De
Tour Down Under
2024
werd verreden van 16 tot en met 21 januari in
Australie
. Het was de vierentwintigste editie van deze
meerdaagse etappekoers
. De ronde was de eerste wedstrijd op de
UCI World Tour 2024
-kalender. De Brit
Stephen Williams
volgde
Jay Vine
op als eindwinnaar.
De achttien
UCI World Tour
-teams van
dit seizoen
plus het
ProTeam
van
Israel-Premier Tech
en een Australische nationale selectie startten met zeven renners per team (behalve
Groupama-FDJ
, dat met zes renners startte) wat het deelnemersveld op 139 bracht.
In november 2023 werd aangekondigd dat
Jay Vine
, de winnaar van de voorgaande editie, zijn titel zou verdedigen.
[1]
Anderhalve maand later werd echter bekendgemaakt dat een nieuwe deelname niet in zijn programma paste, zodat Vine zich beter kon voorbereiden op zijn doelen later in het seizoen.
[2]
Desondanks trok zijn team met meerdere podiumkandidaten naar de eerste World Tourwedstrijd van het seizoen:
Diego Ulissi
eindigde in elk van zijn zes eerdere deelnames bij de beste elf renners en
Alessandro Covi
won in 2022 een
bergetappe in de Ronde van Italie
. Daarnaast beschikte de ploeg over de talenten
Antonio Morgado
,
Isaac del Toro
en
Finn Fisher-Black
.
[3]
De nummer twee van 2023,
Simon Yates
, stond wel aan de start. Aan zijn zijde startte
Luke Plapp
, die anderhalve week eerder voor de derde maal op rij nationaal kampioen was geworden. In de aanloop naar de race liet Plapp weten dat de ploeg "elke etappe en het eindklassement" wilde winnen.
[4]
Tweevoudig wereldkampioen
Julian Alaphilippe
maakte voor het eerst sinds
2014
zijn opwachting in de Tour Down Under.
[5]
Jhonatan Narvaez
won de
Down Under Classic
, een criterium dat vlak voor de Tour Down Under wordt georganiseerd, en beschikt naast klimmersbenen ook over een sterke sprint.
[6]
De Nederlandse
Milan Vader
, winnaar van de
vorige meerdaagse World Tourkoers
, was de kopman van
Team Visma|Lease a Bike
.
[5]
Negenvoudig etappewinnaar
Caleb Ewan
werd gezien als belangrijkste kandidaat voor ritwinst in etappes die naar verwachting in een massasprint zouden eindigen.
[7]
Als belangrijkste concurrenten werden
Phil Bauhaus
,
Elia Viviani
en
Sam Welsford
genoemd.
[5]
Ondanks meerdere aanvallen in de openingsfase van de etappe, werd er geen kopgroep gevormd. De aanvallen werden telkens geneutraliseerd door het peloton. Pas na de eerste tussensprint, gewonnen door
Finn Fisher-Black
, kregen twee renners de ruimte: de Fransman
Louis Barre
en de Duitser
Georg Zimmermann
.
[8]
Barre won de eerste twee bergsprints van de dag, waarmee hij zich verzekerde van de eerste leiderstrui. Na de tweede keer over
Mengler Hill
te zijn gekomen, lieten de twee koplopers zich uitzakken tot in het peloton. In de laatste beklimming van Mengler Hill, waar ditmaal
Luke Burns
won, bleef het peloton bijeen, waardoor het zich kon opmaken voor een massasprint in
Tanunda
.
[9]
In de sprint rondde
Sam Welsford
het voorbereidende werk van onder meer
Ben Zwiehoff
en
Danny van Poppel
af, waardoor hij de eerste leider van de Tour Down Under werd.
Luke Plapp
, vooraf gezien als een van de favorieten voor de eindzege, ging niet meer van start na zijn val van de dag ervoor.
