| WK voetbal 1982
|
| 1982 FIFA World Cup
|
| Toernooi-informatie
|
| Gastland
|
 Spanje
|
| Datum
|
13 juni ? 11 juli 1982
|
| Teams
|
24
(van 6 confederaties)
|
| Stadions
|
17
(in 14 gaststeden)
|
| Winnaar
|
Italie
(3e titel)
|
| Toernooistatistieken
|
| Wedstrijden
|
52
|
| Doelpunten
|
146
(2,81 per wedstrijd)
|
| Toeschouwers
|
2.109.723
(40.572 per wedstrijd)
|
| Topscorer(s)
|
Paolo Rossi
|
| Beste speler
|
Paolo Rossi
|
| Navigatie
|
|
|
|
|
Het
FIFA
wereldkampioenschap voetbal
1982
was de twaalfde editie van een internationale voetbalwedstrijd tussen de nationale mannenteams van landen die aangesloten zijn bij de FIFA.
Spanje
was dat jaar het
gastland
voor de eindronde, zoals besloten tijdens het
FIFA
-congres in
Tokio
op 8 oktober 1964 en twee jaar later, op 6 juli 1966, bekrachtigd in
Londen
. De eindronde van het toernooi begon op zondag 13 juni en eindigde vier weken later, op zondag 11 juli 1982.
Aan de voorronden deden 105 landen mee, waaronder vier debutanten. Zie voor kwalificatie:
WK voetbal 1982 (kwalificatie)
. De loting voor de WK-eindronde, met deelname van 24 landen, had plaats op
16 januari
1982
in Madrid. Titelverdediger was
Argentinie
, dat vier jaar eerder in eigen land de
wereldtitel
had gewonnen ten koste van
Nederland
.
Italie
werd uiteindelijk wereldkampioen.
Deelnemende landen
■
Kampioen
■
Nummer 2
■
Nummer 3
■
Nummer 4
■
Tweede ronde
■
Eerste groepsfase
41
scheidsrechters
werden voor de wedstrijden aangewezen.
|
AFC
CAF
CONCACAF
|
CONMEBOL
UEFA
|
UEFA
OFC
|
Liefst vijf van de zes wedstrijden eindigde in een gelijkspel, waaronder drie doelpuntloos. De enige zege boekte
Polen
in hun laatste wedstrijd tegen
Peru
, na twee doelpuntloze wedstrijden brak
Wlodi Smolarek
in de 55e minuut eindelijk de ban voor de Polen en stortte Peru volledig in elkaar, 5-1 voor Polen. In de laatste wedstrijd had
Italie
genoeg aan een gelijkspel om
Kameroen
voor te blijven, hetgeen ternauwernood lukte. Debutant Kameroen maakte veel indruk met hun onbevangen spel, opvallende spelers waren aanvaller
Roger Milla
en doelman Thomas N'Kono. Italie kwalificeerde zich, maar de Italiaanse media was genadeloos. Vooral spits
Paolo Rossi
moest het ontgelden, hij speelde voor het eerst in twee jaar na een schorsing voor betrokkenheid bij een omkoopschandaal, maar ontbeerde duidelijk wedstrijdritme.
| Land
|
Wed
|
Win
|
Gel
|
Ver
|
DV
|
DT
|
+/?
|
Pnt
|
Polen
|
3
|
1
|
2
|
0
|
5
|
1
|
4
|
4
|
|
Italie
|
3
|
0
|
3
|
0
|
2
|
2
|
0
|
3
|
Kameroen
|
3
|
0
|
3
|
0
|
1
|
1
|
0
|
3
|
Peru
|
3
|
0
|
2
|
1
|
2
|
6
|
?4
|
2
|
West-Duitsland
behoorde tot de absolute favorieten voor de wereldtitel, weliswaar was de uitblinker van het EK in 1980
Bernd Schuster
geblesseerd, zijn plaats werd ingenomen door
Paul Breitner
en
Karl-Heinz Rummenigge
was de beste aanvaller van Europa. In de voorbereiding maakten veel internationals een lakse indruk, het zou toch vanzelf goed gaan. Dat betaalde zich uit in de wedstrijd tegen een uitstekend spelend
Algerije
, dat dankzij doelpunten van de twee vedetten
Rabah Madjer
en
Lakhdar Belloumi
met 2-1 won. De ploeg herstelde zich tegen een matig
Chili
. Vooral dankzij drie doelpunten van
Karl-Heinz Rummenigge
won West-Duitsland met 4-1.
