Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Sully Prudhomme
[sy?li p?y?d?m]
?
(eigenlijk
Rene Francois Armand Prudhomme
) (
Parijs
,
16 maart
1839
?
Chatenay-Malabry
,
7 september
1907
) was een Frans schrijver. Hij was in 1901 de eerste ontvanger van de
Nobelprijs voor de Literatuur
. Zijn bekendste gedicht is
Le Vase brise
(1865), over een ongelukkige liefde.
Prudhomme groeide op in Parijs in een
rooms-katholiek
gezin en deed aan het Lycee Bonaparte eerst eindexamen in natuurwetenschappen (
baccalaureat
scientifique) en daarna in literatuur en klassieke talen (
baccalaureat
de lettres). Na kort werkzaam geweest te zijn als
ingenieur
bij de vooruitstrevende firma Schneider in
Le Creusot
voltooide hij een rechtenstudie en werkte, weer kort, als
advocaat
in Parijs.
Aangezien hij al sinds vele jaren
gedichten
schreef, bezon hij zich in het midden van zijn twintiger jaren over zijn geerfde vermogen en wijdde zich geheel aan de
literatuur
en de
filosofie
, waarbij hij de wereld van de
techniek
en de
wetenschap
met die van de geest en de schoonheid probeerde te verbinden.
In het begin schreef Sully Prudhomme, zoals hij zich als auteur noemde, kunstig geciseleerde gedichten in de veeleer koele stijl van de
Parnassiens
(verzameld gepubliceerd in
Stances et Poemes,
1865;
Les epreuves,
1866;
Les ecuries d'Augias
en
Les solitudes,
beide 1869). Zijn deelname aan de
Frans-Pruisische Oorlog
in 1870/71 verwerkte hij in
Impressions de la guerre
(1872) en
La France
(1874).
Hierna zwaaide hij om naar een "poesie personnelle", dat wil zeggen gedichten die formele elegantie met mooie beelden, gedachten en gevoelens bevallig verenigden en bij de lezers van die tijd evenzeer in de smaak vielen als de prettig leesbare filosofische
essays
over allerlei thema's die hij wist te schrijven en in groten getale produceerde.
In 1881 werd hij als literator beloond met opname in de
Academie francaise
, in 1895 als morele autoriteit erkend met de benoeming tot
Ridder
in het Franse
Legioen van Eer
. Toen hem in 1901, als vrij onbekende schrijver, de eerste Nobelprijs voor de literatuur werd uitgereikt, was er heel wat tegenstand, onder meer omdat de grote Tolstoj daarmee miskend werd en Prudhomme een goede vriend was van de Zweedse commissievoorzitter van de Nobelprijs. Toch was Prudhomme kennelijk voldoende bekend en gewaardeerd in heel Europa om deze hoge onderscheiding waard te zijn.
- Stances et poemes
(gedichten, 1865)
- Les epreuves
(gedichten, 1866)
- Les solitudes
(1869)
- Les destins
(gedichten, 1872)
- La justice
(gedichten, 1878)
- Croquis italiens
- Les vaines tendresses
(1875)
- Le prisme
(gedichten, 1886)
- Le bonheur
(gedichten, 1888)
- Testament poetique
- Journal intime
- Reflexions sur l'art des vers
(artikel, 1892)
- Epaves
, (gedichten, postuum 1908)
Bronnen, noten en/of referenties
|