Paul Magnette
(
Leuven
,
28 juni
1971
) is een
Belgisch
politicoloog
en
politicus
voor de
Parti Socialiste
. Hij is de voorzitter van de PS en de burgemeester van
Charleroi
.
Magnette is de zoon van een arts en een advocate. Hij heeft vier kinderen en is gescheiden.
In 1993 werd hij licentiaat in de politieke wetenschappen aan de
ULB
, waar hij in 1994 nog een bijzondere licentie in Europese politieke studies behaalde. In 1994-1995 studeerde hij aan de
Universiteit van Cambridge
"geschiedenis van het politieke denken".
[2]
Van 1995 tot 1999 werkte hij als doctoraal onderzoeker aan het
Nationaal Fonds voor Wetenschappelijk Onderzoek
. Zijn
doctoraatsthesis
ging over
Het burgerschap binnen de Europese constructie
(1999). Daarna werkte hij van 1999 tot 2000 als onderzoeksleider voor dit fonds. Ook werd hij assistent aan de ULB, waar hij van 2000 tot 2001 lector en van 2001 tot 2005 docent was. Vervolgens was hij van 2005 tot 2007 hoogleraar in de politieke wetenschappen. Van 2001 tot 2007 was hij eveneens directeur van het
Instituut voor Europese Studies
aan de ULB. Hij was daarnaast vanaf 1999 buitengewoon hoogleraar aan het
Institut d'etudes politiques de Paris
, alsook gastdocent bij verschillende Europese en Noord-Amerikaanse universiteiten.
[3]
Aan de ULB richtte hij samen met
Pascal Delwit
en
Jean-Michel De Waele
het politieke studiecentrum CEVIPOL op.
Hij maakte tevens deel uit van de
Paviagroep
, een Belgische politieke
denktank
die zich bezighoudt met veranderingen aan de Belgische federale structuur in de zin van versterking van de federale instellingen. Op zijn vakgebied heeft hij verscheidene boeken geschreven en diverse prijzen ontvangen, waaronder de
Francquiprijs
in 2000 (samen met
Eric Remacle
) en de Prijs
Jean Rey
in 2004.
Als socialistisch militant ging Magnette in juni 2007 in op het verzoek van toenmalig Waals minister-president en
partijvoorzitter
van de PS
Elio Di Rupo
om als bemiddelaar orde op zaken te stellen in de door
corruptieschandalen
geplaagde partijafdeling in de
Henegouwse
industriestad
Charleroi
. Hij slaagde erin om de stad uit de politieke crisis te redden en werd daarna op 20 juli 2007 benoemd tot minister van Gezondheid, Sociale Actie en Gelijke Kansen in de herschikte
Waalse regering
.
Op 21 december 2007 werd hij
federaal minister
voor
Klimaat
en
Energie
, verantwoordelijk voor de Duurzame Ontwikkeling en
Consumentenzaken
, in de interim-
regering-Verhofstadt III
. Hij had op dat ogenblik nog geen lange politieke carriere op het oog, daar hij slechts een politiek verlof van twee jaar aan de ULB nam. Magnette liet zijn politieke toekomst afhangen van de uitslag van de regionale verkiezingen in 2009. Hij werd in elk geval door PS-voorzitter Elio Di Rupo beschouwd als een 'coming man' in de PS.
Op 20 maart 2008 werd hij benoemd tot minister van Klimaat en Energie in de
regering-Leterme I
. Hij behield deze bevoegdheid in de
regering-Van Rompuy
, die startte in december 2008 en opnieuw in de
regering-Leterme II
.
[4]
In december 2011 werd hij minister van Overheidsbedrijven, Ontwikkelingssamenwerking en Wetenschapsbeleid in de
regering-Di Rupo
.
Bij de regionale verkiezingen van 2009 werd Magnette voor het
arrondissement Charleroi
verkozen in het
Waals Parlement
en het
Parlement van de Franse Gemeenschap
. Hij legde wel de eed af, maar liet zich daarna vervangen om minister te kunnen blijven. Bij de
federale verkiezingen van 2010
werd hij als PS-lijsttrekker vervolgens verkozen in de
Senaat
, waar hij zetelde van 2010 tot 2011 en opnieuw van 2013 tot 2014.
Bij de
gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2012
was Paul Magnette lijsttrekker voor de PS in Charleroi.
[5]
Hij beloofde de regering te verlaten als hij er burgemeester kon worden. Hij slaagde erin om burgemeester van Charleroi te worden en verliet de regering op 17 januari 2013. Hij werd op dezelfde datum ook voorgedragen als nieuwe partijvoorzitter.
[6]
Magnette was in wezen waarnemend voorzitter, aangezien premier
Elio Di Rupo
was aangebleven als titelvoerend voorzitter van de partij, maar fungeerde als een volwaardige partijvoorzitter. Magnette nam zijn mandaat als senator eveneens weer op.