Algerije kon de stunt tegen West-Duitsland niet doorzetten en verloor met een 2-0 van een niet imponerend
Oostenrijk
. De ploeg liet zich niet ontmoedigen en na een uitstekende eerste helft stond Algerije met 3-0 voor tegen Chili. Met deze stand zou Algerije geplaatst zijn voor de tweede ronde, maar de Afrikanen lieten Chili terugkomen in de wedstrijd en de Chilenen scoorden nog twee keer. De volgende dag wisten de buurlanden Oostenrijk en West-Duitsland met welke score zij allebei door zouden gaan: de Duitsers mochten met niet meer dan 2-0 winnen. Na 10 minuten maakte
Horst Hrubesch
al een doelpunt voor West-Duitsland, in de eerste helft was er nog een beetje actie, maar in de tweede helft gebeurde helemaal niets meer. De wedstrijd ging de geschiedenis is als
Het bedrog van Gijon
. Algerije was de dupe en de
FIFA
besloot dat de beslissende wedstrijden van een groep voortaan op hetzelfde tijdstip zouden plaatsvinden.
Vlak voor het toernooi kocht
FC Barcelona
een nog jonge
Diego Maradona
van
Boca Juniors
. Het WK in Argentinie kwam te vroeg voor hem, hij maakte het jeugdteam wereldkampioen in 1979 en had alles in zich de nieuwe
Pele
te worden. Toevallig was de openingswedstrijd in het stadion van FC Barcelona
Nou Camp
, waar Argentinie aantrad tegen de verliezend finalist van het EK
Belgie
. De "Rode duivels" waren absoluut niet de mindere van de wereldkampioen, kregen veel kansen en scoorden in de tweede helft via
Erwin Vandenbergh
. De bondscoach
Guy Thys
had veel succes met een gehanteerde zone-dekking om het gevaar Maradona te beteugelen, die behalve een briljante vrije trap niet kon imponeren.
Hongarije
zorgde voor een record door met 10-1 van
El Salvador
te winnen, invaller Laszlo Kiss scoorde in zeven minuten drie doelpunten. Argentinie moest winnen van de Hongaren om niet meteen uitgeschakeld te worden en overspeelden de "Magyaren" : 4-1 met twee goals van de uitblinkende Maradona. Belgie stelde teleur door maar met slechts 1-0 van El Salvador te winnen (houdbaar afstandsschot van
Ludo Coeck
) en mocht nu niet van Hongarije verliezen. In
Elche
speelde Belgie aanvankelijk een onfortuinlijke wedstrijd: het stond bij rust met 1-0 achter dankzij de bij
Antwerp FC
spelende
Laszlo Fazekas
en raakte
Erik Gerets
na een botsing met zijn eigen doelman
Jean-Marie Pfaff
kwijt. Gerets speelde een tijdje met de Hongaren mee voor hij eruit gehaald werd. Uiteindelijk redde
Alex Czerniatynski
de Belgen na een imponerende rush van
Jan Ceulemans
.
Engeland
begon het WK voortvarend met een doelpunt van
Bryan Robson
na 25 seconden tegen
Frankrijk
. Frankrijk liet beter veldspel zien, maar de Engelsen waren veel effectiever: 3-1 door nog een doelpunt van Robson en van
Paul Mariner
. De Engeland wonnen ook hun overige wedstrijden en bereikten probleemloos de tweede ronde. Frankrijk had genoeg aan een gelijkspel tegen
Tsjecho-Slowakije
en dat lukte vooral, omdat verdediger
Manuel Amoros
in de laatste minuut een bal van de lijn kopte. Tsjecho-Slowakije maakte een bleke indruk, het maakte alleen twee doelpunten uit strafschoppen en begon het toernooi slecht met een nauwelijks verdiend punt tegen
Koeweit
.
Meest opmerkelijke wedstrijd was Frankrijk - Koeweit in
Valladolid
. Bij een stand van 3-1 maakte Frankrijk een doelpunt via
Alain Giresse
, maar de Koeweiti hoorden een fluitje op het veld en waren uit hun concentratie. Koeweit weigerde verder te spelen en de baas van de Koeweitse voetbalbond sjeik Fahid Al-Ahman kwam het veld op en ging in discussie met de scheidsrechter. Uiteindelijk keurde de scheidsrechter het doelpunt toch maar af. De Fransen wonnen uiteindelijk met 4-1, de scheidsrechter kreeg geen internationale wedstrijd meer en de sjeik kreeg een fikse boete. De Sjeik kwam in augustus 1990 weer in het wereldnieuws, toen hij werd vermoord tijdens
de invasie van Irak in Koeweit
.