[10]
Ook
Cameron Scott
stapte niet meer op de fiets in
Murray Bridge
. Vroeg in de etappe trok
Pieter Serry
, samen met
Jackson Medway
, ten aanval. Even later sloot
Vinicius Rangel
zich bij het duo aan, waarna Serry zich weer liet uitzakken tot het peloton. Medway en Rangel trokken samen door, en verdeelde onderling de punten bij de twee tussensprints. De strijd om het laatste punt (en de overgebleven bonificatieseconde) bij beide tussensprints werd gewonnen door achtereenvolgens
Kelland O'Brien
en
Campbell Stewart
, beide in dienst van
Team Jayco AlUla
. De enige bergsprint van de dag, op
Gemmell Hill
, werd niet betwist: Rangel mocht als eerste bovenkomen, voor Medway. De leider in het bergklassement,
Luke Burns
, raapte de overgebleven twee punten op. Het vluchtersduo werd op zo'n twaalf kilometer van de finish ingerekend door het peloton, waarna de sprintersploegen konden beginnen aan de voorbereiding van hun sprint.
Sam Welsford
kon, in tegenstelling tot in zijn eerder gewonnen etappes, het achterwiel van zijn lead-out
Danny van Poppel
niet vinden. Desondanks schreef hij, op zijn verjaardag, zijn derde overwinning in vier dagen tijd bij op zijn palmares.
[11]
Biniam Girmay
en
Lars Boven
sprintten naar de dichtste ereplaatsen.
Isaac del Toro
behield zijn leiderstrui, hoewel Girmay door middel van bonificatieseconden wel dichterbij kwam. Medway werd uitgeroepen tot meest strijdlustige renner.
[12]
Na meerdere aanvalspogingen in de openingsfase van de etappe, reden uiteindelijk vier renners weg van het peloton:
Samuele Battistella
,
Casper Pedersen
,
Johan Jacobs
en Oceanisch kampioen
Liam Walsh
. De vier kregen in het eerste deel een voorsprong van maximaal drieenhalve minuut, alvorens het peloton onder leiding van onder meer
UAE Team Emirates
(in dienst van klassementsleider
Isaac del Toro
) en
Team Jayco AlUla
(in dienst van dagfavoriet
[13]
Simon Yates
) de snelheid opvoerde. Nog voor de eerste beklimming van
Willunga Hill
, die twee keer beklommen moest worden, bleef vooraan enkel Pedersen over. Hij werd vlak voor de top van de klim ingerekend door het peloton onder aanvoering van
Damien Howson
, met in zijn wiel de leider in het bergklassement
Luke Burns
. Burns kwam als eerste over de top en verstevigde daarmee de leiding in het bergklassement.
Op de slotklim liet Yates een gat vallen, zodat zijn ploeggenoot
Chris Harper
weg kon rijden van het peloton. De Schot
Oscar Onley
sprong naar Harper toe, waarna de twee onder leiding
Laurens De Plus
weer werden bijgehaald door het inmiddels uitgedunde peloton. Op minder dan een kilometer van de finish plaatste Simon Yates een aanval, maar hij reed niet weg van zijn concurrenten. Na een speldenprik van
Julian Alaphilippe
was het Onley die de sprint won, voor
Stephen Williams
en
Jhonatan Narvaez
. Voor Onley was het zijn eerste profzege. Klassementsleider Del Toro kwam zes seconden later over de finish. In het nieuwe klassement stonden Onley en Williams beidende in dezelfde tijd, maar Williams nam de leiderstrui over omdat de som van al zijn etappe-uitslagen kleiner was dan die van Onley.