[4]
Bij de verkiezingen van mei 2014 werd Magnette voor de tweede keer verkozen in het Waals Parlement en het Parlement van de Franse Gemeenschap. Op 22 juli 2014 werd hij
minister-president van Wallonie
, waardoor hij ontslag nam als waarnemend partijvoorzitter en Elio Di Rupo opnieuw volwaardig voorzitter van de partij werd. In oktober 2016 veroorzaakte Magnette heel wat opschudding in binnen- en buitenland toen hij als Waals minister-president weigerde om het
CETA
-verdrag met Canada goed te keuren. Uiteindelijk stemde Paul Magnette, na een nieuwe onderhandelingsfase en het binnenhalen van nog enkele garanties ten voordele van de Waalse landbouwers in de bijlagen van het verdrag, op 28 oktober 2016 dan toch in met de ratificatie van CETA door het Waalse Parlement.
[7]
Op 26 juli 2017 werd een nieuw Waals regeerakkoord gesloten tussen MR en cdH, waarna Magnette twee dagen later als Waals minister-president werd opgevolgd door
Willy Borsus
. Magnette keerde niet terug naar zijn parlementaire mandaten en nam ontslag om voltijds burgemeester van Charleroi te worden. Na de gemeenteraadsverkiezingen van oktober 2018 bleef hij burgemeester.
Bij de verkiezingen van mei 2019 trok Magnette de PS-lijst voor het
Europees Parlement
.
[8]
Hij werd verkozen, maar besloot zijn zetel niet op te nemen. In september 2019 stelde hij zich, zonder concurrentie, kandidaat om
Elio Di Rupo
op te volgen als voorzitter van de PS.
[9]
Op 19 oktober werd hij verkozen met 95,4 procent van de stemmen.
[10]
Op 11 maart 2023 werd Magnette herkozen als voorzitter van de PS. Hij was de enige kandidaat en behaalde 93,5 procent van de stemmen.
[11]
Op 5 november 2019 werd hij in het kader van de
federale regeringsformatie
door
koning Filip
aangesteld tot
informateur
.
[12]
Op 10 december werd hij van zijn opdracht ontheven. In latere fases van de formatie vervulde hij nog enkele keren een opdracht. In mei 2020 nam hij samen met
Conner Rousseau
, voorzitter van
sp.a
, het initiatief om de regeringsgesprekken opnieuw aan te vatten, die na de vorming van de tijdelijke
regering-Wilmes II
in maart dat jaar waren stilgevallen. Magnette en Rousseau stelden aan het einde van hun opdracht voor om een minderheidsregering te vormen, maar dat stuitte op te veel tegenkanting.
[13]
Van juli tot augustus 2020 was Magnette samen met
N-VA
-voorzitter
Bart De Wever
preformateur
. Ze hadden het doel om een paars-gele regering van N-VA, PS, sp.a,
CD&V
,
cdH
en
Open Vld
te vormen, maar Magnette en De Wever slaagden er niet in om Open Vld van deze formule te overtuigen.
[14]
Vervolgens werd onderhandeld over de zogenaamde
Vivaldicoalitie
. Toen de formatiefase kon worden aangevat, werden Magnette en
Alexander De Croo
(Open Vld) in september 2020 aangesteld tot
coformateurs
. Dit resulteerde begin oktober dat jaar in de
regering-De Croo
.
Paul Magnette is drietalig en geeft interviews in die drie talen:
Frans
,
Nederlands
en
Engels
.
[15]
Hij heeft jarenlang kronieken in de kranten
De Morgen
en
De Standaard
geschreven.
- (
fr
)
De l'etranger au citoyen, construire la citoyennete europeenne
, De Boeck Universite, serie "L'homme, l'etranger" (richting) 1997.
- (
fr
)
De Maastricht a Amsterdam, L’Europe et son nouveau traite
, Complexe, serie Etudes europeennes (co-richting), 1998.
- (
fr
)
Union europeenne et nationalites - Le principe de non-discrimination et ses limites
, Bruylant (co-richting), 1999.
- (
fr
)
Gouverner la Belgique - Clivages et compromis dans une societe complexe
, PUF, serie "Politiques d’aujourd’hui" (co-richting), 1999.
- (
fr
)
A quoi sert le Parlement europeen? - Strategies et pouvoirs d’une assemblee transnationale
, Complexe, serie "Etudes europeennes" (co-richting), 1999.
- (
fr
)
La citoyennete europeenne - Droits, politiques, institutions
, Editions de l’Universite de Bruxelles, serie "Etudes europeennes", 1999.
- (
fr
)
La constitution de l'Europe
, Bruxelles, Editions de l'Universite de Bruxelles, serie "Etudes europeennes", (richting), 2000.
- (
fr
)
Le nouveau modele europeen
,
Vol. I, Institutions et gouvernance
,
Vol. II, Politiques et relations exterieures
, Brussels, Editions de l'Universite de Bruxelles, 2000, 174 + 242 pag., (co-richting met
Eric Remacle
).
- (
fr
)
Le souverain apprivoise, l'Europe, L'Etat et la democratie
, Bruxelles, Complexe, serie "Etudes europeennes", 2000,
ISBN 9782870278147
- (
fr
)
La citoyennete - Une histoire de l'idee de participation civique
, preface by
John Dunn
, Brussels, Bruylant, 2001.