Spanje
had vooraf alles mee, het zat in een zwakke poule met Joegoslavie, Noord-Ierland en Honduras en zou als het groepswinnaar zou worden in een gunstige positie komen om de halve finales te halen. Er was echter niet gerekend op het team zelf: dat was helemaal niet zo sterk, het laatste succes was van 1964 (EK-winnaar) en het stond stijf van de stress. In de eerste wedstrijd tegen
Honduras
ging het al bijna mis, men had een strafschop nodig om een gelijkspel te behalen. Er was twijfel over de strafschop, maar bij de strafschop die men tegen
Joegoslavie
kreeg was geen enkele twijfel mogelijk: dat was een fout van de scheidsrechter. Een struikelpartijtje van Alonso buiten het strafschopgebied beinvloedde de scheidsrechter. De strafschop werd gestopt, maar moest opnieuw worden genomen omdat de scheidsrechter vond dat de keeper van Joegoslavie te snel bewoog, hetgeen de gelijkmaker opleverde. De Joegoslaven waren veel beter, kregen kans op kans, maar Spanje scoorde de 2-1.
Alle ploegen hadden de laatste speelronde kans op de volgende ronde, want alle andere wedstrijden eindigden in een gelijkspel. Joegoslavie kon zich kwalificeren bij een 2-0-zege op Honduras, maar het scoorde echter alleen 1 minuut voor tijd uit een strafschop. Honduras nam afscheid in tranen, maar ze hadden een geweldig toernooi gespeeld. Heel Joegoslavie rekende op een zege van Spanje op Noord-Ierland, maar wat er het hele toernooi in zat gebeurde: Spanje verloor, door een doelpunt van Gerald Armstrong. De Noord-Ieren lieten zich niet intimideren door het harde spel van Spanje, kregen een omstreden rode kaart tegen en hielden stand. Net als in 1958 haalde Noord-Ierland op hun tweede WK de tweede ronde evenals het beschamende Spanje, dat een doelpunt meer maakte dan Joegoslavie. Bij Noord-Ierland speelde de jongste speler ooit op een WK: de 17-jarige
Norman Whiteside
.
Na twee teleurstellende WK's qua veldspel, kon het publiek weer genieten van een swingend
Braziliaans voetbalelftal
. Vooral het middenveld was ronduit fantastisch met aanvoerder
Socrates
, grote ster
Zico
, verdedigende middenvelder Toninho Cerezo en de bij AS Roma spelende
Falcao
. Net als in 1970 had men een doorsnee keeper (Valdir Peres) en de verdediging was meer aanvallend sterk dan verdedigend. In de aanval was flankspeler
Eder
een ware artiest, maar ontbrak
Careca
vanwege een blessure, de veel mindere Serginho verving hem.
In de eerste wedstrijd werd dit Brazilie behoorlijk op de proef gesteld door een sterk spelend
Sovjet-Unie
, dat op voorsprong kwam dankzij een misser van Valdir Peres. Diep in de tweede helft hadden de Brazilianen de wedstrijd recht gezet, dankzij prachtige afstandsschoten van Socrates en Eder. Tegen
Schotland
kwam men snel op achterstand via de Schotse verdediger David Neary, maar daarna overspeelden de Brazilianen de Schotten compleet: 4-1. Ook nu waren er fraaie doelpunten bij: een vrije trap van Zico en een lobje van Eder. De laatste wedstrijd was de makkelijkste: 4-0 tegen
Nieuw-Zeeland
met twee treffers van Zico.
De strijd om de tweede plaats was een spannende strijd tussen Schotland en de Sovjet-Unie. De laatste wedstrijd was een onderling duel tussen beide landen, de Sovjet-Unie had genoeg aan een gelijkspel. In de eerste helft maakte John Wark een belangrijk snel doelpunt, maar de Schotten konden de voorsprong niet uitbuiten. In de tweede helft trokken de Russen de wedstrijd recht met het tweede doelpunt vlak voor tijd. De Schotten gaven niet op, scoorden nog via
Graeme Souness
, maar doelman
Rinat Dasajev
was niet te passeren. De Schotten misten voor de derde keer op rij de tweede ronde, dankzij een ongunstig doelsaldo.
