Willy Clarisse Elvire Hector burggraaf De Clercq
(
Gent
,
8 juli
1927
? aldaar,
28 oktober
2011
) was een
Belgisch
liberaal
politicus
.
Willy De Clercq studeerde aan het Atheneum van Gent. Vervolgens werd hij in 1950 doctor in de rechten en in 1951 licentiaat in het notariaat aan de
Rijksuniversiteit Gent
. In 1951 werd hij
advocaat
aan de Balie van Gent en hij werd eveneens docent aan de faculteit landbouwwetenschappen van de RUG. Hoewel een succesvolle carriere in de advocatuur in het vooruitzicht lag, wenkte de politiek.
Tijdens zijn studententijd was De Clercq actief in het
Liberaal Vlaams Studentenverbond
. Eerst was hij secretaris, daarna van 1949 tot 1950 ondervoorzitter en vervolgens van 1950 tot 1951 voorzitter. In 1952 werd hij verkozen tot gemeenteraadslid van Gent, maar in oktober 1953 moest hij ontslag nemen wegens zijn legerdienst. Van 1971 tot 1979 was hij vervolgens opnieuw gemeenteraadslid van Gent.
In 1957 werd hij lid van het hoofdbureau van het
Liberaal Vlaams Verbond
[1]
en adjunct-secretaris-generaal van de
Liberale Partij
, waardoor hij binnen de partijtop een belangrijke rol kreeg. Bovendien was hij van 1957 tot 1959 algemeen voorzitter van het
Nationaal Verbond der Liberale Jeugd van Belgie
.
In september 1958 werd De Clercq na het ontslag van
Henri Liebaert
lid van de
Kamer van volksvertegenwoordigers
voor het
arrondissement Gent
-
Eeklo
, een functie die hij bleef uitoefenen tot januari 1985. Van 1965 tot 1966 was hij in de Kamer de voorzitter van de PVV-fractie. In de periode december 1971-oktober 1980 zetelde hij als gevolg van het toen bestaande dubbelmandaat ook in de
Cultuurraad voor de Nederlandse Cultuurgemeenschap
, die op 7 december 1971 werd geinstalleerd. Vanaf 21 oktober 1980 tot januari 1985 was hij lid van de
Vlaamse Raad
, de opvolger van de Cultuurraad en de voorloper van het huidige
Vlaams Parlement
.
De Clercq kreeg al snel een ministerfunctie: van september 1960 tot maart 1961 was hij in de
Regering-G. Eyskens III
minister-staatssecretaris voor Begroting. In mei 1961 werd hij ondervoorzitter van de Liberale Partij, een functie die hij ook behield nadat de partij in november 1961 omgevormd werd tot de
PVV
. Van maart 1966 tot februari 1968 was De Clercq vicepremier en minister van Begroting in de
Regering-Vanden Boeynants I
.
Nadat PVV-partijvoorzitter
Omer Vanaudenhove
aftrad uit teleurstelling over de groeiende interne communautaire verdeeldheid in zijn partij, werd Willy De Clercq van september 1968 tot januari 1969 samen met
Norbert Hougardy
en
Emile-Edgard Jeunehomme
interim-partijvoorzitter van de PVV. Nadat
Pierre Descamps
verkozen werd tot de nieuwe partijvoorzitter, werd De Clercq in juni 1969 opnieuw ondervoorzitter.
In de volgende jaren viel de unitaire PVV uiteen en gingen de Vlaamse en Waalse liberalen een autonome koers varen. In mei 1971 werd de Vlaamse PVV gesticht, met Willy De Clercq als voorlopig voorzitter. Bijna een jaar later, in mei 1972, vond het stichtingscongres van de partij plaats, waarbij De Clercq officieel tot voorzitter werd verkozen. Hij bleef deze functie uitoefenen tot in januari 1973, toen de PVV toetrad tot de
regering-Leburton
en De Clercq vicepremier en minister van Financien werd. Hij bleef minister van Financien in de regeringen-
Tindemans I
, -
II
en -
III
, die tussen april 1974 en april 1977 Belgie bestuurden. Vervolgens werd De Clercq in november 1977 opnieuw partijvoorzitter van de PVV, ditmaal tot in december 1981. Daarna was De Clercq van december 1981 tot januari 1985 vicepremier en minister van Financien en Buitenlandse Handel in de
Regering-Martens V
. Daarnaast was hij ook voorzitter of lid van verscheidene internationale monetaire instanties en
vrijmetselaar
.
Op 6 januari 1985 verliet Willy De Clercq de nationale politiek en werd hij Europees Commissaris bevoegd voor Buitenlandse Betrekkingen en Handelspolitiek. Dezelfde dag werd hij tot
minister van Staat
benoemd. De Clercq bleef lid van de
Europese Commissie
tot januari 1989. Vervolgens werd hij van 1989 tot 2004 lid van het
Europees Parlement
, een functie die hij van 1979 tot 1981 ook uitoefende. Ook was De Clercq van 1981 tot 1985 en van 1990 tot 1995 voorzitter van de
Partij van Europese Liberaal Democraten en Reformisten
en vanaf 1995 voorzitter van de
Europese Beweging Belgie
en voorzitter van de
Unie Europese Federalisten Belgie
.
De Clercq was tevens voorzitter van de Statutaire Commissie van de
VLD
. In die hoedanigheid nam hij deel aan de beslissing om partijleden zoals
Hugo Coveliers
, die tegen het "
cordon sanitaire
" pleitten, uit de partij te zetten. Toch heeft De Clercq zichzelf als een tegenstander van het "cordon sanitaire" geprofileerd en zou hij volgens sommige journalisten zelf uit de partij moeten gezet worden. De Clercq wordt min of meer beschouwd als de politieke
peetoom
van
Guy Verhofstadt
, die hem in 1985 opvolgde in de Kamer.
Hij was tevens voorzitter van de raad van bestuur van chemiebedrijf
UCB
en bestuurder van verzekeraar
Royale Belge
.
In
2006
werden De Clercq en zijn vrouw
Fernande Fazzi
benoemd tot
burggraaf
en burggravin. In
januari 2007
viel De Clercq in zijn woning van de trap, waarbij hij ernstig gewond raakte aan zijn hoofd. Hij leed hierna aan
geheugenverlies
en was daardoor niet langer in staat om voor zichzelf te zorgen, zodat hij werd opgenomen in een verpleegtehuis. Na een slepende ziekte overleed hij op 84-jarige leeftijd. Op
5 november
2011
vond zijn staatsbegrafenis met militair eerbetoon plaats in het crematorium Westlede in Lochristi.
De Clercq is vader van drie kinderen; Yannick, Alexis en Marian. Zijn zoon
Yannick De Clercq
werd onder meer
regeringscommissaris
bij de
Universiteit Gent
en het
UZ Gent
. Yannick is de vader van
Mathias De Clercq
, die in de politieke voetsporen van zijn grootvader trad.
Net als andere Belgische politici komt De Clercq een aantal keren voor in de stripreeks
Nero
van
Marc Sleen
.
In de satirische strip
Pest in 't Paleis
(
1983
)
door
Guido van Meir
en
Jan Bosschaert
werd De Clercq gekarikaturiseerd als
"Willem de Vlerk"
, een inhalig politicus gespecialiseerd in
aflatenhandel
.
- Walter Prevenier, Clair Ysebaert, Luc Pareyn (red.),
Vijftig jaar liberale praxis. Willy De Clercq vijfenzeventig jaar
, Gent, Liberaal Archief & Liberaal Vlaams Verbond, 2002, 208 p.
Bronnen, noten en/of referenties
|