Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Rafael Aguilar Talamantes
(
Santa Rosalia
,
24 oktober
1939
?
Mexico-Stad
,
17 juli
2016
) was een
Mexicaans
politicus.
Aguilar Talamantes was afkomstig uit
Zuid-Neder-Californie
. Hij studeerde recht en economie aan de
Nationale Autonome Universiteit van Mexico
(UNAM) en de
Michoacaanse Universiteit van San Nicolas de Hidalgo
(UMSNH) maar maakte zijn studies niet af. Aguilar Talamantes sloot zich aan bij de
Mexicaanse Communistische Partij
(PCM), werd leider van de jeugdbeweging van die partij en maakte ook deel uit van het
Kiesfront van het Volk
(FEP), de electorale tak van de communistische partij. In
1965
werd hij in
Morelia
gearresteerd en tot een gevangenisstraf veroordeeld wegens vernieling van staatseigendom, maar in feite was hij een
politiek gevangene
. In
1970
werd hij vrijgelaten door
Carlos Galvez Betancourt
, gouverneur van Michoacan die niet onsympathiek tegenover hem stond.
Aguilar Talamantes vond dat hij in de gevangenis te weinig steun had gekregen van de communisten, en zegde zijn lidmaatschap van de PCM op. Galvez Betancourt stelde aan president
Luis Echeverria
voor Aguilar Talamantes een nieuwe partij te laten oprichten, om zo de oppositie te kanaliseren en stemmen weg te houden bij de
Mexicaanse Arbeiderspartij
(PMT) van
Heberto Castillo
, de eerste serieuze linkse oppositiepartij. Aguilar Talamantes richtte de Socialistische Arbeiderspartij (PST) op, die werd erkend in
1978
. Aguilar Talamantes werd ideoloog en voorzitter van de partij, die een ideologie van 'mexicanistisch socialisme' voorstond waarmee het Mexico naar een hoger niveau wilde verheffen. In
1979
werd hij voor de PST in de
Kamer van Afgevaardigden
gekozen.
Aguilar Talamantes bestuurde zijn partij met ijzeren vuist, dissidente meningen werden niet toegestaan. Toen hij in
1987
de naam van de partij hernoemde tot
Partij van het Cardenistisch Front van Nationale Wederopbouw
(PFCRN) liet hij degenen die tegen hadden gestemd uit de partij zetten. De PFCRN had dan ook meer weg van een politieke
sekte
dan van een partij. Door zijn aanhangers werd hij geadoreerd, terwijl hij door de rest van de Mexicanen nauwelijks serieus werd genomen.
Bij de
verkiezingen van 1988
maakte de PFRCN deel uit van het
Nationaal Democratisch Front
(FDN) dat de presidentskandidatuur van
Cuauhtemoc Cardenas
steunde. Kort na de verkiezingen brak de PFCRN echter met Cardenas. Hoewel de verkiezingen door de regerende
Institutioneel Revolutionaire Partij
(PRI) gestolen waren en het FDN de uitslag weigerde te erkennen accepteerde Aguilar de verkiezingsuitslag. Zelf werd hij opnieuw in de Kamer van Afgevaardigden gekozen. Na 1988 ging het bergafwaarts met Aguilars partij. Bij de
presidentsverkiezingen van 1994
was Aguilar Talamantes zelf presidentskandidaat. Hij was nu weinig meer dan een politieke schertsfiguur en behaalde 0,84% van de stemmen terwijl de PFCRN haar erkenning verloor. In
1996
werd de partij heropgericht als de Cardenistische Partij (PC), die een jaar later definitief verdween.
Aguilar is korte tijd geassocieerd geweest met de
Partij van de Democratische Revolutie
(PRD), maar is daar na onenigheid weggegaan. De laatste jaren van zijn leven heeft hij meerdere keren zonder proces geprobeerd nieuwe partijtjes op te richten, maar slaagde er niet in deze door het
Federaal Electoraal Instituut
(IFE) erkend te krijgen, en heeft hij geprobeerd de ideeen van
Kim Il-sung
in Mexico te promoten.