Voor de tweede ronde plaatsen zich tien Europese landen, het vorig WK waren dat er vijf, Zuid-Amerika verloor een plek (van drie naar twee). Italie, Polen, West-Duitsland, Oostenrijk, Argentinie en Brazilie waren er opnieuw bij, Nederland werd uitgeschakeld door zowel Frankrijk als Belgie, Engeland, Noord-Ierland, Spanje en de Sovjet-Unie namen de plaats in van Peru. De twaalf afvallers in de eerste ronde kwamen uit Europa (vier), Zuid-Amerika (twee) en alle zes vertegenwoordigers uit Azie/ Oceanie/ Midden-Amerika/ Afrika. Honduras, Algerije en Kameroen maakten een goede indruk, teleurstellend waren de prestaties en spel van Joegoslavie, Tsjecho-Slowakije, Chili en Peru. Schotland en Hongarije deden het redelijk, maar kwamen net tekort.
Van de favorieten maakte Brazilie de meeste indruk, West-Duitsland en Argentinie hadden moeite zich te plaatsen. Teleurstellend was het spel van Italie, Spanje en Oostenrijk. Engeland, Frankrijk, Polen, de Sovjet-Unie en Belgie voldeden aan de verwachtingen. Noord-Ierland was de enige verrassing in de tweede ronde.
Het rommelde behoorlijk in het
Belgische kamp
,
Erik Gerets
kon niet spelen na zijn botsing met
Jean-Marie Pfaff
in de wedstrijd tegen Hongarije. Pfaff kon ook niet spelen, maar er gingen geruchten dat Pfaff gepasseerd was vanwege zijn vreemde gedrag na de wedstrijd tegen Hongarije. Zo ging hij zitten in de ziekenwagen, die gereserveerd was voor Gerets.
Theo Custers
verving hem in de wedstrijd tegen
Polen
, maar hij werd drie keer gepasseerd door de ontketende
Zbigniew Boniek
, waardoor hij een hattrick maakte. Boniek hield er een transfer aan over bij de Italiaanse topclub
Juventus
.
Omdat de
Sovjet-Unie
maar met 1-0 van Belgie won, moesten de Russen van Polen winnen om de halve finale te halen. De wedstrijd was beladen: op 13 december 1981 werd de noodtoestand in Polen uitgeroepen om de vrije vakbond
Solidarno??
uit te schakelen. Zeer waarschijnlijk was, dat de communistische regering de maatregel deed onder dwang van de Sovjet-Unie. Meest opmerkelijke van de wedstrijd was een groot spandoek van Solidarno?? in het
Nou Camp Stadion
van Barcelona. De wedstrijd viel tegen, de Russen speelden minder dan in de eerste ronde en de Polen waren gevaarlijker in de counter. De "overwinning" op de Sovjet-Unie zag men als een morele overwinning voor het volk. Polen haalde net als in 1974 de halve finales, maar moest Boniek daarin missen, hij ontving zijn tweede gele kaart.
Wedstrijden tussen
West-Duitsland
en
Engeland
leveren meestal veel spektakel op, maar dat gold niet voor de matige versie van 1982. Engeland was wel wat beter, maar de beste kans kreeg
Karl-Heinz Rummenigge
vlak voor tijd, hij schoot op de lat. Rummenigge raakte geblesseerd in de wedstrijd tegen
Spanje
. Tegen het opnieuw teleurstellende Spanje maakte West-Duitsland het halverwege de tweede helft af:
Pierre Littbarski
was de grote man met een doelpunt en een assist. De uitslag was 2-1, Spanje was uitgeschakeld en Engeland moest nu met twee doelpunten verschil winnen van Spanje om de Duitsers voor te zijn. Engeland viel wanhopig aan, kreeg wat kansen, maar het leverde geen doelpunten op. De beste kans was voor invaller en sterspeler
Kevin Keegan
, die het hele toernooi geblesseerd was. Spanje speelde voor het eerst redelijk, maar na de wedstrijd werd bondscoach
Santamaria
ontslagen.
