Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Oost-Karelie
(
Fins
:
Ita-Karjala
,
Karelisch
:
Ida-Karjala
), of
Russisch Karelie
, is het deel van
Karelie
dat sinds het
Verdrag van Stolbova
in 1617 onder Russische heerschappij bleef. Het is gescheiden van het westelijke deel van Karelie, historisch
Zweeds Karelie
(voor 1808). Het grootste deel van Oost-Karelie maakt nu deel uit van de
Republiek Karelie
binnen de
Russische Federatie
. Het bestaat voornamelijk uit de oude historische regio's Viena en Aunus.
De
etnisch-nationalistische
Fennomanen
in de 19e eeuw zagen Oost-Karelie als de bakermat van de Finse cultuur, onberoerd door zowel
Scandinaviers
als
Slaven
. In het dunbevolkte achterland van Oost-Karelie, voornamelijk in
Wit-Karelie
, verzamelde
Elias Lonnrot
de
volksverhalen
die uiteindelijk het nationale epos van
Finland
zouden worden, de
Kalevala
.
Het idee om Oost-Karelie bij Finland te annexeren ("
Groot-Finland
"), kreeg in het nieuwe onafhankelijke Finland brede steun. Het was vooral populair tijdens de
Tweede Wereldoorlog
toen het na een Duitse verovering van de
Sovjet-Unie
mogelijk leek. Het grootste deel van Oost-Karelie werd 1941-1944 door Finse troepen bezet. De oorlog ging gepaard met ontberingen voor de lokale etnisch Russische burgers, waaronder
dwangarbeid
en internering in gevangenkampen als vijandige buitenlanders. Na de
wapenstilstand van Moskou
verstomde de oproep tot annexatie van Oost-Karelie grotendeels.
Nadat Karelie in 1918 was verdeeld tussen Finland en Rusland, werden aan de Finse volkeren, die het grootste deel van de bevolking van Oost-Karelie uitmaakten, verregaande culturele rechten beloofd. Deze rechten werden echter nooit gerealiseerd en onder
Stalin
begon een intensief
russificatieprogramma
. Na de
val van het communisme
was er een opleving in de Finse cultuur in Oost-Karelie.
Bronnen, noten en/of referenties
|