Pol Van Den Driessche
(
Oudenaarde
,
22 juni
1959
) is een
Belgisch
ex-
journalist
,
schrijver
en
politicus
.
Hoewel hij in Oudenaarde werd geboren, groeide hij op in
Brugge
.
[2]
Van Den Driessche startte zijn schoolcarriere in de basisschool van het
Onze-Lieve-Vrouwecollege
te
Assebroek
. Tijdens zijn vroege
adolescentie
verbleef hij een tijd op het
internaat
van het
Sint-Tarcisiusinstituut
te
Sint-Michiels
bij de
Broeders van Liefde
. Zijn hoger secundaire opleiding volgde hij in het
Glorieux-instituut
te
Oostakker
. Omdat het gezin het financieel niet breed had doordat vader Van Den Driessche in 1970 overleed, kon Van Den Driessche rekenen op een
studiebeurs
. Tijdens zijn opleiding
licentiaat
Geschiedenis die hij van 1977 tot 1981 volgde aan de
Rijksuniversiteit Gent
verbleef hij in de sociale
studentenhome
"
Boudewijn
", alwaar hij voorzitter was van 1979 tot 1981.
In 1981 ging hij aan de slag als leraar in een school te
Blankenberge
en in 1982 werd hij aangeworven als
vorser
aan de
Koninklijke Bibliotheek
van
Brussel
. Het jaar daaropvolgend ging hij aan de slag als redacteur bij het
Vlaams-nationaal
weekblad
Wij
, alwaar hij actief was tot 1988. In die periode was hij ook
gemeenteraadslid
voor de
Volksunie
te Brugge, een functie die hij uitoefende van 1983 tot 1988.
In 1988 was hij een tijdlang adviseur en woordvoerder van toenmalig vicepremier
Hugo Schiltz
. Maar datzelfde jaar nog ging hij aan de slag als
eindredacteur
en politiek journalist bij
De Standaard
. Deze job oefende hij uit tot hij in 1995 werd aangesteld als
hoofdredacteur
van
Het Nieuwsblad
/
De Gentenaar
. Ook was hij van 1993 tot 1998 lid van de adviesraad die meewerkte aan de totstandkoming van de
Nieuwe Encyclopedie van de Vlaamse Beweging
.
[3]
In 1997 werd hij ook lid van de algemene vergadering van het
Archief- en Documentatiecentrum voor het Vlaams-nationalisme
. In 1999 was hij korte tijd actief als communicatie-adviseur van minister
Luc Van den Bossche
, maar al snel keerde hij terug naar de media als hoofdredacteur van het internetproject "
Headtrick Media Group
".
Na een jaar deze functie te hebben uitgeoefend ging hij in 2000 aan de slag als hoofdredacteur van de
VTM
-programma's "
Recht van antwoord
" (2000-2004), "
Polspoel & Desmet
" (2000-2006) en "
Royalty
" (2005-2007). Gelijktijdig hiermee was hij van 2002 tot 2007 actief als politiek analist bij het
VTM Nieuws
en was hij van 2004 tot 2007 politiek hoofdredacteur van de nieuwsdienst. Tevens was hij van 1987 tot 2006 voorzitter van de
Guldensporenmarathon
.
[4]
Sinds 2007 is hij voorzitter van het "11 Juli-Komitee" van Brugge.
In het voorjaar van 2007 stond hij op de
senaatslijst
van
CD&V
. Hij was er tweede opvolger. Op 21 december 2007 legde Pol Van Den Driessche de eed af als senator, wat hij bleef tot in 2010. Bij de verkiezingen van 13 juni 2010 stond hij als
lijstduwer
op de CD&V-Kamerlijst in de
kieskring
Kieskring
. Hij haalde ruim 25.000 stemmen, maar dat was net niet voldoende voor een zitje in het
Kamer
. Tijdens zijn periode in de Senaat was hij van 2009 tot 2010 ook plaatsvervangend lid van de
Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa
en de Assemblee van de
West-Europese Unie
. Sinds januari 2019 is hij effectief lid van de Parlementaire Vergadering van de Raad van Europa.