Terwijl het grote stadion van Nou Camp halfvol liep voor wedstrijden als Polen - Sovjet-Unie, vonden in het veel kleinere
Sarria stadion
van
Barcelona
drie geweldige krakers plaats, waar twee oud-wereldkampioenen (Italie en Brazilie) en regerend wereldkampioen Argentinie vochten om een plek in de halve finale. Na een matige eerste ronde gaf niemand
Italie
tegen
Argentinie
een kans, maar coach
Enzo Bearzot
beriep zich op het aloude
catenaccio-systeem
, het liet Argentinie de wedstrijd domineren en zinspeelde op uitvallen. Tweemaal was Italie in de tegenaanval succesvol via
Marco Tardelli
en linksback
Antonio Cabrini
en won daardoor met 2-1. Interessanter was het duel binnen het duel: Bearzot offerde
Claudio Gentile
op om
Diego Maradona
overal te schaduwen, waar Maradona liep was ook Gentile. Omdat Maradona niet werd beschermd door de scheidsrechter, kon Gentile zich ongegeneerd uitleven en had eigenlijk een rode kaart moeten krijgen, hij kreeg slechts geel. De tactiek werkte wel, Maradona raakte gefrustreerd, kreeg zelf ook een gele kaart en kwam niet verder dan een vrije trap op de paal.
De
Brazilianen
hadden een totaal andere benadering om de Argentijnen te bestrijden. De strijd was gelijkwaardig, maar de extra klasse van de Brazilianen gaf de doorslag.
Zico
scoorde na een verwoestende vrije trap van
Eder
, Serginho scoorde na flitsend voorbereidend werk van Eder, Zico en
Falc?o
en verdediger
Junior
maakte het derde doelpunt na snel combinatie-spel met Zico. Maradona kon niet op tegen al dat geweld, probeerde nog een strafschop te versieren, raakte gefrustreerd en werd vijf minuten voor tijd uit het veld gestuurd na een ordinaire schop op Batista. De Brazilianen waren nonchalant in de verdediging, gaven veel kansen weg en de tegentreffer van
Ramon Diaz
was zo'n weggevertje.
In het beslissende duel had Brazilie genoeg aan een gelijkspel om zich te plaatsen voor de halve finale. Uiteraard speelde Brazilie op de aanval, maar Enzo Bearzot had weer een aangepaste tactiek: Italie ging ook aanvallen. Na vijf minuten scoorde
Paolo Rossi
, nadat hij vrij gelaten werd door de fragiele Braziliaanse verdediging. Nadat Serginho een goede kans miste, scoorde
Socrates
de gelijkmaker door doelman
Dino Zoff
door de benen te spelen. Toninho Cerezo speelde de bal onbedoeld naar Rossi: 2-1 voor Italie bij de rust. In de tweede helft deed de al 40-jarige Dino Zoff het zeer goed, maar hij was kansloos op een schot van de in Italie (
AS Roma
) spelende Falcao. Brazilie had nu 20 minuten de tijd de wedstrijd rustig uit te spelen, maar het bleef aanvallen. Uit een hoekschop kwam de beslissende dreun: Rossi werd opnieuw vrijgelaten en maakte de 3-2 voor Italie. Er was nog genoeg opwinding in de slotfase: binnen een minuut werd een doelpunt van
Antognoni
afgekeurd vanwege randje buitenspel en redde Zoff een kopkans van Oscar net voor de doellijn. In de blessuretijd voorkwam Zoff opnieuw een doelpunt na een effectvolle hoekschop van Eder. Het bleef 3-2 voor Italie, heel de wereld treurde vanwege het prachtige spel van de Brazilianen, maar de zwakke plekken van het team waren beslissend: de onbetrouwbare verdediging en een matige spits. Rossi transformeerde zichzelf tot de grote held van Italie na zijn zwakke wedstrijden in het begin van het toernooi.
Groep 4 was verreweg de minst spannende groep van de tweede ronde, maar was toch de moeite waard, vanwege het spel van de
Fransen
. Zonder hun sterspeler
Michel Platini
boekte Frankrijk een 1-0 overwinning op
Oostenrijk
dankzij een vrije trap van
Bernard Genghini
. Daarna boekte de ploeg een ruime overwinning op de dapper spelende
Noord-Ieren
, 4-1 met twee doelpunten van
Dominique Rocheteau
en de uitblinkende
Alain Giresse
. Het sterkste onderdeel van de Fransen was het middenveld, waar net als bij Brazilie allemaal echte voetballers waren opgesteld. Naast Platini, Genghini en Giresse was dat ook de oorspronkelijk uit Mali afkomstige technische loopwonder
Jean Tigana
.