[14]
Direct na het startsignaal van koersdirecteur
Stuart O'Grady
plaatste Amerikaans kampioen
Quinn Simmons
een aanval. Weg van het peloton kwam hij echter niet. De eerste kilometers van de koers waren bergop, richting de bergsprint bij
Windy Point
. Na meerdere aanvallen kwam
Chris Harper
als eerste over de top, gevolgd door de leider in het bergklassement,
Luke Burns
. Hiermee stelde Burns, mits hij de finish zou halen, zijn eindzege veilig. Na enkele nieuwe aanvallen kregen zeven renners de ruimte van het peloton:
Stefan de Bod
,
Simon Geschke
,
Gil Gelders
,
Jacopo Mosca
,
Antonio Morgado
,
Maurice Ballerstedt
en
Franck Bonnamour
. De Bod was de best geklasseerde renner in de kopgroep en reed lange tijd virtueel aan de leiding van het klassement. Bij de eerste tussensprint, in
Mylor
, had de kopgroep een voorsprong van drieenhalve minuut op het peloton. Bij de eerste beklimming van
Mount Lofty
bleef het zowel in de kopgroep als in het peloton rustig. In de tweede beklimming van Mount Lofty plaatste Morgado een aanval in de kopgroep. Gelders pareerde en kwam als eerste over de top. Het peloton volgde inmiddels op minder dan een minuut.
Onder aanvoering van vooral
INEOS Grenadiers
werd de kopgroep teruggepakt, waarna
Chris Harper
, in dienst van
Simon Yates
, het tempo opvoerde.
Isaac del Toro
plaatste een aanval, waarna vooraan slechts vijf renners overbleven.
Laurence Pithie
probeerde nog voor de eindsprint weg te springen, maar kreeg te weinig ruimte. In de sprint klopte klassementsleider
Stephen Williams
zijn tegenstanders, waardoor hij ook het eindklassement op zijn naam schreef.
- ↑
De blauwe trui werd in de tweede etappe gedragen door
Phil Bauhaus
, tweede in het puntenklassement na klassementsleider
Sam Welsford
.
- ↑
De witte trui werd in de derde, vierde en vijfde etappe gedragen door
Laurence Pithie
, tweede in het jongerenklassement na klassementsleider
Isaac del Toro
.
Tijdens de Tour Down Under konden punten worden verdiend voor de
UCI World Ranking
. Punten werden toegekend aan de eerste zestig renners in het eindklassement en de eerste tien renners per etappe. Daarnaast kreeg de leider in het klassement tien extra punten per dag.
Puntenverdeling
Positie
|
1
|
2
|
3
|
4
|
5
|
6
|
7
|
8
|
9
|
10
|
11
|
12
|
13
|
14
|
15
|
16‑20
|
21‑30
|
31‑50
|
51‑55
|
56‑60
|
Eindklassement
|
500
|
400
|
325
|
325
|
275
|
175
|
150
|
125
|
100
|
85
|
70
|
60
|
50
|
40
|
35
|
30
|
20
|
10
|
5
|
3
|
Per etappe
|
60
|
40
|
30
|
25
|
20
|
15
|
10
|
8
|
5
|
2
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Leiderstrui
|
10
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Eindwinnaar
Stephen Williams
verzamelde de meeste UCI-punten. Drievoudig etappewinnaar
Sam Welsford
werd zevende in deze ranglijst. Williams' team
Israel-Premier Tech
was de ploeg met de meeste punten.
Tijdens de Tour Down Under was in totaal € 110.000,- aan prijzengeld te verdienen, waarvan €12.000 in de
Down Under Classic
werd verdeeld. Eindwinnaar
Stephen Williams
verdiende het meeste prijzengeld: hij fietste een prijzenpot van € 19.100,- bij elkaar.
[15]
Prijzengeldtabel
Pos.
|
Down Under Classic
|
Per etappe
|
Eindklassementen
|
Uitslag
|
Premie (4×)
|
Uitslag
|
Strijdlust
|
Algemeen
|
Punten
|
Berg
|
Jongeren
|
1
|
€ 2.000
|
€ 500
|
€ 4.000
|
€ 250
|
€ 12.000
|
€ 1.200
|
€ 1.200
|
€ 600
|
2
|
€ 1.500
|
?
|
€ 2.000
|
?
|
€ 6.000
|
€ 1.000
|
€ 1.000
|
€ 300
|
3
|
€ 750
|
?