- (
fr
)
La constitution de l'Europe
, Brussels, Editions de l'Universite de Bruxelles, serie "Etudes europeennes", (richting), 2002.
- (
en
)
The Convention on the Future of Europe, Working Towards a Constitution
, London, Federal Trust, 2003, with
Jo Shaw
, Lars Hoffmann en Anna Verges Bausili.
- (
fr
)
Le regime politique de l’Union europeenne
, Paris,
Presses de Sciences Po
, 2006,
ISBN 9782724620658
- (
fr
)
Controler l’Europe - Pouvoir et responsabilites dans l’Union europeenne
, Brussels, Editions de l’Universite de Bruxelles, serie ≪ Etudes europeennes≫, 2003.
- (
fr
)
La grande Europe
, Brussels, Editions de l'Universite de Bruxelles, Collection de l'Institut d'etudes europeennes, (co-richting), 2004.
- (
fr
)
Vers un renouveau du parlementarisme?
co-editing with O. Costa and E. Kerrouche, Brussels, Editions de l’Universite de Bruxelles, (co-richting), 2004.
- (
en
)
What is the European Union?
, Basignstoke, Palgrave, 2005.
- (
fr
)
Citizenship - The history of an Idea
, London,
ECPR Book Series
, 2005
ISBN 9780954796655
- (
fr
)
Au nom des peuples, le malentendu constitutionnel europeen
, Paris,
Editions du Cerf
, 2006
- (
fr
)
Judith Sklar : le liberalisme des opprimes
, Editions Michalon, 2006,
ISBN 9782841863327
- (
fr
)
Grandeur et misere de l'idee nationale
, Liege, Luc Pire, 2011.
- (
fr
)
La Gauche ne meurt jamais
, Liege, Luc Pire, 2015
- (
fr
)
Pasolini ou la raison poetique suivi de Pasolini politique
, serie "Essais", Editions L’Arbre a paroles, Brussels, 2016
- (
fr
)
CETA Quand l'Europe deraille
, Liege, Luc Pire, 2017,
ISBN 9782507054847
- (
fr
)
Voyage a Charleroi
, Liege, Luc Pire, 2018,
ISBN 9782875421593
- (
fr
)
Le chant du pain
,
petit traite de l'art boulanger
, photos Jean-Pierre Gabriel, Renaissance du Livre, Waterloo, 2019,
ISBN 9782507056506
- (
fr
)
La vie large, manifeste ecosocialiste
, editions La Decouverte, 2022,
ISBN 978-2348075025
Bronnen, noten en/of referenties
- ↑
Willy Borsus wordt Waals minister-president
,
De Standaard
, 26 juli 2017
- ↑
Bio - Paul Magnette
.
De Standaard
(
30 april 2011
). Geraadpleegd op
9 juli 2023
.
- ↑
CV Paul Magnette
,
Le Soir
, 18 januari 2013.
- ↑
a
b
Paul Magnette - PS
. Senaat. Gearchiveerd op
24 december 2013
. Geraadpleegd op
24 januari 2013
.
- ↑
Paul Magnette gaat voluit voor sjerp in Charleroi
. deredactie.be (
22 augustus 2012
). Geraadpleegd op
22 augustus 2012
.
- ↑
Magnette wordt de nieuwe PS-voorzitter
. deredactie.be (
17 januari 2013
). Geraadpleegd op
17 januari 2013
.
- ↑
Paul Magnette verdedigt akkoord: 'We zijn met een Waalse traditie gestart', Knack, 28 oktober 2016
- ↑
Paul Magnette trekt volgend jaar Europese lijst PS
, Knack, 6 december 2018.
- ↑
Paul Magnette enige kandidaat om Elio Di Rupo op te volgen als voorzitter van PS
,
VRT Nieuws
, 27 september 2019.
- ↑
Paul Magnette verkozen tot PS-voorzitter
,
Het Laatste Nieuws
, 19 oktober 2019.
- ↑
Paul Magnette herverkozen als voorzitter PS
,
VRT NWS
, 11 maart 2023.
- ↑
Paars-geel maakt plaats voor paars-groen: PS-voorzitter Paul Magnette aangesteld als informateur
,
Het Laatste Nieuws
, 5 november 2019.
- ↑
"Snuffelronde" van SP.A en PS afgelopen: ze willen premier Wilmes nu aan zet in regeringsvorming, maar zij wijst af
,
VRT Nieuws
, 15 juni 2020.
- ↑
Over en uit voor duo Magnette-De Wever: preformateurs gooien de handdoek in de ring
,
Het Laatste Nieuws
, 14 augustus 2020.
- ↑
(
en
)
Cerulus, Laurens
,
Meet Monsieur Magnette: The man who made Canada weep
. Poitico (
21 oktober 2016
). Geraadpleegd op
09 juli 2023
.
- ↑
Paul Magnette - PS
- ↑
https://www.flickr.com/photos/belgiummfa/33323943030/in/album-72157681853560746/
- ↑
Koninklijk Besluit van 23 juni 2019
|