Enric Martin
Enric Martin
(
Tolosa
,
5 d'agost
de
1860
-
La Bastida del Vern
,
Carcin
,
12 de novembre
de
1943
) foguet un
pintre
occitan
.
Martin efectuet son aprendissatge e l’
Escola de las belas arts
de sa vila mairala de
1877
a
1879
, dins lo talhier de
Jules Garipuy
. Amb una borsa municipala, anet a
Paris
ont venguet lo discipol de
Jean-Paul Laurens
. Foguet lo mestre e collaborator de
Henri Doucet
. En
1885
, percorriguet
Italia
e i estudiet los primitius en companhia d’
Edmond Aman-Jean
e d'
Ernest Laurent
.
Aquel viatge marquet un cambiament dins son art per s'orientar cap a une inspiracion poetica. Sa tecnica s’alunha dels models academics, al profeit d’un divisionisme original que revela l’influencia dels
neoimpressionistas
mas d’un biais pus espontaneu que teorizat: de tocas cortas, separadas e parallelas i construson las formas e la
lutz
, dins un cromatisme idealizat e capable de provocar lo
somi
.
Lector de
Poe
, de
Dante
, de
Byron
, de
Baudelaire
e de
Verlaine
, Enric Martin expausa d'obras de temas
simbolistas
, coma
Cadun sa quimera
de
1891
o
Cap a l’abisme
de
1897
; e de paisatges nebloses poblats de figuras melancolicas e intemporalas, encara que jamai haguet recors a la morbiditat e a las pulsions refrenadas de qualques des simbolistas.
Campanar de la Dalbada per Enric Martin (detalh),
Capitoli de Tolosa
Los somiaires
se passejant sus las ribas de Garona, sus las parets del
Capitoli de Tolosa
Participet, en
1892
, als salons de la
Rose-Croix
de Josephin Peladan. Foguet un dels artistas favorits de la
IIIa Republica
, ornant lo
Capitoli de Tolosa
(que sa sala centrala porta son nom) amb sas amics artistas
Paul Pujol
,
Joan Andreu Rixens
o
Paul Gervais
, la
Sorbona
en 1908, l’
Ostal de vila de Paris
, un cabinet del
Palais de l'Eliseu
en 1908, le
Conselh d’Estat
en 1914-1922, l'ostal del V
n
arrondiment en 1935.
Enric Martin, tot en s’alunhanet dels temas simbolistas, demoret totjorn dins la poesia misteriosa de las actituds, l’atmosfera secreta e difusa dels paisatges e coma una espiritalizacion de las formes banhadas per la serenitat de las figuras tradicionalas, de l’allegoria. Sa natura prigonda lo mena cap a una expression pacificada d’un monde idealizat dins un puntilhisme de tocas largas
[1]
[2]
.
Installet son talhier a
La Bastida del Vern
en Carcin, ont moriguet.
En
1896
, recebet la Crotz de la
Legion d'Onor
e, en
1914
, foguet nomenat Comandaire. Foguet elegit, lo 24 novembre de 1917, membre titular de l'
Academia de las Belas Arts
(seccion de pintura), al seti de Gabriel Ferrier.
Lo Museu de Caors presenta forca obras del pintre e de forca exposidions se debanan dins le monde entier coma al Japon ont lo pintre es plan presat.
Las parets d'un grand escalier de la prefectura d'Olt, a
Caors
, son ornats de sas pinturas que lo tema es lo trabalh dels camps e las vendemias en Carcin.
- ↑
(
fr
)
de l’impressionnisme a l’art moderne : la Belle-Epoque par Jean-Jacques Leveque, ACR editions
- ↑
(
fr
)
Les Peintres de l’ame, le Symbolisme idealiste en France par Jean-David Jumeau-Lafond, catalogue de l’exposition au musee d’Ixelles en 1999.
(
fr
)
Nota sus la vida e las obras d'Enric Martin (1860-1943) per Gustave Louis Jaulmes, Institut de Franca, 1946-37
Suls autres projectes Wikimedia :