|
€ 1.000
|
?
|
€ 3.000
|
€ 500
|
€ 500
|
€ 200
|
4
|
€ 650
|
?
|
€ 500
|
?
|
€ 1.500
|
?
|
?
|
?
|
5
|
€ 600
|
?
|
€ 400
|
?
|
€ 1.200
|
?
|
?
|
?
|
6
|
€ 500
|
?
|
€ 300
|
?
|
€ 900
|
?
|
?
|
?
|
7
|
€ 500
|
?
|
€ 300
|
?
|
€ 900
|
?
|
?
|
?
|
8
|
€ 400
|
?
|
€ 200
|
?
|
€ 600
|
?
|
?
|
?
|
9
|
€ 350
|
?
|
€ 200
|
?
|
€ 600
|
?
|
?
|
?
|
10
|
€ 350
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
11
|
€ 300
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
12
|
€ 300
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
13
|
€ 250
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
14
|
€ 250
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
15
|
€ 250
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
16
|
€ 250
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
17
|
€ 200
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
18
|
€ 200
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
19
|
€ 200
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
20
|
€ 200
|
?
|
€ 100
|
?
|
€ 300
|
?
|
?
|
?
|
Totaal
|
€ 10.000
|
€ 2.000
(€ 500
p/p
)
|
€ 60.000
(€ 10.000
p/e
)
|
€ 1.500
(€ 250
p/e
)
|
€ 30.000
|
€ 2.700
|
€ 2.700
|
€ 1.100
|
Drie dagen voor de start van de Tour Down Under werd de zeventiende editie van de
Down Under Classic
verreden. Dit
criterium
werd sinds 2006 kort voor de start van de Tour Down Under georganiseerd, met hetzelfde startveld als het hoofdevenement. Deze editie werd verreden op een parcours van 1,35 kilometer lang, in de straten van
Adelaide
.
[16]
De wedstrijd duurde ongeveer een uur. Het aantal te rijden rondes hing af van de snelheid waarmee de renners over het parcours reden. Uiteindelijk was de wedstrijd veertig rondes (54 kilometer).
[17]
Na tien, twintig, dertig en veertig minuten was er extra prijzengeld te winnen aan de aankomstlijn, naast het
prijzengeld
dat aan de finish werd verdeeld. Deze premies werden gewonnen door
Isaac del Toro
(tweemaal),
Declan Trezise
en
Guillaume Boivin
. De race werd gewonnen door
Jhonatan Narvaez
, die halverwege de wedstrijd ten aanval trok en de sprint won van de kopgroep. Het peloton, met daarin de topsprinters en favorieten voor de zege, kwam net te laat.
[18]
Op dezelfde dag als de vijfde etappe, die op dezelfde plek finishte, werd een klimtijdrit georganiseerd. De tijdrit, gesponsord door
Garmin
, startte in
Willunga
en eindigde 3,3 kilometer later bovenop
Willunga Hill
. De man en vrouw die het parcours het snelste aflegden, wonnen beiden
$
1.000,-.
[19]
Richie Porte
, die in de
Tour Down Under
zesmaal won op Willunga Hill, zette de beste tijd neer.
Sarah Gigante
, die zes dagen eerder de etappe naar Willunga Hill in de
Tour Down Under voor vrouwen
had gewonnen, was de snelste vrouw.
[20]
De
Santos Women's Tour Down Under
was aan zijn elfde editie toe, waarvan de zevende keer als meerdaagse wedstrijd. Deze editie werd verreden van 12 tot 14 januari. Twee dagen na de slotetappe ging de Tour Down Under voor mannen van start. De Australische
Sarah Gigante
volgde haar langgenote
Grace Brown
op. De Nederlandse
Nienke Vinke
won het jongerenklassement.
Negen
UCI Women's World Tour
-ploegen namen deel, aangevuld met zes continentale teams en de Australische nationale selectie.