In een opnieuw halfvol
Nou Camp
boekte
Italie
een vrij eenvoudige overwinning op
Polen
dankzij twee doelpunten van
Paolo Rossi
. Bij Polen was
Zbigniew Boniek
geschorst en hij werd node gemist, want Polen ontbeerde alle creativiteit. Bij Italie was zijn eventuele bewaker
Claudio Gentile
geschorst, de pas 18-jarige
Giuseppe Bergomi
verving hem zeer verdienstelijk. Het was een wedstrijd zonder veel hoogtepunten.
De andere halve finale was een ware thriller tussen
West-Duitsland
en
Frankrijk
in
Sevilla
. Het was ook een clash tussen twee verschillende stijlen: het mooie Franse voetbal tegen de onverzettelijke Duitsers. De eerste slag was voor de Duitsers:
Pierre Littbarski
scoorde vlak nadat hij op de lat had geschoten. Frankrijk maakte voor de rust gelijk via een strafschop van
Michel Platini
. Vroeg in de tweede helft was er het moment van de wedstrijd, misschien wel van het hele toernooi: invaller
Patrick Battiston
werd gelanceerd door Platini en kwam alleen voor doelman
Harald Schumacher
te staan. Battiston miste, maar werd bovendien genadeloos onderuit getorpedeerd door Schumacher, die zijn heup in het gezicht van Battistion plantte. De Nederlandse scheidsrechter
Charles Corver
floot niet eens voor een overtreding en Schumacher stond doodleuk klaar om de uittrap te nemen, terwijl Battiston per brancard werd afgevoerd. De Franse bondscoach
Michel Hidalgo
moest voor de tweede keer wisselen, terwijl de Duitse bondscoach
Jupp Derwall
nog alle mogelijkheden had te wisselen, een groot voordeel. De Fransen bleven beter in de tweede helft en in de laatste minuut ontsnapte West-Duitsland door een fraai schot van verdediger
Manuel Amoros
op de lat.
In de verlenging leken de Fransen toe te slaan door een 3-1 voorsprong te nemen dankzij doelpunten van
Marius Tresor
en
Alain Giresse
. De Duitsers hadden nog een geheim wapen op de bank zitten: de niet geheel fitte
Karl-Heinz Rummenigge
. Hij viel in en dat had invloed op zowel tegenstander als teamgenoten. Hij scoorde snel de aansluittreffer. In de tweede helft van de verlenging scoorde
Klaus Fischer
de gelijkmaker via een acrobatische omhaal. De vermoeide Fransen haalden moeizaam het einde van de wedstrijd en voor de eerste keer in de historie van het wereldkampioenschap moest een wedstrijd beslist worden via strafschoppen. Ook nu was er weer genoeg dramatiek: de eerste misser was van
Uli Stielike
namens Duitsland en de speler was ontroostbaar. De Spaanse televisie richtte zich volledig op het leed van de bij
Real Madrid
spelende verdediger, terwijl Schumacher ondertussen de strafschop van
Didier Six
stopte. Daarna waren alle strafschoppen raak en moesten beide een strafschop per keer nemen. Schumacher stopte de strafschop van
Maxime Bossis
, nota bene de invaller van Battiston en
Horst Hrubesch
schoot Duitsland naar de finale. Schumacher werd de held van de avond. Toen een Franse journalist hem confronteerde met de situatie rond Battiston zei Schumacher, dat hij twee kronen zou betalen voor de gemiste tanden. Later bleek dat Battiston ook een gebroken kaak, een hersenschudding en een gebroken ruggenwervel had opgelopen. Ook scheidsrechter Corver was de gevierde man na de wedstrijd, tot de Franse televisie via eindeloze herhalingen van het incident aantoonde hoe verkeerd hij de situatie had beoordeeld.
| 1982 Wereldkampioen
|
|
ITALIE
Derde titel
|
| Aantal wedstrijden
|
52
|
| Totaal aantal doelpunten
|
144
|
| Eigen doelpunten
|
1
|
| Aantal rode kaarten
|
5
|
| Aantal gele kaarten
|
98
|
| Doelpuntgemiddelde per wedstrijd
|
2,77
|
| Toeschouwerstotaal
|
1.856.277
|
| Toeschouwersgemiddelde
|
35.698
|
- 6 doelpunten
- 5 doelpunten
- 4 doelpunten
- 3 doelpunten
- 2 doelpunten
- 1 doelpunt
- eigen doelpunten
Van dit WK is een officiele film gemaakt onder de titel
G'ole
; de filmmuziek was van
Rick Wakeman
.
| Bronnen, noten en/of referenties
|