Vanaf 2007 was Van Den Driessche deeltijds verbonden aan de
UGent
als praktijkassistent bij de vakgroep
Communicatiewetenschappen
. Zijn mandaat liep eind 2012 af en werd niet verlengd, officieel vanwege de perceptie bij de studenten nadat hij beschuldigd werd van ongewenste intimidatie (zie verder) en omdat hij communicatiespecialist werd bij de
N-VA
.
[5]
Sinds het academiejaar 2017-2018 is hij gastdocent aan de hogeschool Howest (Brugge)
[6]
en in het academiejaar 2018-2019 werd hij in die functie ook aangesteld in de hogeschool Vives (Kortrijk).
In 2011 werkte Van Den Driessche enkele maanden opnieuw voltijds voor VTM, waar hij voor de vernieuwde versie van
Het Nieuws
politiek expert werd, zowel voor als achter de schermen. In februari 2011 verscheen zijn tweede
roman
, getiteld
Mysterie in Laken
, uitgegeven door
Van Halewyck
. Het
boek
belandde in maart 2011 in de top tien van best verkopende fictie in Vlaanderen.
[7]
Eind 2011 stapte Van Den Driessche terug over naar de politiek, ditmaal naar de N-VA
[8]
. Hij gaf ook zijn ontslag bij VTM. De politicus zou de Brugse lijst trekken bij de
gemeenteraadsverkiezingen
van 2012
[9]
, wat uiteindelijk niet doorging (zie hieronder). Hij werd communicatie-adviseur voor deze partij.
[10]
Op 23 juni 2010 kwam hij in opspraak toen de woordvoerster van het
bisdom Brugge
Van Den Driessche in een lezersbrief in het weekblad
Humo
van
seksueel misbruik
beschuldigde
[11]
. De dame verontschuldigde zich later voor deze aantijging.
[12]
In april 2012 publiceerde Humo een artikel onder de titel "
DSK
in Vlaanderen". Twee voormalige medewerksters van Van Den Driessche getuigden over
seksuele intimidatie
en
ongewenste intimiteiten
[13]
[14]
, waarna Van Den Driessche het blad voor de
rechtbank
aanklaagde.
[15]
In 2013 werd deze klacht in de rechtbank
ontvankelijk
, maar niet gegrond verklaard.
[16]
In het praatprogramma
Reyers laat
kwamen op 17 april 2012 twee journalistes getuigen over hun ervaringen met Pol Van Den Driessche.
[17]
[18]
Van Den Driessche ontkende alle aantijgingen.
[19]
Enkele dagen later dreigde een ex-journaliste van
Het Nieuwsblad
een
klacht
te zullen indienen, omdat ze eind jaren 90 onrechtmatig zou zijn ontslagen. Die klacht kwam er niet en haar dreiging was vooral symbolisch, want de vermeende feiten waren ondertussen ook al
verjaard
.
[20]
Toch werd er een
vonnis
geveld, met name in de
dagvaarding
van Van Den Driessche tegen Humo en de journaliste. De rechter stelde Van Den Driessche over de hele lijn in het ongelijk en veroordeelde hem tot de betaling van de 11.000 euro
gerechtskosten
. In hun vonnis stelden de rechters dat gezien het groot aantal getuigen van de seksuele intimidatie de Humo-journaliste mocht aannemen dat deze verklaringen met de waarheid strookten. Tevens stipten ze in het vonnis aan dat de vrouwen die met naam en toenaam getuigden "het risico namen op een klacht wegens
laster
en
eerroof
", maar dat zulke klacht nooit door Van Den Driessche werd ingediend. Ten slotte stelden ze dat het feit dat de getuigen geen klacht hebben neergelegd, dit hen geenszins het recht ontneemt over de gebeurtenissen getuigenissen af te leggen. Evenals dat bepaalde feiten verjaard zouden zijn, ontneemt de pers niet het recht erover te berichten. Het vonnis besloot dat de getuigen ronduit geloofwaardig zijn en het niet bewezen is dat hun getuigenis niet met de waarheid zou stroken.