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑
Howson nam met de Australische nationale selectie deel aan de wedstrijd, maar staat onder contract bij
Q36.5 Pro Cycling Team
. De punten die hij in deze race verzamelde tellen voor zijn contractteam.
- ↑
Enkel de punten van de beste twintig renners per ploeg worden meegerekend in het UCI-ploegenklassement. Daardoor is het mogelijk dat niet alle hier behaalde punten aan het eind van het seizoen niet worden meegenomen in de rangschikking.
- ↑
Enkel de punten van de beste acht renners per land worden meegerekend in het UCI-landenklassement. Daardoor is het mogelijk dat niet alle hier behaalde punten aan het eind van het seizoen niet worden meegenomen in de rangschikking.
- ↑
(
en
)
Benson, Daniel
,
Jay Vine confirmed to defend Tour Down Under title in 2024
.
Global Cycling Network
(
11 november 2023
). Geraadpleegd op
18 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Fotheringham, Alasdair
,
Jay Vine to skip Tour Down Under title defence, later season targets draw focus
.
cyclingnews.com
(
19 december 2023
). Geraadpleegd op
18 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Boermans, Hendrik
,
Preview Tour Down Under 2024 | Dutch powerhouses, two top favorites, and lots of young talent!
.
IDLProCycling
(
14 januari 2024
). Geraadpleegd op
18 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Hood, Andrew
,
'We Are Going to Try to Win Every Stage and the GC:' Luke Plapp on Santos Tour Down Under
.
Outside
(
15 januari 2024
). Geraadpleegd op
18 januari 2024
.
- ↑
a
b
c
Middendorp, Koen
,
Voorbeschouwing: Tour Down Under 2024 - Wielerseizoen gaat nu echt van start
.
WielerFlits
(
15 januari 2024
). Geraadpleegd op
18 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Tour Down Under Preview
.
The Inner Ring
(
15 januari 2024
). Geraadpleegd op
18 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Poole, George
,
Santos Tour Down Under 2024: 5 riders to watch in the men's race
.
Global Cycling Network
(
13 januari 2024
). Geraadpleegd op
18 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Lamoureux, Lyne; Giuliani, Simon
,
Tour Down Under: Sam Welsford holds off Phil Bauhaus to win stage 1
.
cyclingnews.com
(
16 januari 2024
). Geraadpleegd op
23 januari 2024
.
- ↑
Horssels, Maxim
,
Sam Welsford wint na perfecte lead-out Van Poppel in Tour Down Under
.
WielerFlits
(
16 januari 2024
). Geraadpleegd op
23 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Horror crash rules cycling star Luke Plapp out of Tour Down Under
.
The Guardian
(
19 januari 2014
). Geraadpleegd op
19 januari 2024
.
- ↑
IJnsen, Youri
,
Sam Welsford viert verjaardag met hattrick in Tour Down Under, Lars Boven derde
.
WielerFlits
(
19 januari 2024
). Geraadpleegd op
19 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Welsford delivers a commanding show in Port Elliot
.
Tour Down Under
(
19 januari 2024
). Geraadpleegd op
19 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Most picked riders
.
ProCyclingStats
. Geraadpleegd op
20 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Lamoureux, Lyne
,
Tour Down Under: Oscar Onley wins on Willunga Hill
.
cyclingnews.com
(
20 januari 2024
). Geraadpleegd op
20 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Prizemoney ranking
.
ProCyclingStats
. Geraadpleegd op
23 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Down Under Classic
.
Tour Down Under
. Geraadpleegd op
23 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Down Under Classic ? Results
(pdf).
- ↑
(
en
)
Giuliani, Simone
,
Down Under Classic: Jhonatan Narvaez wins from the break
.
cyclingnews.com
(
13 januari 2024
). Geraadpleegd op
23 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Garmin Willunga Hill Time Trial
.
Tour Down Under
. Geraadpleegd op
23 januari 2024
.
- ↑
(
en
)
Garmin Willunga Hill Time Trial Results
. Geraadpleegd op
23 januari 2024
.
|