d'Urgel: Jaume Ferran e Pau Claris. L'embargament de la proprietat eclesiastica de Vic per part de la
Reiala Audiencia
, provoquet de manifestacions revolucionarias amb de
panflets
difamatoris e de menacas de
subversion
dins lo campestre, durant la prima e l'estiu de
1634
. Malgrat las pressions de l'
avesque de Girona
, lo
Conselh d'Aragon
gauset sonque empresonar un diacra dissident,
Pau Capfort
. Finalament, lo conflicte s'apasimet pel fach de retardar lo pagament de la decima fins a novembre.
Claris assistiguet, durant las annadas
1630
e
1636
als
Concilis
Eclesiastics Provincials de Tarragona. Del temps del concili que se faguet en
1636
, malgrat los esforces anequelidors de l'
arcavesque de Tarragona
, lo castelhan
Justino Antolinez
, se capitet d'aprovar una disposicion per la que totas las predicacions dins lo
Principat
se farian en
catalan
.
Lo
22 de julh
del
1638
, Pau Claris foguet elegit deputat eclesiastic per tal de constituir la
Diputacion
. Los autres membres causits amassa amb Claris fogueron: Jaume Ferran (qu'era tanben canonge d'Urgel),
Rafael Antic
e
Rafael Cerda
coma
ausidors
del Brac Eclesiastic, Militar e Reial respectivament e puei
Francesc de Tamarit
e
Josep Miquel Quintana
coma deputats dels Braces Militar e Reial.
Coma deputat eclesiastic, Claris se veget presidir las sessions de la Generalitat. Segon Elliott, lo vicerei Santa Coloma ensaget de badas de crompar Claris e Tamarit, qu'eran de personatges incomodes per sa foncion al servici del rei.
Claris se trobet una Generalitat que coneissia de problemas economics forca greus, consequencia d'un bon nombre d'annadas de marrida gestion e amb lo conflicte que se dobriguet amb la Corona espanhola referent a l'acusacion de
contrabanda
que faguet a la Generalitat a causa de l'inacompliment dels edictes dels ans
1635
e
1638
que enebissian tota mena de comerci amb
Franca
per encausa de la
Guerra dels Trenta Ans
. L'intervencion de l'
agutzil
Montrodon
a la demanda del vicerei Santa Coloma als magazins de
Mataro
e de
Salses
, desencadenet lo conflicte, que tornarmai lo jurista
Joan Pere Fontanella
i joguet un rotle preponderant en favor de las tesis dels deputats de la Generalitat. E mai se a la debuta la ciutat de Barcelona se mostrava reticenta, acabet per sostenir los deputats en
1639
, subretot aprep la decision que la Corona espanhola prenguet d'instaurar una collecta generala en Catalonha, durant las annadas 1639 e 1640, de 50.000
liuras
annualas.
Darrier aquesta novela volontat imperiosa de far pagar d'impostes i avia la volontat del
privat
de
Felip IV d'Espanha
, lo
Comte-Duc d'Olivares
, d'apondre totas las terras de la Corona espanhola a l'esforc de contribuir economicament a las despesas ocasionadas per la
Guerra dels Trenta Ans
e qu'avia ja devastat
Castelha
. Catalonha avia pas jamai sentit qu'aqueste conflicte, marcat d'una clara toca expansionista, la concernissia; los catalans n'espereron pas jamai res. Lo noble espanhol Olivares, per contravenir a aquesta situacion, volguet i far arribar lo conflicte e aital, lo
19 de julh
de 1639, los franceses
assetgeron e prengueron
lo
castel de Salses
, en
Rosselhon
. S'entamenet alara una lucha ferotja entre lo Comte-Duc e la Generalitat per tal qu'aquesta aumentesse son esforc de guerra. Fin finala, los deputats catalans accepteron de mandar
Francesc de Tamarit
al cap d'una novela
leva
de soldats pr'amor de recuperar la fortalesa rosselhonesa, co que foguet reussit que lo
jorn dels Reis
de 1640. Pr'aquo, malgrat lo succes de l'expedicion lo cost en vidas umanas e economic pel pais era estat tant grand que la situacion ne venguet explosiva.
[1]
E mai s'existisson de controversias e mesacordis entre los istorians a prepaus de la data de debuta dels contactes amb
Franca
, que s'acabarian amb la formacion d'una aliganca catalano-francesa enfrontada a la Corona espanhola e que devia originar lo conflicte sonat
Guerra dels Segaires
o Guerra de separacion de Catalonha, sembla que podrian aver comencat ja tre lo mes de mai de 1640. Pau Claris avia convocat las corts generalas lo
10 de setembre
de 1640, mas parallelament e sens qu'aguesse consultat las ciutats, devia aver comencat ja a aver de contactes amb los franceses.
Lo
7 de setembre
de
1640
, los representants de la
Generalitat de Catalonha
,
Francesc de Tamarit
,
Ramon de Guimera
e
Francesc de Vilaplana
, lo nebot de Claris, signeron un primier
Pacte de Ceret
amb
Bernard Du Plessis-Besancon
, delegat pel cardenal frances
Armand Jean Du Plessis de Richelieu
en representacion de
Lois XIII de Franca
. L'acordi estipulava que Catalonha devia recebre un suport militar que seria destinat a far front a l'ofensiva castelhana menada pel Comte-Duc d'Olivares qu'avia ja decidit d'intervenir militarament en terras catalanas. Se crei que davant la pression militara castelhana, Claris se veget progressivament obligat a acceptar a racacor las pressions francesas que fasian que Catalonha se devia disseparar de la monarquia ispanica per s'organizar puei coma una
republica liura
jos la proteccion del rei frances.
La presa personala de poder que faguet Claris dempuei lo mes de setembre de 1640, sembla d'esser estada totala. Convoquet la Junta Generala dels Braces, que s'erigiguet coma l'institucio dirigenta de la novela situacion, e donet son oficialitat als compromeses faches amb la corona francesa e la
secession
e emetet un deute public pr'amor de poder subvenir a las despesas militaras.
Lo
20 d'octobre
d'aquel an dintrava dins Barcelona Du Plessis Besancon e, qualques jorns aprep, foguet signat lo primier pacte de confraternitat e d'ajuda militara de Franca a Catalonha, que fasia que Franca s'engatjava a defensar lo Principat.
<references>
- ↑
Error de citacion : Balisa
<ref>
incorrecta ;
pas de texte per las referencias nomenadas
Sapiens121c
.