De
Nationale Partij van Honduras
(
Spaans
:
Partido Nacional de Honduras
) is een
Hondurese
rechtse
politieke partij. Samen met de
Liberale Partij van Honduras
(Partido Liberal de Honduras)
domineert de PNH het politieke leven van
Honduras
al bijna een eeuw.
In 1918 traden een aantal vooraanstaande leden uit de
Liberale Partij van Honduras
[2]
en richtten, samen met leden van de
Nationaal Progressieve Partij
(Partido Nacional Progresista)
, de Nationale Partij van Honduras (PNH) op. De PNH werd opgericht als "
centristische
en
humanistische
" partij, maar al spoedig werd de partij gedomineerd door conservatieve
grootgrondbezitters
die gekant waren tegen hervormingen. Als leider van de PNH trad
generaal
Tiburcio Carias Andino
naar voren. Carias Andino maakte een einde aan de aanvankelijke verdeeldheid binnen de partij en liet een partijprogramma opstellen. De belangrijkste programmapunten waren
constitutionalisme
, financiele en administratieve hervormingen, vrije verkiezingen en maatregelen om de arbeiders en ondernemers te beschermen
[3]
.
Na de verkiezing van Carias tot
president
in 1932 steunde de PNH het beleid van de president, ook toen deze
dictatoriale
vormen aannam. In 1935 stelde Carias een
Grondwetgevende Vergadering
samen die werd gedomineerd door leden van de PNH. In 1936 presenteerde de Grondwetgevende Vergadering een nieuwe grondwet die het de president mogelijk maakte om te worden herkozen. Tijdens de (milde) dictatuur van Carias werden nauwe betrekkingen aangeknoopt met de
Verenigde Staten van Amerika
en de
United Fruit Company
controleerde de economie volledig. De meeste plantages die producten aan de
United Fruit Company
leverden waren in handen van grootgrondbezitters die lid waren van de PNH. In 1948 kondigde Carias zijn aftreden aan en werd de door Carias gesteunde PNH-kandidaat
Juan Manuel Galvez
tot president gekozen. Galvez voerde een gematigd hervormingsbeleid, maar de macht van de
United Fruit Company
en de grootgrondbezitters bleef onaangetast. In 1954 volgde
Julio Lozano Diaz
(PNH) Galvez als president op en regeerde als dictator. In 1956 werd deze bij een
staatsgreep
ten val gebracht; een militaire
junta
trad op als interim-regering en in 1957 werd bij de presidentsverkiezingen de kandidaat van de PLH tot president gekozen. Tussen 1963 en 1982 was Honduras meesttijds een militaire dictatuur en trad de PNH op als spreekbuis van de dictators. Na het herstel van de
democratie
in 1981 was de PNH in diskrediet geraakt. De liberalen, die altijd oppositie hadden gevoerd tegen de dictators, wonnen de verkiezingen van dat jaar. De liberaal
Roberto Suazo Cordova
werd bij de presidentsverkiezingen tot president gekozen.
In de hiernavolgende jaren bleef de inmiddels ernstig verdeelde PNH verstoken van de macht. De partij was verdeeld in twee fracties, de ultraconservatieve fractie en de
liberaal conservatieven
fractie. De laatste fractie was voorstander van samenwerking met de PLH
[2]
. Uiteindelijk bleek de liberaal conservatieve fractie onder
Rafael Leonardo Callejas Romero
de sterkste. Van 1985 tot 1987 maakte de PNH deel uit van een coalitieregering met de PLH.
In 1990 werd Callejas tot president gekozen en koos de PNH openlijk voor een meer liberale koers. Callejas voerde sociale hervormingen door en genoot aanvankelijk een grote populariteit onder de bevolking. Callejas bleek echter ook betrokken bij corruptieschandalen en de oppositie beschuldigde hem van zelfverrijking. Callejas' ambtstermijn eindigde in 1994, toen de PLH-kandidaat
Carlos Roberto Reina Indiaquez
hem opvolgde.
Bij de
parlementsverkiezingen van 25 november 2001
verkreeg de PNH 46,5% van de stemmen, goed voor 61 van de 128 zetels in het
Nationaal Congres van Honduras
. Dankzij een alliantie met de
Christendemocratische Partij van Honduras
(Partido Democrata Cristiano de Honduras)
verkreeg het PNH/PDCH-blok een meerderheid in het Congres. De presidentsverkiezingen, die op dezelfde dag werden gehouden, werd gewonnen door de PNH-kandidaat
Ricardo Maduro
die in januari 2002 werd ingezworen als president.
Bij de
parlementsverkiezingen van 27 november 2005
behaalde de PNH 55 van de 128 zetels in het Nationaal Congres, een kleine achteruitgang ten opzichte van de parlementsverkiezingen van 2001. De kandidaat van de PNH,
Porfirio Lobo Sosa
, die 46,2% van de stemmen kreeg, werd verslagen door
Manuel Zelaya
. Na de verkiezingen van 2009 werd Lobo in 2010 echter alsnog president. Hij werd in 2014 opgevolgd door partijgenoot
Juan Orlando Hernandez
, die twee termijnen aan de macht zou blijven.
De PNH is lid van de
Internationale Democratische Unie
, de
Unie van Latijns-Amerikaanse Partijen
(Union de Partidos Latinoamericanosen)
en de
Democratische en Centristische Internationale
(de voormalige
Christendemocratische Internationale
).
De voorzitter van de PNH is
Juan Orlando Hernandez
.
(*) Namens de Liberale Partij (rechtervleugel), wordt door de PNH echter gezien als
"Presidente Nacionalista".
[4]
(**) Namens de
Nationaal Progressieve Partij
(Partido Nacional Progresista)
.