Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Wulfhere
of
Wulfar
(gestorven 675) was van 658 tot 675 n.Chr.
koning van Mercia
. Hij was de eerste christelijke koning van
Mercia
, hoewel niet bekend is wanneer en hoe hij tot het
christendom
werd bekeerd. Zijn aantreden als koning luidde het einde in van
Oswiu van Northumbria
's opperheerschappij over het huidige zuiden van Engeland. Wulfhere breidde zijn invloed over het grootste deel van deze regio uit. Zijn campagnes tegen de
West-Saksen
leidde tot de Mercische controle over een groot deel van de
Theemsvallei
. Hij veroverde het
Isle of Wight
en de vallei van de
Meon
en gaf deze aan koning
Æthelwealh
van de
Zuid-Saksen
. Hij had ook invloed in
Surrey
,
Essex
en
Kent
. Wulfhere trouwde met
Eormenhild
, de dochter van koning
Eorcenberht van Kent
.
Wulfheres vader,
Penda
, had in 655 in de
slag bij Winwaed
de dood gevonden tegen
Oswiu van Northumbria
. Penda's zoon
Peada
werd nu onder Oswiu's opperheerschappij koning van Mercia, maar werd een jaar later al vermoord. Wulfhere kwam op de troon toen Mercische edelen in 658 een opstand tegen de
Northumbrische
heerschappij organiseerden en Oswiu's gouverneurs verjoegen.
Tegen 670, toen Oswiu stierf, was Wulfhere de machtigste koning in het zuiden van Britannia. Vanaf de vroege jaren 660 was hij effectief de opperheerser over Brittania ten zuiden van de
Humber
, hoewel niet van Northumbria, zoals zijn vader wel was geweest. In 674 trad hij in het strijdperk tegen Oswiu's zoon
Ecgfrith van Northumbria
, maar hij werd verslagen. Wulfhere stierf in 675 waarschijnlijk aan een ziekte. Wulfhere werd als koning van Mercia opgevolgd door zijn broer,
Æthelred
.
Stefanus van Ripon
's
Life of
Wilfrid
beschrijft Wulfhere als "een wilskrachtige, trotse man".
[1]
- ↑
Colgrave
,
Life of Bishop Wilfred
, blz. 20