Uit Wikipedia, de vrije encyclopedie
Mondo
(Italiaans voor "wereld") is een
filmgenre
waarin een sensationele weergave van de
derde wereld
centraal staat.
Verre landen waren in de westerse wereld van oudsher een geliefd decor voor avontuurlijke verhalen: men denke aan het personage
Tarzan
of aan
Africa Speaks!
uit 1930. De
mondo
heeft echter als specifiek kenmerk dat
geweld
, en een expliciete weergave hiervan, een belangrijk onderdeel van het repertoire vormen.
De oorsprong van de
mondo
ligt in
Italie
, begin jaren 60. Als de eerste mondo wordt de film
Mondo Cane
van Paolo Cavara en
Gualtiero Jacopetti
(1962) genoemd. Deze film bevat spectaculaire beelden van "vreemde" culturen uit
Azie
en
Oceanie
. Jacopetti zou zich specialiseren in dit genre en maakte een serie mondo's. Opvallend is zijn combinatie van sensatiezucht en sociale betrokkenheid. Zo is
Africa Addio
(1964) niet alleen spectaculair, maar ook kritisch ten opzichte van
plezierjacht
,
kolonialisme
,
genocide
en
apartheid
.
Deze betrokkenheid was lang niet altijd aanwezig in de tientallen
spin-offs
die in de decennia erop volgden. Geweld, jacht,
dierenmishandeling
, oorlog en wreedheid overheersen in de mondo-films. Mondo's worden daarom vaak geclassificeerd als
exploitatiefilms
. Mondo's vormden ook een vast repertoire in het aanbod van
grindhouses
.
Met de
Faces of Death
-reeks begon een nieuwe generatie mondo-films waarbij het accent meer kwam te liggen op de
dood
van mens en dier. In de 21e eeuw werd meer gebruikgemaakt van materiaal uit het
Midden-Oosten
.