[21]
Op 22 april 2012 stapte Van Den Driessche uiteindelijk uit de actieve politiek vanwege de, naar eigen zeggen, "aanhoudende en georkestreerde aanvallen". "Een georkestreerde en politiek geinspireerde lynchpartij", stelde Van Den Driessche. Hij verontschuldigde zich wel voor gedrag dat ongewild als ongepast overkwam.
[22]
Hij bleef communicatiespecialist voor N-VA.
[10]
Hij wordt weleens de "spindoctor" van de N-VA genoemd. In 2013 verscheen zijn derde thriller "Motief: Haat" en ook dat boek stootte door tot de top 10.
Ondertussen was Pol Van Den Driessche ook gepromoveerd tot
scheidsrechter
van jeugdvoetbalwedstrijden. Al kort na de heisa rond zijn persoon ging Van Den Driessche terug lezingen geven en nam hij deel aan debatten, ook op radio en tv. In augustus 2014 kwam Van Den Driessche opnieuw in opspraak nadat bleek dat vanop een
IP-adres
gelinkt aan het partijsecretariaat zijn
Wikipedia
-pagina werd opgesmukt,
[23]
[24]
met name een passage over vermoedelijke seksuele intimidatie door Van Den Driessche.
[25]
In 2014 probeerde Van Den Driessche een comeback te maken in de politiek: bij de
Kamerverkiezingen
van 25 mei was hij
lijstduwer
op de N-VA-Kamerlijst in West-Vlaanderen. Ondanks 22.500
voorkeurstemmen
, de op een na meeste van de lijst, werd hij niet verkozen. Door het systeem van de
lijststemmen
kregen hoger geplaatste kandidaten wel een Kamerzetel. Hij werd nadien door zijn partij wel aangesteld als
gecoopteerd senator
in de hervormde
Senaat
.
[26]
In oktober 2014 werd hij voorzitter van de Belgische groep van de
Interparlementaire Unie
.
[27]
Een maand later werd hij verkozen tot voorzitter van de Senaatscommissie voor de Transversale Aangelegenheden - Gemeenschapsbevoegdheden.
Van Den Driessche bleef gecoopteerd senator tot aan de verkiezingen van 2019.
In november 2016 werd hij aangeduid als lijsttrekker in Brugge voor de
gemeenteraadsverkiezingen in 2018
, ten koste van
Ann Soete
, die dezelfde plaats ambieerde.
[28]
Daarom nam hij in diezelfde periode ontslag als woordvoerder van Cercle Brugge, een functie die hij sinds 2007 uitoefende.
[29]
Ook werd hij in 2007 bestuurslid van de voetbalclub.
De N-VA ging bij de verkiezing in Brugge met ruim 8 procentpunt achteruit, wat als een nederlaag werd beschouwd. Van Den Driessche haalde zelf 3408 voorkeursstemmen.
[30]
[31]
Wel ging hij in de Brugse gemeenteraad zetelen.
Hij besloot niet op te komen bij de verkiezingen in 2019.
[32]
In oktober 2019 werd hij communicatieadviseur en diplomatiek adviseur van de pas ingezworen Vlaamse minister-president
Jan Jambon
.
[33]
- Volk, word staat. Zestig keer op bedevaart naar de IJzer
(1988)
- Manu Ruys, waarnemer in de stroomversnelling
(1989)
- Albert II, koning na Boudewijn
(1995, in samenwerking met
Luc Neuckermans
)
- Koning en Onderkoning
(2001, in samenwerking met
Gui Polspoel
)
- Albert II Tien jaar koning
(2003, in samenwerking met
Brigitte Balfoort
en
Barend Leyts
)
- Over leven in de Wetstraat. 25 jaar politiek journalist
(2007)
- Moord in de Senaat
(2009)
- Mysterie in Laken
(2011)
- Motief: Haat
(2013)
- Fernand BONNEURE,
Pol Van den Driessche
, in: Lexicon van West-Vlaamse schrijvers, Deel 6, Torhout, 1989.
Bronnen, noten en/of referenties